Zomergasten

Carla's nano-zomervakantie zit er bijna op. Na op deze zondagochtend het huis nog even gesopt en gezogen te hebben hadden we zin in een ritje, en Carla wilde wel weer eens naar Willemstad in Noord-Brabant. Op de A16 was een kettingbotsing, dus dat beloofde wat voor de terugweg. Willemstad is echt niet zo ver, een kleine 50km, een peusenschil. We parkeerden aan de Lantaarndijk, ingeklemd tussen de jachthaven met haar nieuwe gebouwtjes en de Belgische Erebegraafplaats. Het waait behoorlijk en er valt links en recht een druppel regen. We liepen via alleraardigste schilderachtige straatjes en beklommen de vestingwallen. Op het enige terras waar bediend werd dronken we respectievelijk een chocomelletje en cappuccino en woeien nog even uit langs het Hollandsch Diep. De gevreesde file op de terugweg was inmiddels opgelost. De dag werd afgesloten met de laatste Zomergast Adriaan van Dis, een achter(achter?)neef van Carla wiens moeder in het nabijgelegen Standdaarbuiten is geboren en getogen.

Zomervakantie

We waren dit jaar weer van plan een lang weekend in Enschede door te brengen maar helaas kon ik geen vrij krijgen. Twee dagen later wel en, omdat we ook een rondje Nederland met de nieuwe Peus wilden doen, hebben we dit gecombineerd. We reden via Marken en Harlingen naar Enschede en van daaruit via Duitsland naar Thorn waar Carla die schattige witte huisjes wel eens wilde zien en ik een natuurwandeling langs de Maas wilde maken. We waren bijna acht jaar geleden ook al in Marken, ook op weg naar Harlingen waar we ons 25-jarig huwelijks-jubileum vierden. Net als toen wilden we naar de vuurtoren rijden, maar je mag daar niet met de auto komen dus parkeerden we bij het dorp, waarna we door de nevel en broeierige hitte over de dijk naar de vuurtoren wandelden. Op de picknickplaats aten we een boterhammetje en liepen daarna over het Oosterpad weer terug, nog even het dorp in om het massatoerisme aldaar aan den lijve te ondergaan.

Op naar Harlingen. We stopten even bij het monument op de Afsluitdijk, waar Ir. Lely met zijn laptop onder de arm over het IJsselmeer uitkijkt. In Harlingen parkeerden we bij de vuurtoren, waar we acht jaar geleden een nachtje doorbrachten in de hotelkamer helemaal bovenin. De nevel is inmiddels opgetrokken en we maakten een wandelingetje door dit sympathieke stadje, waarna we dwars door Friesland, Drenthe en Overijssel naar Enschede reden. Onderweg in de buurt van Staphorst zagen we wel veertien ooievaars.

 

Thorn in een notendop

Na bij de Appie proviand voor de volgende dag te hebben ingeslagen en alvast een beginnetje te hebben gemaakt met de flessen rosé en rode wijn die voor ons klaarstonden, gingen we een hapje eten bij Fat Kee, een chinees restaurant in de buurt. Toen we binnenkwamen dachten we, nog even verder kijken. Maar er was verder niets bijzonders in de buurt dus we waagden het er maar op. Ik had Pekingeend, wat eigenlijk best lekker was, maar Carla's Mifang Kerrie (Mifang is Twents voor Mihoen) viel zwaar tegen. Het was er ook bloedheet, wat ook niet hielp. Gelukkig hadden we al een zak uitgebakken spekjes bij de wijn leeggegeten...

