Einde tijdperk

We proberen elk jaar wel, al is het maar voor een dagje, naar Cadzand-Bad te gaan. We komen daar al, in verschillende gezelschappen, sinds 1977. De laatste keer dat we als gezinnetje voor langere tijd gingen was in 2002. Het was de eerste grote vakantie voor onze nieuwe tweedehands Peugeot 306 Break. Toen we aankwamen was het 'Cadzandweer', regen dus en wind. De oversteek ging nog met de veerboot Vlissingen-Breskens. Dat gaf hetzelfde gevoel als de overtocht naar Texel: op de boot begint de vakantie pas ècht. Het onweerde, dat dan weer wel. Na ons in het huisje 'Renata' te hebben geïnstalleerd gingen we lekker eten in 'La Porta'. De zon ging zowaar schijnen en we zaten op het semi overdekt terras. We zijn nog een aantal keer hier gaan eten. Boodschappen deden we bij de C1000 in Breskens, die zijn zelfs 's zondags open. In Cadzand-Bad zelf is een buurtsuper, waar super staat voor super duur. 's Middags gingen we Sluis bekijken, dat is een alleraardigst dorpje vlakbij de Belgische grens. Daarna het strand op. Carla gaat dan op haaientandenjacht en verdomd als het niet waar is, ze vindt er altijd wel een paar! De meisjes zijn verwend en gaan elke dag bij de bakker croissants halen.

Het Zwin is ook zo'n onvermijdelijke trekpleister. Het is inmiddels een beschermd natuurgebied. Bij eb kun je doorlopen tot Knokke (en verder natuurlijk). In Oostburg kun je aardig winkelen, dus dat deden we dan ook. Meteen de boodschapjes daar gedaan. In de omgeving van Cadzand kun je ook aardig wandelen. Fervente wandelaars als we zijn gingen we een keer naar een piepklein natuurgebiedje in de polder. Dat bleek pal naast een Asielzoekerscentrum te liggen, waarin ik het gebouw herkende waarin we met de 4e klas HAVO van Blaise Pascal tijdens 'werkweek' de beest uitgehangen hebben. Er wordt nu nog over gepraat! Laura ging door haar enkel. Daarna gingen we naar de Verdronken Zwarte Polder, een weids gebied dat aan de Slufter in Texel doet denken. Na al dit natuurgeweld gingen de kinders midgetgolfen (Laura dus met handicap:-).

Toen het weer wat minder werd zijn we een dagje naar Vlissingen geweest. Met de auto naar Breskens en dan te voet met de veerboot. Eenmaal terug maakten we een autotochtje door West Zeeuws-Vlaanderen. Een ander leuk tochtje was naar Damme (bekend van boekenstalletjes en -winkels en Tijl Uilenspiegel) en Knokke (bekend van het songfestival en casino). Het weer knapte zienderogen op en toen hebben we fietsen gehuurd voor de Zwinroute, een kleine 39 km. Onvermoeibaar als ze waren zijn de dames daarna nog gaan midgetgolfen, waarna ook nog eens een strandwandeling is gemaakt.

In het weekend hadden we Aad en Lia op bezoek. Aad zette Laura meteen aan het werk: zijn Suzuki Swift moest nodig gewassen en gepoetst worden. De auto bleek (gelukkig) rood te zijn! Ondanks de hitte (30°C), zijn we het Cadzandse Pad gaan wandelen. Dat viel zwaar tegen! De meisjes kozen eieren voor hun geld en bleven in de tuin zonnen. Laura kreeg zoals gewoonlijk veel aandacht van de kleintjes. Na een verplicht rondje Kolonisten van Catan (Aad's stokpaardje) zijn we, uitgeput als we waren, toch nog naar het strand geweest voor een avondwandeling. We zagen nog een zwerfkitten in de struiken maar konden het niet te pakken krijgen.

Na het weekend zijn we, omdat het maar mooi weer bleef, een aantal malen naar het strand geweest. Door dezelfde warmte bleek ons huisje ineens vergeven van de vlooien! Het bleek dat er voor ons mensen met honden hier hadden gelogeerd. Dat hondje kreeg ook nog een staartje... De verhuurder is met vlooienspray aan de gang gegaan, maar een excuus kon er niet af.

Het ging weer regenen en toen zijn we doodleuk naar Duinkerken gereden. We hebben daar natuurlijk gewinkeld (Yves Rocher et al.). De meisjes gingen zich te buiten aan de onvermijdelijke crêpes. In een speelgoed- annex prullaria-winkel zag ik ineens een heel leuk autootje staan: De Jeep uit 'Raket naar de maan' (1953). Dit was in mijn kindertijd mijn enige stripboek! Het kostte maar 5 euro*.

