Say it loud...

Wie dit blog een beetje volgt weet dat ik altijd bezig ben om in kleine stapjes mijn geluidsinstallatie in de huiskamer te verbeteren. Tot voor kort bestond deze set uit:

• Luidsprekers: Tannoy Revolution DC6T SE [08/2013], Tannoy mSUB 10 [20e eeuw]
• Luidsprekerkabel Supra Classic 4.0 [10/2016]
• Voorversterker: Rotel RC-1570 [08/2016]
• Eindversterker: Rotel RB-1552 mkII [12/2015]
• Compact Disc loopwerk: Cambridge Audio CXC [05/2016]
  
• Digitale TV/Radio: Motorola VIP1853 [02/2013]
• Blu-ray Disc speler/streaming vanaf NAS: Sony BDP-S6500 [11/2015]
• Audio streamer (o.a. Deezer): Google Chromecast Audio [12/2015]

Het afgelopen 3/4 jaar is er weer het een en ander veranderd. Op aandringen van Moeder De Vrouw is de subwoofer weer naar de zolder verhuisd. De Chromecast Audio verhuisde naar de slaapkamer, want vervangen door de Toshiba laptop. Voor streaming ben ik overgestapt van Deezer naar Spotify Premium, dat gratis en voor niks zit in ons XS4ALL abonnement. Scheelt toch weer 9,99€ per maand! De koppeling tussen de voor- en eindversterker wordt tegenwoordig verzorgd door de Audioquest Red River XLR interconnect.

Dus wat te doen? De oplettende lezer zal zien dat mijn luidsprekers het oudste onderdeel zijn inmiddels. Na vier jaar keek ik uit naar weer eens wat anders en mijn oog viel op de Bowers &Wilkins CM8 S2, die, omdat de CM serie onlangs is vervangen door de 700 serie, overal in de aanbieding is. Nu heeft mijn oude schoolvriend Ruud ook speakers uit deze serie en die klinken heel behoorlijk (wel iets groter, maar soit). Verder is het zo dat Rotel en B&W min of meer vier handen op één buik zijn en dat de combi ook in diverse tests goed uit de verf komt. 

Bowers & Wilkins CM8 S2 gloss black

Ik was toevallig in de buurt, dus ik bracht onlangs een bezoekje aan 010Hifi aan de Pleinweg hier ter stede. Daar hadden ze nog één demo set en één nieuwe set in de kleur gloss black in de doos. Na een luistersessie met exact dezelfde versterkercombinatie als thuis was ik om. De dinsdag er na kon ik het spul ophalen en de oude speakers inruilen voor een behoorlijk bedrag. Sindsdien geniet ik nog meer van mijn muziek, dat zal je begrijpen.

• Luidsprekers: Bowers & Wilkins CM8 S2 gloss black [10/2017]
• Luidsprekerkabel Supra Classic 4.0 [10/2016]
• Voorversterker: Rotel RC-1570 [08/2016]
• Eindversterker: Rotel RB-1552 mkII [12/2015]
• Compact Disc loopwerk: Cambridge Audio CXC [05/2016]
• Blu-ray Disc speler/streaming vanaf NAS: Sony BDP-S6500 [11/2015]
• Audio streamer online/NAS (o.a. Spotify, iTunes): Toshiba Satellite Pro R50-B-157 [09/2015]/Audioquest Forest USB kabel / Jitterbug [04/2017]
• Digitale TV/Radio: Motorola VIP1853 [02/2013]

Na zonneschijn komt regen

Langzaam zakt de barometer. De dag begon nog goed, en wij togen welgemoed naar het schiereiland van Crozon, ten zuiden van Brest. Ik had een rondrit samengesteld met als eerste stop Lanvéoc, maar een brug een stuk eerder bracht ons tot een halt. Het is een fraaie gebogen tuibrug deze pont de Térénez over de Aulne. 

In Lanvéoc ging het dus weer regenen en het hield niet meer op. Niettemin sloegen wij er ons doorheen, we waren er nu toch. Carla vond haar tweede St. Jakobsschelp en in no time was haar collectie met 500% vermeerderd. 

Via le Fret, waar we op le Sillon, een dammetje, een aantal hele mooie vissersbootwrakken vonden, reden we naar Pointe des Espagnols, waar die vermaledijde Spanjolen eind 16e eeuw een fort hadden gebouwd om de haven van Brest onder de duim te houden. Dit zijn dus de tijdgenoten van mijn verre voorvader Jorino de Toledo...

Wij woeien daar bijna uit onze vacht, terwijl diverse Franse marineschepen aan het spelevaren waren. 

Menhirs: volgens het boekje staan er 143 opgesteld bij Pointe de Pen-Hir, maar daar was niets van te zien. Wel heel veel amorfe rotsen en een vaag monument. Die menhirs blijken na goed lezen ergens anders te staan, maar wij konden ze niet vinden. Op weg naar Morgat kwamen we een outlet van Armor Lux tegen, de fabrikant van o.a. de gestreepte Bretonse truien. De kleding daar is een beetje oubollig, maar je kon er ook typisch Bretonse waren kopen (cider, koekjes), wat we deden voor het thuisfront.

Pointe de Pen-Hir

Laatste stop Morgat, waar Armand Peugeot rond het fin de siècle de badplaats Morgat zo'n beetje stichtte. Hij stond aan de wieg van de fietsenfabriek van Peugeot. Bij het binnenrijden van dit stadje zag Carla een straatnaambordje: Avenue Armand Peugeot. Wij erheen, geen idee of ‘ie daar heeft gewoond of dat de straat alleen maar is vernoemd. Er stond welgeteld één auto in deze straat, een Peugeot 208…

Avenue Armand Peugeot 208

Morgat in de regen

Eenmaal in het huisje maar de haard aangestoken, wat nog niet meeviel. De laatste dag hebben we zo'n beetje lezend doorgebracht aangezien het constant regende. Ook leuk...

Impressie van de gîte

FIN

Joie de vivre

Vandaag blijven we in de buurt. De hele nacht regende het gestaag, maar het knapte zienderogen op tot zelfs het zonnetje verscheen. Deux baguettes tradition, deux pains au chocolat et deux croissants gehaald voor het ontbijt en lunch, alles op ons gemakje. De heg in de buurt werd gekortwiekt door een tractor met een hydraulische arm en roterende messen. Zag er heel high tech uit. Zo’n beetje de laatste boodschappen gedaan in Lesneven, inclusief verse erwtjes in de dop voor in de paella.

Door akkers en velden

De promenade du jour ging via het dorp naar een menhir in de buurt, de Menhir de Menoignon. Niet zo groot als die van vorige week maar toch een flinke, een beetje verstopt tussen akkers en geboomte. Daarna richting zee nabij Brignogan-Plages, waar we een colaatje wilden drinken op het terras. Geen bediening. Dan niet! 

Menhir de Menoignon

Meer akkers en velden

Via het strand, met ontzettend veel rotsen teruggelopen, waar Carla tot haar vreugde een felbegeerde St. Jakobsschelp vond. Die zijn hier dun gezaaid dus dat is een meevaller. Onder het genot van een paar Corona’s paella voor twee dagen gemaakt. Beetje improviseren, maar het is weer goed gelukt!

Bruggen

Vandaag iets uitgeslapen. We doen rustig aan, aangezien het weer maar niet wil opknappen. