A day in the life 5

's Ochtends blijkt er geen warm water te zijn. Dit vind ik echt rampzalig, maar er is niets aan te doen. Douchen doe ik vanavond thuis wel. Ik krijg trouwens korting op de rekening voor dit euvel.

WHEN I GET HOME | Vandaag gaan we naar de huizen van John & Paul. Het regent werkelijk pijpenstelen. We gaan met een minibus omdat er niet teveel mensen tegelijk in de huizen kunnen. Door de verkeerschaos is de bus een kwartier te laat. We rijden eerst naar 'Mendips', het huis van Aunt Mimi. Dit is het huis waar John Lennon ruim achttien jaar woonde. Aunt Mimi verhuurde kamers aan studenten nadat haar man was overleden. In het begin oefenden de Quarrymen hier, maar later zijn ze, inmiddels Beatles geheten, in het huis van Paul McCartney gaan oefenen. Het is een beetje een heiligdom. Ik heb mijn waterfles gevuld met water uit de kraan van John Lennon! Je moet toch wat. Het gaat allemaal een beetje gehaast en we spoeden ons naar het huis van Paul.

LET IT BE | Forthlin Road 20. Dit is het huis waar Paul het laatst heeft gewoond. Nadat zijn moeder (mother Mary) is overleden, is het een beetje verwaarloosd geraakt. In de woonkamer placht het duo Lennon & McCartney hun songs te schrijven, een kleine honderd in totaal. Paul's broer Mike, aankomend fotograaf, heeft vele foto's gemaakt, waarvan er een aantal op de plek waar ze zijn gemaakt zijn opgehangen. Na deze tour kopen we nog de laatste souvenirs en eten nog wat. Dan zitten we er doorheen. Snel naar het hotel en dan naar het vliegveld.

GET BACK | De buschauffeur naar het vliegveld is vast een verre neef van Evil Knievel, want hij rijdt echt als een malloot. Leuk is wel, dat we zo'n beetje heel Liverpool nog eens zien. Inchecken kan al drie uur van te voren, dus hebben we daarna heel wat tijd. Laura gaat spelletjes doen op de laptop en ik neem foto's van de foto's die overal hangen en ik probeer mijn laatste ponden te spenderen aan H2O. Bij het boarden gaan toch weer de nodige dingen fout: de computer van onze gate is stuk dus moeten we naar een andere gate. Gevolg: wie vooraan stond staat nu achteraan en vice versa. Wij stonden achteraan...

YOU'RE GONNA LOSE THAT GIRL| Daarna blijkt Laura's boarding-pas geen streepjescode te hebben en mag ze niet aan boord. Ik ga toch aan boord om een stoel voor haar bij het raam te scoren. Ik had toch wel de zenuwen, stel.... Het kwam goed. Voor de rest was de terugreis zonder incidenten.

WHEN I'M SIXTY FOUR | Over 14 jaar ga ik nog eens terug. Ik wil hierbij Laura bedanken voor het fantastische cadeau voor mijn 50e verjaardag!!

A day in the life 4

THE LONG AND WINDING ROAD | De ochtend begon goed, we zouden het rivier- en havengebied gaan bezichtigen, te beginnen met het Merseyside Maritime Museum. Op het kaartje was dat nummer 12 (oranje). daar aangekomen: geen museum. Had ik de verkeerde 12 (geel) gevolgd. Gelukkig was het museum niet ver. Op weg daarheen kwamen we langs rustige woonwijkjes, eigenlijk pal naast de bouwvallen van gisteren.

HAPPINESS IS A WARM GUN | Het Maritime Museum is gesitueerd in het Albert Dock, een havenbassin dat destijds uniek was omdat er direct vanaf de schepen in de pakhuizen kon worden geladen. De pakhuizen hebben nu een andere functie, zoals het museum de Beatles Story, Tate Gallery, Martitime Museum en de nodige winkeltjes en restaurantjes. Binnen in het museum waan je je in de Titanic, het is gedeel-telijk nagebouwd. Er is een thematentoonstelling: de Atlantic War tijden WOII. Dat was geen leuke tijd kan ik je vertellen. Verder het verhaal van de Titanic en de Lituania. Beide schepen hadden een vrij rampzalig lot: ze zonken. De Titanic had nog twee zusterschepen en die waren hetzelfde lot beschoren, zij het dat deze tijdens oorlogshandelingen naar de bodem zijn gejaagd.