Mariska kreeg het benauwd en wel zodanig, dat ze er 's nachts niet van kon slapen. De dienstdoende dokter schreef haar Zirtec voor, wat niet hielp. We hebben zelfs nog overwogen eerder weg te gaan, want het was wel duidelijk dat de honden hieraan schuldig waren. Het was heel akelig haar zo te horen en te zien, maar ze wilde geen spelbreker zijn. Zoveel mogelijk uit huis blijven was de oplossing.

Vandaar dat we een hele middag naar Brugge zijn geweest. Dat lijkt nog het meest op een openluchtmuseum, qua architectuur. Bij toeval zag ik een Tin Tin Shop, alwaar, de naam zegt het al, uitsluitend Kuifje gerelateerde dingen worden verkocht. Ik kocht, geïnspireerd door het autootje, het album 'Raket naar de maan'. Tot mijn stomme verbazing ontdekte ik dat dit deel 1 is. Deel 2, 'Mannen op de maan' (1954) kende ik niet maar is vanaf dit moment dus ook in mijn bezit.

Op de voorlaatste dag hebben we rustig aan gedaan. Het was strandweer en wij handelden dienovereenkomstig. Mariska slaapt al weer beter. De verhuurders, op de hoogte van Mariska's probleem, gaven geen enkele sjoege. Hier komen we dus nooit meer terug. De terugreis ging via de andere veerdienst, Perkpolder-Kruiningen. Het zou de laatste keer zijn, in 2003 werd de Westerscheldetunnel in gebruik worden genomen. Het einde van een tijdperk.

* Een aantal jaren later ben ik alle autootjes gaan sparen, het zijn er zeventig, à 21,80€.

 

 

 

All in the family

Voor het huisje van mijn zus Tine en zwager Eef | 1965

Vandaag zou Carla's zus 58 geworden zijn. Zij is echter in 1976, het jaar dat ik Carla ontmoette, overleden. Haar urn staat op de begraafplaats in Rockanje en we reden er via Goeree-Overflakkee naar toe. Dat is altijd een mooie rit. We reden op een gegeven moment achter een slome camper, dus ik sloeg af naar Stad aan 't Haringvliet en dan naar Middelharnis. Helaas pakte ik daar op een rotonde de verkeerde afslag en ik had er pas erg in toen we ruim voorbij Oude Tonge waren (de terugweg zeg maar). Carla zei: ik dacht al, waarom neem je deze afslag! Onderweg reden we even langs onze zwager Eef, die net naast de Haringvlietdam woont. Daarna naar de begraafplaats. Het is er heel mooi zo in de duinen. We aten een patatje in de strandtent.

Dit weekend is het precies 25 jaar geleden dat mijn vader begraven is, dus die vereerden we ook even met een bezoekje. Mijn moeder ligt er vlakbij. Het was nog een hele klus om ze te vinden, want de graven zijn helemaal overwoekerd. Volgende keer neem ik tuingereedschap mee! We reden ook nog even langs mijn broer en zus, die respectievelijk in Brielle en Oudenhoorn wonen. Mijn zus Nel had een boek op de kop getikt, Herlevend Hellevoet 1945-1980, met allemaal zeer bekend voorkomende foto's uit Hellevoetsluis, Nieuw-Helvoet en Nieuwenhoorn. Op één ervan staat de camping van (de vader van) mijn zwager Eef, op een andere Carla's moeder in de tuin aan de van Kleijburgstraat! Ik mocht ook wat oude foto's meenemen om in te scannen.



Op het autostrand in Oostvoorne. Let op de degelijke Robinson schoenen!

Colletje

Ik ben dus helemaal geen Tour de France liefhebber, maar morgen is de 17e etappe in het stukje Alpen waar we een paar weken geleden op vakantie waren. De etappe gaat van Bourg-Saint-Maurice naar Le Grand-Bornand. Ze rijden hele stukken over wegen waar wij ook gereden hebben, zoals de D925 en de D218 en gaan door plaatsen als Megève en Sallanches. Het hoogtepunt hier is de Col des Saisies (1650m), die ik ook met de Peus bedwongen heb. Morgen neem ik de hele etappe op. Wie weet, krijg ik het TdF virus wel....

Zie ook de Oesters van To Lee voor een stukje over de Tour door Cognac, waar Lance Armstrong ook al aan deelnam (2003).

