Een dagje uit van de stichting

Toen bij ons in 1999 het aantal katten onder het bestaansminimum raakte, gingen op zoek naar een nieuwe kat. In de dierenwinkel zagen we een advertentie hangen voor het adopteren van zwerfkatjes. Zodoende kwamen we bij Ineke en Ben terecht. Achter hun huis aan de Rotte hadden ze een kattenopvang gefiguurzaagd, waarin zwerfkatten en (hun eventuele) kittens verbleven. We mochten er één uitzoeken en de keus viel uiteindelijk op een poesje met een raar kort staartje. Ze had ook een broertje, maar die viel helaas af, Laura en Mariska hadden hun keus al gemaakt: het werd Kitty!

Een jaartje later was het weer raak. Nu viel de keus op een rooie kater, die we Heinz (naar de stripkat) doopten. Dit beest was echter dermate humeurig dat we een jaartje later afscheid van hem moesten nemen. Hij had mij, toen hij naar de dierenarts moest voor het jaarlijkse prikje, gebeten zodat ik een tetanusprik moest halen. Hij kon gelukkig terecht bij een nieuwe werkgever: de manege aan de Bermweg in Capelle aan den IJssel. Heinz hadden we opgehaald bij Marjan, die kittens socialiseerde. Dit leek ons ook leuk, dus hebben we ons hiervoor aangemeld. We kregen een bench mee en we konden elk jaar op een aantal kittens rekenen. Hierna volgde een eindeloze stoet kittens. Het is heel leuk om te doen maar je hecht toch snel aan die diertjes, dus er bleef er wel eens één plakken.

Op een gegeven moment hadden we dus een zwart poesje dat gebleven is. Dit was Sofie die inmiddels een gezellige dikkerd is geworden. Daarna kwam Noortje, een rode poes (best bijzonder), die tijdens haar verblijf in de bench zo lang en zo hard heeft zitten mauwen, dat ze geen stem meer had. Noortje was ziekelijk en heeft niet lang geleefd. Inmiddels zijn Kitty en Sofie samen overgebleven, het zijn echter geen vriendinnen geworden. Met socialiseren zijn we ook gestopt, onze eigen katten konden er niet tegen!

©ARLA VD MAREL 2004

Ineke en Ben gingen steeds professioneler werken en Carla is vrijwilligster geworden. Zij houdt nu via internet het donateursbestand bij, de chipregistratie en de verwijzingen voor castratie. Zelf heb ik mijn steentje bijgedragen bij de verbouwing van het huidige pand van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zoals Ineke en Ben tegenwoordig heten en help als er problemen zijn met de PC's en dergelijke. Er zijn natuurlijk tientallen vrijwilligers (m/v) en elk jaar wordt er iets voor ons georganiseerd. Dit jaar gingen we naar Noord-Brabant, eerst naar kaasboerderij de Ruurhoeve in Hoogeloon en daarna naar Stichting Dierenthuis in Aarle-Rixtel. Er waren zoveel aanmeldingen dat we met een dubbeldekker gingen. De chauffeur klonk rielekst (type don't worry, be happy), maar reed des te vlotter. De kaasboerderij organiseert excursies over kaasmaken. De flinke boerendochter houdt een in- en dan een rondleiding. Het is bitter koud. De stallen zijn open, dus dat helpt ook al niet. We krijgen de fijne kneepjes van het veehouden te horen, het klinkt allemaal erg kil en onpersoonlijk naar mijn smaak. Vooral de melkrobot werkt erg vervreemdend. Weer binnen krijgen we een Brabantse lunch met veel kaas. Het smaakt allemaal goed. Daarna vertrekken we naar Aarle-Rixtel.

Stichting Dierenthuis is in het nieuws omdat het na een klacht van de buren wegens overlast moet verdwijnen. Het is een unieke plek: 840 katten, 60 honden en een pony lopen hier rond. Het is een ziekenhuis, verpleegtehuis, praathuis en gesticht onder één dak. De stichting bestaat bij de gratie van donateurs, geen subsidie. Overal staan bedjes, kisten met stro, poppenwagens, wat al niet. Alles leeft en doet samen, zonder aanwijsbare onenigheid. Prachtig gewoon. Beesten met een besmettelijke ziekte of verwilderde katten lopen wel apart. Ze kunnen ook naar buiten of lopen buiten en hebben daar een mooie schuilplaats. Het is voor deze dieren wel de laatste plek op aarde, ze worden niet herplaatst. De stichting voert inmiddels een bittere strijd tegen de gemeente. Lees hier de laatste ontwikkelingen.

Het is helaas tijd om weer naar huis te gaan. In de opvang in Rotterdam krijgen we nog een kerstpakket mee. Ineke en Ben, bedankt voor een mooie, leerzame en gezellige dag!

Tegenvoeters

Een jaar lang hebben we het aan moeten horen: "we gaan naar Australië (en Nieuw-Zeeland)!". Vandaag is het dan eindelijk zover. Koud afgestudeerd, even wat geld verdiend, en passant nog even verhuisd en dan nu voor vijf maanden naar de andere kant van de wereld. Vanmorgen vroeg hebben we Mariska (en Laura) opgehaald van station Kralingse Zoom. Nederland stond weer eens stil want het was glad. Via de Moeder van alle Sluipwegen (Molenlaan) bereikten we de A13 waar het verkeer redelijk vlotjes doorreed. We waren zowaar op tijd op Schiphol. Maaike was niet zo vlot, die was via de A20 gereden. Ook bij de incheckbalie was het feest, er stond een lange rij, die gek genoeg precies waar wij stonden telkens gekruist werd door mensen die niet even om wilden lopen. Na het inchecken gingen de dames snel richting douane. Mariska nog gauw het afscheidscadeau gegeven (reisdagboekje met (jullie) berichtjes en foto's) en uitgezwaaid. Eerste stop: Hong Kong en dan Adelaide. Je kunt de verrichtingen van de dames volgen op hun eigen reisblog: Mariska en Maaike down under!.

