Get back

In 2008 riep ik dapper dat ik, eenmaal 64, terug zou gaan naar Liverpool. Vorig jaar was het zover, maar corona (weet u nog?) gooide roet in het eten. Dit voorjaar was het Songfestival in Liverpool, dus dat was ook niet zo'n goed idee. Maar nu zijn we dan toch gegaan, Carla en ik, samen met onze vrienden Aad en Lia, die er ook wel oren naar hadden. Reis en verblijf uitgezocht met de hulp van Mariska. We vlogen des ochtends om 10.00 uur en moesten vanwege verwachte drukte drie uur van te voren aanwezig zijn, dus het was handig als zij de avond tevoren bij ons zouden blijven slapen. Zo gezegd zo gedaan. De andere ochtend zaten we om 05.30 uur in de voiture. Parkeren in de P3 garage van Schiphol en met de shuttlebus naar het vliegveld. We vertrokken met enige vertraging maar zijn toch op tijd geland op Liverpool John Lennon Airport (above us only sky). Vandaar met de taxi naar het Resident Hotel, gelegen aan Seel Street, te midden van bruisend Liverpool. We waren iets te vroeg, dus onze kamer was nog niet beschikbaar, die van Aad en Lia wel dus daar hebben we onze koffers even gestald. 

 

Dag 1 | We hadden honger, dus zijn we de eerste de beste Fish & Chips zaak ingegaan voor een uitgebreide lunch, Johnny English aan Bold Street (deze straat zullen we nog uitgebreid frequenteren), een paar straten verderop. Heel veel, maar heel lekker. Met corry (lees: curry) saus. Als je Bold Street uitloopt kom je bij de St. Lukes Bombed Out Church, een indrukwekkende ruïne, ter nagedachtenis aan de bombardementen in WOII, alsmede het Christmas Truce monument a.k.a. "All together now" (WOI). Na een uurtje chillen op de kamer zijn we naar de Docks gelopen om even een blik te werpen op de Mersey wier Ferry across it we links hebben laten liggen. De maagjes begonnen alweer te knorren dus we liepen richting China Town. Zoals ik vorige keer al memoreerde stelt dat niet zoveel voor, er was één restaurant open maar dat was ook meteen bingo. Het betreft hier Man Tsuen Ho's Restaurant. Een beetje ongezellig (luid en licht) Chinees restaurant met een gigantische TV op een Hong Kongs kanaal afgestemd. Het eten is overvloedig en de Cobra's smaken uitstekend. Na drie voorgerechten zitten we vol, maar dan komt het hoofdgerecht nog, waarvan we een maar deel in de doggybag hebben meegenomen voor de lunch morgen.

Dag 2 | De volgende dag ontbeten we bij Greggs aan Bold Street. Eenvoudig doch voedzaam. Vorige week hadden we al een tour geboekt bij Fab4tours, aanvang 10.30 uur. Verzamelen bij het Adelphi Hotel, dat betere tijden heeft gekend zo ondervonden we. In de buurt is Mount Pleasant, een straat waar Laura en ik in 2008 logeerden in the Feathers Hotel, nu Liverpool Inn geheten. Het ziet er versleten uit en is nu meer een studentenlogement. In diezelfde straat trouwden John en Cynthia Lennon destijds, een beetje in het geniep aangezien niemand mocht weten dat John getrouwd was. Ook vlakbij staat Liverpool Metropolitan Cathedral, a.k.a. Paddy's Wigwam, een modern (1962-1967) bouwsel waar je niet snel een kathedraal in zou herkennen. Nog even plassen in het Adelphi Hotel, wat geen onverdeeld genoegen was. Erg smerig en bevolkt door lieden van onbestemd pluimage. Terwijl dit in vervlogen tijden hèt hotel was voor (inter-)nationale artiesten om te logeren als ze optraden in Liverpool. 

 

 

Krek om 10.30 uur stopte Josh, onze gids voor de dag. Josh is een joviale kerel van onze leeftijd en geboren in Liverpool. Hij is nog niet zo lang gids en een beetje nerveus omdat wij, de fans, meer weten dan hij (zo is zijn gegronde overtuiging). De tour duurt ruim drie uur en Josh neemt ruim de tijd om ons rond te leiden door de stad en de diverse stops bij plaatsen van interesse, zoals de huizen waar de Beatles hebben gewoond als kind, Penny Lane, Strawberry Field, de laatste stop. Het is nu een oord waar the Beatles en vooral John Lennon worden herdacht en geëerd. Yoko Ono heeft zelfs wat as van John verstrooid. Er is ook een winkel en wij konden het niet nalaten een t-shirt met de beeltenis was John te kopen. Josh reed daarna nog even om teneinde Lark Lane te promoten, een gezellig straatje met winkeltjes en restaurantjes.