Toetsen en bellen©

Mijn neef Hans heeft mijn advies gevraagd voor de aanschaf van een nieuwe PC. Mijn werkwijze is altijd hetzelfde: wat is het budget en wat ga je er mee doen. Vervolgens ga ik bij mijn vaste dealer online shoppen. Dat levert altijd een bevredigend resultaat op. Ik koop de PC altijd bij Informatique. Daar kun je op basis van jouw criteria een PC uitkiezen of laten samenstellen. Als beloning krijg ik Hans' oude PC, die voor mij nog best bruikbaar is als reserve voor op zolder. Daar staat nu nog een negen jaar oude die ernstig aan vervanging toe is. Met onderdelen uit de ritselkist pep ik het nieuwe machientje op tot een bruikbaar geheel. Gedreven door mijn enthousiasme heb ik voor ons een nieuwe toetsenbord/ muiscombinatie gekocht, de Logitech Cordless Desktop® S520. Het is een ergonomisch toetsenbord, met vlakke laptopachtige toetsen en een geïntegreerde polssteun, niet zo'n wapperend flapje aan de onderkant.

Omdat ik toch bezig was heb ik de ultieme nerdgadget gekocht, de Scythe Kama Connect. Dit is een apparaatje waar je één of meer harde schijven (van het SATA of IDE type) aan kunt klikken en vervolgens die via een USB kabel aan je computer koppelen. Reuze handig voor het maken van backups of formatteren als de PC waar die in zat de geest heeft gegeven. De techniek staat voor niets!

©arla

Voorbereidingen

Afgelopen donderdag hebben we het bestelformulier voor de nieuwe keuken ingeleverd. Voor de badkamer en het toilet ligt alles vast. We wilden echter in de badkamer een spiegelkastje in plaats van de standaard spiegel en planchet. We gingen dus even langs bij hofleverancier IKEA. Daar kochten we de Lillången, alsmede twee wasmanden. We liepen ook nog even langs de Ånga om te kijken of dat aan onze behoefte voldoet en of het mooi genoeg is. Het doet en het is.

Vrijdag vierden we Laura's 21e verjaardag met een etentje in Humphrey's op de Kop van Zuid. Vanuit hun huis is dat aan te lopen (vooral erg handig voor de terugweg). We gingen daarna wat drinken op een terrasje aan de Witte de Withstraat en togen toen naar de Breakaway aan het Weena, waar ik op het terras bijna in slaap viel. We bleven bij de meiden slapen, zodat ook het verkeer niet in gevaar kwam.

's Anderendaags gingen we weer de stad in om even op de Meent langs de Sola fabriekswinkel te gaan. Die hadden aanbiedingen voor pannensets. Nu gebruiken we een allegaartje aan pannen die we in de loop der tijd verzameld hebben. Dat kan esthetisch natuurlijk niet. Bovendien gaan we over op keramisch koken in plaats van elektrisch. De keus viel op Carré, simpel, robuust en toch mooi. Na deze vangst ging ik nog even langs Schmidt (ook al bijna om de hoek) voor zes award winning haringen.

Gisteren was de berging aan de beurt. Deze grenst aan de achterkant van de badkamer (boven) en toilet (beneden) en daar lopen alle leidingen en afvoeren. De hele waterhuishouding van het hangende toilet wordt aan de bergingskant bevestigd, dit spaart ruimte in de badkamer. Op die plek zit bij ons een vide, waar natuurlijk nogal wat troep stond. Een goeie gelegenheid om dat eens goed uit te mesten, want de heren bouwvakkers moeten er wel bij kunnen. Vandaag ga ik dus met een auto vol richting de milieustraat.

Van beige naar zwart-wit

Een kleine 23 jaar geleden moet beige la couleur de l'année geweest zijn. Die conclusie moet je wel trekken als je onze badkamer, toilet en keuken aanschouwt, het is beige wat de klok slaat. Gelukkig komt daar nu een eind aan. Voornoemde vertrekken worden in september vervangen door zwart-wit exemplaren. Begin mei kregen we de langverwachte brief over deze renovatie, vijf weken later gevolgd door De Brochure. Gisteren hadden we het gesprek met de projectleider van PWS en de uitvoerder van Breijer, de aannemer. Dat was nodig, omdat de brochure wemelde van de fouten. Na dit gesprek keken ze rond of er nog bijzonderheden waren. Er werden foto's en aantekeningen gemaakt, waarschijnlijk om later aansprakelijkheid uit te sluiten. Vandaag zijn we in de modelwoning geweest om de laatste twijfels weg te kijken.