Lang heugen

De meeste mensen weten nog wat ze deden toen John F. Kennedy werd vermoord. Ik niet, ik was pas vijf jaar. Nu, 45 jaar later herdenken wij, Petra, Kasper en ik, dit 45-jarig jubileum en dat zal mij nog lang heugen. Aanleiding was de reünie van Blaise Pascal en het feit dat zij voor de vorige bijeenkomst 'verhinderd' waren. We spreken af in Café Tabac aan de Brouwersgracht, in het holst van Amsterdam. Het leek mij om allerlei redenen zinvol om met de trein te gaan. Op station Rotterdam Alexander is geen loket meer dus koop ik, voor het eerst van mijn leven, een kaartje uit de automaat. Blijmoedig aanvaard ik de reis naar Amsterdam Centraal. De conducteur wijst mij er op dat ik het kaartje niet afgestempeld heb. Ik weet nergens van en kijk hem op mijn schaapachtigst aan. "Voor deze keer zie ik het door de vingers, normaal gesproken krijg je hiervoor een boete van 36 euro 80!". Ik knik dankbaar en begrijpend en vermoed dat hij geen zin heeft in gedoe. Op station ArenA-Bijlmer staan we onheilspellend lang stil. We moeten uitstappen, want er is een trein uit de rails gelopen. Gelukkig heb ik mijn OV chipkaart bij me en check in voor de Metro, zoals ze in Amsterdam die veewagens op rails noemen. Alle treinreizigers zijn met me meegelopen en de metro is stampvol met Neder-, buiten- en medelanders. Bijkomende complicatie is, dat het bandje dat de stations omroept, telkens één station voorloopt zodat velen te vroeg uitstappen. Na de Nieuwmarkt roept de machinist met een dun stemmetje om dat er nóg een Centraal Station komt!

Nu is het Stationsplein in Rotterdam een puinhoop, in Amsterdam is het al niet veel beter. Gewapend met een zelf geprinte Google Map zigzag ik mijn weg richting Brouwersgracht. Het is donker, koud en nat, net als het bokbiertje waar ik naar verlang. In Café Tabac ontmoet ik mijn vrienden m/v Petra en Kasper. Het is meteen oude jongens m/v krentenbrood en we lachen en praten wat af. Om zeven uur is het tijd om naar het restaurant te gaan, Lof aan de Haarlemmerstraat. Het is een knus pijpenlaatje met een opkamer dat uitkijkt op de semi halfopen keuken. Daar gaan wij zitten. Ik neem carpaccio van hertenbiefstuk, zuurkool met fazant (v.v.) en cheesecake met bosbessen toe. We nemen lekkere Duitse rode wijn. Dat helpt! We praten ons een hoedje en de emoties zijn ook niet van de lucht. Tegen half twaalf stappen we toch maar eens op. Kasper moet nog een stukje schrijven en Petra naar de Keizersgracht naar haar logeeradres.

Ik neem de trein richting Utrecht waar ik over denk te stappen op de trein naar Rotterdam Alexander. Mooi niet, er zijn "werkzaamheden" en de dichtstbijzijnde trein rijdt via Amsterdam Centraal (terug dus), Schiphol en Den Haag naar Rotterdam Centraal, en dat om 01.06 uur. Dit wordt een heel lange nacht en ik ga alvast inkopen doen bij de AH. Ik word aangeschoten door dito Polen die mij afvragen waarom het Openbaar Vervoer in Nederland zelfs in het voormalig Oostblok een modderfiguur zou slaan. Ik weet het ook niet. De trein vertrekt nog te laat ook, omdat we op de internationale trein moeten wachten. Onderweg wordt ons medegedeeld, dat er tussen Den Haag en Delft geen trein rijdt en dat we een bus moeten nemen naar Delft. Net na drieën vertrekt de bus, maar daarin horen we dat deze via Delft naar Rotterdam Centraal rijdt. Het sneeuwt en de chauffeur (Frans voor stoker) draait de thermostaat naar eenzame saunahoogten. Eindelijk, om 03.45 uur staan we in Rotterdam. Daar maar een taxi genomen en om 04.00 uur ben ik thuis.

"Hoe was het?" vraagt Carla slaapdronken...

Toledo's Digitale Snelweg

Na het vertrek van Laura en Mariska is er een ware ruilverkaveling op gang gekomen in Huize Toledo. Laura's kamer fungeert nu als grenshospitium voor spullen die herverdeeld moeten worden en zal later als Kantoor worden ingericht. Mariska's zolderkamer wordt logeerkamer en wordt in een bric-à-brac stijl ingericht met meubeltjes en snuisterijen die de dames hebben achtergelaten. Ook mijn acht jaar oude (reserve) PC is hierheen verhuisd. Het nog van het PC-Privé-Project stammende apparaat doet het nog prima. Het is al zo vaak geüpdatet dat het met recht het Monster van Frankenstein kan worden genoemd. De plek is ook heel praktisch, het staat slechts één meter onder NAP, dus als de Alexanderpolder onderloopt, kunnen wij waarschijnlijk nog internetten!

De vrijgekomen plek schreeuwde om een nieuwe loot aan de PC-stam. Ik had Carla al voorzichtig de voordelen van een laptop ingefluisterd, doch zij liet zich niet vermurwen. Reddende engel werd XS4ALL. Dat zat zo: Laura en Mariska moesten natuurlijk óók internetten. Zelf ben ik klant van XS4ALL en dit naar alle tevredenheid. Nu hadden zij een actie lopen: als je een tweejarig contract afsloot kreeg je een Asus Eee PC 900 Netbook cadeau. In mijn brein ontsproot een duivels plan: als ik nou eens... Zo gezegd zo gedaan. Bij de aanvraag had ik wel de opmerking geplaatst, dat er in het huis geen vaste aansluiting te vinden was. Geen probleem, dat lossen we wel op. Tijdens de voortgang werd steeds door mij aangehaald dat er geen aansluiting was. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we voor 300€ een monteur van KPN moesten laten komen om een aansluiting voor elkaar te figuurzagen. Inmiddels had ik de meterkast al een pijp gesloopt, in de veronderstelling dat daar de draad zich verscholen hield. Op een dag kwam de KPN monteur. Die zei: ik ben al eens eerder in een huis als dit geweest en de aansluiting zit boven de inbouwkasten. Daar zitten inderdaad twee deurtjes, echter muurvast en ik durfde die niet open te breken. Nu moest het er toch maar van komen en voilà, daar was den snoodaard. De opluchting was groot, maar ik kreeg toch wel twee ezelsoren.

