Als een lier

Moderne auto's, dus ook mijn Peugeot 307, hebben slechts om de 30.000 km of daaromtrent een grote beurt nodig. Ik doe daar bijna drie jaar over, dus het gevaar bestaat dat je in de tussentijd mankementjes krijgt waar niet naar gekeken wordt, behalve dan bij specifieke gelegenheden als de APK of Wintercheck. Daarom breng ik de Peus een keer per jaar voor een Tussentijdse Check-up. Mijn dealer promoot dat door jaarlijks een couponboekje toe te sturen, waarmee je voor een aantal zaken serieuze korting krijgt. De afloopdatum was 30 april, dus plande ik voor 29 april een beurtje in tegen gereduceerd tarief. Vorige week had ik het akkefietje met het reservewiel, dus dat kon gelijk worden meegenomen. Ik had een couponnetje voor een gratis leenauto dus ik kreeg een 107 mee, een geinig karretje (eigenlijk een Toyota, maar soit). Ruim voorin, achterin durfde ik niet te kijken en met een soort koffiemolen als motor. Prima voor tussendoor!

Ik had ook gevraagd de telefoonhouder van mijn oude telefoon te verwijderen want mijn nieuwe past er niet in. Communicatie gaat toch al via Bluetooth, dus dat ding zat alleen maar in de weg. Verder een airco-check en een wasbeurt (couponnetjes). Ik had nog mazzel ook: het bleek dat de lier, waarmee het reservewiel op-en-neer getakeld wordt, ontwricht was. Dit wijst er op dat het misschien toch met geweld van buiten af verwijderd is of dat ik het onderweg verloren ben. Had ik wel moeten merken denk ik, maar ja. Het geluk bestond hieruit dat er toevallig bij het inbouwen van een gasinstallatie zo'n lier was overgeschoten en die hebben ze kosteloos bij mij ingebouwd. Kijk, dat is nou service! Bij mekaar was ik 243 euro kwijt en dat viel reuze mee.

Een Hamburger in Berlijn

De laatste dag is, net als de eerste, altijd een beetje raar. We vliegen om 21.45 uur maar moeten het hotel al om 11.00 uur verlaten. We besluiten de S-Bahn om Berlijn heen te nemen. Gisteren hebben we onze dagkaarten niet zo goed benut, vandaag gaan we dat beter doen. Op weg naar S-Bahnhof Westend nemen we bus 109 naar Slot Charlotten-burg. Het is maandag, dus gesloten. Er is wel een park waar we gaan wandelen. Het stikt er van de eekhoorns. Langs de Spree lopen we naar station Westend en nemen lijn S41 richting Ostkreuz. Het is een gewone werkdag en de tram zit vol gewone Duitsers. We rijden door een soort niemandsland, veelal parallel aan een snelweg. Veel fraais is er niet te zien. Op Ostkreuz stappen we over op de S-Bahn naar Alexanderplatz. We kijken daar nog even rond en vereren Saturn met een bezoekje. Het oogt wat vriendelijker dan de MediaMarkt maar veel bijzonders is het niet.

We willen dwars door Mitte richting Brandenburger Tor lopen, maar raken halverwege hopeloos verdwaald en raken bij Checkpoint Charlie verzeild. Dat was niet de bedoeling en we corrigeren dit door U-Bahn 6 te nemen richting Unter den Linden, waar we wat souvenirwinkels betreden. Mariska koopt een aansteker voor Laura (I hartje Berlin). Dan nemen we de S-Bahn naar Friedrichstrasse om vervolgens over te stappen op de S-Bahn richting Westkreuz om de cirkel rond te maken. We rijden nu door voormalig Oost-Berlijn, wat zo mogelijk nog deprimerender is. Dan de S-Bahn richting Zoologischer Garten om aldaar een hamburger te scoren. We besluiten alsnog de KaDeWe te bezoeken, het regent inmiddels en schaarloos buiten lopen vinden we maar niks. Het valt eigenlijk wel mee, het lijkt een stuk kleiner en gewoner dan op de eerste dag. Ik koop pralines met een afbeelding van de Brandenburger Tor op het doosje voor Carla's moeder. We zijn het goed zat, Mariska heeft, ondanks mijn pillen, best wel pijn in haar voet en we gaan weer met de S-Bahn richting hotel. Met bus 109 naar Berlin-Tegel en dan twee uur zoek maken op het vliegveld. Ik besluit Verlovingstijd van Maarten 't Hart maar eens ter hand te nemen wat me goed bevalt, ik lees door in het vliegtuig. De reis gaat weer uiterst voorspoedig en om 00.30 uur zijn we thuis.

