Kalm aan

Een Buitenlandse Bruiloft, zeker één in Portugal, vergt nogal wat voorbereiding. Die van bruidspaar Laura en Bruno laat ik maar even buiten beschouwing, ik doel op de onze. We zouden voor datzelfde bruidspaar en familie het nodige meenemen. Bruidsjurk, jurken voor de bruidsmeisjes, kostuums, schoenen, een enorm "wooden heart" bij wijze van gastenboek, de bedankjes (met zand en schelpjes gevulde stopflesjes), noem maar op. Onze Peus is beslist niet klein, maar we wilden de achterbank zo leeg mogelijk laten ter voorkoming van diefstal onderweg, zonder al te veel te hoeven sjouwen. Zodoende kocht ik in april een dakkoffer. Daar paste het genoemde ruimschoots in en de rest in de kofferbak.  

 

Een andere voorbereiding was de aanschaf van een tolbadge voor de tolwegen in Frankrijk. Deze bestelde ik bij de ANWB en had hem binnen twee dagen in huis. Met deze badge kun je zonder te stoppen door een speciale tolpoort rijden, waarna het bedrag van je bankrekening wordt afgeschreven. Je moet alleen uitkijken dat je niet de tolpoort van maximaal 2 m doorrijhoogte neemt, omdat dan je investering in de dakkoffer teniet wordt gedaan.

Last but not least: een tray energydrink, dit om de vermoeidheid vanwege de vele uren rijden te verdrijven. Werkt uitstekend voor mij; bij elke stop, braaf om de twee uur, een blikje achterover slaan. Carla zorgde, voor zover ze zelf niet sliep, voor de nodige afleiding.

De reis van ruim 2200 km deden we dus kalm aan, met twee overnachtingen onderweg, één in Poitiers en één in Valladolid, beide in een Ibis hotel, wat we al jaren doen en dat bevalt uitstekend. In Poitiers kochten we bij Auchan ons avondmaal: stokbrood, kip, zalm, water en meegebrachte Portugese rosé. Na deze copieuze maaltijd waagden we ons nog aan een wandelingetje. Hoewel we op een enorm bedrijventerrein gestationeerd waren (met o.a. de obligate Peugeot-dealer), vonden we achter het hotel toch nog een idyllisch plekje, een landhuis met een flinke tuin en een oude muur met hek.

Vanwege de belading, dakkoffer, klimaatbeheersing en de constant hoge snelheid was de benzinetank telkens na 400 km leeg. Dat hakte er wel in. Gelukkig is de benzine in Spanje bijzonder goedkoop. Daar heb je trouwens ook tolwegen, vooral in het Noorden/Baskenland. Daar kun je als toerist alleen maar contant betalen of met een bankpasje respectievelijk creditcard. In Valladolid maakten we, na de maaltijd in het hotelrestaurant, weer een wandelingetje. Ook hier weer een bedrijventerrein, met vlakbij wat industrie in de vorm van een Michelinfabriek. Verder een bewaakte, ommuurde woonwijk, vlakbij rio Pisuerga, die uiteindelijk in de Douro stroomt, de rivier waar Porto aan ligt waar we later nog (gepland) verzeild raken.

Vlak na de Portugese grens schaften wij ons een EasyToll abonnementje aan. Dit werkt met een VISA card. Het systeem maakt een foto van je kentekenplaat en je registreert je VISA card, waarna je op elke tolweg in Portugal met EasyToll logo automatisch je bijdrage levert. Kost overigens geen drol, maar dat terzijde.

Tegen 16.00 uur kwamen we dan aan bij Villa Aroeira (a.k.a. Villa Miosótis), in Aroeira(!). Dit is de plek waar we komende week bivakkeren met ons allen...

Terughaalactie

Na drie jaar is er een eind gekomen aan Laura's Portugese avontuur. Zij en Bruno kiezen eieren voor hun geld en komen (terug) naar Nederland om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Na een paar maanden voorbereiding gingen Mariska en ik op pad om de verhuizing handen en voeten te geven. Aangezien mijn minuscule Peugeootje niet geschikt is voor een dergelijke onderneming, leende ik de Renault Espace van Hannie en Helmut. Deze kan, als alle stoelen (behalve de voorsten dan) verwijderd zijn 3m³ bergen. We zouden zaterdag 24/8 vertrekken en om beurten rijden. De woensdag ervoor haalde ik de Renault op, althans ik reed met de Peus naar Enschede en donderdag met de Renault weer terug. Deze rijdt (ook) op LPG, dus moest ik even leren tanken. 