KPN-man bood aan e.e.a. aan te sluiten en te testen. Er was geen signaal. Telefonisch (met de speaker aan) technobabbelde hij met KPN Ground Control. Uiteindelijk was er signaal. Ik hoefde alleen nog maar de modem-/router te installeren en de computertjes te koppelen. Major Tom vertrok en bezwoer ons dat dit bezoekje slechts 30€ zou kosten. Dankbaar stopte ik hem 5€ toe. De modem-/router geïnstalleerd (eitje) en de computertjes gekoppeld. Alles werkte, maar geen internet. Dan XS4ALL maar eens gebeld. Die had het druk. Eenmaal aan de lijn werd het scriptje van de helpdeskmedewerker afgewerkt. Uiteindelijk kwam het er op neer, dat KPN-man een lijn van één van de buren had gekaapt, waarover wij dus internetten. Wij gebruiken een IP-adres dat aan een ander toebehoort en daarom werkte het niet. Voorlopig mogen we dit adres blijven gebruiken. Als het geruisloos kan worden aangepast dan merken we er niets van en anders moeten we even een kleine aanpassing doen. We hebben niets meer gehoord. Dit gesprekje duurde 37 minuten.

Toen was het wachten op de laptop. Mariska werd gebeld door TNT dat het binnen twee dagen zou worden bezorgd. Aangezien beide dames werken, voorzag ik een probleem. Ik gokte er op dat het de tweede dag zou worden bezorgd. Het werd dus de eerste dag bezorgd en er werd een briefje achtergelaten dat 's anderendaags na 13.00 uur het pakje kon worden opgehaald bij TNT aan het Weena. Vol goede moed maar een tikje achterdochtig ging ik die dag daarheen. Klokslag 13.00 uur meldde ik me bij de dienstdoende TNT'er. Gewapend met het briefje ging hij op zoek. Gelukkig liggen de pakjes op postcode. Misschien vandaag niet, want de man ging alle kastjes langs, telkens vergeefs. "Het is er niet! Da's ook gek, op het briefje staat iets anders! Niets aan te doen. Ik bel u als het binnen is", wat om 18.00 uur ook gebeurde. "Ja, de chauffeur was ziek" (ik vermoed post traumatische stress). Ik nam mij voor de volgende dag het pakje alsnog op te halen, wat wonderwel lukte.

De laptop, ik mocht hem houden van de dames, is een kek machientje ter grootte van een kloeke schoolagenda. Het heeft echter een nadeel, er zit geen DVD brander in, daarvoor is het te klein. Nu had ik hier al op geanticipeerd en bij mijn favoriete leverancier een externe behuizing gekocht om een DVD brander in te bouwen. Ik had er toevallig nog één liggen. Helaas werkte het niet, ik vermoedde dat de voeding kaduuk was. Deze heb ik inmiddels omgeruild en nu werkt het perfect.

's Heren Digitale Snelwegen zijn ondoorgrondelijk...

1300½ Weeks

Op één of andere manier zijn Carla en ik vuurtorenfetisjisten. Dat komt waarschijnlijk door het vuurtorentje van Hellevoetsluis, ons geboortedorp aan het Haringvliet. Nu had Carla gelezen dat je in de vuurtoren van Harlingen kon overnachten, het is een éénkamer hotel. Je moest wel ruim van te voren reserveren. In de praktijk kwam dat neer op meer dan een jaar! We hadden het idee opgevat ons 25-jarig huwelijksfeest in 2004 saampjes te vieren in deze vuurtoren. Helaas konden we op de huwelijks-dag zelf, 9 november, niet terecht. Het werd de veertiende.

Ik kwam er bij toeval achter dat een collega van mij, Liliane, in de vuurtoren van Marken woonde. Het heet officieel Het paard van Marken. Desgevraagd had ze er geen bezwaar tegen als we op weg naar Harlingen even langs zouden komen voor een bakkie. Liliane en haar man Thijs ontvingen ons gastvrij, we kregen koffie met koek en een rondleiding door het huis en de vuurtoren. Thijs beheert de toren en heeft hem gerestaureerd. Het ziet er allemaal prachtig en authentiek uit. Trots laat hij ons de door hem op de kop getikte misthoorn uit de vuurtoren van het voormalig eiland Schokland zien en demonstreert de mistbel. Ze hebben plannen om een Bed & Breakfast te beginnen.

Via Noord-Holland en de Afsluitdijk rijden we naar Harlingen. Het waait en het miezert inmiddels. We parkeren achter de vuurtoren en melden ons telefonisch bij de eigenaresse, van wie we de sleutel krijgen. Eenmaal binnen moet je, onverwachts, een flink aantal trappen op. Het woongedeelte bestaat uit twee verdiepingen: badkamer/toilet en woon-/eet-/slaapkamer. Het is voorzien van alle gemakken, een Bose systeem, flatscreen tv, Quooker, kingsize maar rond bed... Ramen heb je ook rondom en door de regen en zeewind zijn die behoorlijk smerig. Een nachtmerrie voor glazenwassers! Op deze hoogte waait het stevig en de miezer van beneden lijkt hier op slagregen. Boven het woongedeelte is nog het lichthuis. Via een ijzeren laddertje wurmen we ons daarheen. Je kunt hier naar buiten en rondlopen, je moet alleen geen hoogtevrees hebben. Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we Harlingen in. We ontsteken de (gloei)lamp in het lichthuis, voor het geval we de weg terug niet meer kunnen vinden. Harlingen is een alleraardigst stadje en we struinen wat langs de winkeltjes. We zien ook restaurant annex kunstgalerie De Gastronoom en reserveren daar een diné voor twé.

Eénmaal terug in de toren zetten we Sting maar eens op (Sacred Love) en trekken wat flesjes Mooi Uitsig 2004 open. Hoe toepasselijk! We genieten inderdaad van het uitzicht, vertrekkende en arriverende schepen van en naar de Waddenzee en de zonsondergang. Kan het romantischer?