BLACKBIRD | Op de derde verdieping is het Slavernijmuseum. Daar wordt je echt stil van. Er was ook een stukje over Suriname, met Nederlandse items als 'schouderdoek' en 'lendedoek'. De Nederlanders waren opvallend wreed. Er was ook een gedeelte met succesvolle resp. beroemde zwarten: Martin Luther King, Nelson Mandela, Oprah Winfrey etc. en ook sportmensen. Gek genoeg ontbraken Idi Amin en zijn collega-dictators.

DON'T BOTHER ME | Tate Gallery heeft een permanente tentoonsteling over over 20e eeuwse moderne kunst. Voor ons hoefde het niet. Er hingen natuurlijk wel mooie schilderijen van Mondriaan, Picasso en Magritte, maar de rest was ons te conceptueel.

HERE COMES THE SUN | Daarna maar eens wat gaan eten in een Bistro-achtige tent. Vervolgens via de waterkant de stad in. Het is inmiddels echt prachtig weer. We zaten op een bankje bij het water, vlakbij de Ferry across the Mersey. Op de foto de Liver Birds, symbool voor de zeelieden. Eén vogel kijkt naar zee, ter bescherming van de zeelieden, één kijkt naar de stad, ter bescherming van hen die achterbleven (of om te kijken of de pubs al open zijn, is de lokale grap hier). We slenteren door de stad richting hotel. We zijn inmiddels zeven uur op de been. Even uitpuffen en dan Lindsay ophalen, die met de trein komt. Liverpool Central is een prachtig station. Zo kan het ook!

ROCK 'N' ROLL MUSIC | We gaan naar een pub genaamd de Beehive. Er wordt Rock 'n' Roll gedraaid en er zijn voornamelijk oude knarren, vaak stelletjes. Martin (uit Corfu) komt later ook. Waar wij zitten staat wat apparatuur opgesteld, er blijkt een zanger te komen met een laptop en een microfoon. Dat belooft wat. De man drinkt zich inmiddels wat moed in. Het is een beetje verlopen, ex-net-niet-beroemde-zanger. Maar hij kan wèl zingen. Hij betrekt Laura en Lindsay in zijn act. De meiden regelen dat hij ook wat Beatlenummers zingt speciaal voor mij! Ik blèr dapper mee, geholpen door de diverse pints die ik inmiddels achter de kiezen heb. Om 23.00 uur gaat onverbiddelijk de muziek uit en het licht aan. We zijn wat knorrig, dus op naar de Kebabconcurrent. De kebab smaakt, zoals alles smaakt 's avonds laat na een aantal biertjes. Lekker dus. Om 24.00 uur noemen we het een nacht en gaan weer naar het hotel.

A day in the life 3

Heeft wel iets weg van Sauron

Vandaag een ander ontbijtje genomen. Voor wie dit boeiend vindt: toast met jam en brie, worstje, spek, gekookt eitje, yoghurt met vruchten en thee. Dit houdt me op de been tot 14.00 uur. Laura alleen toast met brie. Maar: ze ontbijt!

Op weg naar de Magical Mystery Tour besluiten we een stadswandeling te maken. Eerst maar eens de Liverpool Metropolitan Cathedral om de hoek bezichtigen. Deze kerk heeft een lange geschiedenis. Start bouw: 1962, ingewijd in 1967 (Summer of Love).  Vanaf het bordes kun je Liverpool Cathedral goed zien. Dat is de kathedraal waar Paul is afgewezen als koorknaap maar waar hij wel zijn eerste opera liet opvoeren. Daar liepen we ook weer langs.

