Na drie jaar is er een eind gekomen aan Laura's Portugese avontuur. Zij en Bruno kiezen eieren voor hun geld en komen (terug) naar Nederland om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Na een paar maanden voorbereiding gingen Mariska en ik op pad om de verhuizing handen en voeten te geven. Aangezien mijn minuscule Peugeootje niet geschikt is voor een dergelijke onderneming, leende ik de Renault Espace van Hannie en Helmut. Deze kan, als alle stoelen (behalve de voorsten dan) verwijderd zijn 3m³ bergen. We zouden zaterdag 24/8 vertrekken en om beurten rijden. De woensdag ervoor haalde ik de Renault op, althans ik reed met de Peus naar Enschede en donderdag met de Renault weer terug. Deze rijdt (ook) op LPG, dus moest ik even leren tanken.
Zondag 25 september 2013 | De volgende dag spoedden wij ons naar Lissabon. Net als gisteren waren de wegen in Frankrijk richting Parijs overvol. Als dat volgende week maar goed komt... In Spanje kun je LPG tanken wel vergeten, slechts een enkel benzinestation levert het. In Portugal is het wel ruim voorhanden. Ik had eind mei al gereserveerd bij pension
Residencial Setubalense in Belém, een wijk ten westen van Alcântara, waar Laura en Bruno wonen. Deze wijk staat onder meer bekend om het Monument van de Ontdekkingsreizigers, de Torre de Belém, het presidentieel paleis, de bakkerij van
Pasteis de Belém en diverse ambassades. We mochten kiezen voor een kamer voor of achter, welke laatste we kozen. De auto parkeerden we op de parkeerplaats in Jardim de Belém, waar het gratis is tussen 19.00 en 09.00 uur.
Het was inmiddels etenstijd
Portuguese Style, dus we spoedden ons te voet naar Doca de Santo, waar we met Laura en Bruno hadden afgesproken om pizza te gaan eten bij
Capricciosa Docas, net niet onder de Ponte 25 de Abril. Na een emotioneel weerzien (voor Mariska was het alweer een paar weken geleden) bestelden we drankjes (voor mij 0,4L Superbock) en pizza. Vier verschillende zodat we onderling konden ruilen. Na deze lange reis met povere catering was dit weer een verademing. We spraken morgenochtend laat af. Het is tenslotte ook vakantie.
Maandag 26 augustus 2013 | De volgende ochtend parkeerde ik de auto, omdat ik geen zin had om parkeergeld te betalen, in een zijstraat waar het gratis parkeren is. Tot mijn grote vreugde waren er nog een aantal lege plekken, dit was mijn dag! We ontbeten twee huizen verderop
a Padaria Portuguesa waar je voor 5€ voor twee personen kunt ontbijten, waarna we de toerist gingen uithangen langs de Taag. Daarna hup naar de auto en hup naar het huis van Laura en Bruno. Maar de parkeerplaats was akelig leeg en het eerste wat me te binnen schoot was dat de auto was gestolen. Een ramp natuurlijk, geleende auto, verhuizing valt in duigen en hoe leg ik dit uit? We moesten naar de Politie, dus Bruno opgetrommeld om te helpen aangifte te doen bij de lokale dienders. Mariska vertrouwde het niet en ging nog eens kijken en zag dat er een bord stond: een grote P met een diagonale oranje balk en het woord Embaxeida, dat verdacht veel op Ambassade lijkt. Tot onze grote opluchting betekende dit hoogstwaarschijnlijk dat de auto was weggesleept omdat iemand er van uit ging dat ik wellicht fout geparkeerd had. Het was pal naast de ambassade van Oost-Timor, een land dat geteisterd wordt door binnenlandse strijd en terrorisme. Ik belde aan en een vriendelijke dame bevestigde dat dit hun parkeerplaats was en dat de politie de aldaar geparkeerde auto's zonder pardon wegsleept. Ik werd verwezen naar het politiebureau bij ons in de straat, waar men ons weer verwees naar de
Polícia de Segurança Pública, 'een eind de heuvel op'. Stijf van de adrenaline liepen we gevieren naar boven en kwamen uiteindelijk bij een terrein vol wrakken en in beslag genomen auto's. Onze auto stond er ook bij en blij liepen we naar het hek om aan te bellen. Op het bordje stond dat men geopend was tot 13.00 uur. Het was 13.05 uur. Eigenwijs als we zijn belden we toch aan en een agent kwam naar het hek. Nadat Bruno de situatie had uitgelegd mochten we toch binnenkomen. Na overhandiging van 160€ mochten we gaan.