Zaterdag 24 augustus 2013 | Nadat ik in Nederland wende aan de auto, reden we zaterdag dan eindelijk richting Portugal, een kleine 2200 km. De eerste stop was halverwege in Bayonne, nabij de Spaanse grens. Mariska vond het toch wel een beetje eng, rijden in die bak, zodat ik maar het hele eind heb gereden. met Mariska knikkebollend in de passagiers-stoel. Voor de gelegenheid gebruikte ik de TomTom die ik de dames een aantal jaar geleden geschonken had. Deze kende de straat waaraan het Ibis hotel gelegen was wel, maar niet het huisnummer. TomTom's suggestie om dan naar het eerstvolgende willekeurige kruispunt te navigeren nam ik dankbaar aan. Echter, daar staat dus nóg een Ibis hotel, zodat ik mij braaf bij het verkeerde hotel vervoegde. Het kwam uiteindelijk goed, zodat we rond 23.00 uur incheckten en zonder avondmaaltijd te bedde gingen.

Zondag 25 september 2013 | De volgende dag spoedden wij ons naar Lissabon. Net als gisteren waren de wegen in Frankrijk richting Parijs overvol. Als dat volgende week maar goed komt... In Spanje kun je LPG tanken wel vergeten, slechts een enkel benzinestation levert het. In Portugal is het wel ruim voorhanden. Ik had eind mei al gereserveerd bij pension Residencial Setubalense in Belém, een wijk ten westen van Alcântara, waar Laura en Bruno wonen. Deze wijk staat onder meer bekend om het Monument van de Ontdekkingsreizigers, de Torre de Belém, het presidentieel paleis, de bakkerij van Pasteis de Belém en diverse ambassades. We mochten kiezen voor een kamer voor of achter, welke laatste we kozen. De auto parkeerden we op de parkeerplaats in Jardim de Belém, waar het gratis is tussen 19.00 en 09.00 uur.

Het was inmiddels etenstijd Portuguese Style, dus we spoedden ons te voet naar Doca de Santo, waar we met Laura en Bruno hadden afgesproken om pizza te gaan eten bij Capricciosa Docas, net niet onder de Ponte 25 de Abril. Na een emotioneel weerzien (voor Mariska was het alweer een paar weken geleden) bestelden we drankjes (voor mij 0,4L Superbock) en pizza. Vier verschillende zodat we onderling konden ruilen. Na deze lange reis met povere catering was dit weer een verademing. We spraken morgenochtend laat af. Het is tenslotte ook vakantie.

Maandag 26 augustus 2013 | De volgende ochtend parkeerde ik de auto, omdat ik geen zin had om parkeergeld te betalen, in een zijstraat waar het gratis parkeren is. Tot mijn grote vreugde waren er nog een aantal lege plekken, dit was mijn dag!  We ontbeten twee huizen verderop a Padaria Portuguesa waar je voor 5€ voor twee personen kunt ontbijten, waarna we de toerist gingen uithangen langs de Taag. Daarna hup naar de auto en hup naar het huis van Laura en Bruno. Maar de parkeerplaats was akelig leeg en het eerste wat me te binnen schoot was dat de auto was gestolen. Een ramp natuurlijk, geleende auto, verhuizing valt in duigen en hoe leg ik dit uit? We  moesten naar de Politie, dus Bruno opgetrommeld om te helpen aangifte te doen bij de lokale dienders. Mariska vertrouwde het niet en ging nog eens kijken en zag dat er een bord stond: een grote P met een diagonale oranje balk en het woord Embaxeida, dat verdacht veel op Ambassade lijkt. Tot onze grote opluchting betekende dit hoogstwaarschijnlijk dat de auto was weggesleept omdat iemand er van uit ging dat ik wellicht fout geparkeerd had. Het was pal naast de ambassade van Oost-Timor, een land dat geteisterd wordt door binnenlandse strijd en terrorisme. Ik belde aan en een vriendelijke dame bevestigde dat dit hun parkeerplaats was en dat de politie de aldaar geparkeerde auto's zonder pardon wegsleept. Ik werd verwezen naar het politiebureau bij ons in de straat, waar men ons weer verwees naar de Polícia de Segurança Pública, 'een eind de heuvel op'. Stijf van de adrenaline liepen we gevieren naar boven en kwamen uiteindelijk bij een terrein vol wrakken en in beslag genomen auto's. Onze auto stond er ook bij en blij liepen we naar het hek om aan te bellen. Op het bordje stond dat men geopend was tot 13.00 uur. Het was 13.05 uur. Eigenwijs als we zijn belden we toch aan en een agent kwam naar het hek. Nadat Bruno de situatie had uitgelegd mochten we toch binnenkomen. Na overhandiging van 160€ mochten we gaan.