Het restaurant serveert de nouvelste cuisine, inclusief ijs van karnemelk. Carla vindt dat laatste maar zozo. De plicht roept, dus op naar de vuurtoren, alwaar wij onze huwelijksnacht nog eens dunnetjes overdoen (tijdens de echte kwamen we niet verder dan champagne drinken en geld tellen). 's Anderendaags, we hadden ter camouflage Sting maar weer eens van korf gehaald, werd er stilletjes een mand met ontbijt boven voor de deur gezet. Wij hadden niemand gehoord! Er zat zoveel in dat we onderweg naar huis er de hele dag van hebben kunnen eten.

De teller staat inmiddels op 1508...

Meer over vuurtorens.

Een bewogen avond

Celma, Herman, Simonne, Anja en Joyce.
Leo onzichtbaar achter de camera.

Tijdens de Blaise Pascal reünie op 27 september hadden we afgesproken met ons uitgelezen gezelschap ergens te gaan eten. Dat hebben we geweten! Een niet aflatende stroom e-mails was het gevolg. Uiteindelijk is de keus (weer) gevallen op Humphrey's op de Kop van Zuid. Uit veiligheidsoverwegingen was ik met het openbaar vervoer gegaan, wat een uur kostte. Ik was als eerste aanwezig, op de voet gevolgd door Herman. Later blijkt, dat Herman helemaal geen klasgenoot van ons was, maar een klas hoger zat. Omdat zijn klasgenoten tijdens de reünie niet op kwamen dagen is hij bij ons clubje verzeild geraakt. Het zij hem vergeven. Om het goed te maken bestelden we maar een biertje. Niet lang daarna kwamen Celma en Simonne en vervolgens Anja en Joyce. We raakten dermate in gesprek, dat we de hele menukaart zijn vergeten. Het eten is goed en niet duur. Koekoeksjong Herman moest naar huis om ook zijn gezin nog wat aandacht te geven, wij gingen richting Celma's appartement. Daar wachtte haar vent, Robert, ons blootsvoets op. Koffie, thee en wijn begeleidden vervolgens de gesprekken, levensverhalen, voor- en tegenspoed. Kortom, een boeiende, gezellige en leerzame avond.

Tegen enen was het toch wel tijd om op huis aan te gaan. Iedereen was met de auto, behalve Joyce en ik en we probeerden nog de laatste metro te halen. Helaas, maar we waren wel ruim op tijd voor de eerste! Dan maar een taxi gezocht. Dat viel niet mee. We liepen over de Erasmusbrug richting Centrum. Op de brug een maakte ik nog een foto van de skyline by night. Helaas is deze bewogen, net als de hele avond trouwens. Joyce, met al haar medische problemen, stapte dapper door alsof er niets aan de hand was. Hand in hand, ge- en omarmd liepen we naar de taxistand aan de Coolsingel waar we een Peugeot 407 (uiteraard) scoorden. Joyce thuis afgezet en doorgereden naar huis. Thuisgekomen besef ik dat ik het jubileumboek weer bij Celma heb achtergelaten. Benieuwd wat Freud hierover gedacht zou hebben!

Terugblik op de weg

Vandaag is het op de kop af tien jaar geleden dat ik mijn rijbewijs behaalde. Ik werd hier fijntjes op gewezen door een brief van de RDW om mijn rijbewijs te laten verlengen. Hoe het zo kwam en wat er daarna gebeurde kun je hieronder lezen.

Ter ere van mijn 40e verjaardag, nu ruim 10 jaar geleden, kreeg ik van Carla een proefrijles cadeau. Ik had nooit gedacht dat het zover zou komen. Al vanaf mijn vroegste jeugd had ik een haat-liefde verhouding met het fenomeen auto. Ten eerste omdat ik, vanaf het moment van instappen, wagenziek was. Daarbij kwam dat mijn vader sigaren rookte in de auto, wat ook niet hielp. Toch was het niet allemaal kommer en kwel; we gingen, mijn vader, moeder en ik, regelmatig op zondag een eindje toeren, niet zelden vergezeld van een picknickmand met kippenpootjes. Hiernaast een foto van mijn ouders met de Renault R8, door mij genomen ergens begin jaren 70. Mijn ouders zijn midden jaren 80 overleden, enkele jaren daarna kregen Carla en ik kindertjes. Vakanties deden we met de trein of samen met Carla's vader en diens auto. Boodschappen op de fiets of ook met opa's auto. Naarmate de meisjes ouder werden werd het toch steeds lastiger. Opa deed zijn auto weg en toen kreeg ik de ANWB InTest cadeau.

Ik was meteen verkocht en schreef mij in voor een rijopleiding niveau D, t.w.v. 3.195 florijnen. Het betrof een versnelde opleiding van telkens 4 uur, startdatum 7 juli 1998. Mijn theoriecertificaat behaalde ik vier dagen eerder met slechts één fout. Afrijden deed ik op 1 september, echter gezakt. Na nog eens 570 florijnen uitgegeven te hebben aan een "pleisterpakket", mocht ik op 12 oktober weer examen doen, nu met goed gevolg. Van Mariska en Laura kreeg ik een Knorretje Certificate of Achievement.

Vooruitlopend op al dit succes had ik al een autootje uitgezocht bij Autoservice Willemse. Het was een Peugeot 306 XR 1.4 Summertime uit 1994. Voor de lieve som van 18.500 florijnen mocht ik hem de mijne noemen en kocht hem daags na mijn slagen. Dezelfde dag werd ik ook lid van de ANWB. Die eerste week zal ik me nog lang heugen. Vrijdags hadden mijn vriend Aad en ik besloten naar Crossing the Border in den Haag te gaan, met mijn auto. Op de terugweg, nadat ik Aad bij zijn huis had afgezet, reed ik welgemoed huiswaarts. Op de Hoofdweg, ter hoogte van het politiebureau en wachtend voor rood, werd ik vanachter aangetikt door een Ford Escort. Het is 03.00 uur. Ik denk: niks aan de hand. De Ford haalt me echter in en gebaart dat ik moet stoppen, wat ik twee zijstraten verder, met enige tegenzin, doe. Die vent komt naar me toe en begint over schade dit en schade dat en dat ik moet dokken. Ik hou me op de vlakte en durf niet uit te stappen. Had ik nu maar een gsm! Die vent gaat te keer en gaat dreigen zijn vrienden erbij te halen en wat al niet. Uiteindelijk overtuigt hij me van de noodzaak 200 florijnen te gaan pinnen. Dat doe ik braaf, terwijl het mij dun door de broek loopt (figuurlijk). Nadat deze figuur is verdwenen, realiseer ik me dat ik ben beroofd. De week daarna rij ik in de parkeergarage van mijn werkgever het linker voorscherm aan flarden, schade 1900 florijnen. Op 3 augustus 1999 vergeet ik de antenne in de wasstraat en begin november wordt de rechterspiegel door een straatgenoot er afgereden. Dezelfde maand geeft de startmotor er de brui aan.