Na al dit geweld hebben we in het hotel de doggybag leeggegeten, waarna we weer naar de Docks zijn gelopen om lekker langs het water te lopen en op de foto te gaan bij het beeld van de vier Beatles. Daar hebben we weer een taxi gepakt om Lark Lane uit te checken. Carla was op jacht naar notitieboekjes en vond een hele leuke van de Moomins. Het is goed weer en we konden op het terras bij La Parilla bier drinken en ook Mexicaans eten. Weer met de taxi terug en toen nog even op kroegentocht, die eindigde in The Beehive, een echt ouderwetse pub (lees: geen neon, keiharde muziek en shotjes), waar Laura en ik samen met Laura's vriendin 15 jaar geleden ook al waren. Guinness!! Zelfs Carla nam een biertje.

Dag 3 | We hadden wel trek ik een echt Engels ontbijt, waarvoor je bij Albert Schloss terecht kan aan Bold Street. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een echt Duits ingericht restaurant, maar dat mag de pret niet drukken. Heerlijk! Toen naar het Beatles Museum aan Mathew Street. Deze collectie is vergaard door Mona Best, de moeder van Pete Best, later beheerd door Roag Best, zijn zoon. Zeer gedetailleerd en interessant. Daarna natuurlijk de Cavern Club bezocht waar we een uitgebreide docu bekeken over diens historie. Omdat we er geen genoeg van konden krijgen gingen we ook nog naar de Beatles Story, waar ik al eerder was geweest. Dat is wel andere koek, meer een reis door de hoogtepunten uit de carrière van de Fab Four. Carla en Lia zijn snipverkouden en zitten er een beetje doorheen, dus we hebben een uurtje gechilled op de hotelkamer, waarna het borreluur al weer was aangebroken, dat we doorbrachten in Cheers Big Ears aan Bold Street. Vervolgens een stukje verderop heerlijk Libanees/Marokkaans bij Bakchich gegeten.

 

Dag 4 | Tijd om af te ronden, maar niet nadat we nog even zijn gaan winkelen. De dames wilden naar Marks & Spencer, de heren naar HMV (His Masters Voice). een kleine 10 minuten lopen vanaf het hotel. Ik scoorde daar de geremasterde Axe Victim (1974) van Be-bop Deluxe en the Bridge van Sting voor Carla. Hierna pikten we de dames op en deden nog een rondje langs de Docks voor een bezoek aan het Maritime Museum. Aad wilde per se de tentoonstelling van de Titanic en Lituania zien, Carla wilde graag naar het Slavernijmuseum wat zich op de derde verdieping bevindt. Iedereen kwam aan zijn trekken, ondanks de bloedhitte binnen. Toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan, waar net iets andere regels gelden dan in good old EU. Dus geen vloeistoffen! Helaas had Lia een flesje handreiniger over het hoofd gezien en werd haar handbagage prompt er uit gepikt, alles overhoop! Gelukkig ging verder de reis voorspoedig en stonden we eenmaal op Schiphol binnen een kwartier bij de auto. Een record!

 

 

1

Op 18 oktober 1964 (inderdaad, precies 47 jaar geleden) namen The Beatles 'I feel fine' op, een song die nooit op een reguliere elpee heeft gestaan, maar wel als single is uitgebracht. Naderhand verscheen het op diverse verzamelelpees, zo ook op 'The Beatles / 1962-1969'. Weer later, in het cd-tijdperk, kwam het terecht op 'Past Masters vol. 1' een cd met nooit op elpee uitgebrachte singles, idem dito b-kantjes en ander ongeregeld. In 2000 tenslotte prijkte dit kleine meesterwerkje op '1', een cd met louter nr. 1 hits. Criterium is dat de single of in de UK of in de USA op 1 moet hebben gestaan.