Parkeren in hun buurtje is ook geen sinecure. We probeerden de overvolle straatjes, waar men à la portuguese parkeert, laveert en claxonneert om onze arme auto een plekje te geven. Na veel vijven en zessen vonden we er één, betaald weliswaar. Ook hier tot 19.00 uur, maar op één of ander manier kon ik alleen betalen tot 17.50 uur. Ik nam het risico. We moesten die namiddag en avond wat bestellingen afleveren, maar nu was het tijd voor ontspanning. We zijn lekker gaan lunchen bij Estrela de Alcântara, Waar Laura ons trakteerde op Caracóis (slakjes) en een stoofpotje met varkensvlees en olijven. 's Avonds brachten we spullen weg naar Jair in Alfama en Joie in Parede. Een vriendelijke doch plichtsgetrouwe agent had overigens voor de resterende tijd nog een parkeerbon onder de ruitenwisser verstopt. Het was me het dagje wel.

Dinsdag 27 augustus 2013 | Ik besloot gewoon geld in de meter te gooien, waarna we, na het ontbijt, een bezoekje brachten aan het Museu da Electricidade. Dit werkelijk schitterend gerestaureerde en vormgeven museum laat zien hoe in de eerste helft van vorige eeuw Lissabon en omstreken van elektriciteit werd voorzien. De in eerste instantie op steenkool gebaseerde centrale werd aan de gang gehouden door arbeiders die onder zeer moeilijke omstandigheden zwaar en gevaarlijk werk deden. Er is ook een expositie over de inmiddels bekende alternatieve energie-opwekking. Een echte aanrader dit museum en neem er gerust een dag de tijd voor!

 

Nadat we nog even pasteis hadden gescoord reden we naar Laura en Bruno om hun dit ontbijt aan te bieden. Hierna gingen we, zonder Bruno die allerlei bureaucratische zaken moest regelen, over de brug richting Setubal waarna we een bochtig tochtje door Parque Natural de Arrábida maakten met als eindbestemming Sesimbra waar we heerlijk op houtskool geroosterde sardines aten aan het strand.

Woensdag 28 augustus 2013 | We gaan naar de stad, we liepen via Jardim da Estrela, Praça Marquês de Pombal en Avenida da Liberdade naar het kloppende winkelhart van Lissabon. Bruno moest weer iets regelen en wij gingen eerst naar Alfama, de schilderachtige wijk rond het Castelo do São Jorge. 

Donderdag 29 augustus 2013 | Ik wilde heel graag naar Cimetério dos Prazeres, niet ver van waar Laura en Bruno wonen. Mariska zag het niet zo zitten en bleef hangen in Jardim da Estrela en Bruno had het weer te druk. Ik had weer pasteis gekocht en nadat we dat opgepeuzeld hadden gingen we op weg. De begraafplaats, die ook figureert in de film Nachttrein naar Lissabon, is een stad op zich en een vreemde gewaarwording voor de nuchtere, niet-katholieke Nederlander. Bij aankomst werd de toon al gezet met het voeren van de vele zwerfkatten. Op de uiterste hoek heb je een mooi uitzicht op de wijk waar Laura woont.

Een verblijf in Lissabon is niet af zonder een uitje in Bairro Alto. We hebben een paar vrienden opgetrommeld en zijn met zijn allen wezen eten en stappen. We zijn om 01.30 uur weer veilig thuisgebracht met een taxi.

Vrijdag 30 augustus 2013 | De laatste dag in Lissabon. Tussen alle bedrijven door hebben we natuurlijk spullen gedemonteerd, ingepakt, gesorteerd, weggegooid, kortom: er werd ook nog gewerkt. Na een drankje op een terras in de buurt liepen Mariska en ik naar het gebied rond de Rua  Rodrigues de Faria, een gebied met fabrieken en pakhuizen dat een nieuwe functie heeft gekregen: kunst, cultuur, eten & drinken et cetera. Vandaag kwamen Tracy en Pedro nog langs om afscheid te nemen en zijn we naar Estrela de Alcântara voor een drankje op het terras. 