Dit zijn allemaal opmaten voor onze Eerste Grote Vakantie Naar Het Buitenland: Frankrijk, meer specifiek Bretagne. Tijdens deze rit, vergeleken waarbij de gemiddelde Zwarte Zaterdag een picknick is, begeeft de kathalysator het. Gevolg is dat de Peus het geluid en snelheid van een grasmaaier heeft. Gelukkig heb ik inmiddels een gsm en is de ANWB bereikbaar. We worden met de Dépannage naar Lamballe gereden, alwaar we bij Hertz een Citroën Xsara huren (op kosten van de Reis- en Kredietbrief). De bumper (le bumpèr, in Carla's beste Frans) van die Xsara rijd ik er ook nog bijna af, omdat het gras in sommige bermen hoger is dan de stenen die er in verscholen gaan. Het koordje van een parapluie biedt uitkomst en Hertz zat er niet mee, achteraf. Kosten van dit geintje: 2.394,94 Franse frankskes. De garagehouder in Saint-Brieuc is niet zo bekend met de Nederlandse taal en haalt mijn naam van het kentekenbewijs. Sindsdien ga ik in Frankrijk door het leven als Monsieur Randprofiel Onder Motorkap (de plaats waar het chassisnummer is gegraveerd)!

De eerstvolgende APK kost me 1.600 florijnen. Het wordt nog mooier. Op 2 februari 2001 gaat Laura logeren bij een vriendinnetje in Leiden. Ik zou ze wel even brengen. Helaas, het sneeuwt bijna nooit, maar die dag wel. Carla ziet de bui al hangen, maar ik wuif dat weg. Ter hoogte van het Sint Franciscus Gasthuis staat het verkeer stil om uit te voegen naar de A13. Net op dat moment word ik afgeleid door een motorfiets die mij rechts inhaalt. Te laat zie ik de stilstaande rij voor me en remmen in sneeuw is ook geen succes, dus we knallen op de voorligger. We hebben beiden ruim 9000 florijnen schade. De logeerpartij ging niet door en we zijn door onze neef Menno, die toevallig voorbijkwam, thuisgebracht. Na reparatie zijn we nog op vakantie geweest op Texel. Dat ging zo goed dat we nogmaals Frankrijk willen bezoeken, ditmaal Normandië. Eerst maar eens een vakantiebeurt. Dat leverde een nota op van 2.333 florijnen. De dag voor we vertrekken, weigert het contactslot elke dienst. Kosten: 336 florijnen.

Ik wist het niet, maar ook Normandië staat bekend om zijn verradelijke bermen. Op een mooie doch bloedhete dag gingen Mariska en ik boodschappen doen en we kochten o.a. karbonaden en ijsjes. Het was dus belangrijk dat we snel weer thuis zouden zijn. Helaas, het was oogst- en/of hooitijd, dus de landwegen wemelden van tractoren met aanhangers waarop de lading hoog was opgetast. Ook wij reden op een gegeven moment achter zo'n agrarische contraptie. Bij een kruising aangekomen dacht ik dat het wel slim zou zijn om even in te halen. Het weggetje erachter was echter significant smaller, zodat ik in de berm belandde, alwaar zich een betonnen bruggetje had verschanst. Dit bracht ons abrupt tot stilstand, waarbij de linkerkant van de auto de vrijgekomen kinetische energie absorbeerde: linker voorband en wielkastbekleding aan flarden. We waren bijna thuis, dus de hevig geschrokken Mariska met karbonaden en ijsjes lopend op huis aangestuurd. Ik dacht het wel te redden op de lekke band, wat natuurlijk jammerlijk mislukte. Dan maar het wiel ter plaatse verwisseld, wat op zich goed ging op het inmiddels bijna gesmolten asfalt. In het plaatsje La Haye-Pesnel zat een Peugeotdealer, die gelukkig ook banden verkocht, maar geen Pirelli's, dus dat duurde een aantal dagen. Intussen rondgereden met de thuiskomer. Dat was wel raar, het stuur was een kwartslag gedraaid en het stuurde erg moeilijk. Nadat de garagiste de band had vervangen, drukte zij ons op het hart dat het pas de problème was, zolang je maar niet sneller dan 100 reed. Op weg naar Nederland deed ik dat ook maar niet en eenmaal thuisgekomen waren mijn biceps in omvang verdubbeld en mijn vertrouwen in deze auto gehalveerd. De monteur van Willemse vroeg zich af hoe ik de auto had laten vervoeren. Ik vertelde dat ik gereden had. Dat heel onverstandig van mij, want de stuurinrichting was ontwricht, ik had niet mogen rijden, het hele zootje had zo af kunnen breken! De maat was vol.

Ik liet mijn oog vallen op een Peugeot 306 1.6 Break. Eigenlijk wilde ik een 307 Break, maar die waren er toen nog niet. Voor de oude Peus kreeg ik nog 7.796 florijnen en moest 19.000 bijbetalen. Gek genoeg hebben we de volgende twee jaar niets bijzonders meegemaakt met deze auto. We zijn ermee naar Cadzand-Bad en (weer) Frankrijk op vakantie geweest. Tijdens de laatste werd het 38 graden, gelukkig hadden we airco.

