Omgevlogen

We waren bijna vergeten hoe het was, een huis vol kinderen. Drie jaar geleden gingen Mariska en Laura uit huis, samenwonen in een flatje in het Centrum van Rotterdam. Dik een jaar geleden ging Laura het geluk beproeven in Portugal met haar vriend Bruno. Afgelopen woensdag kwamen ze voor een weekje naar Nederland, Laura voor de tweede, maar Bruno voor de eerste keer sinds hun vertrek. Ze zouden woensdag tegen middernacht landen. Het was mistig en koud. Op weg naar Rotterdam kon je bijna een hand voor ogen zien, best eng. Gelukkig ging het goed. De kinders moesten erg wennen aan de kou.

De eerste nacht sliepen ze bij ons in de logeerkamer, in Laura's eigen oude bed. Donderdag en vrijdag werden benut om oude bekenden, vrienden en familie te bezoeken. Er werd af-en-aan bij ons of bij Mariska gegeten en/of geslapen. Zaterdag hadden we een lunch gepland, waar Marja en Willem en ook Mariska bij aanwezig zouden zijn. Ik had Baskische tomatensoep, pastasalade met tonijn en zelf afgebakken broodjes gemaakt en beleg naar Laura's keuze ingeslagen. Helaas moest Willem afzeggen wegens griep, Marja nam als troost een bakje soep voor hem mee. Zondag zijn we naar Gerda, Hendrik en Anne in Brielle afgereisd voor een gezellige middag en een Indische rijsttafel van Gerda's hand. De maandag was ingeruimd om te winkelen in de stad, Laura had warme laarzen en een sjaal nodig, zaken die in Portugal schaars zijn. We zouden een broodje scoren bij Panini, maar vanwege de kou belandden we bij Bazar aan de Witte de Withstraat.

Dinsdag was een verrassing: een dagje naar Texel. Laura had dit stiekem ook gehoopt maar het liep anders. Vanwege de aanhoudende mist hadden we dit plan maandag al uit ons hoofd gezet en Scheveningen leek een redelijk alternatief. Dit stond bij Laura op de tweede plaats zo bleek, dus dat was weer bingo. Op de dag zelf was het natuurlijk prachtig weer, wat de pret niet drukte, integendeel. We gingen eerst lunchen bij Simonis aan de Haven, een zaak waar we wel vaker komen. Bruno had nog nooit echt goeie haring gegeten, dus dit was zijn vuurdoop. Voor de zekerheid had ik ook een bak kibbeling besteld. Helemaal niet nodig, Bruno vond het heerlijk! Laura opgelucht. Daarna een strandwandeling richting de pier. Er stond bijna geen wind, wat wel raar is aan zee. Na een bezoekje aan het winkelcentrum en een verwarmd terras waar de mussen lekker dichtbij de kachels vertoefden, reden we naar IKEA in Delft waar we, naast de nodige snuisterijen, ook een Zweedse maaltijd samenstelden om thuis op te peuzelen.

Vandaag was al weer de laatste dag. Na een tweede bezoekje aan oma gingen we naar de AHXL om de broodnodige Hollandse, in Portugal niet verkrijgbare,  smaakmakers in te slaan. Rond 14.00 uur vertrokken we weer naar Schiphol. De week is omgevlogen...

Ander klikje

Vandaag was het weer Wintercheckdag. Mijn dealer had mij hierover een mailtje gestuurd. Je kon zonder afspraak langs komen. Vorig jaar kwam een lek in de radiateur aan het licht, dit jaar deed ik zelf een paar dagen geleden een ontdekking: de ruitensproeier deed het niet meer. Bijna vier jaar geleden had ik hetzelfde euvel en ik vond het maar raar dat het zo snel weer hommeles was. Gisteren kon ik voor een spoedoperatie en premature wintercheck terecht. De monteur had er braaf een nieuwe pomp ingezet, maar dat bood geen soelaas.

