Rondleiding bij SITA

Ermelo

Eiland van Brienenoord

Doe-het-zelf

De pc die ik drie jaar geleden kocht heeft het begeven. Het begon ermee dat tijdens het opstarten in de rechteronderhoek (van de monitor) "A2" verscheen, waarna het opstarten stopte. A2 betekent dat alles OK is, dus dat was raar. Op internet kon ik ook geen zinnige oplossing vinden voor dit probleem. In  het begin hielp opnieuw starten wel, maar dat moest ik steeds vaker doen. Ten einde raad ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe PC. Dit keer had ik er wel goesting in er zelf één samen te stellen te bouwen, aangezien een door Informatique of Alternate samengestelde pc vaak net niet dat biedt wat je wilt.

Na een stief weekje research was ik er uit en kocht, ongeveer voor dezelfde prijs, deze op maat gesneden configuratie:

1. Behuizing: Cooler Master N200
2. Voeding: Be Quit Pure Power L8 430 CM
3. Moederbord: ASRock B85M-HDS
4. Processor: Intel® Core i7-4790
5. Geheugen: Crucial Ballistix DDR3 2x8GB
6. Grafische kaart: MSI GeForce GTX750 1GB
7. SSD: Samsung V-NAND SSD 850 Pro 128GB
8. Operating System: Microsoft Windows 10 Pro OEI

Assemblage ging, na gedegen voorbereiding, verrassend snel (een avondje). Aanvankelijk was ik de grafische kaart vergeten, maar oud-klasgenoot Jos wees me of Facebook fijntjes op deze omissie...

Uit de oude pc bouwde ik over:

1. Geluidskaart: Creative Sound Blaster Z (2015)
2. DVD Brander: Plextor PX-891SA (2012)
3. Dataschijf 1: Western Digital WD10EARS (Caviar Green) 1TB (2011)
4. Dataschijf 2: Western Digital WD10EALX (Caviar Blue) 1TB (2012)
5. Card reader: MS-Tech LU-198S (2015)

Deze laatste stelde me nog voor een probleem. Deze bevat ook een USB3 poort en wordt dus gevoed vanaf de USB3 header op het moederbord. Zodoende moest ik de USB3 poort op het frontpaneel opofferen. Hierover plakte ik de sticker van de Samsung SSD "Samsung SSD Activated". 

De configuratie bestaat verder uit:

1. Monitor: Samsung SyncMaster BX2440 (2011)
2. Luidsprekers: Logitech Z2300 THX (2009)
3. Desktop: Logitech K520 (2011)
4. Muis: Microsoft Wireless Mouse 5000 (voor Linkshandige Leo) (2012)
5. USB Hub: Sitecom USB 3.0 hub 4 port Fast Charging (2014)

Al met al weer een nuttige ervaring.

Le Mazis 2

Inval-Boiron - Boerderij in Frankrijk

Le Mazis - Chambres d'Hôtes Onder de Linden

Chambres d'Hôtes Onder de Linden, Le Mazis

Bordeaux-Pessac

Porto 3

Porto 2

Porto

Parque Natural da Arrábida

Tijd voor ontspanning. Nu we toch aan gene zijde van de Taag zijn, ligt een tochtje door Parque Natural da Arrábida voor de hand. Hier zijn we al eens eerder geweest, in 2011 en 2013. We gingen met twee auto's, Sander en Mariska met een gehuurde FIAT en wij met de Peus. Omdat er een lampje kapot was in de FIAT stopten we bij een benzinestation onderweg. Via Sétubal reden we, na wat navigatieperikelen, de goede kant op. In de stad ervoeren we nog wat road rage, een patser in een BMW kon het niet verkroppen dat ik voorrang had (of nam, daar wil ik vanaf wezen). Toeteren, alarmlichten aan, langzaam voor me gaan rijden, the works. Hoofd koel houden dan gaat het vanzelf over. 

Het park is een enorm natuurgebied, waar aan de kust gerecreëerd mag worden. Er staat ook een cementfabriek, waarschijnlijk vanwege de logistiek (ligging aan zee). Onze eerste stop was bij

Parque de Merendas da Comenda, een soort zeearm die behoorlijk ver het land ingaat. Er is een picknickplaats waar mensen uit de wijde omtrek hun zelf gekochte of gevangen sardines komen grillen. Het is een vrolijke chaos, Wij liepen langs het water naar de zee, een fotogeniek tripje.