Parkeren in hun buurtje is ook geen sinecure. We probeerden de overvolle straatjes, waar men à la portuguese parkeert, laveert en claxonneert om onze arme auto een plekje te geven. Na veel vijven en zessen vonden we er één, betaald weliswaar. Ook hier tot 19.00 uur, maar op één of ander manier kon ik alleen betalen tot 17.50 uur. Ik nam het risico. We moesten die namiddag en avond wat bestellingen afleveren, maar nu was het tijd voor ontspanning. We zijn lekker gaan lunchen bij Estrela de Alcântara, Waar Laura ons trakteerde op Caracóis (slakjes) en een stoofpotje met varkensvlees en olijven. 's Avonds brachten we spullen weg naar Jair in Alfama en Joie in Parede. Een vriendelijke doch plichtsgetrouwe agent had overigens voor de resterende tijd nog een parkeerbon onder de ruitenwisser verstopt. Het was me het dagje wel.
Dinsdag 27 augustus 2013 | Ik besloot gewoon geld in de meter te gooien, waarna we, na het ontbijt, een bezoekje brachten aan het
Museu da Electricidade. Dit werkelijk schitterend gerestaureerde en vormgeven museum laat zien hoe in de eerste helft van vorige eeuw Lissabon en omstreken van elektriciteit werd voorzien. De in eerste instantie op steenkool gebaseerde centrale werd aan de gang gehouden door arbeiders die onder zeer moeilijke omstandigheden zwaar en gevaarlijk werk deden. Er is ook een expositie over de inmiddels bekende alternatieve energie-opwekking. Een echte aanrader dit museum en neem er gerust een dag de tijd voor!
Nadat we nog even pasteis hadden gescoord reden we naar Laura en Bruno om hun dit ontbijt aan te bieden. Hierna gingen we, zonder Bruno die allerlei bureaucratische zaken moest regelen, over de brug richting Setubal waarna we een bochtig tochtje door Parque Natural de Arrábida maakten met als eindbestemming Sesimbra waar we heerlijk op houtskool geroosterde sardines aten aan het strand.
Woensdag 28 augustus 2013 | We gaan naar de stad, we liepen via Jardim da Estrela, Praça Marquês de Pombal en Avenida da Liberdade naar het kloppende winkelhart van Lissabon. Bruno moest weer iets regelen en wij gingen eerst naar Alfama, de schilderachtige wijk rond het Castelo do São Jorge.
Donderdag 29 augustus 2013 | Ik wilde heel graag naar Cimetério dos Prazeres, niet ver van waar Laura en Bruno wonen. Mariska zag het niet zo zitten en bleef hangen in Jardim da Estrela en Bruno had het weer te druk. Ik had weer pasteis gekocht en nadat we dat opgepeuzeld hadden gingen we op weg. De begraafplaats, die ook figureert in de film Nachttrein naar Lissabon, is een stad op zich en een vreemde gewaarwording voor de nuchtere, niet-katholieke Nederlander. Bij aankomst werd de toon al gezet met het voeren van de vele zwerfkatten. Op de uiterste hoek heb je een mooi uitzicht op de wijk waar Laura woont.
Een verblijf in Lissabon is niet af zonder een uitje in Bairro Alto. We hebben een paar vrienden opgetrommeld en zijn met zijn allen wezen eten en stappen. We zijn om 01.30 uur weer veilig thuisgebracht met een taxi.
Vrijdag 30 augustus 2013 | De laatste dag in Lissabon. Tussen alle bedrijven door hebben we natuurlijk spullen gedemonteerd, ingepakt, gesorteerd, weggegooid, kortom: er werd ook nog gewerkt. Na een drankje op een terras in de buurt liepen Mariska en ik naar het gebied rond de Rua Rodrigues de Faria, een gebied met fabrieken en pakhuizen dat een nieuwe functie heeft gekregen: kunst, cultuur, eten & drinken et cetera. Vandaag kwamen Tracy en Pedro nog langs om afscheid te nemen en zijn we naar Estrela de Alcântara voor een drankje op het terras.