Achteraanzicht Comm2000

Nader onderzoek bracht aan het licht dat de bediening defect was, zeg maar de stengel aan de stuurkolom. Daar was al iets raars mee, als je vóór sproeide, ging àchter de ruitenwisser heen en weer. Het hele bedieningsblok, prozaïsch de Comm2000 geheten, moest vervangen worden. Gelukkig hadden ze dit beruchte en helaas dure onderdeel op voorraad en kon ik tegen de avond de Peus ophalen. Omdat men onterecht een nieuwe pomp had ingebouwd kreeg ik 10% korting over het totaalbedrag. Bijkomend effect is dat mijn richtingaanwijzer nu een ander klikje heeft...

Bijkomende schade

Bijna twee jaar geleden completeerde ik mijn verzameling Kuifje-auto's van Editions Atlas Collections. Ik ontving zeventig maanden lang elke maand een autootje. Een paar weken geleden kreeg ik, omdat ik zo'n goede klant was,  van deze firma een nieuwe aanbieding: een gratis Willys Jeep MB. Ik hoefde alleen de verzendkosten te betalen: 2,95€. Later zag ik advertenties waarin dezelfde auto werd aangeboden, nu zonder verzendkosten, maar het autootje voor hetzelfde bedrag. De levering liet nogal op zich wachten en desgevraagd gaf Atlas toe leveringsproblemen te hebben.

Geduld is een schone zaak. Vandaag stond ik op het punt weer eens te informeren, toen de buurvrouw aanbelde en mij de auto overhandigde, het was bij weer een andere buurman bezorgd maar die had het drie weken laten liggen en kwam er uiteindelijk achter dat het voor mij was. Als een kind zo blij pakte ik de auto uit en zette het op tafel. Tijdens het ontbijt waarschuwde Carla  mij nog dat ik niet tegelijk mocht eten en spelen, maar het was al te laat. Door een onverhoedse beweging mijnerzijds schoof de auto van tafel en ik kon hem maar net tegenhouden door er hard op te slaan. Voorruit en mitrailleur afgebroken. Ontroostbaar wilde ik het hele zootje al weggooien maar kon me nog net inhouden. Ik heb Atlas inmiddels gevraagd mij een nieuwe te sturen. Ik ben benieuwd.

Update 14 december 2011: Vandaag ontving ik inderdaad een nieuw exemplaar. Gratis!

Generaal Maxwell Taylor, Normandië 1944

De Willys Jeep is een auto die iedereen tot de verbeelding spreekt. Het is het symbool van de bevrijding door de Amerikanen en Canadezen in 1945. Naderhand zijn er vele achtergebleven. Mijn vader heeft er zelfs één gehad, hij was Aannemer in Straat- en Tegelwerken en gebruikte hem voor het vervoer van zand, stenen en materiaal in een aanhanger. Dit was midden/eind jaren zestig. Tien jaar later maakte ik er opnieuw kennis mee, nu in militaire dienst. Ik zat bij de 25e Afdeling Lichte Luchtdoelartillerie (LtLua) in Ede als verkenner. Dit hield in dat het mijn taak was vijandelijke vliegtuigen te signaleren, nog voor de radar deze zag, dus voor de horizon. Hiertoe reden wij in een Jeep van de stelling, waar de kanonnen zich bevonden, naar 5 km daarvoor waar wij ons verstopten voor de vijand. Contact onderhielden wij met veldtelefoon en radio. Zodra we een vliegtuig zagen, bijvoorbeeld een Russische MIG, meldden wij dat in code. Het waren spannende tijden. Gek genoeg heb ik geen foto met een Jeep erop. Een jaar nadat ik afzwaaide werd de hele tent opgeheven en vervangen door Leopard tanks. Ik hoefde ook niet op herhaling en moest mijn plunje tenslotte inleveren. Duizend bommen en granaten!

Kanonnier der Eerste Klasse, lichting 77/5, Afd. 25 LtLua, juni 1978