Immer wieder Sonntags

Sight seeing deel 2. We vertrekken vanaf S-Bahnhof Savignyplatz, waar we worden belaagd door ‘toeristen’ die 2e-hands weekkaarten willen slijten. Ze zijn verbaasd en beledigd als we het aanbod afslaan. Vandaag bestrijken we het gedeelte van Mitte ten westen van de Spree. Op de brug bij de Berliner Dom is het weer raak. Een ‘Bosnisch’ meisje, volgens mij een Roma, vraagt of we Engels spreken, wat ik bevestig. Fout! Vervolgens overhandigt ze beleefd een kaartje waarop in het Engels om geld wordt gevraagd. Ik lieg dat ik haar niet kan helpen. Dit overkomt ons later nog enkele malen, maar nu ben ik zo alert te zeggen ‘Nee, ben je gek joh’. We willen de Dom in, maar er is een dienst gaande en het ziet er erg ongastvrij uit. Via een Kunstmarkt, waar ik een leuk cadeautje voor Carla koop, belanden we Unter den Linden. Het is prachtig mooi weer en we eten een appeltje op een bankje.

Richting Brandenburger Tor wordt het allengs drukker, culminerend in een kermis net achter de poort met reuzenrad, trampolines en een hijskraan met een vliegtuigje eraan bungelend. Niet ons kopje thee. We zwenken noordwaarts richting Reichstag. Er zijn erg veel toeristen op de been. We lopen achterom richting Spree, dat vergeven is van de rondvaartboten.

Hier zien we ook de alomtegenwoordige buizen die grondwater afvoeren uit bouwputten, water lozend in de rivier. Via de diplomatieke wijk lopen we naar Tiergarten om even uit te rusten. We willen naar Checkpoint Charlie en de kortste weg is via de Potzdamer Platz, het spiksplinternieuwe business centre. Door puur toeval lopen we via het Sony Centre, een enorm rond gebouw met een binnenplaats van overweldigende architectuur, bijzonder fraai. Checkpoint Charlie (Charlie is de letter C in het militaire alfabet) was de enige grensovergang toen de Muur nog stond en staat symbool voor de tweedeling van Berlijn, Duitsland, Europa en de Wereld. Het hele verhaal wordt op panelen op het kruispunt Zimmerstrasse/ Friedrichstrasse verteld. Het terrein erachter ligt braak, maar volgens mij komt daar een nieuw museum.

Het is inmiddels bloedheet en ik krijg een sms’je van Carla of ik al Bratwurst heb gegeten. Vlakbij een stukje muur aan de Nieder-kirchnerstrasse koop ik van de weeromstuit een broodje Bratwurst, wat bijzonder goed smaakt. Voort maar weer, we willen ook nog naar het Holocaustmonument.

Dat is een verzameling betonnen blokken van verschillende hoogte en op een ongelijke ondergrond, wat een ontregelend effect op me heeft. Eronder is een informatiecentrum, als je er in wilt moet je net als op een vliegveld je laten scannen. Het verhaal van de holocaust is natuurlijk bekend, maar in deze setting wordt je dichtbij de slachtoffers gebracht. Op een heel droge manier worden de feiten verteld maar met een heel persoonlijke draai. Daarna lul je niet meer. Enigszins uit het veld geslagen aanvaarden we de reis naar het hotel. Om niet helemaal in mineur te eindigen pikken we maar weer een terrasje, waar we ad hoc besluiten meteen een hapje te eten. Het is bijzonder lekker, vooral met dat heerlijke gele goedje, Weissbier Hefe heet het geloof ik. Ik kan er aan wennen.