Via allerlei sympathieke kronkelwegen belanden we bij de volgende stop, een moderne ruïne van wat ik vermoed een of ander zeepaviljoen of iets dergelijks. Het ligt halverwege Praia da Figuerinha en Praia dos Galapos. Het heeft een soort fascinerende vaagheid, eigenlijk.

Omdat de maagjes gingen rommelen zetten we koers naar Sesimbra, een bekende bad- en vissersplaats. We hadden onze zinnen gezet op gegrilde sardines. Na een valse start op het terras van een eettentje aan de boulevard, belandden we bij Restaurante O Canhão, een tentje met het terras in een smal steegje waar de was van de buren boven je hoofd wappert. Laura en Mariska waren hier al eens eerder geweest. De sardines worden buiten op houtskool gegrild, het vuur wordt aangewakkerd door een half gesmolten föhn. Na de dis nog even flaneren op de boulevard. Sander kocht een aantal slippers (2).

De volgende dag werd er, onderbroken door een kort bezoek aan de mani- en pedicure, voornamelijk gechilled in en om het zwembad. Pedro, een andere vriend Bruno, kwam ook nog langs. De dag werd besloten met een heerlijke hamburgermaaltijd, bereid Sander en Mariska. Laat op de avond arriveerden Aad en Lia nog met de taxi van Nelson Furtado (geen familie). Het gezelschap is compleet.

Ondertrouw

Natuurlijk...

Laura had zelf Villa Aroeira gevonden op de site van HomeAway. Het is een luxe bedoening met vijf slaapkamers, vier badkamers, een grote tuin met zwembad, grote huiskamer en keuken en als klap op de vuurpijl een spelletjes- annex TV-kamer. Wij kwamen als eersten aan en werden verwelkomd en rondgeleid door de schoonmaakploeg, die net klaar was. De kinderen druppelden daarna binnen, waarna Mariska, Sander en ik boodschappen gingen doen bij de Pingo Doce in Corroios, niet ver hier vandaan. Daar scoorden we o.a. de fameuze gegrilde kip(pen). Sander en Mariska zouden het avondeten maken en deden hiervoor de benodigde inkopen. Carla en ik hadden afgesproken dat we in elke supermarkt waar we kwamen zoveel mogelijk verschillende flesjes piri-piri zouden kopen. Dat is gelukt. Dezelfde avond gingen we ook nog naar de ALDI, om de hoek van het enorme golfresort waar de villa staat. De financiën hebben we geregeld via wiebetaaltwat.nl waar je kunt opgeven wat je uitgeeft en wie daar aan bijdraagt. Zodoende het je nooit gezeur daarover.    

Gelukt!

De volgende dag moesten we naar de Burgerlijke Stand in Almada voor de Ondertrouw. Dit was al twee keer jammerlijk mislukt door allerlei bureaucratische obstakels. Filipe, één van Bruno's oudste vrienden en één van de Getuigen, zou als tolk optreden. Dat is verplicht als je trouwt in Portugal met een buitenlander (tenzij die Portugees spreekt, dat spreekt). We haalden hem op bij de kinderopvang waar zijn zoontje Salvador verblijft als pappa en mamma werken. Hij (Filipe) was zijn portemonnee vergeten dus moesten we nog even langs zijn huis. Het duurde een stief kwartiertje voor ze aan de beurt waren. In de tussentijd stonden we heel vervelend te doen in het nauwe gangetje waar iedereen moest wachten. Dat ging allemaal in het Engels en de omstanders vonden ons maar raar volk. Toen ze eenmaal aan de beurt waren duurde het weer heel lang, wat een goed teken was. Daarna stapten ze opgelucht naar buiten: gelukt!

Carla, Mariska, Sander en Debby waren in de tussentijd naar de kapsalon in Charneca de Caparica gereden waar de dames zouden worden proefopgesmukt. Wij reden daar nu ook heen, onderwijl Filipe weer thuisbrengend. Wij heren gingen daarna even boodschapjes doen bij de plaatselijke buurtsuper en aten en dronken wat op een naburig terras. 's-Middags reden we naar Pé Nú (blote voeten) de trouwlocatie aan het strand van Costa da Caparica aan de Atlantische Oceaan. De laatste afspraken met de beheerder werden gemaakt en wij lunchten, inmiddels in de bloedhitte, op het terras.