Zaterdag 31 augustus 2013 | De laatste dag van de maand en van het Portugese avontuur. Ik had geen zin om met tassen te sjouwen, dus parkeerde ik de auto voor het hotel. Vanuit het parkeerterrein is het linksaf, maar dat mag niet, je moet eerst rechtsaf en via een aantal kronkels kom je dan voor de deur te staan. Het was nog vroeg, voor zevenen en ik dacht kom, ik ga toch linksaf. Nu wil het geval dat het eerder genoemde politiebureau daar recht tegenover is, en er stond een agent in de schaduw van een boom... De goede man hield mij aan en vroeg mij in het Portugees of ik dat bord niet gezien had (vermoed ik). Ik putte mij uit in duizend excuses en mocht met Gods Gratie doorrijden. De dag begon dus goed en het werd nog beter. De auto stond op de hoek, op de stoep en de kinders sjouwden de spullen daar naartoe, ik stouwde alles in het laadruim. Bijna alles paste, alleen de stofzuiger, de strijkplank en de magnetron konden we niet meer kwijt. Klep dicht en rijden, dacht ik. Maar de klep zat niet goed dicht en daarom kreeg ik hem ook niet meer open, het slot blokkeerde. Ik zag ons al die hele auto leeghalen via de deuren om die blokkade op te heffen, maar uiteindelijk lukte het mij toch de klep open te krijgen.
Er kon nu niets meer misgaan en we reden eindelijk weg richting Nederland. Net zoals Mariska op de heenweg zou Laura op de terugweg stukken rijden. Na de eerste stop was het zover en dat ging hartstikke goed. Toen Laura weer aan de beurt was zag ze er toch maar van af, het was te vermoeiend en het zou snel druk worden op de weg. Ik zag daar geen probleem in en reed verder de hele weg terug. We stopten voor de nacht bij
Ibis Pessac, net onder Bordeaux. We waren wederom te moe om te eten en gingen meteen ons mandje in.
Zondag 1 september 2013 | De andere dag reden we gezwind richting Parijs, echter bij de diverse péages was het dermate druk dat we daar in evenzovele files terecht kwamen. Net voorbij Parijs gingen het tanken van LPG niet zo goed, het ging echt heel traag en na af- en weer aankoppelen van de vulslang ging het goed, maar de auto wilde niet rijden op gas. Dus dan maar op benzine. Toen we net voorbij de Nederlandse grens stopten, wilde ik het toch weer proberen en warempel, het werkte weer! Geen probleem! Toch?
Naschrift: Maandag, op weg naar Enschede, kreeg ik ineens allerlei berichten op het dashboard. Eerst ging het acculampje knipperen, toen de temperatuurmeter, vervolgens verscheen het woord STOP. De ANWB maar gebeld en die kwam binnen een kwartier. Van der Wiel, aangenaam! Ik hield me in en legde het probleem uit. Het bleek dat de multiriem er afgelopen was. Dat werd slepen naar de Renaultdealer in Rotterdam. Daar probeerde ik uit te leggen dat die auto echt vandaag of morgen richting Enschede moet. Mijn eigen auto staat daar en ik moet Mariska en Bruno van Schiphol afhalen. Uiteindelijk was de auto om 16.00 uur klaar en kon ik deze dinsdag heelhuids terugbrengen. Eitje!
Tijd voor ontspanning. Nu we toch aan gene zijde van de Taag zijn, ligt een tochtje door Parque Natural da Arrábida voor de hand. Hier zijn we al eens eerder geweest, in 2011 en 2013. We gingen met twee auto's, Sander en Mariska met een gehuurde FIAT en wij met de Peus. Omdat er een lampje kapot was in de FIAT stopten we bij een benzinestation onderweg. Via Sétubal reden we, na wat navigatieperikelen, de goede kant op. In de stad ervoeren we nog wat road rage, een patser in een BMW kon het niet verkroppen dat ik voorrang had (of nam, daar wil ik vanaf wezen). Toeteren, alarmlichten aan, langzaam voor me gaan rijden, the works. Hoofd koel houden dan gaat het vanzelf over. 
Omdat de maagjes gingen rommelen zetten we koers naar Sesimbra, een bekende bad- en vissersplaats. We hadden onze zinnen gezet op gegrilde sardines. Na een valse start op het terras van een eettentje aan de boulevard, belandden we bij Restaurante O Canhão, een tentje met het terras in een smal steegje waar de was van de buren boven je hoofd wappert. Laura en Mariska waren hier al eens eerder geweest. De sardines worden buiten op houtskool gegrild, het vuur wordt aangewakkerd door een half gesmolten föhn. Na de dis nog even flaneren op de boulevard. Sander kocht een aantal slippers (2).