In de juni 2003, het is inmiddels het eurotijdperk, bestelden we de 307 XS 1.6 16V Break. We hadden een heuse proefrit gemaakt met een SW en waren danig onder de indruk. Levertijd was echter drie maanden, wat uitliep tot vier. Op 26 september was het dan eindelijk zover! Voor de 306 kreeg ik nog 5.500 euro en voor het verschil, 16.022 euro, mocht ik de 307 mee naar huis nemen. Het was wel een rare tijd, Carla's vader was net overleden en haar moeder woonde zolang bij ons. De 307 is meteen als vrachtwagen aan het werk gezet, de oude woning ontruimen en alle spullen distribueren.

Een jaar later wilden Mariska, Laura en wat vrienden naar de Efteling. Ik zou in de buurt een ANWB-Route gaan rijden. Eenmaal in Tilburg aanbeland lette ik niet op en reed zonder te kijken naar de rijbaan links van mij, waarbij ik werd geschampt door een medeweggebruiker in een Hyundai. De hele bumper zat los, maar ik kon nog wel rijden. Na alle plichtplegingen toch maar de route afgemaakt en de hele club weer opgehaald. Ik wachtte bij het hek en Laura zegt: er is iets gebeurd met de auto. Ze kon het van mijn gezicht aflezen! Schade: 1969 euro.

Een jaar geleden is er ingebroken in de 307, linker voorruitje ingeslagen. De auto is doorzocht, maar er is niets gestolen. Bij Carglass alles laten repareren, daar kom ik wel meer voor pitjes en sterretjes in de voorruit. In februari dit jaar liet de ruitensproeierpomp het afweten en tijdens de zomerbeurt was het helemaal raak: nieuwe uitlaat en vier nieuwe banden. Kassa! We rijden inmiddels heel Europa door voor korte en langere vakanties, Nederland voor onze wandelingen. Je kunt er over lezen in dit weblog, zoals de reis door Finland.

Feest der herkenning

Na een aantal maanden voorpret was het dan eindelijk zover: de reünie van Christelijke Scholengemeenschap Blaise Pascal in Spijkenisse, door mij doorlopen van 1970 tot en met 1975. Ik besloot met het openbaar vervoer te gaan omdat de organisatie parkeerproblemen voorzag. En, als het gezellig dreigde te worden, ter voorkoming van alcomplicaties. Het had wel wat, tenslotte gingen we vanuit Brielle de eerste jaren met de bus naar school, onderbroken door zwakke pogingen om het fietsgewijs te doen. Later werd er ook gelift (met behoud van busgeld, uiteraard) en het laatste maandje met de Puch.

Eenmaal op school aangekomen eerst maar eens melden. Je kreeg een naamplaatje met sticker dat correspondeerde met het lokaal van je eindexamenjaar, plus een tas met allerlei formulieren en het jubileumboek. Handig, kun je de hele dag die tas meezeulen. Op zoek naar het lokaal stiet ik op Celma en Simonne die mij haast herkenden. Na enig aandringen natuurlijk wel en wij spoedden ons vervolgens naar ons lokaal. Daar waren slechts enkele jaargenoten, sommige bekend, andere onbekend (het was een mengsel van MAVO, HAVO en VWO). Weldra arriveerden Petra en Kasper en anderen en gingen we naar buiten.

Het was werkelijk prachtig weer en we zijn met korte onderbrekingen in onze 1975-enclave gebleven. Allengs druppelden er steeds meer oud klasgenoten binnen (eigenlijk buiten, dus). Ik noem hier, in willekeurige volgorde Ellen, Margret, Edith, Hetty, Anneke, Gert, Johan, Gregory, Jan, Marjan, Marianne, Wanda, Herman, Hans, Ruud, Anja, Miranda, Joyce, Koos, Marlies. Mijnheer Bastian van Engels kwam ook nog even chatten. Het was erg gezellig en levendig. Hapjes en drankjes werden gehaald. Ik was zo handig om geen geld mee te nemen, dus heb ik gepoft. Excuses daarvoor, maar op zich een goed doel.

Op een gegeven moment was het tijd voor de klassenfoto, gemaakt door dezelfde fotograaf als destijds. De foto kost 5€ en dat moest ik dus ook lenen (bedankt Miranda!). Er kon ook een les worden bijgewoond, maar daar had ik geen erg in. Celma en Simonne zijn wel gegaan en hebben er erg van genoten. Mijnheer de Heer (of, zo je wilt, monsieur le Monsieur) stak een verhaal af over epigrammen. Jammer dat ik het gemist heb.

Waarover praten zij?

 

Het feest liep helaas ten einde en ik ben met Celma en Simonne nog gaan nachillen. Na een dollemansrit door het holst van Rotterdam Zuid met de FIAT van Simonne (Celma navigeerde, Simonne reed 'op zijn Haags' en ik fungeerde als stoorzender) raakten we op de Kop van Zuid verzeild, nabij de woning van Celma. We hebben lekker gegeten bij Humphrey's (Celma: ik wil vlees!) en daarna nog een bakkie gedaan chez Celma. Toen was het echt tijd om te gaan, maar niet nadat we home made Confiture de Normandie meekregen. Na elkaar bezworen te hebben het hier niet bij te laten zijn wij ons weegs gegaan. Vanzelfsprekend heb ik de tas met het jubileumboek bij Celma laten liggen. Perfectie bestaat nu eenmaal niet...

Meer weten? Klik dan hier.

Cold Turkey

Afgelopen periode was er één met ups & downs. Het weer knapte vorige week zienderogen op. Donderdag waren mijn medicijnen op (Diclofenac) en mij was niets medegedeeld daaromtrent, dus gewoon gestopt. De eerste dagen ging het goed, tot afgelopen dinsdag de pijn terugkwam. Ik had nog niets in de gaten en dacht dat het een tijdelijke terugslag was. Het werd allengs erger, nog erger zelfs dan voor de operatie en dan vooral pijn onder in mijn rug. Woensdag had ik het eerste telefonische contact met de bedrijfsarts, die ook zei dat de pijn en ongemakken terug kunnen komen maar dat dit weer vanzelf overgaat. Inmiddels kon ik al bijna mijn bed niet meer uitkomen, waarna het wel weer draaglijk werd. Donderdag durfde ik niet op te staan uit angst voor de pijn en vooral bukken was bijna onmogelijk. Toen viel het kwartje: moest ik niet doorgaan met de medicijnen? Omdat de neurochirurgiepolikliniek gesloten was de huisarts gebeld, en de assistente bevestigde mijn vermoeden: doorgaan met de medicijnen. Dûh! Gelukkig had ik nog liggen van voor de operatie. Vanaf die dag heb ik dus geen pijn meer.