Vervolgens doen we China Town aan, maar een betere naam zou China Crisis zijn. Wat een aggenebbisj zootje. Daarna wordt duidelijk waarom, dit hele gedeelte van Liverpool is ernstig verwaarloosd. Helemaal tot aan het centrum vervallen, leegstaande gebouwen. Aan het eind van Duke Street begint de (her)bouw zone. Hele straten worden gesloopt of gerenoveerd. Rotterdam is een picknick vergeleken met de activiteiten hier. Het weer is een stuk beter, de zon breekt zelfs door en er is nauwelijks wind.

MAGICAL MYSTERY TOUR | Om 12.00 uur vertrok de bus. Het is niet de echte bus, die wordt gerestaureerd. Onderdelen halen ze uit Malta, omdat daar nog dezelfde bussen rondrijden. Een kleine tien nationaliteiten had zich aangemeld. De tourleider wist heel veel leuke details uit het hoofd te vertellen en was bij vlagen erg grappig. Eerst gingen we naar het geboortehuis van George Harrison in een armoedige buurt. Het was een piepklein huisje waar ze met zijn zessen woonden. We mochten uit de bus om foto's te maken.

 

STRAWBERRY FIELDS FOREVER | Vervolgens naar Strawberry Field. Dit is een soort landgoed waar eens een weeshuis voor meisjes stond. Geen wonder dat John Lennon daar als kind ging spelen! Er staat nu alleen nog het hek met het naambordje. Jammer was wel dat iedereen tegelijk foto's ging maken met moeder de vrouw of pappa als model. Geduld is een schone zaak dus uiteindelijk heb ik e.e.a. zonder mensen of alleen met Laura kunen fotograferen. Het waren echt Japanse toestanden! Om de hoek woont Dirk Kuijt.

Daarna naar Mendips, het huis van Aunt Mimi en waar John Lennon woonde. Voor de deur is zijn moeder Julia doodgereden door een dronken politieagent. Hoezo blauw op straat? Het huis is te bezichtigen, net als dat van Paul McCartney. Dat gaan we vrijdag doen. Daarna dus naar het laatste huis aan Forthlin Road waar Paul woonde. Dit huis is zo bijzonder, omdat daar meer dan honderd Beatlessongs zijn geschreven, sommige in de badkamer vanwege de akoestiek. Het is nu een museum. Er woont wel iemand, maar die is in dienst van het museum.

PENNY LANE | De song Penny Lane gaat meer over de omliggende wijk dan over de laan zelf. Het is ook de naam van het busstation waar de Beatles elkaar opwachtten om naar de stad te rijden. Er worden nog dagelijks straatnaambordjes gestolen. Van daaruit reden we naar Dingle, de wijk waar Ringo Starr woonde toen hij nog Richard Starkey heette. Ook hier weer erg armoedige huisjes, de hele wijk gaat binnenkort tegen de vlakte.

TWIST AND SHOUT | Aan het eind van de tour kwamen we bij de Cavern Club in Matthew Street aan. Dit is niet de echte, maar een nagebouwde. Toch lijkt het de oorspronkelijke sfeer te hebben. In deze straat heerst nog een beetje Beatlemania. Zo is er een Cavern Bar en sinds kort het Hard Day's Night Hotel. Het wemelt er van de Beatles prullaria-winkels. We dronken een pint en toen de stad in om de volgende tour te reserveren. Na even gechilled te hebben in het hotel zijn we weer de stad ingegaan. Via omwegen belandden we weer in de Cavern Club waar we nog een pintje dronken. Daarna nog even gemact.

I'M SO TIRED | We wilden nog even gaan poolen, maar hadden uiteindelijk geen puf meer. Alle spieren doen zeer. Het zijn intensieve dagen, zelfs voor een oude man met een hernia. Nog even TV kijken en dan slapen.

A day in the life 2

I'M ONLY SLEEPING | We zijn al vroeg ons mandje ingegaan, om 22.00 (of daaromtrent) uur gingen bij mij de luikjes dicht. Ik werd wel af en toe wakker van het trilalarm van Laura's telefoon. SMS'jes van haar lover. Ze sliep er dwars doorheen, dus dat belooft wat. Het ontbijt is Engels met een Europees randje. Ik had spek, roerei, black pudding (bloedworst), tomaat en fried bread. Dit laatste is dermate vet, dat er een uur gaans biodiesel van gestookt kan worden. De thee is hier echt lekker. We hadden ook nog een croissantje met brie.