Zaterdag 31 augustus 2013 | De laatste dag van de maand en van het Portugese avontuur. Ik had geen zin om met tassen te sjouwen, dus parkeerde ik de auto voor het hotel. Vanuit het parkeerterrein is het linksaf, maar dat mag niet, je moet eerst rechtsaf en via een aantal kronkels kom je dan voor de deur te staan. Het was nog vroeg, voor zevenen en ik dacht kom, ik ga toch linksaf. Nu wil het geval dat het eerder genoemde politiebureau daar recht tegenover is, en er stond een agent in de schaduw van een boom... De goede man hield mij aan en vroeg mij in het Portugees of ik dat bord niet gezien had (vermoed ik). Ik putte mij uit in duizend excuses en mocht met Gods Gratie doorrijden. De dag begon dus goed en het werd nog beter. De auto stond op de hoek, op de stoep en de kinders sjouwden de spullen daar naartoe, ik stouwde alles in het laadruim. Bijna alles paste, alleen de stofzuiger, de strijkplank en de magnetron konden we niet meer kwijt. Klep dicht en rijden, dacht ik. Maar de klep zat niet goed dicht en daarom kreeg ik hem ook niet meer open, het slot blokkeerde. Ik zag ons al die hele auto leeghalen via de deuren om die blokkade op te heffen, maar uiteindelijk lukte het mij toch de klep open te krijgen. 

Er kon nu niets meer misgaan en we reden eindelijk weg richting Nederland. Net zoals Mariska op de heenweg zou Laura op de terugweg stukken rijden. Na de eerste stop was het zover en dat ging hartstikke goed. Toen Laura weer aan de beurt was zag ze er toch maar van af, het was te vermoeiend en het zou snel druk worden op de weg. Ik zag daar geen probleem in en reed verder de hele weg terug. We stopten voor de nacht bij Ibis Pessac, net onder Bordeaux. We waren wederom te moe om te eten en gingen meteen ons mandje in.

Zondag 1 september 2013 | De andere dag reden we gezwind richting Parijs, echter bij de diverse péages was het dermate druk dat we daar in evenzovele files terecht kwamen. Net voorbij Parijs gingen het tanken van LPG niet zo goed, het ging echt heel traag en na af- en weer aankoppelen van de vulslang ging het goed, maar de auto wilde niet rijden op gas. Dus dan maar op benzine. Toen we net voorbij de Nederlandse grens stopten, wilde ik het toch weer proberen en warempel, het werkte weer! Geen probleem! Toch?

Naschrift: Maandag, op weg naar Enschede, kreeg ik ineens allerlei berichten op het dashboard. Eerst ging het acculampje knipperen, toen de temperatuurmeter, vervolgens verscheen het woord STOP. De ANWB maar gebeld en die kwam binnen een kwartier. Van der Wiel, aangenaam! Ik hield me in en legde het probleem uit. Het bleek dat de multiriem er afgelopen was. Dat werd slepen naar de Renaultdealer in Rotterdam. Daar probeerde ik uit te leggen dat die auto echt vandaag of morgen richting Enschede moet. Mijn eigen auto staat daar en ik moet Mariska en Bruno van Schiphol afhalen. Uiteindelijk was de auto om 16.00 uur klaar en kon ik deze dinsdag heelhuids terugbrengen. Eitje!

Zeevoedsel

20 september 2011 | Abaroa, het restaurant dat wij hadden uitverkoren om onze honger te stillen, ging pas om 20.30 open, dus oefenden we geduld op de kamer. Toen het eenmaal zover was viel het toch een beetje tegen. De dame die ons bediende was het lachen vergaan en kon bijna niet ongeïnteresseerder uit de hoek komen. Tot overmaat van ramp had Carla's vis (wat voor vis werd in het midden gelaten) van de dag zijn dag niet, want halfgaar. Dat wil zeggen, de ene helft was gaar en de andere niet. Gelukkig was de kok wel goed geluimd want zij kreeg een compleet nieuwe vis. Na het toetje, een ijsje uit de supermarkt, kon er bij ons geen fooi af. Het park dat wij wilden bezoeken zag er in het donker zeer ongastvrij uit, dus beperkten wij ons tot een wandeling langs de Ria de Bilbao. De bruggen en oevers van Bilbao worden feeëriek geïllumineerd, om maar eens een beruchte dicteezin te hanteren. Op de kamer hebben we nog wat gelezen. Morgen is het weer vroeg dag.

21 september 2011 | Vandaag gaan we verder naar het Noorden, hoewel lang niet zo ver als eergisteren. Bestemming is La Rochelle, in het departement Charente-Maritime. In 2003 hebben we hier in de buurt op een camping vakantie gevierd, de laatste met de meiden (Mariska en Laura). Hoewel de reis voort-spoedde, duurde het toch langer omdat er veel aan de weg gewerkt wordt, wat resulteerde in een maximum snelheid van 90km/h. Het weer valt alleszins mee, in de mid-20 graden regionen, zeg maar. Het hotel, hoewel niet meteen vindbaar, heeft een ruime parkeergelegenheid, dus daarover dit keer geen klachten. Het complexje waar we inzitten is van hout en heeft nog het meest weg van gestapelde chaletjes. Binnen is het heel klein, maar wel gezellig.