De volgende dag reden we via Duitsland naar Thorn in Midden-Limburg. Dit gaf mij de kans om de Peus op zijn staart te trappen, hoewel ik niet harder dan 150km/h heb gereden. De wegligging blijft ook onder die omstandigheden uitstekend, wat ik van de oude Peus niet kon zeggen. Na wat strubbelingen om Venlo uit te komen, parkeerden we net buiten Thorn aan de Groothegger-laan, waar we vol goede moed aan een wandeling begonnen. De bewegwijzering is echter nogal summier en ik heb geen kaart. Het pad op de grens met België dat we namen loopt dood en tot overmaat van ramp kreeg Carla een hypo. We kozen eieren voor ons geld en zijn toen Thorn ingelopen, bekend om zijn witgeschilderde huisjes. Dat is het eigenlijk. Op een terrasje dronken we een bakkie en ik nam natuurlijk een stuk abrikozenvlaai. Carla had net al haar brood naar binnen gepropt en had geen trek meer. Op weg naar de Peus waarschuwde Carla nog voor de gaten en kuilen in de weg, maar te laat, ik zwikte en stortte met donderend geraas ter aarde. Hand en elleboog open maar gelukkig hadden we pleisters bij ons. Moe maar voldaan aanvaarden we de reis naar huis. Tot zover onze zomervakantie.

Ooievaar!

We gaan zeker één maal per jaar naar Cadzand-Bad. Dit jaar ter gelegenheid van Mariska's verjaardag, die op de dag zelf in Portugal bij haar zus Laura logeert. We reden uiteraard met de nieuwe Peus. Het beloofde een schitterende dag te worden. Bij de tolpoort van de Westerscheldetunnel riep ik weer Ooievaar!*, heel flauw maar altijd hilarisch. We besloten eerst naar Knokke te rijden om over de boulevard te flaneren en te kijken of het modelautowinkeltje er nog was. Helaas was het dermate druk dat we maar door zijn gereden. In Cadzand-Bad was het al niet veel beter: druk en alle parkeerplaatsen bezet, op die ene na, net achter de dijk. Voor drie euro weet je alles.

 

Via Boulevard de Wielingen, waar nog volop gebouwd wordt aan hotels en appartementen, liepen we naar het "winkelcentrum", waar Mariska op een ijsje trakteerde (na een zogenaamd vrijblijvende opmerking dienaangaande mijnerzijds (hé lekker ijs)). Via een omweg langs het afwateringskanaal om het in aanbouw zijnde Noordzee Résidence Cadzand-Bad te aanschouwen liepen we het strand op voor de broodnodige verkoeling. Normaal gesproken heeft Carla dan binnen een minuut een haaientand gevonden, vandaag was daar geen sprake van. Na een klein omweggetje via de dijk reden we monter richting Sluis. We hadden trek in mosselen.

Sluis was gelukkig niet zo druk als we vreesden. Mariska had absoluut geen zin in winkelen, dus dat beperkten we tot een minimum. Na een drankje op het terras van De Molen van Sluis gingen we al slenterend op zoek naar de Rode Leeuw waar we vorig jaar heerlijke mosselen hadden gegeten. Het terras was echter vol/gereserveerd dus wij op zoek naar een ander etablissement. Achter het Belfort, op een pleintje vonden we De Drie Wijzen, waar we dit keer alle drie mosselen bestelden. De bediening is wat nors maar ik kan wel stellen dat dit de lekkerste mosselen waren die ik ooit heb gegeten. Ter uitbuiking zijn we langs de Damse Vaart gaan wandelen, waar een ooievaar op zijn nest zat. Het was inmiddels avond en we vonden het welletjes, dus gingen we vol goede moed huiswaarts.

Zondagavond, Zeeland. De eerste file was op de N61, net na Schoondijke. Op de radio hoorden we al van een file op de A58. Misschien hadden we geluk, ik zag bij de oprit auto's met gewone snelheid voorbij komen. Honderd meter verder begon de file, eerst 6km aangroeiend tot 12km. In paniek nam ik de afslag richting Zierikzee. We reden via de Zeelandbrug waar een nieuwe file opdoemde, die tot de A29 op Hoeksche Waard aanhield, waarna we op topsnelheid Rotterdam naderden. Al met al hebben we er ruim een uur langer over gedaan. Ik denk dat we maar eens een jaartje overslaan. Ooievaar!