Cindy & Bert, 1973

Alles ist gut

Vandaag wagen we ons aan het serieuze sight seeing. We hadden een tip gekregen over de East Side Gallery, muurschilderingen op de restanten van de Berlijnse Muur. Hiervoor namen we de U-Bahnlinie U1 richting Warschauer Strasse. Onderweg kopen we een flesje water bij de Netto. Kost 26 cent + 11 cent Einwegpfand, zeg maar verwijderingsbijdrage. Bij de kaartjesautomaat stond een hele meute toeristen en ander gespuis. We kochten een Tageskarte voor slechts 6.1 euro. Het was eigenlijk maar een iel muurtje, maar de combinatie met andere middelen maakte het de Oost Berlijners best moeilijk. Aan het eind van de muur namen we de S-Bahn naar Alexanderplatz in de wijk Mitte, zeg maar het Centrum. Voor wie de tv-serie nog kent, het lijkt er niet meer op. Daarna langs het Rotes Rathaus, waar een nieuw U-Bahnhof wordt gebouwd. Het is over zeven jaar klaar. Mariska wilde graag naar het DDR Museum. Het is een soort Reispaleis over het leven in de DDR, interactief en verrassend.

Dan langs de rivier de Spree richting Joodse Begraafplaats. Daar is niet veel meer van over. De leegte en de beeldengroep maakt het extra beklemmend. Met mijn knie gaat het goed, de pillen helpen enorm. Zo goed zelfs, dat Mariska ze nu ook slikt, ze heeft erg last van haar voet. We aten een broodje op een terrasje. Het weer is weer fabeltastisch.

 

We hebben zin om de alomtegenwoordige Fernsehturm te bestijgen, dus we lopen weer riching Alexanderplatz waar ons oog valt op Kaufhaus Galeria. Dit heeft meer weg van de Bijenkorf dan de KaDeWe. Voor de Fernsehturm moet je een kaartje kopen en dan op een scherm bijhouden wanneer je aan de beurt bent, wachttijd 30 minuten, voor een bezoekje van maximaal 10 minuten. Dacht het niet.

We raken verzeild bij de Nicolaikirche, het oudste gebouw van Berlijn. Het pleintje is alleraardigst en we puffen daar wat uit. De kerk, bouwjaar 1280, is in 1945 platgegooid door de geallieerden en pas tussen 1980 en 1987 gerestaureerd. Nu is het een soort museum, gesponsord door Microsoft. Hierna lopen we langs de Spree in zuidelijke richting en komen zowaar bij de Nederlandse ambassade (Botschaft Niederlande) waar mijn schoolvriendin Simonne. nèt niet heeft gewerkt. Het is ontworpen door Rem Koolhaas.

Weer bij het DDR museum zien we een Trabi in de etalage staan, die hadden we over het hoofd gezien! We mogen nog even naar binnen op ons oude kaartje. Binnenin is het erg krap maar altijd goed voor een foto. Met de S-Bahn gaan we richting hotel, we stappen uit pal naast een MediaMarkt. Ik durf het bijna niet te vragen… Het zonnetje schijnt nog volop dus pakken we maar weer een terrasje. Na een kort intermezzo in het hotel scoren we nog een pizza in de buurt. We hebben nog een indringend vader/dochtergesprek over wat we allemaal hebben meegemaakt afgelopen jaren en plengen het nodige traantje. Met ons komt het wel goed.