Strawberry Field 2008

Deze kocht ik natuurlijk meteen, samen met Aad bij de kersvers geopende Media Markt. Dat ik al die nummers al had hinderde niets, het is op zich een mooi document. Alhoewel, er ontbraken een aantal nummers. Ten eerste miste ik 'Strawberry Fields Forever', tezamen met 'Penny Lane' uitgebracht als een single met twee A-kanten. Penny Lane haalde in de USA nummer 1 maar niet in de UK. Strawberry Fields Forever haalde in beide landen nummer 1 niet. Verder ontbreekt 'Please Please Me'. Bij de vorige versie had ik voor de lol alle B-kantjes en ontbrekende nummers op een cd'tje gezet. Na het lezen van de Beatles Biografie ontdekte ik echter dat er in de USA veel meer singles zijn uitgebracht dan in de UK, vooral in 1964 ten tijde van Beatle Mania.  Dit noopt dus tot lastige keuzes als je zo'n extra cd'tje wilt maken*.

Vanwege het remasteren van alle Beatle songs twee jaar geleden is nu, na elf jaar '1' opnieuw uitgebracht, en wel op 14 september jl. Toen zaten we in Portugal, dus dat heb ik gemist. Vandaag heb ik, precies een jaar na het aanschaffen van de geremasterde 'Rode en Blauwe', '1' wederom aangeschaft bij diezelfde Media-Markt. De verpakking is nu geheel in stijl met de voorgaande geremasterde cd's.

*Voor wie dit toch wil doen een suggestie die precies op een cd past:

Love me do (original single version)**

P.S. I love you

Please please me

Ask me why

Thank you girl

I'll get you

This boy

I saw her standing there

Twist and shout

Do you want to know a secret

You can't do that

Things we said today

I should have known better

She's a woman

I don't want to spoil the party

Yes it is

I'm down

Act naturally

Rain

Strawberry Fields forever

Baby you're a rich man

I am the walrus

The inner light

Revolution

Don't let me down

Old brown shoe

You know my name (look up the number)

For you blue

**Van Love me do bestaan twee versies, de UK-single met Ringo Starr op drums en de elpee versie met Alan White op drums en Ringo op tamboerijn. Deze laatste werd anderhalf jaar later in de USA op single uitgebracht en schopte het daar tot nummer... 1!

Pech onderweg

'Wat heb ik toch een pech!' zou de Dikke Deur uitroepen. Als ik, met wie dan ook, op vakantie wil gaan is er iets aan de hand. Zo waren er in 2007 rellen in Rostock, de Duitse havenstad waarvandaan Carla en ik naar Finland zouden overvaren. Het tripje naar Liverpool met Laura in 2008 werd ernstig belemmerd toen er sneeuw gevallen was. Het uitstapje naar Berlijn dit jaar met Mariska zorgde bijna voor zak en as toen de IJslandse vulkaan roet in het eten gooide.

Nu, vlak voordat we naar het Iberisch schiereiland vertrekken, staakt Frankrijk. De olieraffinaderijen staken al een week, zodat er bijna geen benzine meer te krijgen is. Helaas hebben we dat wel nodig, op één volle tank door Frankrijk rijden, zelfs in de escargot modus, is niet te doen. Ik dacht handig te zijn door benzine mee te nemen, maar nu blijkt dat je maximaal één jerrycan van maximaal 20 liter mee mag nemen. In het gunstigste geval komen we daar 300 kilometer ver mee. Dat schiet niet op!

Pillowtalk

Wat hebben John Lennon en Jules Deelder met elkaar gemeen? Wel, beiden zijn oorlogskinderen, opgegroeid in een verwoeste havenstad. Volkshelden. De één een dichterlijke muzikant, de ander een muzikale dichter. En beiden hebben dus een plaats gekregen op een kussensloop. Poëzie om te kussen, een reeks kussenslopen die je kunt bekomen bij De Plint.

Gisteren kregen we er allebei één van Hannie, onze vriendin tevens oogarts. Ze woont vandaag een symposium over glaucoom hier ter stede bij. Ze moet er helemaal voor uit Enschede komen en het is handiger en leuker om dan een dagje eerder te komen en bij ons te slapen.

Oh ja, beiden zijn ook notoire brildragers. Toeval?