De badkamer en het toilet beneden is een simpel verhaal, deze worden vervangen met standaard materialen. Grootste veranderingen zijn een hangend toilet, een heus stopcontact en een glazen douche-enclave. Op onze leeftijd moet je het kennelijk ook wat spannender maken. De douche is ook 10 cm groter in het vierkant. Wij ook ben ik bang, dus dat komt goed uit. Het toilet beneden wordt een duoblok, verder niet zo spannend allemaal. De vloeren worden zwart en het keramiek wit.

De keuken is een ander, interessanter verhaal. We hebben de keuze voor een standaard keuken zonder inbouwapparatuur (behalve de oven, bakplaat en afzuigkap dan), of een hoekkeuken met extra inbouwapparatuur naar keuze. Dit laatste is dan wel tegen een zekere huurverhoging. Daar zagen we nogal tegenop, maar de gebruikte apparatuur is dermate duur, dat het toch wel de moeite waard is (in totaal ruim 2.500€). Helaas heeft de oven geen draaispit. Vaarwel gegrild kippetje!

 

De keuken wordt een Bruynzeel Excellent (geen typeaanduiding genoemd) met RVS handgrepen. We hebben gekozen voor wit met een Duropal zwart 'granieten' aanrechtblad. Verder een inbouw vaatwasser en dito koel/vries- combinatie (net als de rest) van Atag.

Probleempje echter met een hoekkeuken is de verwarming. Deze wordt verplaatst van onder het raam naar de lange muur en komt dan bijna tot aan de woonkamer. Jammer, want daar wilden we net de buffetkast neerzetten die nu in de kamer staat. Na enig gepuzzel het ik een briljante oplossing gevonden: de Änga van Ikea. Eigenlijk is dit een Tv-meubel, maar door zijn vorm uitermate geschikt voor onze keuken. Deze kast bestaat namelijk uit een aantal verticale buizen waartussen je ladekasten en planken kunt plaatsen, op door jouw gekozen hoogten. Zodoende kun je de kast 'boven de radiator' laten beginnen.

Daaronder kun je dan de pedaalemmer en keukenkrukje kwijt. De maten zijn perfect, net zo breed als de radiator en de magnetron (die trouwens dezelfde handgreep heeft als de keukenkastjes) past er ook precies in. Eind september zijn wij aan de beurt, dan zitten we wel drie weken in de rotzooi. We zullen het zonder douche moeten doen (er is een douchegelegenheid in de straat) en een emmertje gebruiken om het toilet beneden door te spoelen. Je moet er wat voor over hebben!

Over de Alpen uitweiden

29 juni 2009 |  Als je snel naar Frankrijk wilt rijden, moet je niet via België gaan. Daar hebben ze namelijk het patent op lullige redenen voor een verkeersopstopping. Ik noem hier hooibalen, hout en groenten op de weg. Op het benzinestation was het al niet veel beter. Evengoed zorgde dit ervoor, dat de doortocht tweemaal zolang duurde dan TomTom had voorspeld. Na Brussel ging het wel een stuk vlotter en in Frankrijk zelf was nauwelijks verkeer van betekenis op de péage.

 

Weer Online had zomerse waarden in de Alpen beloofd, wat echter tegenviel naarmate we onze bestemming bereikten. Het was wel warm, maar het onweerde ook flink. We arriveerden in Les Contamines-Montjoie rond 18.00 uur, een kleine elf uur na vertrek. Alvorens de chalet te betrekken reden we nog even langs de Intermarché voor de broodnodige boodschappen, met daarin een onevenredig aandeel voor wijn. Ik kamp al een week met een zeer vervelende hoest en dat werd allengs erger. De eerste avond beheerste dat ook een beetje de sfeer en ik was verder ook niet lekker. We zijn redelijk vroeg naar bed gegaan en ik ben ’s nachts een aantal keren wakker geworden, hoewel ik niet zoveel hoestte als gevreesd. Volgens Carla was ik ook heet, wat deze keer aan koorts te wijten was.