We hebben (weer) trek en gaan richting strand, La plage des Minimes. Zoals de naam al doet vermoeden een piepklein strandje. Maar wel met uitzicht op een replica van Le Phare du Bout du Monde, een vuurtoren op de uiterste punt van Tierra del Fuego (Vuurland) en een inspiratiebron voor Jules Verne's Het licht aan de rand van de wereld. Na wat heen en weer geloop streken we neer op het terras van L'Equinoxe, een strandtentje. We bestelden mosselen met, doe eens gek, bier en wijn. De mosselen waren zeer goedkoop in onze ogen, maar aan het eind van de rit betaalden we voor de drankjes evenveel. Voortaan beter opletten. Na een tamelijk spectaculaire zonsondergang krijgen we het koud en lopen vol goede moed naar onze kamer.

Kunst, omdat het moet

19 september 2011 | We gaan weer naar het Noorden. Van Spanje. Eerste stop is Bilbao. Het ligt op de route en ik wilde het Guggenheim-museum wel eens zien. Cultureel gezien zijn we halve wilden dus dat is nooit weg. We stonden vroeg op, gelijk met Laura die naar haar werk in Lissabon moest. Bruno begint een uurtje later en werkt in de buurt, dus hij kon mooi helpen met onze bagage. Daarna was het 847km kachelen, wat weer bijzonder snel ging want er was, evenals op de heenweg, bijna geen gallo op straat. Dat wordt wat als we weer in de bewoonde wereld zijn. We hadden even moeite met parkeren (het zal ook niet), want ik reed, op aanwijzing van Carla, meteen de parkeerkelder van het hotel in. Helaas moet je eerst inchecken en pas dan krijg je een kaartje. Dus toen Carla dat ging regelen blokkeerde ik natuurlijk de ingang, ik stond op een 45º helling en kon niet voor of achteruit. We gingen, hoewel moe van de rit, nog even Bilbao in om een hapje te scoren. Ik had trek in iets van McDonalds, maakte niet uit wat. Aangezien we geen Mac konden vinden aten we ten einde raad iets bij Pollo Campero. Afrader!

20 september 2011 | Vandaag is het boven weersverwachting  prachtig weer. De zon schijnt en het is 25 to 30ºc. Veel te mooi om naar een museum te gaan, maar ja, we zijn er nu eenmaal. Het Guggenheim in Bilbao is wereldberoemd om zijn architectonische schoonheid. Of het gebodene binnen net zo mooi is? De installaties op de begane grond spraken mij erg aan, maar niet nadat ik op het apparaatje, waarvan de werking ons in eerste instantie onze pet te boven ging (je moet per object het objectnummer intoetsen, hoe moeilijk is dat eigenlijk?), onder de knie kreeg. De tweede verdieping is niet toegankelijk, vandaar de korting die we kregen. Op de derde is de overzichtstentoonstelling ‘Painterly Abstraction 1949-1969’. Carla en ik konden beiden zegge en schrijve één schilderij aanwijzen dat ons aansprak. Carla een Corneille en ik een Appel. Van de rest werden we depri; wij zijn niet te redden denk ik. Weer beneden aangekomen gingen we nog naar de foto’s van AitorOriz en The matter of time, de stalen platen van Richard Serra.

Tijd om te winkelen. Er is een tamelijk groot winkelgebied op en rond de (haal diep adem) Grand Via Don Diego López de Hara, kortweg de Grand Via. Het is prachtig weer, Bilbao is een mooi aangelegde en onderhouden stad. Op één of andere manier voel ik me hier erg thuis. Te meer ze hier ook een H&M hebben. Dat kwam goed uit, want ik had sokken nodig, ik had er te weinig van meegenomen. Een bezoekje aan het Parque Extebarria stellen we uit tot vanavond. We zijn moe en ons water is op, dus gaan we even chillen op de kamer. We lopen helemaal terug via het Guggenheim, want Carla wil graag Máma, de spin van Louise Bourgeois nog van dichtbij bekijken. Via de Puente Principes de España en de oevers van Ria de Bilbao lopen we terug naar het hotel. Het restaurant naast ons hotel oogt geschikt om er vanavond een hapje eten. In de lobby nog even facebook gecheckt en vervolgens op de kamer ontspannen (lezen, schrijven, wijn drinken) terwijl buiten de kinderen joelen, basketballers basketballen en de kerkklok om het kwartier slaat. 