 

Kikker in je bil

Het is eindelijk weer eens aardig wandelweer. Omdat we nog iets af te leveren hebben bij mijn favoriete neef in Amersfoort gaan we dit keer naar Den Treek, op steenworp afstand van Amersfoort. In deze omgeving heb ik met de 6e klas lagere school al eens gekampeerd. Ik had toen last van mijn hiel en kon niet zonder pijn lopen en mocht aldus, als de klas een eind ging lopen, met hoofdmeester Vogely meerijden in zijn auto. Dit euvel is na 39 jaar verholpen, dus ik zal toch moeten lopen dit keer. Den Treek is bos- en heiderijk, afgewisseld met vennen. Het is bij nader inzien niet erg enerverend en na 10 km hebben we het eigenlijk wel gehad. Carla heeft last van haar voet, haar steunzool loopt niet lekker.

Op naar neef Hans en vrouwlief Thoy. Hans is Beatlesfan, evenals ik. Sterker nog, hij heeft mij 40 jaar geleden aangestoken! Als dank heb ik in Liverpool een Beatlesmok en folder van Mendips, het huis van tante Mimi waar John Lennon woonde, gekocht. Hans was er erg blij mee. Het bleek dat hij al meer mokken uit deze serie had, maar uitgerekend deze ontbrak nog. Als tegenprestatie kregen we een augurkenpot vol kikkerdril mee naar huis.

We all stand together! [YouTube]

A day in the life 5

's Ochtends blijkt er geen warm water te zijn. Dit vind ik echt rampzalig, maar er is niets aan te doen. Douchen doe ik vanavond thuis wel. Ik krijg trouwens korting op de rekening voor dit euvel.

WHEN I GET HOME | Vandaag gaan we naar de huizen van John & Paul. Het regent werkelijk pijpenstelen. We gaan met een minibus omdat er niet teveel mensen tegelijk in de huizen kunnen. Door de verkeerschaos is de bus een kwartier te laat. We rijden eerst naar 'Mendips', het huis van Aunt Mimi. Dit is het huis waar John Lennon ruim achttien jaar woonde. Aunt Mimi verhuurde kamers aan studenten nadat haar man was overleden. In het begin oefenden de Quarrymen hier, maar later zijn ze, inmiddels Beatles geheten, in het huis van Paul McCartney gaan oefenen. Het is een beetje een heiligdom. Ik heb mijn waterfles gevuld met water uit de kraan van John Lennon! Je moet toch wat. Het gaat allemaal een beetje gehaast en we spoeden ons naar het huis van Paul.

LET IT BE | Forthlin Road 20. Dit is het huis waar Paul het laatst heeft gewoond. Nadat zijn moeder (mother Mary) is overleden, is het een beetje verwaarloosd geraakt. In de woonkamer placht het duo Lennon & McCartney hun songs te schrijven, een kleine honderd in totaal. Paul's broer Mike, aankomend fotograaf, heeft vele foto's gemaakt, waarvan er een aantal op de plek waar ze zijn gemaakt zijn opgehangen. Na deze tour kopen we nog de laatste souvenirs en eten nog wat. Dan zitten we er doorheen. Snel naar het hotel en dan naar het vliegveld.

GET BACK | De buschauffeur naar het vliegveld is vast een verre neef van Evil Knievel, want hij rijdt echt als een malloot. Leuk is wel, dat we zo'n beetje heel Liverpool nog eens zien. Inchecken kan al drie uur van te voren, dus hebben we daarna heel wat tijd. Laura gaat spelletjes doen op de laptop en ik neem foto's van de foto's die overal hangen en ik probeer mijn laatste ponden te spenderen aan H2O. Bij het boarden gaan toch weer de nodige dingen fout: de computer van onze gate is stuk dus moeten we naar een andere gate. Gevolg: wie vooraan stond staat nu achteraan en vice versa. Wij stonden achteraan...

YOU'RE GONNA LOSE THAT GIRL| Daarna blijkt Laura's boarding-pas geen streepjescode te hebben en mag ze niet aan boord. Ik ga toch aan boord om een stoel voor haar bij het raam te scoren. Ik had toch wel de zenuwen, stel.... Het kwam goed. Voor de rest was de terugreis zonder incidenten.

WHEN I'M SIXTY FOUR | Over 14 jaar ga ik nog eens terug. Ik wil hierbij Laura bedanken voor het fantastische cadeau voor mijn 50e verjaardag!!