Deutsch Amerikanische Freundschaft 1981

Manke Nelis

Na een goede nachtrust en een navenant ontbijt meldden we ons om 10.00 uur bij de poort van de Zoologischer Garten. De toegang is slechts 12 euro, inclusief 10% bouwbelasting. Deze dierentuin is ruim van opzet, een beetje zoals Berlijn zelf. Diervriendelijk, voor zover dat van toepassing is natuurlijk. De biodiversiteit is, naar eigen zeggen, groot. Omdat het ook nog eens prachtig weer is, genieten we met volle teugen. Er is zelfs een mediaspektakel gaande bij de miereneter, die met een jong op de rug volgens mij vandaag voor het eerst buiten is. Er staat zelfs een radiowagen! Even later, als we even uitgerust hebben op een bankje, slaat het noodlot toe. Ik heb opeens enorme pijn in mijn knie en kan alleen met veel pijn en moeite lopen. Als ik mijn been niet buig gaat het wel.

We laten ons echter niet weerhouden om alle dieren, groot en klein, te bezoeken. We slaan alleen het aquarium over. Mariska is niet zo’n vissenfan (ik dacht dat ze zei daar loopt een niet zo’n frisse vent), bovendien kost dat extra. Diep in de middag aanvaarden we de weg naar het hotel door de wijk Wilmersdorf. De pijn wordt steeds erger en ik besluit een dokter op te zoeken. We vinden er een op de Lietzenburger-strasse die mij nog wil ontvangen. Ze schrijft me Ibuflam 600mg voor, wat ik beslist na de maaltijd moet innemen, driemaal daags. Ze raadt me aan mij in NL nader te laten onderzoeken.

Gek genoeg heb ik hierna minder pijn en strijken we neer op een terrasje vlakbij de St. Ludwigkirche. Er is een trouwerij aan de gang en de klokken luiden. Het bier is ook een goede pijnstiller. Na een korte pauze in het hotel gaan we weer naar buiten om te pinnen en een hapje te eten. We hadden een sushitent gespot dat 50% korting daarop gaf. Ik nam echter eendenborst met currysaus en we aten het op een nog zonnig terras, de parkeerproblemen der Berlijners aanschouwend. Aangezien we uitgeteld zijn gaan vroeg naar onze kamer. Ik neem mijn eerste pil en hoop er het beste van…

Geen vuiltje aan de lucht

Ik was gewaarschuwd. Buschauffeurs in Berlijn kunnen nogal knorrig zijn als je niet gepast kunt betalen. ‘Much too big!’ Ik wilde de lokettist al bedanken, maar hij bedoelde het briefje van 50 waarmee ik twee Einzelfahrausweisen wilde betalen. We waren net geland op Berlin-Tegel, na een zeer voorspoedige vlucht. Er waren hooguit 30 passagiers in de 737-700, dus we konden ruim zitten. Berlijn is koud. We stapten uit bus 109 op halte Adenauerplatz, een kruispunt aan de Ku’dam, zoals de Berlijners de Kurfürstendamm liefkozend noemen. Ons hotel Kima ligt aan een zijstraat.

Na het inchecken checkten wij deze luxueuze winkelstraat uit. Aan het eind worden de winkels iets gewoner, zoals een verdwaalde Zeeman, maar verder is het Louis Vuitton cum suis was de klok slaat. We zagen natuurlijk ook een Peugeotdealer en een kunsthandel annex -veiling met de intrigerende naam Leo Spik.

Nu blazen we even uit, we zijn tenslotte al vanaf 03.00 uur in touw. De hotelkamer is Spartaans maar met een behoorlijke badkamer. Het raam is prachtig met mooi, door omringend groen gefilterd licht. We wilden KaDeWe bekijken, das Kaufhaus des Westens. Het bleek een soort Bijenkorf in het kwadraat te zijn: te groot, te veel en te duur. Daarna richting Tiergarten, een park in de gelijknamige wijk dat, om de verwarring nog iets te vergroten, ook de Zoologischer Garten herbergt. Daar gaan we morgen naar toe. We liepen er al langs, je kunt gewoon van buitenaf de dieren zien. Er staan zelfs bordjes!