30 juni 2009 | Het had ook zijn goeie kanten, want ik had nu een excuus om niet de volgende ochtend met Aad naar de bakker in het dal te gaan en de helletocht weer de berg op mee te maken. Lia had Aad opdracht gegeven om voor mij ook codeïnepillen te kopen om de hoestprikkel te onderdrukken. Die werken perfect en zijn zonder recept verkrijgbaar bij de apotheek, vermits je niet meer dan één doosje koopt. We ontbeten op het balkon met vers brood, gebakken eieren en ham, vergezeld van bloedsinaasappelsap. Dachten we. Het bleek een extreem zuur goedje dat bij nadere lezing van het etiket diende te worden verdund met zes delen water. Een beetje zoals azijnessence en net zo zuur! In het dorp was markt tot 12.30 uur. We kochten fruit, olijven, ik een korte broek, Lia een mandtas (of tasmand) twee horloges (lang verhaal) en Aad een ‘wandelshirt’. Je verzint het niet. Lia dacht ook een leuke zonnebril gescoord te hebben maar die bleek aan de verkoopster toe te behoren. Daarna chillen op het balkon, lekker in het zonnetje. Boekje erbij, het kan niet beter hoewel er flink gewerkt wordt in de buurt wat toch de nodige geluidsoverlast met zich meebrengt. De tuinman en zijn knecht waren bezig met maaien, bladblazen en diverse andere, door machines ondersteunde werkzaamheden. Achter ons wordt een perceeltje bouwrijp gemaakt, wat gepaard gaat met drilboren, een graafmachine en vrachtwagens die af en aan rijden. Verder worden er boomstammen vanaf de berg naar beneden gesleept en min of meer in onze achtertuin opgeslagen met behulp van een grijper. Toen betrok de lucht en dreigde er weer onweer, wat niet doorging, waarna we welgemoed aan de borrel begonnen voor we het eten gingen bereiden.

Na het eten gingen Carla en ik even de buurt verkennen. Het bouwperceeltje is helemaal uitgegraven en van die aarde is een wal aangelegd. Het leeggekomen gedeelte wordt opgevuld met (lei)puin zodat er een waterpas plateautje ontstaat. Wat er komt weten we niet, misschien een luxe vakantiewoning of appartementen-complex. Na tien meter klimmen hadden we het wel gezien. Dit moet je niet doen na een lange dag eten & drinken!

1 juli 2009 | Albertville. De weg naar Albertville is een natte automobilistendroom. Haarspeldbochten, steile hellingen. Er is een wegomleiding wegens werkzaamheden, dus we gaan via een déviation over de D109 i.p.v. de N212 . Aad en Lia hebben een discussie over het jaartal waarin de winterspelen hier waren. Dit wordt, zelfs tot haar eigen verbazing, door Lia gewonnen, (1992) waarna Aad mompelt dat het ook weer niet zo belangrijk was. Het stadje zelf stelt helaas niet zoveel voor. Eén winkelstraat, dat is alles. Het is bloedheet en, zoals gewoonlijk, zijn bijna alle winkels gesloten. We slagen er wel in een T-shirt voor mij en een bloesje en schoenen voor Carla te scoren. Voor de terugweg nemen we een meer landelijke route via de D925 en D218, met zo mogelijk nog meer bochten en hellingen. Ik vind het fantastisch. Nog even langs de Intermarché in Megève voor de boodschappen. Het regent maar het is niet koud, het vaste patroon laat in de middag. We krijgen bezoek van een poes uit de buurt, het is echt een schatje. ’s Avonds kijken we Munich.

2 juli 2009 | We gaan de berg op, naar le Lac d’Armancette. Ik zie er wel tegenop, het is lang geleden dat we echt een inspannende wandeling hebben gemaakt. De klim is ruim 400 meter (hoogteverschil) en we doen er anderhalf uur over. Ik ben helemaal kapot, Lia ook en deze wandeling wordt als facile aangemerkt! De beloning is een prachtig, maar heel klein meertje waarvan het water van de gelijknamige gletsjer komt. Het wemelt er van de donderkopjes, in eerste instantie dacht ik aan kikkers. Maar er zwemmen ook volwassen salamanders en grote donderkoppen met een flinke staart, dus ik hou het op salamanders.

We genieten even van de natuur en lopen weer naar beneden, wat toch een beetje tegenvalt. Ik krijg last van mijn rug en linkerbeen. Eenmaal beneden gaat het wel weer. We besluiten lekker op het balkon te gaan lezen/zonnen. De poes houdt ons ook weer gezelschap en kruipt bij mij op schoot. Ik doop haar Isabelle*. Het is prachtig weer, maar zoals gewoonlijk betrekt het laat in de middag en gaat het onweren. Terwijl de dames een film (Jacob the Liar) kijken, schrijf ik dit op een donker balkon. In de verte rommelt het nog wat. Aad schenkt mij pastis in, zonder water. Het wordt heel gezellig en mijmeren wat over mijn (onderbroken) carrière.