HELP! | Na het ontbijt had Laura de sleutel de verkeerde kant opgedraaid, dus toen ik de deur dichttrok kreeg ik hem niet meer open. Er moest een handyman aan te pas komen om ons te redden.

RAIN | Op weg naar de Beatles Story kwamen we langs Liverpool Cathedral. Dit is een gigantisch bouwwerk en het staat op een soort heuvel. Rondom de kerk ligt James' Garden. Dat bleek dus een eeuwenoude begraafplaats te zijn. De graven zijn bijna allemaal geruimd, maar ze hebben de grafstenen als een soort muur om de voet van de heuvel gezet. In combinatie met het weer (regen/kou) toch een chilling experience.

I WANT TO TELL YOU | De Beatles Story is gesitueerd in de Albert Dock. Dit gebied is de Kop van Zuid van Liverpool. Binnen in dit museum krijg je een digitale vertelster op die je rondleidt. Het geluid is een beetje te zacht en op sommige plekken tettert een andere (externe) verteller er doorheen. Het is wel heel leuk gedaan en je ziet of hoort toch nog dingen die je nog niet wist. Er was ook een speciale fototentoonstelling van een fotograaf die tijdens de Ed Sullivan Show meeliep. In het winkeltje enkele souvenirs, al dan niet op bestelling, gekocht. De Magical Mystery Tour konden we vandaag niet meer boeken, dus die doen we morgen. Hongerig als we waren hebben we een Quarterpounder in de MacDonalds's gescoord. Daarna even naar het hotel om uit te puffen en straks winkelen. Laura is helemaal loos gegaan, zij het binnen haar financiële mogelijkheden. Er is een overdekte markt, waar ventilatie node ontbreekt. Het stinkt er naar bedorven schapenvlees.

Wel lekker Illy capuccino gedronken in een zaakje naast Toni & Guy. De eigenaar is Italiaan en alles was Italiaans, tot aan de niet-rokenstickers toe. In het hotel pizza gegeten, was wel OK maar niet top. Daarna gepoold, het ging gelijk op. Niet slecht voor een beginner. Het systeem wat we spelen noemen we Liver Pool. Laura kickt af van het roken, min of meer. Peuken zijn hier erg duur.

A day in the life 1

GOOD MORNING, GOOD MORNING | Nadat mijn maag zich had omgekeerd (bedorven worst gegeten) reden Laura en ik even na zessen vol goede moed richting Schiphol. Het was koud en glad, maar gelukkig niet druk op de weg. Helaas waren de borden die de weg naar parkeerplaats P3 moesten wijzen onder-gesneeuwd, dus dat ging niet in één keer goed omdat ik op de busbaan ging spookrijden. Op de parkeerplaats zelf is de bewegwijzering zodanig, dat je de route voor vertrekkende auto's gaat volgen. Dit is niet de goede route voor wandelaars en scheelt ettelijke meters. Op Schiphol ging het wel van een leien dakje, met kleine tegenslagen, dat dan weer wel. Inchecken ging als een speer.

MONEY | Daarna naar De Bank voor de nodige vreemde valuta. De balie zou vanaf 06.00 uur open zijn, maar dat bleek dus vanaf 08.00 uur te zijn omdat het Pasen is. Dus op het nippertje de pondjes opgehaald, dachten we. Bleek dat de vlucht vertraagd was wegens slecht weer. I.p.v. 09.00 uur vertrokken we 10.25 uur.

FLYING | De vlucht was voorspoedig, alleen de oren trokken het niet en die bleven ook de hele dag napruttelen. Op Liverpool John Lennon Airport (above us only sky) de bus gepakt richting City Centre. Het buspersoneel is zeer hulpvaardig en attent. Op het gevoel uitgestapt en nog op de goeie halte ook! Het hotel kon ons echter niet inchecken want we waren te vroeg. Dus even het centrum van Liverpool uitgecheckt, we konden de bagage wel achterlaten. Het weer is zo'n beetje hetzelfde als in Nederland, maar dan droog.