Klussen

Twee dagen voor we vertrokken belde Laura dat haar laptop geen teken van leven meer vertoonde. Omdat zij en Bruno sparen voor hun voorgenomen huwelijk volgend jaar, besloten Carla en ik om hen een nieuwe laptop te geven, die ik inderhaast bij de MediaMarkt scoorde. Ik had een dag om het apparaat in te richten. Als tegenprestatie krijgen ze een jaar lang geen cadeautjes meer... Voor dit incident was de Peus natuurlijk virtueel al volgeladen. Met cadeautjes, haar eigen spulletjes, kleren, een kubieke meter schoenen, een tweedehands computer, dozen oude Libelles et cetera.

Een week eerder belde ze dat Engelse gasten door hun bed gezakt waren, bezweken onder het gewicht. De middenbalk was finaal doormidden. Helaas was ze ook het bonnetje kwijt, dus ruilen ging niet meer. Wij hebben precies hetzelfde bed op de logeerkamer, dus die balk nam ik ook maar mee, diagonaal in de Peus, bevestigd met duct tape. Zo reden wij van Rotterdam naar Póvoa de Santa Iria.

De laatste etappe begon in de bergen van Baskenland. Een waar genot voor de natuurliefhebber en automobilist. Daarna volgt een tamelijk dor uitziend traject, lege tarwevelden en geel tot bruine zonnebloemvelden. De benzine is in Spanje zeer goedkoop, het scheelt 40 cent met Frankrijk en 35 cent met Nederland. Zodoende tankten we vlak voor de Portugese grens maar extra, want in Portugal is het nog duurder dan in Nederland. Voorbij Salamanca wordt het groener, uitgestrekte olijfboomgaarden en pijnboombossen. Portugal is helemaal groen en ziet er al met al wat vriendelijker uit.

Na een uitbundige begroeting sjouwden we alle spullen naar boven, het was eigenlijk zo gepiept. Nadat Bruno van zijn werk kwam hebben we alle cadeautjes uitgedeeld en natuurlijk sloeg de laptop in als een bom, hoewel Laura het stiekem wel had gehoopt. Ze kent haar Pappenheimers. Als eerste klus heb ik het bed voorzien van onze balk, wij moeten er ten slotte in slapen. Daarna heb ik de inhoud van haar oude harde schijf overgezet. Dat was wel een opluchting, want al haar foto's staan er op. Geen back-up, maar dat heb ik ook geregeld. Na een heerlijk maal en de nodige drankjes was het tijd om te slapen. Vanmorgen gingen de dames, nadat we op het balkon hadden ontbeten, de deur uit om onder andere naar bruidsjurken in Lissabon te gaan kijken. 

Ik werd moederziel alleen gelaten om de PC aan de praat te krijgen. Dat lukte wel, maar het toetsenbord en de muis kreeg ik niet aan de praat. Dit was wel eens eerder gebeurd toen deze PC nog van Cachita was, dus ik ben bij de InforPáscoa in de buurt een nieuw ouderwets toetsenbord (met PS/2 stekker i.p.v. USB) en muis gaan halen, mèt Portugese indeling. Dit is echt het laatste wat ik voor ze koop! Tussen de bedrijven door heb ik ook nog de foto van de Elevador de Gloria opgehangen. Bruno was er nog niet aan toegekomen....

Terzijde

Een tijdje geleden had de ANWB het bericht dat je beter auto rijdt met een Red Bull achter je kiezen. Nu had ik dat spul nog nooit gedronken en het is ook best een duur drankje. Dus kocht ik bij de Lidl een blikje miXXed up en bij de AH een Euroshopper Energy Drink voor een vergelijkend warenonderzoek. Ik vond de laatste iets lekkerder. In de verte smaakt het naar Exota Champagnepils, iets wat ik in mijn prille jeugd graag dronk voor Marcel van Dam roet in de limonade gooide. Ik kocht een hele tray en bij elke stop drink ik een blikje leeg. En verdomd, ik ben niet één keer in slaap gevallen!

Grensgeval

Na een proletarisch ontbijt (lees: lunchpakketje maken) aanvaardden we de reis naar Irún, in Spaans Baskenland. Het begon goed, wel bewolkt maar droog. Tot het ging regenen. En dan niet zo'n klein beetje. Gek genoeg reden er behoorlijk wat automobilisten zonder licht, levensgevaarlijk. Tegen Bordeaux begon het op te klaren en werd het ook flink warmer. De reis vervolgde zonder incidenten en eindigde zoals gezegd in Irún, net over de grens, verscholen in een dal in de uitlopers van de Pyreneeën.

