Scholeksters en aalscholvers

Om te voorkomen dat deze 'zomer' de annalen in gaat als 'die waarin niet gewandeld werd', hebben we gisteren de stoute wandelschoenen aangetrokken. Volgens de weermannen zou het de mooiste dag van het weekend zijn, wat natuurlijk niet zo was. Carla had zin an Oostvoorne. Daar hadden we al eens de Aalscholverroute gedaan, maar die vonden we een beetje saai. Vandaag viel de keus op de Scholeksterroute. Die is, zonder het uitstapje via de Brielse Gatdam naar de Maasvlakte, 12 km. De heenweg reden we nog verkeerd, TomTom stuurde ons via de Europaweg de Maasvlakte op. We waren niet de enigen gelukkig. Nadat we de weg hervonden hadden reden we richting Bezoekerscentrum Tenellaplas, waar de wandeling start.

Via de duinen loop je naar het voormalig autostrand, waar ik vroeger met mijn vader nog wel eens kwam. Daarna, via de Brielse Gatdam, kom je in natuurgebiedje het Parnassiavlak waar je over moet om bij het Oostvoornse Meer te geraken. Het is alleen zo drassig van de regen de afgelopen weken dat het onbegaanbaar is. Terug- en omlopen dus. Gelukkig is het niet ver en kom je uit bij een surfstrandje aan voornoemd meer. Hier zwaaien, naast de surfers, aalscholvers de scepter. Op één na, die lag dood op het strand. Gek genoeg hebben we geen scholeksters gezien of gehoord. Vervolgens kom je in een gebied dat De Strandvlakte is gedoopt en is ontstaan nadat het gebied van de zee is afgesloten in 1966. Hier huist onder andere de Noordse Woelmuis (a.k.a. de zeemol) die je ook op Texel aantreft. Uiteindelijk kom je uit bij 't Wapen van Marion. Het is een hele tippel en dan ben je pas op de helft.

Via de duinen, opgedeeld in stukken met prozaïsche namen als Kaapduin, Vliegveldvallei en Populierenbos, kom je uiteindelijk weer bij de Tenellaplas uit. Het vliegveld werd, zo kan Carla zich nog herinneren, in de winter als ijsbaan gebruikt. Nu liepen er paarden, dieren waar we, tenzij er een hek tussen ons en hen in staat, geen affiniteit mee hebben. Ze versperden de weg, maar hadden het kennelijk te druk met eten zodat ze ons met rust lieten. Hierna verliep de wandeling zonder incidenten.

Mijn zwager Jan, relaxed in het midden...

Na afloop belde ik mijn zus Nel in Oudenhoorn even om te vragen of het uitkwam dat we een oude rotan stoel (die we voor de zekerheid al hadden meegenomen) konden langsbrengen. Dat kon. Ze bleek al vier identieke stoelen te bezitten, dus dat kwam goed uit. We zien elkaar niet veel, maar dat maakt helemaal niet uit. We konden blijven eten. Nel vertelde dat haar man Jan onlangs een lintje van de Koningin heeft ontvangen. Hij is als vrijwilliger (onderhoud in de ruimste zin des woords) al meer dan veertig jaar verbonden aan OHVV (Oudenhoornse Voetbalvereniging). In De Bernisser kun je e.e.a. nalezen. Een hele prestatie en een felicitatie waard!

Bolussen

Schuilekster

Van wandelen zoals we afgelopen jaren hebben gedaan komt dit jaar niet veel. Geen tijd, geen zin, te warm of te nat. Zoals dit weekend, zo nat dat zelfs de eksters bij de huizen gingen schuilen. Maar vandaag scheen plotsklaps de zon. Carla ging vandaag liever naar buiten dan het huishouden doen en ik, geïnspireerd door Jos' posting op Facebook, had wel zin in Middelburg.

Inmiddels mag je op weg naar Zeeland wèl 130 km/h rijden, al is niet iedereen daarvan doordrongen. Het leverde een rommelig ritje op, vooral omdat voor mij een Duitser reed die het niet gemütlich vond dat ik hem inhaalde, wat een aantal spannende momenten opleverde. Gelukkig moest hij er bij Middelburg-Oost af. Wij parkeerden nabij het NS-station. We besloten eerst helemaal om het oude VOC-stadje heen te lopen, de zogenaamde bolwerkenroute. Het is in feite een langgerekt, om de stad gedrapeerd park. Vervolgens down town Middelburg. Helaas ontsierd door de eenheidsworst van de Nederlandse middenstand. Wel leuk was de antiekmarkt op de Vismarkt pal in het centrum en het Abdijplein, een oase van rust in de hectiek van doordeweeks Middelburg. Onderweg kochten we bolussen bij Bliek.

We besloten toeristisch terug te rijden via de Oosterscheldekering en dan op Neeltje Jans de bolussen soldaat te maken. Dat viel tegen, want daar kun je alleen parkeren bij het Deltapark voor 6,5€. Ik kreeg het idee door te rijden naar Westenschouwen, om Toledo's Hoeve te gaan opzoeken. Er was nog één parkeer-plaatsje vrij op de Steenweg en we liepen langs Toledo's pad naar de hoeve aan de Westenschouwenseweg. De bolussen waren toen al op.

