Een dagje uit van de stichting

Toen bij ons in 1999 het aantal katten onder het bestaansminimum raakte, gingen op zoek naar een nieuwe kat. In de dierenwinkel zagen we een advertentie hangen voor het adopteren van zwerfkatjes. Zodoende kwamen we bij Ineke en Ben terecht. Achter hun huis aan de Rotte hadden ze een kattenopvang gefiguurzaagd, waarin zwerfkatten en (hun eventuele) kittens verbleven. We mochten er één uitzoeken en de keus viel uiteindelijk op een poesje met een raar kort staartje. Ze had ook een broertje, maar die viel helaas af, Laura en Mariska hadden hun keus al gemaakt: het werd Kitty!

Een jaartje later was het weer raak. Nu viel de keus op een rooie kater, die we Heinz (naar de stripkat) doopten. Dit beest was echter dermate humeurig dat we een jaartje later afscheid van hem moesten nemen. Hij had mij, toen hij naar de dierenarts moest voor het jaarlijkse prikje, gebeten zodat ik een tetanusprik moest halen. Hij kon gelukkig terecht bij een nieuwe werkgever: de manege aan de Bermweg in Capelle aan den IJssel. Heinz hadden we opgehaald bij Marjan, die kittens socialiseerde. Dit leek ons ook leuk, dus hebben we ons hiervoor aangemeld. We kregen een bench mee en we konden elk jaar op een aantal kittens rekenen. Hierna volgde een eindeloze stoet kittens. Het is heel leuk om te doen maar je hecht toch snel aan die diertjes, dus er bleef er wel eens één plakken.

Op een gegeven moment hadden we dus een zwart poesje dat gebleven is. Dit was Sofie die inmiddels een gezellige dikkerd is geworden. Daarna kwam Noortje, een rode poes (best bijzonder), die tijdens haar verblijf in de bench zo lang en zo hard heeft zitten mauwen, dat ze geen stem meer had. Noortje was ziekelijk en heeft niet lang geleefd. Inmiddels zijn Kitty en Sofie samen overgebleven, het zijn echter geen vriendinnen geworden. Met socialiseren zijn we ook gestopt, onze eigen katten konden er niet tegen!

©ARLA VD MAREL 2004

Ineke en Ben gingen steeds professioneler werken en Carla is vrijwilligster geworden. Zij houdt nu via internet het donateursbestand bij, de chipregistratie en de verwijzingen voor castratie. Zelf heb ik mijn steentje bijgedragen bij de verbouwing van het huidige pand van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zoals Ineke en Ben tegenwoordig heten en help als er problemen zijn met de PC's en dergelijke. Er zijn natuurlijk tientallen vrijwilligers (m/v) en elk jaar wordt er iets voor ons georganiseerd. Dit jaar gingen we naar Noord-Brabant, eerst naar kaasboerderij de Ruurhoeve in Hoogeloon en daarna naar Stichting Dierenthuis in Aarle-Rixtel. Er waren zoveel aanmeldingen dat we met een dubbeldekker gingen. De chauffeur klonk rielekst (type don't worry, be happy), maar reed des te vlotter. De kaasboerderij organiseert excursies over kaasmaken. De flinke boerendochter houdt een in- en dan een rondleiding. Het is bitter koud. De stallen zijn open, dus dat helpt ook al niet. We krijgen de fijne kneepjes van het veehouden te horen, het klinkt allemaal erg kil en onpersoonlijk naar mijn smaak. Vooral de melkrobot werkt erg vervreemdend. Weer binnen krijgen we een Brabantse lunch met veel kaas. Het smaakt allemaal goed. Daarna vertrekken we naar Aarle-Rixtel.

Stichting Dierenthuis is in het nieuws omdat het na een klacht van de buren wegens overlast moet verdwijnen. Het is een unieke plek: 840 katten, 60 honden en een pony lopen hier rond. Het is een ziekenhuis, verpleegtehuis, praathuis en gesticht onder één dak. De stichting bestaat bij de gratie van donateurs, geen subsidie. Overal staan bedjes, kisten met stro, poppenwagens, wat al niet. Alles leeft en doet samen, zonder aanwijsbare onenigheid. Prachtig gewoon. Beesten met een besmettelijke ziekte of verwilderde katten lopen wel apart. Ze kunnen ook naar buiten of lopen buiten en hebben daar een mooie schuilplaats. Het is voor deze dieren wel de laatste plek op aarde, ze worden niet herplaatst. De stichting voert inmiddels een bittere strijd tegen de gemeente. Lees hier de laatste ontwikkelingen.

Het is helaas tijd om weer naar huis te gaan. In de opvang in Rotterdam krijgen we nog een kerstpakket mee. Ineke en Ben, bedankt voor een mooie, leerzame en gezellige dag!

Tegenvoeters

Een jaar lang hebben we het aan moeten horen: "we gaan naar Australië (en Nieuw-Zeeland)!". Vandaag is het dan eindelijk zover. Koud afgestudeerd, even wat geld verdiend, en passant nog even verhuisd en dan nu voor vijf maanden naar de andere kant van de wereld. Vanmorgen vroeg hebben we Mariska (en Laura) opgehaald van station Kralingse Zoom. Nederland stond weer eens stil want het was glad. Via de Moeder van alle Sluipwegen (Molenlaan) bereikten we de A13 waar het verkeer redelijk vlotjes doorreed. We waren zowaar op tijd op Schiphol. Maaike was niet zo vlot, die was via de A20 gereden. Ook bij de incheckbalie was het feest, er stond een lange rij, die gek genoeg precies waar wij stonden telkens gekruist werd door mensen die niet even om wilden lopen. Na het inchecken gingen de dames snel richting douane. Mariska nog gauw het afscheidscadeau gegeven (reisdagboekje met (jullie) berichtjes en foto's) en uitgezwaaid. Eerste stop: Hong Kong en dan Adelaide. Je kunt de verrichtingen van de dames volgen op hun eigen reisblog: Mariska en Maaike down under!.