A day in the life 4

THE LONG AND WINDING ROAD | De ochtend begon goed, we zouden het rivier- en havengebied gaan bezichtigen, te beginnen met het Merseyside Maritime Museum. Op het kaartje was dat nummer 12 (oranje). daar aangekomen: geen museum. Had ik de verkeerde 12 (geel) gevolgd. Gelukkig was het museum niet ver. Op weg daarheen kwamen we langs rustige woonwijkjes, eigenlijk pal naast de bouwvallen van gisteren.

HAPPINESS IS A WARM GUN | Het Maritime Museum is gesitueerd in het Albert Dock, een havenbassin dat destijds uniek was omdat er direct vanaf de schepen in de pakhuizen kon worden geladen. De pakhuizen hebben nu een andere functie, zoals het museum de Beatles Story, Tate Gallery, Martitime Museum en de nodige winkeltjes en restaurantjes. Binnen in het museum waan je je in de Titanic, het is gedeel-telijk nagebouwd. Er is een thematentoonstelling: de Atlantic War tijden WOII. Dat was geen leuke tijd kan ik je vertellen. Verder het verhaal van de Titanic en de Lituania. Beide schepen hadden een vrij rampzalig lot: ze zonken. De Titanic had nog twee zusterschepen en die waren hetzelfde lot beschoren, zij het dat deze tijdens oorlogshandelingen naar de bodem zijn gejaagd.

BLACKBIRD | Op de derde verdieping is het Slavernijmuseum. Daar wordt je echt stil van. Er was ook een stukje over Suriname, met Nederlandse items als 'schouderdoek' en 'lendedoek'. De Nederlanders waren opvallend wreed. Er was ook een gedeelte met succesvolle resp. beroemde zwarten: Martin Luther King, Nelson Mandela, Oprah Winfrey etc. en ook sportmensen. Gek genoeg ontbraken Idi Amin en zijn collega-dictators.

DON'T BOTHER ME | Tate Gallery heeft een permanente tentoonsteling over over 20e eeuwse moderne kunst. Voor ons hoefde het niet. Er hingen natuurlijk wel mooie schilderijen van Mondriaan, Picasso en Magritte, maar de rest was ons te conceptueel.

HERE COMES THE SUN | Daarna maar eens wat gaan eten in een Bistro-achtige tent. Vervolgens via de waterkant de stad in. Het is inmiddels echt prachtig weer. We zaten op een bankje bij het water, vlakbij de Ferry across the Mersey. Op de foto de Liver Birds, symbool voor de zeelieden. Eén vogel kijkt naar zee, ter bescherming van de zeelieden, één kijkt naar de stad, ter bescherming van hen die achterbleven (of om te kijken of de pubs al open zijn, is de lokale grap hier). We slenteren door de stad richting hotel. We zijn inmiddels zeven uur op de been. Even uitpuffen en dan Lindsay ophalen, die met de trein komt. Liverpool Central is een prachtig station. Zo kan het ook!

ROCK 'N' ROLL MUSIC | We gaan naar een pub genaamd de Beehive. Er wordt Rock 'n' Roll gedraaid en er zijn voornamelijk oude knarren, vaak stelletjes. Martin (uit Corfu) komt later ook. Waar wij zitten staat wat apparatuur opgesteld, er blijkt een zanger te komen met een laptop en een microfoon. Dat belooft wat. De man drinkt zich inmiddels wat moed in. Het is een beetje verlopen, ex-net-niet-beroemde-zanger. Maar hij kan wèl zingen. Hij betrekt Laura en Lindsay in zijn act. De meiden regelen dat hij ook wat Beatlenummers zingt speciaal voor mij! Ik blèr dapper mee, geholpen door de diverse pints die ik inmiddels achter de kiezen heb. Om 23.00 uur gaat onverbiddelijk de muziek uit en het licht aan. We zijn wat knorrig, dus op naar de Kebabconcurrent. De kebab smaakt, zoals alles smaakt 's avonds laat na een aantal biertjes. Lekker dus. Om 24.00 uur noemen we het een nacht en gaan weer naar het hotel.

A day in the life 3

Heeft wel iets weg van Sauron

Vandaag een ander ontbijtje genomen. Voor wie dit boeiend vindt: toast met jam en brie, worstje, spek, gekookt eitje, yoghurt met vruchten en thee. Dit houdt me op de been tot 14.00 uur. Laura alleen toast met brie. Maar: ze ontbijt!