Verder liepen we door de Universiteitswijk, waar de Duitse nerds opgeleid worden, gesponsord door Volkswagen. Via de straatjes van Charlottenburg liepen we, terwijl de zon doorbreekt en het eindelijk wat warmer wordt, weer naar het hotel waar we uitgeteld een kleine twee uur twee uiltjes knapten. Daarna, op zoek naar een betaalbaar restaurant belandden we in een Grieks restaurant. Enorm veel eten (visschotel) bier en ouzo toe (van het huis). Mariska spijkert haar Duits bij met Germany’s Next Top Model. Het is duidelijk: vroeg naar bed en flink slaap inhalen!

Goed voor het milieu

Gisteren lichtte ik al een tipje van de sluier: morgen vertrekken Mariska en ik naar Berlijn. Tenminste, als de vulkaangoden het ons permitteren. We vliegen vanaf Schiphol met transavia.com, heel vroeg in de morgen. We hebben, als er onverhoopt niet gevlogen wordt, ook een plan B: met de auto.

Vandaag kwam ik er achter dat je voor de binnenstad een Umweltplakette (milieusticker in Frans/Engels) voor achter je voorruit moet hebben. Die kun je bestellen, onder andere bij de ANWB, maar dan duurt het tenminste drie dagen voor je hem in huis hebt. Als je daar niet op kunt wachten (wij, dus), dan kun je hem ophalen bij TüV Nord in Apeldoorn. Gelukkig ligt dat op de route. Nu maar hopen dat de vlucht door gaat. We hebben alvast het lot getart door online in te checken. Scheelt alvast twee uur in de rij staan!

Wheel of Unfortune

Ik verbaas me nergens meer over. Het ging zo: overmorgen vliegen Mariska en ik naar Berlijn voor een lang weekend aldaar. Het kan zijn dat er niet gevlogen wordt, zodat we moeten uitwijken naar een ander vervoermiddel: de auto. Vandaag wilde ik de tank volgooien en de banden op spanning brengen, inclusief die van het reservewiel. Die hangt onder de laadvloer en kun je met een lier laten zakken. Het voelde wel heel licht aan en toen ik onder de auto keek: geen reservewiel. Sta je toch een beetje beteuterd te kijken!

Ik bedacht dat vier weken geleden de achterbumber is vervangen, dus misschien wist die garage meer. Daar keek men zo mogelijk nog beteuterder, want voor die werkzaamheden wordt het reservewiel helemaal niet verwijderd! We speculeerden wat er allemaal gebeurd kon zijn maar ze konden mij niet verder helpen. Om ze nu van diefstal te beschuldigen ging mij ook te ver. De Peugeotdealer vond het ook een raar verhaal en raadde mij aan in ieder geval een nieuw wiel inclusief krik, wielsleutel, huis, steunplaat en band te bestellen. Totale kosten: 266,32€. Nu maar hopen dat er gevlogen wordt of dat de bestelling uiterlijk donderdagochtend binnen is. Men heeft namelijk beloofd mij dan met voorrang te helpen.

Flower Power

Bloesemtijd. Gisteren was de 19e Nationale Bloesem Wandeltocht, waar ruim 30.000 deelnemers kwamen opdraven. Dat is ons echt te veel, dus gingen wij een dagje later. Het begon al goed, op de afslag richting A20 werden we geschampt door een wegpiraat. Ik stopte op de vluchtstrook, maar de dader reed snel door. Ik heb hem niet meer gezien. De schade viel gelukkig mee, een paar schaafjes, zij het wel op mijn splinternieuwe bumper. Shit happens. Onderweg ging Carla nog even langs de McPee (©arla).

We parkeerden bij de veiling van Geldermalsen en liepen langs de Linge, door het prachtige dorpje Deil richting Enspijk. Deze wandeling hebben we al twee keer eerder gedaan, de eerste keer zelfs op gewone schoenen, de wandelschoenen waren we vergeten. Er waren berichten dat er nog geen bloesem zou zijn vanwege de late lente, maar het viel mee. De peren bloeien al, de appels nog niet.