GIRL | Om 13.00 uur hadden we afgesproken met Lindsay en haar moeder Andrea uit Wigan. Lindsay werkte in hetzelfde hotel als Laura op Corfu, dus dat was een emotioneel weerzien. We gingen de stad weer in op zoek naar een plek om te lunchen. Dat viel niet mee, want de dames waren in geen tijden in Liverpool geweest. Uiteindelijk een Burger & Beer genomen in één van de vele eetgelegenheden. Eten en drinken is niet duur. Beetje bijgekletst en daarna toch maar ingecheckt in het hotel. Na een uurtje zouden we weer bijelkaar komen. Intussen was ik er achter dat ik niet op mijn eigen laptop dit verhaal kon schrijven, maar op de enige PC in de receptie. Is wel lastig.

I'M LOOKING THROUGH YOU | We zouden een minitour gaan doen, maar omdat Andrea het niet zo op lopen heeft in de kou gingen we met de auto naar de Saint Luke's Church, een in WOII gebombardeerde kerk, bezichtigen. Die auto was nou echt niet nodig, want het was maar een paar honderd meter lopen. Van die kerk is het hele binnenwerk en dak verdwenen. Het is nu een monument. Het is werkelijk indrukwekkend. Daarna wilden we koffie drinken in het hotel, maar de bar was nog dicht. Dan maar ergens anders. We kwamen langs een enorme betonnen kathedraal (Metropolitan Cathedral), gebouwd in de vorm van een wigwam. Binnen schijnt het ook erg indrukwekkend te zijn, ware het niet (ja mensen, het zit ons echt niet mee!) dat er net een filmploeg bezig was (het is ten slotte tweede Paasdag) en de hele tent was afgesloten. Geen nood, we konden altijd nog dat kopje koffie inhalen in het infocentrum annex bar naast de kathedraal... alleen niet vandaag, want het was afgehuurd door de filmploeg.

THERE'S A PLACE | Na wat aarzelingen (je wordt voorzichtig) gingen we een pub zoeken. Warempel, er was er één in de volgende straat èn open! (Later blijkt, dat dit de Philharmonic Dining Rooms is, John Lennon's favoriete pub in de tijd dat hij op de Kunstacademie zat in dezelfde straat). Eenmaal neergestreken zag Lindsay een oude bekende (Derry) uit Corfu. Laura kende hem ook. Over toeval gesproken. Ze gaan donderdag wat drinken, met nog een vriend die er toen ook bij was (Martin). Lindsay vroeg me het hemd van het lijf over Nederland (daar weten ze hier niets over), koffieshops, gedoogbeleid (dat snappen ze dus echt niet) en waarom onze nationale trots in het oranje loopt. Zij is praktizerend Wiganfan en kent jongens als Melchiot en Landzaat. Na het pubavontuur moesten de dames weer op huis aan. Wij gingen maar eens boodschapjes doen bij de Tesco: cola, water, pringles en batterijen voor de tandenborstel (vergeten). De Engelse dames willen, ook als het koud is, goed voor den dag komen. Dus lopen zij, alsof het hoogzomer is, met doorkijkbloesjes en korte/geen mouwen door 4 graden celsius!

Nadat we vergeefs naar een sandwichbar die nog open was hadden gezocht (bankholiday weetjewel) zijn we in het hotel gaan eten. Dat is beslist niet duur en goed te eten. Ik dacht spareribs besteld te hebben, bleken het ribs MacDonald's stijl te zijn, dus grof gehakt met barbequesmaak. Omdat ik de laptop niet kan gebruiken kon ik ook geen e-mail versturen naar het thuisfront, dus dat heeft Laura gedaan met haar Hotmail. Ik kan dus nu geen eigen foto bij dit stukje plaatsen, want ik mag niets op deze PC zetten. Dit is inmiddels opgelost, mijn eigen foto's staan er nu bij!