Het hotel is gesitueerd op een bedrijventerrein. Omdat we tamelijk vroeg waren gingen we deze even uitchecken en liepen ongemerkt het stadje Irún in, wat beslist niet tegenviel. Zoals wel vaker verdwaalden we zelfs even, maar konden op onze schreden terugkeren. We wilden eigenlijk niet in het hotel eten en vonden op voornoemd bedrijventerrein zelfs een horecagelegenheid, met disco, dakterras en restaurant. Je moest wel zelf je drankje halen en het restaurant had alleen verlepte tapas. Dus toch maar in het hotel gegeten, wat niet slecht was maar beslist ook niet goed. Van de casa kregen we nog een straffe borrel, wat een hoop goed maakte. Morgen de laatste etappe...

Les chats de Saran

Het begint een gewoonte te worden: even naar Portugal rijden om wat spulletjes langs te brengen. En, net als vorig jaar, doen we dat rustig aan; het is tenslotte ook onze grote vakantie. Na weken voorbereiding vertrokken we vanmorgen om 09.30 uur. De rit ging voorspoedig, met als enig oponthoud een bouchon op de Boulevard Périférique, maar daar kijken we al niet meer van op. Net daarvoor stopten we op een aire, waar een Portugese(!) vrachtwagenchauffeur lekker zat te lunchen in/aan zijn geïmproviseerde kitchenette.

Eerste stop Saran, iets ten noorden van Orléans. De rit duurde inclusief pauzes net geen zeven uur. Het hotel, Ibis Orléans Saran Nord, ligt pal aan de snelweg, maar is toch omgeven door groen en ligt op steenworp afstand van het gelijknamige plaatsje. Onderweg hadden we een stapel boterhammen verorberd maar er waren nog een paar over, dus besloten we die in het stadje op een bankje naast de kerk op te peuzelen.

Op de heenweg, eigenlijk nog op de parkeerplaats van het hotel, zat een vrouw gehurkt in de berm. Niet wat je denkt: er zat een nest jonge katjes van een paar weken oud. Hebben wij weer! Het zijn schattige beestjes, waarvan de moeder vermoedelijk ook heel jong is. Zo gaat dat als je de populatie niet kunt beheersen. Mensen uit de omgeving voeren de diertjes bij, ze worden niet gecastreerd (de kittens) en zo blijf je dan aan de gang.

Eenmaal terug pikten we het terrasje van het hotel. Bier (ik) en cola (zij), zoals het hoort. Nu op de kamer nog even bijkomen en dan vroeg in de mand: morgen staat de rit naar Irún in Baskenland op het programma.

Iets gemist?

Ontdekkingsreizigers.

De laatste dag van deze ietwat vreemde vakantie. Je dochter gaat samenwonen met haar vriend in Portugal. Eindelijk een excuus om eens een flink eind te gaan rijden, door België, Frankrijk en Spanje. Spullen mee, bagage en een jerrycan benzine. Op de heenreis maakten we twee stops, in Poitiers en Valladolid. Vervolgens bleven we een doordeweek in Póvoa de Santa Iria, een voorstad van Lissabon, waar we kennis gemaakt hebben met Laura's vrienden en Bruno's ouders. Toen naar Toledo, doe eens gek, we zijn er nu toch. Daar hebben we ons éénendertigjarig huwelijksjubileum gevierd en het 'échte' Toledo's pad gelopen. Dan, in  vier etappes terug. Met een verblijf in Millau van twee dagen en een bezoek aan het Viaduc aldaar en nog eens twee dagen in Saint-Agnan-de-Cernières, bij Celma en Robert.

De (Peugeot) Leeuw van België:
Luctor et emergo

Vanmorgen zijn we tamelijk vroeg opgestaan, we willen rond 10.00 uur vertrekken, wat lukt. Het ontbijt is weer fabuleux en we maken nu legaal lunchpakketjes. Alles moet op, Celma en Robert gaan ook weer richting Nederland. Het is gelukkig weer droog en de wind is gaan liggen. Hoewel we weer over tolwegen rijden is het rond Rouen nog niet zover, daar moet je doorheen. TomTom wordt er bijkans pas bien van. In België zien we hele stukken land onder water, en dat in het westen waar het nogal meevalt. Dan, na 5500 km, terug in Nederland. Het is weer prettig druk op de wegen, zelfs op zondagmiddag. Dát hebben we gemist. Welkom thuis...

Ik heb een erg ongelukkige jeugd gehad...
mijn vader dronk en mijn moeder at.
Kamagurka: Het boeiende leven der sukkels ©1980

Miauw, Millau

9 november 2010 | Nadat we tapa's hadden gegeten namen we nog even afscheid van het rode katje dat altijd bij het hotel rondscharrelt. Carla is helemaal verkikkerd op het beest en wil hem het liefst mee naar huis nemen. We noemen hem Enrique, vrij naar Heinz, onze rode kater van weleer.