Alles uit de kast

Carla's Permanente Project (de zolder opruimen) leidde er gisteren toe dat we onze Dani stoelen, die we in 1995 bij Lundia kochten en vorig jaar vervingen, weg zouden doen. Via Marktplaats aanbieden is een beetje omslachtig en voor meubelen ook niet de beste manier. Gelukkig had Carla www.tweedehands-lundia.nl gevonden, waar je dus ook die stoelen kwijt kunt. Ik kwam gelijk op het idee onze Lundiakast in de huiskamer uit te breiden. Ik koop nog steeds, ouderwets als ik ben, cd's en dat kastje is bijna vol. Nieuw kopen is echt schreeuwend duur en het hout is zo licht, dat het tien jaar duurt voor alles min of meer dezelfde tint heeft. Dus waarom niet tweedehands? Ik maakte een boodschappenlijstje, wat op een totaalprijs van ongeveer 130€ uitkwam.

Op naar Bleiswijk, waar één van de drie verkooppunten zich bevindt. Het is een enorm pand, helemaal à la Malle Pietje volgestouwd met Lundia. Via de telefoon had ik al een soortement prijsopgaaf gekregen, 40 à 50€. Wim, die deze dag dienst had, ging akkoord met mijn voorstel van 15€ per stuk. Nadat we mijn lijstje hadden afgewerkt stelde ik voor gelijk over te steken. Dat vond Wim toch te gortig maar hij plooide het zo dat ik maar 30€ hoefde bij te betalen. Daar kwam ik goed vanaf! Eenmaal thuis gekomen ontdekte ik dat ik de dragertjes voor de glasschappen vergeten was, dus toch nog maar even op het fietsje naar Eerstehandslundia. Dat was wel meteen kassa...

Vandaag zou ik de kast in de huiskamer dus gaan uitbreiden, waarbij ik gelijk een Surge Protector (spanningsbeveiliging) zou installeren. Helaas was deze niet zo geschikt omdat de aansluiting voor de kabeltv-kabel niet paste (moeilijk verhaal). Zodoende heb ik deze stekkerdoos eerst voor die in het kantoortje omgeruild, wat een uur extra werk was. Na dit intermezzo + lunch was de kast dan toch echt aan de beurt. Op aandringen van Carla heb ik ook alle planken, cd's en dvd's gestoft en achter de kast gestofzuigd. De kast zat in een mum van tijd in elkaar. Binnenkort maar weer eens naar Plato...

Het meest rechtse deel is toegevoegd.

Stekjes

In de graafschappen Holland en Zeeland zijn Texel, Hellevoetsluis en Cadzand-Bad onze favoriete stekjes. Gisteren viel de beurt aan de laatste want de weersvooruitzichten waren goed, geen 'Cadzand-weer'. De rit er naar toe ging over snelwegen waar binnenkort 130km/h mag worden gereden. De borden staan er al, zij het afgedekt met plastic, maar sommige waren er al van ontdaan zodat de verwarring compleet was. In Zeeuwsch-Vlaanderen heb je geen snelwegen, en iedereen houdt zich daar keurig aan de maximumsnelheid van 80km/h. Dat zijn dan wel over-wegend Belgen en Duitsers, alsof we nabij het drielandenpunt reden.

Cadzand-Bad is danig op de schop. Ten zuiden ervan wordt een gigantisch vakantiedorp aangelegd. Ook aan de 'boulevard' wordt flink gebouwd; het optimisme viert hier hoogtij. Traditioneel beginnen we altijd met een strandwandeling. Het staat hier bekend als vindplaats van miljoenen jaren oude haaientanden. We waren nog geen minuut op het strand of Carla vond er één, een minuut later gevolgd door Mariska, die een babyhaaientandje vond. Echt heel schattig. Ik ging me weer te buiten aan mijn serie over meeuwen. Makkie...

Vervolgens de boulevard. Een grote naam voor een tamelijk gewone straat. Aan het eind staan winkeltjes die echt wel een opknapbeurt nodig hebben. Mariska trakteerde op ijsjes. We gingen een 8 beschrijven en liepen achter het dorp langs over de Noorddijk. Rechts ervan wordt het vakantiedorp gebouwd. Momenteel is men grond aan het verzetten, de bouw begint binnenkort vermoed ik.

Aan het eind van de dijk kun je het duin op, maar niet nadat we heerlijk op het terras van een strandtent wat hebben gedronken. We hadden besteld en Mariska wilde cassis, maar men bracht haar koffie. Nee, ze had cassis besteld, dus weer terug om cassis te halen. Weer terug: we verkopen geen cassis (stond ook inderdaad niet op de kaart), cola dan maar. Cola werd gebracht dus ik zeg, kan ik meteen afrekenen? Ja hoor, even mijn portemonnee halen! Na deze Fawlty Towers-ervaring liepen we via het duin naar de auto, waarmee we ons naar Sluis begaven om even te winkelen en een hapje te eten.

In Sluis was het erg gezellig. Weer veel Belgen (heel veel Belgen) en Duitsers op de been. Het drukte de pret niet. Het bleek dat de mosseltijd net is aangebroken, dus werd je op elk terras doodgegooid met deze schelpdieren. Grote, overvolle terrassen die ons niet erg aanspraken. Uiteindelijk streken we neer bij de Rode Leeuw, waar eten nog betaalbaar is. We werden gastvrij onthaald op het kleine en niet overvolle terras en namen het onbeperktmosselenetenmenu. Mariska nam sliptongetjes. Het was zo veel dat we het maar op beperktmosseleneten hebben gehouden. Het was inderdaad zeer betaalbaar en we reden vanaf de parkeerplaats waar het tijdelijk gratis parkeren is (de slagbomen worden vervangen), voldaan en roodverbrand terug naar Rotterdam, ons vierde favoriete stekje.