We staken de Linge over met het pontje van Enspijk. De wandeling voerde vervolgens door de Heerlijkheid Mariënwaerdt. Het is toch best druk, de hele meute loopt gelukkig over de Appeldijk, wij dwalen af en lopen langs de spoorbaan waar Arrivatreinen langsrazen. We zagen nog een ooievaar op zijn nest. De meeste boomgaarden vindt je langs de Lingedijk nabij Tricht. Dan zijn we al weer bijna rond, nog even over de spoorbrug bij Station Geldermalsen en dan.... een appeltje schillen!

High tea, top secret

Onze dochters Mariska en Laura hadden vandaag iets voor Carla's, en ook een beetje mijn, verjaardag bekokstoofd, we wisten alleen niet wat. We gingen er van uit dat het iets met eten moest zijn, zo goed kennen we de dames wel. We zouden er heen lopen en doorkruisten de hele stad, speculerend waar we nu toch heen gingen. Bram Ladage? Betty Beer? Onderweg kwamen we zelfs Ahmed Aboutaleb tegen, die ook niets los wilde laten. Uiteindelijk belandden we op het Stationsplein, waar ik grapte dat we naar 'Engels' gingen. En inderdaad, we gingen daar een High Tea naar binnen werken. Echt een verrassing!

Harde regen

Heden ten dage wordt Europa geteisterd door de IJslandse Aswolk, de Harde Regen van dit millennium. In het vorige was Bob Dylan's Hard Rain een metafoor voor alle ellende dat ons ten deel zou vallen. Ik maakte ermee kennis op de Concert for Bangla Desh driedubbelelpee uit 1971 van George Harrison & Friends. Destijds vond ik het kattengejammer van Ravi Shankar mooier. Wijsheid komt echter met de jaren en, geholpen door mijn vrienden Eric en Aad, ben ik Bob Dylan meer gaan waarderen. Aad heeft een verzamel-cd'tje voor me gemaakt met zijn favoriete nummers en Eric dacht mij op slinkse wijze te indoctrineren door een aantal zeldzame opnamen van Bob Dylan met The Beatles ter beschikking te stellen. Het heeft geholpen!

Vandaag liep ik toevallig met Carla door de MediaMarkt waar mijn oog viel op DYLAN uit 2007 met 50 nummers uit bijna evenzovele jaren Bob Dylan geschiedenis. Het is een Limited Edition - DeLuxe Box Set met daarin 3 cd's verdeeld over de jaren 60, 70/80 en 90/0. Het bijzondere is dat de cd'tjes bedrukt zijn als waren het mini-elpeetjes, wat op zich niet zo bijzonder is, maar dan ook met een zwarte onderkant! Verder een boekje en tien collector cards. De prijs was 16,99 euro, wat neerkomt op 34 cent per track. Daar kan iTunes niet tegenop!

Zelfde ontwerper?

100

Carla en Leo, juli 1977

Vandaag is Carla jarig. Hoe oud ze wordt wil ze niet zeggen, maar samen zijn we nu 100 en ik ben 51...

We ontmoetten elkaar tijdens een hittegolf, eind augustus 1976. Ik viel op omdat ik een sjaal om had, want ik had keelontsteking. Ze liep op de Turfkade in Brielle met haar vriendin Patty en Bert M.. We raakten aan de praat en toen hadden we verkering! Na een heftige knipperlichtrelatie verloofden we ons op 7-7-77 en trouwden op 9-11-79. Al met al zijn we dus 34 jaar samen. Zo'n beetje op de helft, zou ik zeggen!