10 november 2010 | Vandaag stonden we ultravroeg op voor de reis naar Millau, toch bijna 1100km. We sloegen het ontbijt over en vertrokken om 07.30 uur. De TomTom weigerde weer eens dienst (geen signaal), dus reden we op gevoel uit Toledo richting Madrid, waar het op de ringweg fout ging, verkeerde afslag. Paniek! Toen werd TomTom wakker en lag de weg naar Millau open. Letterlijk, want er waren tientallen wegwerkzaamheden. Telkens van 120 naar 100 naar 80km en weer terug, ik werd er tureluurs van. We reden door een scala aan landschappen, wat de verveling tegenging. Op een gegeven moment zijn we de geijkte spelletjes gaan doen, met als hoogtepunt etenswaren (begin-eindletter). Bij de laatste stop voor de grens werden we geïnterviewd ten behoeve van een onderzoek naar toerisme in Spanje door iemand van het ministerie. Was natuurlijk ook in Nederland geweest en herinnerde zich vooral Koninginnedag en koffieshops.

In Frankrijk was het al niet beter met de wegwerkzaamheden, hoewel daar zelden de snelheid behoeft te worden aangepast. Het werd snel donker en daar heeft Carla een hekel aan. Een kleine 20km voor Millau gingen we provinciaal rijden en na een kleine twaalf uur kwamen we op onze bestemming aan. In het restaurant lekker gegeten, ik had gekonfijte eend en vooraf salade met gegrilde Roquefort, Carla carpaccio en kalkoen. We kozen een lokale wijn, Peysir Côtes de Millau 2009, die Carla als volleerd wijnproefster keurde. Morgen gaan we lopen richting het Viaduc de Millau, de hoogste brug ter wereld (hoogste pijler 343 meter). Of had ik dat al verteld?

Winkelpromenade

8 november 2010 | Wanneer in Spanje, doe als de Spanjaarden. Dus gingen wij lekker naar Heng Rui Long aan de Nuncio Viejo. Voor 8,2 euro heb je een driegangenmenu met een drankje erbij en thee na. Het wordt niet zo heet gegeten als we gewend zijn en sambal bij kennen ze hier ook niet. Op de weg erheen en terug naar het hotel nog wat (souvenir)winkeltjes uitgecheckt en de sfeer opgesnoven. Er zijn een aantal stokoude winkeltjes (hoeden en petten en dameskorsetten, fournituren et cetera) met nog stokoudere uitbaters. Dat levert altijd alleraardigste plaatjes op.

9 november 2010 | Vandaag gingen we echt op souvenirjacht voor de thuisblijvers en de Portugese dependance. Na een uurtje hadden we alles bij elkaar gesprokkeld en maakten we nog doodleuk nóg een stadswandeling. In het centrum gingen we op het Plaza Mayor de overdekte markt annex mini-supermarkt binnen waar allemaal kramen met etenswaren stonden. Zo ook een slager met eigenlijk alleen maar slachtafval. Magen, darmen, organen en ook een bak vol met lijkbleke koeiesnuiten. Carla moest naar buiten, ik maakte temidden van de verbouwereerde clientèle een foto.

 

Het weer is een stuk beter dan gisteren en nog beter dan voorspeld. Geen regen, wel zon en harde wind. Via via liepen we weer door het noordelijk stadsdeel waarna we afzakten naar het bakkertje waar we eergisteren de stokbroodjes kochten. Vast voor de reis van morgen kochten we er weer twee, met chorizo en spek met geroosterde paprika.

Na een korte pauze in het hotel gingen we in plaats van cultuur opsnuiven weer wandelen, het is echt te mooi weer om in een museum of kerk te gaan zitten koekebakken. Dan maar cultuurbarbaren. Vanaf het Alcázar zakten we af naar de Taag om via heel smalle, steile straatjes weer bij de Catedral uit te komen. Toen was het welletjes. Straks gaan we lekker tapa's eten bij Adolfo Collección 1924, ook aan de Nuncio Viejo en daarna vroeg ons mandje in.

Morgen is een lange reis, we hebben besloten niet in drie maar in twee etappes naar Normandië te rijden. We logeren in Millau, Frankrijk nabij het beroemde Viaduc de Millau, 's werelds hoogste brug. Het is bijna 1100 km rijden dus we proberen om 07.00 uur, nog voor het ontbijt, af te reizen.

Oh ja, het is vandaag ons 31-jarig huwelijkjubileum!