Op weg naar de Magical Mystery Tour besluiten we een stadswandeling te maken. Eerst maar eens de Liverpool Metropolitan Cathedral om de hoek bezichtigen. Deze kerk heeft een lange geschiedenis. Start bouw: 1962, ingewijd in 1967 (Summer of Love).  Vanaf het bordes kun je Liverpool Cathedral goed zien. Dat is de kathedraal waar Paul is afgewezen als koorknaap maar waar hij wel zijn eerste opera liet opvoeren. Daar liepen we ook weer langs.

Vervolgens doen we China Town aan, maar een betere naam zou China Crisis zijn. Wat een aggenebbisj zootje. Daarna wordt duidelijk waarom, dit hele gedeelte van Liverpool is ernstig verwaarloosd. Helemaal tot aan het centrum vervallen, leegstaande gebouwen. Aan het eind van Duke Street begint de (her)bouw zone. Hele straten worden gesloopt of gerenoveerd. Rotterdam is een picknick vergeleken met de activiteiten hier. Het weer is een stuk beter, de zon breekt zelfs door en er is nauwelijks wind.

MAGICAL MYSTERY TOUR | Om 12.00 uur vertrok de bus. Het is niet de echte bus, die wordt gerestaureerd. Onderdelen halen ze uit Malta, omdat daar nog dezelfde bussen rondrijden. Een kleine tien nationaliteiten had zich aangemeld. De tourleider wist heel veel leuke details uit het hoofd te vertellen en was bij vlagen erg grappig. Eerst gingen we naar het geboortehuis van George Harrison in een armoedige buurt. Het was een piepklein huisje waar ze met zijn zessen woonden. We mochten uit de bus om foto's te maken.

 

STRAWBERRY FIELDS FOREVER | Vervolgens naar Strawberry Field. Dit is een soort landgoed waar eens een weeshuis voor meisjes stond. Geen wonder dat John Lennon daar als kind ging spelen! Er staat nu alleen nog het hek met het naambordje. Jammer was wel dat iedereen tegelijk foto's ging maken met moeder de vrouw of pappa als model. Geduld is een schone zaak dus uiteindelijk heb ik e.e.a. zonder mensen of alleen met Laura kunen fotograferen. Het waren echt Japanse toestanden! Om de hoek woont Dirk Kuijt.

Daarna naar Mendips, het huis van Aunt Mimi en waar John Lennon woonde. Voor de deur is zijn moeder Julia doodgereden door een dronken politieagent. Hoezo blauw op straat? Het huis is te bezichtigen, net als dat van Paul McCartney. Dat gaan we vrijdag doen. Daarna dus naar het laatste huis aan Forthlin Road waar Paul woonde. Dit huis is zo bijzonder, omdat daar meer dan honderd Beatlessongs zijn geschreven, sommige in de badkamer vanwege de akoestiek. Het is nu een museum. Er woont wel iemand, maar die is in dienst van het museum.

PENNY LANE | De song Penny Lane gaat meer over de omliggende wijk dan over de laan zelf. Het is ook de naam van het busstation waar de Beatles elkaar opwachtten om naar de stad te rijden. Er worden nog dagelijks straatnaambordjes gestolen. Van daaruit reden we naar Dingle, de wijk waar Ringo Starr woonde toen hij nog Richard Starkey heette. Ook hier weer erg armoedige huisjes, de hele wijk gaat binnenkort tegen de vlakte.

TWIST AND SHOUT | Aan het eind van de tour kwamen we bij de Cavern Club in Matthew Street aan. Dit is niet de echte, maar een nagebouwde. Toch lijkt het de oorspronkelijke sfeer te hebben. In deze straat heerst nog een beetje Beatlemania. Zo is er een Cavern Bar en sinds kort het Hard Day's Night Hotel. Het wemelt er van de Beatles prullaria-winkels. We dronken een pint en toen de stad in om de volgende tour te reserveren. Na even gechilled te hebben in het hotel zijn we weer de stad ingegaan. Via omwegen belandden we weer in de Cavern Club waar we nog een pintje dronken. Daarna nog even gemact.

I'M SO TIRED | We wilden nog even gaan poolen, maar hadden uiteindelijk geen puf meer. Alle spieren doen zeer. Het zijn intensieve dagen, zelfs voor een oude man met een hernia. Nog even TV kijken en dan slapen.