Gisteren ben ik zelfs met de meiden (Laura is inmiddels terug van Corfu) naar Ikea (Mariska reed) geweest om in te kopen voor hun nieuwe flatje. Dat ging heel goed. We kwamen met een kar vol terug en de dames hebben hun definitieve keuze voor de meubeltjes gemaakt. Rest nog zonwering en gordijnen. Op het parkeerterrein zagen we nog een Peugeot 403 die er slechter uitzag dan ik me afgelopen week voelde! Klik hier voor meer info over deze auto uit 1966.

YouTube: John Lennon - Cold Turkey

Slaap Leo slaap

Afgelopen vrijdag was Mariska jarig, ze werd 22 jaar. We vierden het met door Carla gemaakte sushi, 's Avonds kwamen Marja, Willem en Joyce op visite. Ze viert het 'groot' op de 21e. Het weekend heb ik zeer rielekst doorgebracht, zaterdag natuurlijk de blamage van Oranje aanschouwd. Het regent voordurend, dus de wandelingen doen we gewapend met paraplu. Vandaag was ik voor het eerst weer eens alleen, wat neerkwam op uitslapen tot 11.30 uur. 

Ik voel me steeds beter en slaap des te meer. De dagelijkse wandeling deed ik ook alleen, door ons groene domein waarover ik een klein jaar geleden ook al schreef. Omdat het zulk rotweer is een foto van vorig jaar ter illustratie. Waar ik echt naar uitkijk is de reünie van Blaise Pascal. Er is al aarzelend een e-mailcorrespondentie op gang gekomen met onder anderen Kasper, Petra en Anja. Van Petra ontving ik een aantal door mij onbekende en/of vergeten foto's uit 1975, ons eindexamenjaar van de HAVO. We hebben onwaarschijnlijk veel plezier gehad in die tijd. De details zullen wel weer terugkomen op de reünie. Nog 3 weekjes slapen!

Ministry of Silly Walks

Vanaf vandaag gaan we elke dag een wandeling maken. We beginnen klein, en dan elke dag een stuk verder tot de wandeling zo'n 1 à 1,5 uur duurt, vanaf volgende week op eigen kracht. Tijdens de wandeling moet ik oefeningen doen, zoals op de tenen of de hielen lopen. Ook een stukje met gebogen knieën, met korte en lange passen. Dit is best vermoeiend en doet, niet eens uit de verte, aan John Cleese denken, in zijn rol van Minister van Malle Loopjes.

De dagen krijgen een vast patroon; beetje uitslapen, oefeningen doen, ontbijten, NRC Next lezen, douchen, nieuwe pleister opplakken (door mijn eigen Florence Nightingale), boek lezen, lunchen, samen wandelen, AD en/of boek lezen, even achter de computer, eten, oefeningen doen, tv kijken, slapen.

Keek op de Week

Maandag - Vandaag komt Mariska terug uit Corfu, volgende week gevolgd door Laura. Dan zijn we nog zo'n beetje anderhalve maand samen en verhuizen de dames naar de stad.

Dinsdag - Mariska kwam ernstig vertraagd thuis, rond half vijf vanmorgen. 's Avonds bakte ze een brownietaart en morgen gaat ze al weer werken. Ik kreeg een flesje authentieke Corfiotische kumquatlikeur cadeau. Met de post kreeg ik een kaart van de collega's van de afdeling en een mooi cadeau, het CD Luisterboek "De Overgave" van Arthur Japin. Maar liefst 11 uur luisterplezier. Omdat ik best een boek kan vasthouden, bewaren we dit voor in de auto tijdens onze uitstapjes volgend jaar.

Woensdag - Carla kookt de hele week en dat valt beslist niet tegen. Vandaag heb ik haar een beetje geholpen: olijven ontpit en ovenschotel gehusseld.

Donderdag - Ben inmiddels aan mijn derde Maarten 't Hart in één week begonnen. Vanmiddag zijn de hechtingen door de huisartsassistente verwijderd, of liever gezegd hechting, het bleek één lange draad te zijn, van schattig blauw nylon. Heb nu hechtpleisterjes. Dat lucht op, want die grote pleisters begonnen te jeuken, de lijm blijft achter en moet worden weggepoetst met alcohol. Daar kan mijn tere huidje niet tegen!

Ja zuster, nee zuster

Je zal het niet geloven, maar vannacht is de overbuurvrouw, toen ze probeerde op de postoel te komen, gevallen. Het ding stond niet op de rem, dus die reed weg toen ze er op wilde gaan zitten. Ze laat zich er echter niet door uit het veld slaan want ze blijft lachen.

Na het ontbijt en douche kwam de fysio om de traplooptest te doen. Ik had mijn Fila en Adidassen al aan. Traplopen ging prima, dus ik mag naar huis. Nadat dit ook tot de verpleging is doorgedrongen krijg ik het uitcheckgesprek. Medicijnen en pleisters voor twee weken krijg ik mee, donderdag moeten de hechtingen er uit.

Ik bel Carla op om Willem te waarschuwen, hij brengt ons naar huis. De auto in en uit gaat prima, mits het protocol uit het instructieboekje wordt aangehouden. Het is gelukkig mooi weer geworden dus de middag hebben we in de tuin doorgebracht, af en toe onderbroken door een dutje op bed.

Zondag ook in de tuin, met onderbrekingen. Carla bakte lekker speklapjes met krootjes en ontpopt zich intussen als een strenge maar rechtvaardige zuster, een beetje zoals nurse Ratched uit One Flew over the Cuckoo's nest. Met goede raad en daad staat ze me bij. Vervangt de pleister na het douchen, zorgt dat ik de medicijnen op tijd inneem (medicine time gentlemen) en op tijd en regelmatig ga rusten. Morgen (maandag) gaan we de eerste wandeling maken.