3 juli 2009 | Vandaag doen we het rustig aan en brengen een bezoekje aan Saint-Gervais-les-Bains, een dorpje in het dal. Vandaar vertrekt de tram naar de Mont Blanc. We checken e.e.a. uit voor een tochtje morgen. Daarna gaan we naar Sallanches om inkopen te doen bij Carrefour. We slaan weer de nodige hapjes en drankjes in. Bij de olijfolie ontdek ik Huile d’Olive Toledo, uit zone de production Montes de Toledo. Ik koop een paar flesjes om in Nederland uit te delen. Isabelle voelt zich al helemaal thuis en begint zelfs een beetje opdringerig te worden. We overwegen haar mee te nemen naar Nederland (grapje). ’s Avonds kijken we The Missing.

4 juli 2009 | Vandaag gaan we met de Tramway du Mont-Blanc de Mont Blanc op. We zijn ruim op tijd dus we verkennen de buurt van het stationnetje. Het is 's morgens in de vroegte maar er staan al wat mannen in de stationsrestauratie drank achterover te slaan. Dit jaar bestaat de lijn honderd jaar en dat wordt volgende week gevierd, dus dat lopen we mis. Vanaf hier tot aan het eindpunt kost een retourtje 25 euro p.p. We verwachtten geen TGV, maar dit trammetje heeft toch zijn beste tijd wel gehad. Houten bankjes die, zoals verwacht, keihard zitten. Zuchtend en steunend komt het gevaarte in beweging maar gaat onverwacht soepel de berg op. Er is een aantal stops onderweg en de reizigers zijn voornamelijk door de wol geverfde alpinisten. Het eindpunt is Le Nid de l’Aigle met zicht op de Glacier de Bionnassay en het daaruit voortspruitende riviertje. Je kunt daar rondlopen of één van de paden naar boven of naar beneden nemen. De meeste alpinisten gaan omhoog. Wij wagen ons op een pad naar beneden. Er loopt en kudde gemzen en het gaat onweren. Gelukkig hebben we paraplu’s bij ons. Aad en Lia keren op hun schreden terug maar wij dalen verder af.

Er is hier geen pad en de regen maakt het glad. Gelukkig vinden we weer een pad naar boven, die iets steiler en gevaarlijker is dan Carla, met haar hoogtevrees, aan kan. Ik hou het hoofd koel om Carla niet ongerust te maken, maar ze sterft van angst. Gelukkig loopt het goed af. Aad is zelfs nog teruggegaan om ons te zoeken, maar wij zijn zelf nog eerder terug dan Lia en het duurt even voordat ook Aad zich weer bij ons voegt. Hij heeft geen gevaar onderweg gezien. Mannen! We moeten ruim een uur wachten voordat we weer naar beneden gaan en allengs verzamelt zich weer een bont gezelschap terugkerende alpinisten. Het weer slaat om en het gaat flink onweren en regenen. De menigte gaat zonder toestemming van de conducteur de tram in, wij voorop, waarna we in het Frans nog een uitbrander krijgen.

De tocht naar beneden duurt gek genoeg net zo lang als naar boven. Het is daar gelukkig mooi weer en we rijden voldaan richting chalet, na eerst nog wat stokbroden voor de terugreis gescoord te hebben bij het bakkertje in het dorp. De dames maken het huis nog even aan kant en we lezen nog even op het balkon, de poes bij mij op schoot. Dan vroeg naar bed, we willen om 07.00 uur vertrekken.

5 juli 2009 | Dat lukt wonderwel, we rijden een kwartiertje later weg. Het is stil op de weg en we kunnen goed opschieten. Net als op de heenreis rijden Aad en ik omstebeurt. Naarmate we vorderen daalt de temperatuur, met als dieptepunt het stuk tussen Brussel en Antwerpen. Er valt een enorme stortbui en de weg staat blank met schuimkoppen. Ik weet dat dit een mengsel is van olie, rubber en andere troep en als zodanig spekglad  Ik houdde snelheid op 90 km/u. In de buurt van Antwerpen stopt de regen en ook de temperatuur gaat weer omhoog. In Rotterdam is het weer gewoon zomerweer. We zetten Aad en Lia af bij hun huis en tegen zessen zijn we weer thuis.

* Wrample uit Isabelle, je t'aime van Les Poppys (1972).
** Wrample uit Op een klein stationnetje (trad.).