Nog even boodschappen doen en daarna vermaakte 80% van de jongelui zich in het zwembad.

De dag werd afgesloten met een etentje tezamen met Filipe, zijn vrouw Ivone en hun zoontje Salvador.

Kalm aan

Een Buitenlandse Bruiloft, zeker één in Portugal, vergt nogal wat voorbereiding. Die van bruidspaar Laura en Bruno laat ik maar even buiten beschouwing, ik doel op de onze. We zouden voor datzelfde bruidspaar en familie het nodige meenemen. Bruidsjurk, jurken voor de bruidsmeisjes, kostuums, schoenen, een enorm "wooden heart" bij wijze van gastenboek, de bedankjes (met zand en schelpjes gevulde stopflesjes), noem maar op. Onze Peus is beslist niet klein, maar we wilden de achterbank zo leeg mogelijk laten ter voorkoming van diefstal onderweg, zonder al te veel te hoeven sjouwen. Zodoende kocht ik in april een dakkoffer. Daar paste het genoemde ruimschoots in en de rest in de kofferbak.  

 

Een andere voorbereiding was de aanschaf van een tolbadge voor de tolwegen in Frankrijk. Deze bestelde ik bij de ANWB en had hem binnen twee dagen in huis. Met deze badge kun je zonder te stoppen door een speciale tolpoort rijden, waarna het bedrag van je bankrekening wordt afgeschreven. Je moet alleen uitkijken dat je niet de tolpoort van maximaal 2 m doorrijhoogte neemt, omdat dan je investering in de dakkoffer teniet wordt gedaan.

Last but not least: een tray energydrink, dit om de vermoeidheid vanwege de vele uren rijden te verdrijven. Werkt uitstekend voor mij; bij elke stop, braaf om de twee uur, een blikje achterover slaan. Carla zorgde, voor zover ze zelf niet sliep, voor de nodige afleiding.

De reis van ruim 2200 km deden we dus kalm aan, met twee overnachtingen onderweg, één in Poitiers en één in Valladolid, beide in een Ibis hotel, wat we al jaren doen en dat bevalt uitstekend. In Poitiers kochten we bij Auchan ons avondmaal: stokbrood, kip, zalm, water en meegebrachte Portugese rosé. Na deze copieuze maaltijd waagden we ons nog aan een wandelingetje. Hoewel we op een enorm bedrijventerrein gestationeerd waren (met o.a. de obligate Peugeot-dealer), vonden we achter het hotel toch nog een idyllisch plekje, een landhuis met een flinke tuin en een oude muur met hek.

Vanwege de belading, dakkoffer, klimaatbeheersing en de constant hoge snelheid was de benzinetank telkens na 400 km leeg. Dat hakte er wel in. Gelukkig is de benzine in Spanje bijzonder goedkoop. Daar heb je trouwens ook tolwegen, vooral in het Noorden/Baskenland. Daar kun je als toerist alleen maar contant betalen of met een bankpasje respectievelijk creditcard. In Valladolid maakten we, na de maaltijd in het hotelrestaurant, weer een wandelingetje. Ook hier weer een bedrijventerrein, met vlakbij wat industrie in de vorm van een Michelinfabriek. Verder een bewaakte, ommuurde woonwijk, vlakbij rio Pisuerga, die uiteindelijk in de Douro stroomt, de rivier waar Porto aan ligt waar we later nog (gepland) verzeild raken.

Vlak na de Portugese grens schaften wij ons een EasyToll abonnementje aan. Dit werkt met een VISA card. Het systeem maakt een foto van je kentekenplaat en je registreert je VISA card, waarna je op elke tolweg in Portugal met EasyToll logo automatisch je bijdrage levert. Kost overigens geen drol, maar dat terzijde.

Tegen 16.00 uur kwamen we dan aan bij Villa Aroeira (a.k.a. Villa Miosótis), in Aroeira(!). Dit is de plek waar we komende week bivakkeren met ons allen...