A day in the life 2

I'M ONLY SLEEPING | We zijn al vroeg ons mandje ingegaan, om 22.00 (of daaromtrent) uur gingen bij mij de luikjes dicht. Ik werd wel af en toe wakker van het trilalarm van Laura's telefoon. SMS'jes van haar lover. Ze sliep er dwars doorheen, dus dat belooft wat. Het ontbijt is Engels met een Europees randje. Ik had spek, roerei, black pudding (bloedworst), tomaat en fried bread. Dit laatste is dermate vet, dat er een uur gaans biodiesel van gestookt kan worden. De thee is hier echt lekker. We hadden ook nog een croissantje met brie.

HELP! | Na het ontbijt had Laura de sleutel de verkeerde kant opgedraaid, dus toen ik de deur dichttrok kreeg ik hem niet meer open. Er moest een handyman aan te pas komen om ons te redden.

RAIN | Op weg naar de Beatles Story kwamen we langs Liverpool Cathedral. Dit is een gigantisch bouwwerk en het staat op een soort heuvel. Rondom de kerk ligt James' Garden. Dat bleek dus een eeuwenoude begraafplaats te zijn. De graven zijn bijna allemaal geruimd, maar ze hebben de grafstenen als een soort muur om de voet van de heuvel gezet. In combinatie met het weer (regen/kou) toch een chilling experience.

I WANT TO TELL YOU | De Beatles Story is gesitueerd in de Albert Dock. Dit gebied is de Kop van Zuid van Liverpool. Binnen in dit museum krijg je een digitale vertelster op die je rondleidt. Het geluid is een beetje te zacht en op sommige plekken tettert een andere (externe) verteller er doorheen. Het is wel heel leuk gedaan en je ziet of hoort toch nog dingen die je nog niet wist. Er was ook een speciale fototentoonstelling van een fotograaf die tijdens de Ed Sullivan Show meeliep. In het winkeltje enkele souvenirs, al dan niet op bestelling, gekocht. De Magical Mystery Tour konden we vandaag niet meer boeken, dus die doen we morgen. Hongerig als we waren hebben we een Quarterpounder in de MacDonalds's gescoord. Daarna even naar het hotel om uit te puffen en straks winkelen. Laura is helemaal loos gegaan, zij het binnen haar financiële mogelijkheden. Er is een overdekte markt, waar ventilatie node ontbreekt. Het stinkt er naar bedorven schapenvlees.

Wel lekker Illy capuccino gedronken in een zaakje naast Toni & Guy. De eigenaar is Italiaan en alles was Italiaans, tot aan de niet-rokenstickers toe. In het hotel pizza gegeten, was wel OK maar niet top. Daarna gepoold, het ging gelijk op. Niet slecht voor een beginner. Het systeem wat we spelen noemen we Liver Pool. Laura kickt af van het roken, min of meer. Peuken zijn hier erg duur.

A day in the life 1

GOOD MORNING, GOOD MORNING | Nadat mijn maag zich had omgekeerd (bedorven worst gegeten) reden Laura en ik even na zessen vol goede moed richting Schiphol. Het was koud en glad, maar gelukkig niet druk op de weg. Helaas waren de borden die de weg naar parkeerplaats P3 moesten wijzen onder-gesneeuwd, dus dat ging niet in één keer goed omdat ik op de busbaan ging spookrijden. Op de parkeerplaats zelf is de bewegwijzering zodanig, dat je de route voor vertrekkende auto's gaat volgen. Dit is niet de goede route voor wandelaars en scheelt ettelijke meters. Op Schiphol ging het wel van een leien dakje, met kleine tegenslagen, dat dan weer wel. Inchecken ging als een speer.

MONEY | Daarna naar De Bank voor de nodige vreemde valuta. De balie zou vanaf 06.00 uur open zijn, maar dat bleek dus vanaf 08.00 uur te zijn omdat het Pasen is. Dus op het nippertje de pondjes opgehaald, dachten we. Bleek dat de vlucht vertraagd was wegens slecht weer. I.p.v. 09.00 uur vertrokken we 10.25 uur.