Gezeik

De nacht was weer onrustig. Tegenover me ligt een oude vrouw die heel veel geluid maakt en wel uit vrijwel al haar lichaamsopeningen. Vanmorgen vroeg worstelde ze zich naar de postoel en na veel gekreun en gekerm en gemompel kon ze eindelijk haar plas doen. Helaas was de po nog niet teruggeplaatst, dus alles viel een verdieping lager. Armenvol dweilen moesten er aan te pas komen om het op te ruimen. De vrouw naast me is in het holst van de ochtend van de W.C. gevallen, of van de pot gepleurd, zoals we in Rotterdam zeggen.

Desondanks lekker ontbeten. Omdat ik mijn mobieltje nu heb, zeg ik de huistelefoon op. Carla heeft dit niet in de gaten, dus ik ben voor degenen die dat nummer proberen te bellen onbereikbaar. Sorry daarvoor! Ik mag er nog niet uit en moet ook ontzettend plassen. Zittend lukt niet meer, ik moet echt staan. Gelukkig komt de fysio om half negen, zegt de zuster. Niet dus, ze draaft pas tegen twaalven op. Ze leert me hoe ik moet opstaan, daarna ga ik even lozen. Vervolgens gaan we een stukje lopen. Het gaat verbazingwekkend goed. Ik krijg een boekje met instructies en oefeningen. Ik zit al in fase 2 en krijg de bijbehorende oefeningen voor mijn kiezen, die ik een aantal weken moet volhouden. Morgen fase 3. Ik kan morgen naar huis als ik goed kan traplopen. Ik mag gaan douchen, daarna krijg ik een nieuwe pleister op den wonde. Ik draai regelmatig, lees een boek en krant, loop af en toe wat over de gang.

Het is prachtig weer en de Rotterdamse skyline brengt genoeg afleiding. Links kan ik de Van Brienenoordbrug zien, rechts het Botlekgebied en in het midden mijn werkstede, het Groot Handelsgebouw. 's Middags komt Carla weer op bezoek en we wandelen wat over de gangen. Ik heb moeite met praten en heb een stijve nek. Komt waarschijnlijk van de onorthodoxe houding waarin je geopereerd wordt. De chirurg komt ook nog even langs en zegt dat ik morgen wel naar huis mag. Aad en Lia komen ook nog even, na bezoektijd, op bezoek. Moet kunnen. Het communicatieprobleem is inmiddels uitgelekt, dus ik krijg nog wat telefoontjes. Daarna nog de prikjes tegen stollen en pijn en dan lekker gaan slapen.

Cure for pain

Tijdens de eerste onrustige nacht werd ik wakker van de geur van geroosterd brood. Dat zal het ontbijt zijn! Helaas moest ik nuchter blijven. Aangezien ik geen horloge bij me had (in beslag genomen door Carla), wist ik niet dat het pas half twee was en dat de nachtploeg tosti's aan het bakken was! Tijdens het echte ontbijt heb ik uitgebreid gekletst met mijn twee buurvrouwen, beide eergisteren geopereerd aan een hernia. Zij mogen vandaag al naar huis, dus dat belooft wat. Ik werd meteen gebriefd over de andere patiënten. Hoewel ik om half tien ingepland was, werd ik al rond kwart voor negen gesommeerd mij te ontkleden (onderbroek aanhouden) en mij in een bevallig operatieniemendalletje te hijsen. Infuusje in de hand gestoken en op naar de operatiezaal. Daar kreeg ik wat opgebakken dekentjes over mij heen gedrapeerd. De anesthesist stelde mij op mijn gemak, geholpen door een eerder geslikt 'roesje'. Voor ik het wist was ik weer wakker in de verkoeverkamer (het woord zegt het al) en teruggereden. De plek bij het raam was vrij dus ik mocht daar gaan liggen. Ik voelde me kiplekker en heb meteen tv en telefoon besteld. Het bleek dat je best een mobiele telefoon mag gebruiken, dus Carla gebeld om te zeggen hoe het ging en om wat bestellinkjes te doen, inclusief mobiele telefoon. Geluncht met twee boterhammen en thee. De zuster leerde me hoe te draaien. Ik slik driemaal daags diclofenac (hetzelfde spul dat ik al twee jaar slik) en handenvol paracetamol.

Tegen vijven kwam Carla, met de fiets, op bezoek met de boodschapjes. Tegelijk werd het avondeten binnengebracht, gebakken vis met rösti, sla en vla toe. Ik had honger en het smaakte best. Ik mag nog niet op en moet plassen in een fles. Morgen, als de fysio is geweest en me geleerd heeft hoe op te staan, mag ik pas uit bed. Ik heb ook geen 'papegaai' boven me en de hekjes van het bed staan omhoog. Alleen een dwangbuis ontbreekt nog. Toen Carla weg was nog wat gelezen, gezapt en wilde, na het onvermijdelijke tromboseprikje, vroeg gaan slapen. Gelukkig kwam Sister Morphine langs, om dat nog makkelijker te maken. Daar kan ik wel aan (ge)wennen!

De Heilige Franciscus

Het moest er eens van komen. Na twee jaar pijn in het linkerbeen ben ik vanavond opgenomen voor mijn hernia-operatie. De MRI was al in februari gemaakt, medische molens malen langzaam, dus het kwam pas na de zomervakantie uit.

Ik had met Aad afgesproken dat hij ons om half acht kwam ophalen. Vanochtend om zeven uur belde Lia redelijk in paniek of dat wel klopte? Ik kon haar geruststellen, het was vanávond... Ik werd opgehaald in de splinternieuwe bolide van Tjechische herkomst. Eenmaal aangekomen duurde het nog even voordat ik op de juiste afdeling was, na een ruilverkaveling is de bebording en bewegwijzering nog niet opti. Aad vertelde, ter geruststelling, dat het SFG gezakt was in de AD-rating.

Ik lig op een kamer van zes, met rechts van mij twee lotgenotes die morgen alweer vertrekken. Het is hen allemaal erg meegevallen (sta op en wandel!), dus dat geeft hoop. Ik ben te laat voor tv en telefoonaansluiting, maar ik heb genoeg leesvoer bij me en de iPod. De nachtzuster kwam nog even met een verrassing: het antitromboseprikje. Had ik dus niet op gerekend. Ik mocht wel kiezen waar de naald in ging: been, bil of buik. Het werd buik, plaats zat!