Dokken

Door het vertrek van Laura en Bruno naar hun eigen flatje werd ik gedwongen een nieuwe versterker te kopen voor in de slaapkamer. Ik had namelijk die van hun geleend omdat de Onkyo DR-645 niet meer goed functioneerde: de volumeregeling sloeg op hol. Ik gebruikte deze nog wel als iPod dock, aan-gesloten op voornoemde versterker. Omdat ik na de aanschaf van de van Medevoort cd333 nog steeds niet tevreden was, heb ik de Rotel RA-12 gekocht en zijn kleine broertje, de RA-11 naar de slaapkamer verhuisd. Je moet toch wat. 

Restte nog een nieuwe iPod dock. Het werd de TEAC DS-H01, die ik bij toeval bij Correct vond. Deze heeft legio aansluitmogelijkheden en ziet er zeer gelikt uit. De afstandbediening heeft ongeveer dezelfde lay-out en werking van de iPod Classic.

Ees, Drenthe

Cadzand-Bad en Sluis

Toppie

Hoewel de Peugeot 2008 een slag groter is dan de 208, zeker qua bagageruimte, heb ik toch behoefte aan meer ruimte. Met Laura en Bruno's huwelijk in het vooruitzicht, een evenement waar wij met eigen vervoer naartoe gaan en waarnaartoe we nogal wat huwelijksparafernalia mee naar toe nemen, wilde ik een dakkoffer aanschaffen. Eerste stap was het aanschaffen van dakdragers, en wel door de dealer aanbevolen originele Peugeot 2008 exemplaren. Die had ik binnen een dag in huis. Daarna op jacht naar een dakkoffer. Eerst dacht ik aan een originele Peugeot dakkoffer, maar die hadden alleen te korte of te lange (139, 196 of 232 cm lang). Thule echter had ook 175 cm lange, de Touring M. Dit is een nieuw model en best wel prijzig (389€). Na wat gegrasduin op het onvolprezen internet stiet ik op de Thule Pacific 200, vrijwel identiek aan de Touring M, maar diens voorloper en bij de Dakkofferspecialist 100€ goedkoper. Afhalen kon bij Dakkoffer Online in Barendrecht. Daar werd deze gemonteerd op de door mij zelf aangebrachte dakdragers en 's avonds kon de koffer al dienst doen voor een vrachtje van IKEA: matras, kleed en kussens voor Laura en Bruno's nieuwe huis!

Burgh-Haamstede

Texel 2015

Oldtimer

Schuco | Mercedes-Benz 170 V Limousine

Soms word je zomaar meegesleept door het verleden. Vandaag bracht ik met een aantal oude knarren en één jonge knar een bezoekje aan de NAMAC beurs in Houten, het walhalla voor miniatuurautofanaten. Zoals wellicht bekend spaar ik 1:43 modelautootjes, voornamelijk Peugeots en auto's die op één of andere manier een rol speelden in onze familie.

De eerste auto van Carla's vader was een Mercedes 170. Welk model precies wist ik niet. Er zijn wat zwart-wit foto's uit 1962-'63 met de hele familie. Tot mijn vreugde vond ik een model op de beurs, de Mercedes-Benz 170 V Limousine, in purperrood. Dit model stamt uit de late jaren '40. Carla's exemplaar, de Mercedes-Benz 170 S met schuifdakje, schat ik midden jaren '50. Onderstaande foto's zijn uit 1963, een jaar voor haar vader een Citroën 2CV kocht. Downsizen noemen we dat tegenwoordig.

Ik kocht ook nog de Peugeot 304 uit 1972 en... tromgeroffel... de Peugeot 2008 uit 2013. Zie helemaal onderaan.

Wee Weneestraat Nieuwenhoorn, 23 december 1962

Adriaan van Dis, 7 april 1963

Lies van Dis - van Driel en Carla van Dis, 7 april 1963

Lies van Dis-van Driel, Marion, Paul en Carla van Dis, Mastbos Breda, 20 april 1963

Lies van Dis-van Driel en Carla van Dis,  grens Baarle-Nassau, 5 augustus 1963

Bij opa en oma van Driel, Koudekerk aan den Rijn, augustus 1963

Koudekerk aan den Rijn, augustus 1963

Paul en Carla van Dis, Leiderdorp, augustus 1953

Norev | Peugeot 2008 (2013)

Minichamps | Peugeot 304 (1972)