FLYING | De vlucht was voorspoedig, alleen de oren trokken het niet en die bleven ook de hele dag napruttelen. Op Liverpool John Lennon Airport (above us only sky) de bus gepakt richting City Centre. Het buspersoneel is zeer hulpvaardig en attent. Op het gevoel uitgestapt en nog op de goeie halte ook! Het hotel kon ons echter niet inchecken want we waren te vroeg. Dus even het centrum van Liverpool uitgecheckt, we konden de bagage wel achterlaten. Het weer is zo'n beetje hetzelfde als in Nederland, maar dan droog.

GIRL | Om 13.00 uur hadden we afgesproken met Lindsay en haar moeder Andrea uit Wigan. Lindsay werkte in hetzelfde hotel als Laura op Corfu, dus dat was een emotioneel weerzien. We gingen de stad weer in op zoek naar een plek om te lunchen. Dat viel niet mee, want de dames waren in geen tijden in Liverpool geweest. Uiteindelijk een Burger & Beer genomen in één van de vele eetgelegenheden. Eten en drinken is niet duur. Beetje bijgekletst en daarna toch maar ingecheckt in het hotel. Na een uurtje zouden we weer bijelkaar komen. Intussen was ik er achter dat ik niet op mijn eigen laptop dit verhaal kon schrijven, maar op de enige PC in de receptie. Is wel lastig.

I'M LOOKING THROUGH YOU | We zouden een minitour gaan doen, maar omdat Andrea het niet zo op lopen heeft in de kou gingen we met de auto naar de Saint Luke's Church, een in WOII gebombardeerde kerk, bezichtigen. Die auto was nou echt niet nodig, want het was maar een paar honderd meter lopen. Van die kerk is het hele binnenwerk en dak verdwenen. Het is nu een monument. Het is werkelijk indrukwekkend. Daarna wilden we koffie drinken in het hotel, maar de bar was nog dicht. Dan maar ergens anders. We kwamen langs een enorme betonnen kathedraal (Metropolitan Cathedral), gebouwd in de vorm van een wigwam. Binnen schijnt het ook erg indrukwekkend te zijn, ware het niet (ja mensen, het zit ons echt niet mee!) dat er net een filmploeg bezig was (het is ten slotte tweede Paasdag) en de hele tent was afgesloten. Geen nood, we konden altijd nog dat kopje koffie inhalen in het infocentrum annex bar naast de kathedraal... alleen niet vandaag, want het was afgehuurd door de filmploeg.

THERE'S A PLACE | Na wat aarzelingen (je wordt voorzichtig) gingen we een pub zoeken. Warempel, er was er één in de volgende straat èn open! (Later blijkt, dat dit de Philharmonic Dining Rooms is, John Lennon's favoriete pub in de tijd dat hij op de Kunstacademie zat in dezelfde straat). Eenmaal neergestreken zag Lindsay een oude bekende (Derry) uit Corfu. Laura kende hem ook. Over toeval gesproken. Ze gaan donderdag wat drinken, met nog een vriend die er toen ook bij was (Martin). Lindsay vroeg me het hemd van het lijf over Nederland (daar weten ze hier niets over), koffieshops, gedoogbeleid (dat snappen ze dus echt niet) en waarom onze nationale trots in het oranje loopt. Zij is praktizerend Wiganfan en kent jongens als Melchiot en Landzaat. Na het pubavontuur moesten de dames weer op huis aan. Wij gingen maar eens boodschapjes doen bij de Tesco: cola, water, pringles en batterijen voor de tandenborstel (vergeten). De Engelse dames willen, ook als het koud is, goed voor den dag komen. Dus lopen zij, alsof het hoogzomer is, met doorkijkbloesjes en korte/geen mouwen door 4 graden celsius!

Nadat we vergeefs naar een sandwichbar die nog open was hadden gezocht (bankholiday weetjewel) zijn we in het hotel gaan eten. Dat is beslist niet duur en goed te eten. Ik dacht spareribs besteld te hebben, bleken het ribs MacDonald's stijl te zijn, dus grof gehakt met barbequesmaak. Omdat ik de laptop niet kan gebruiken kon ik ook geen e-mail versturen naar het thuisfront, dus dat heeft Laura gedaan met haar Hotmail. Ik kan dus nu geen eigen foto bij dit stukje plaatsen, want ik mag niets op deze PC zetten. Dit is inmiddels opgelost, mijn eigen foto's staan er nu bij!