Zijderoute Nieuwe Stijl

Mariska, die vijf jaar geleden mijn toen half jaar oude PC kreeg, is aan een laptop toe. De keus viel, vanwege de gunstige prijs-kwaliteitsverhouding, op de Dell Inspiron 1545. Laura heeft ook al een Inspiron, de 1501, die ze drie jaar geleden kocht aan de vooravond van haar vertrek naar Corfu.

Ik was in de veronderstelling dat die apparaten in Ierland werden gefabriceerd, maar het blijkt in China te zijn, in de stad Xiamen. ik kwam daar achter toen ik de UPS traceergegevens zag, waaruit bleek dat de laptop vanuit Shanghai naar Frankfurt werd getransporteerd. 

 

Deze digitale klikspaan houdt je van dag tot dag op de hoogte van de vorderingen. Het lijkt de Zijderoute wel! Terwijl ik dit schrijf gaat de bel. Werk aan de winkel!



De chauffeur liet zijn scanner vallen,
dus het lijstje is niet up-to-date

Weg van de snelweg

Met de takken over de sloot
©arla

Een van mijn Voorste Vaderen, Joris Florisz van Toledo [1620-1695], is geboren in Schipluiden. Een nietig dorp, nu ingeklemd tussen Westland, Delft en Vlaardingen. Destijds stond er een kasteel, Keenenburg, bewoond door Oranjegezinde edelen. Daar is nu weinig meer van over. Het staat langs de route die we vandaag liepen. De beschrijving is onduidelijk en na een valse start belanden we uiteindelijk in de polder Vockestaert, waar de beoogde A4 dwars doorheen gepland is. Aan alle kanten kun je de oprukkende steden zien, met als hoogtepunt de Rotterdamse skyline compleet met landende en opstijgende vliegtuigen. Het is schraal weer en er dreigt regen. Gelukkig blijft het droog. We lopen eerst richting Delft en buigen dan af naar Vlaardingen. Het is eigenlijk alleen maar weilanden wat de klok slaat.

Op de terugweg lopen we langs de Vlaardingsevaart. Jaren geleden hebben we hier in de Vlietlanden met de meiden een rondvaart gemaakt in een fluisterboot. Drie jaar geleden nog maakten we een wandeling in de aangrenzende Commandeurs- en Duifpolder: het Kerkepad waar Maarten 't Hart over schreef. Dit was nog in het pre-Toledo's pad tijdperk. Deze varkens zal dat verder worst wezen.



Veel gezien langs de kant van de weg


Foto 1 & 3  Canon PowerShot SX200 IS ©2010
Foto 2 Olympus Mju 300 ©2007

Yes we Canon

Tweeënhalf jaar heb ik met mijn huidige camera, de Sony Cybershot DSC-W90, gedaan. Op zich een prima cameraatje, maar het optisch zoombereik is 'slechts' 3x, en dat is toch ontoereikend. Maar ja, een nieuwe, liefst met 12x zoom is niet goedkoop. Zoals gewoonlijk wachtte ik mijn kans af. Tot vandaag, want Eneco verblijdde ons met een eindafrekening die een stuk lager was dan verwacht en we kregen een aardig bedrag terug. Een uur later zat ik op de fiets richting Kamera-Express in Capelle aan den IJssel. Daar had ik goeie verhalen over gehoord maar ik was er nog nooit geweest. Het zit verstopt op een bedrijventerrein. Het was er stervensdruk en ik moest 17 klanten voor mij dulden.

Thuis had ik al een korte lijst gemaakt en een van die camera's werd ook aanbevolen: de Canon PowerShot SX200 IS. Het is een compact apparaat met genoeg nuttige fotografische opties maar zonder idiote als 7.1 dolby surround of glimlachdetector. Optische zoom: 12x en 12 megapixel resolutie. Hier kan ik toch wel een paar jaartjes mee vooruit. Ik heb meteen een bijpassend Canon tasje, extra accu en een SanDisk 8GB SDHC-card gekocht.

Carla gaat de Sony gebruiken. Worden er eindelijk ook eens foto's van mij gemaakt!



De hele set

NB-5L

DCC-750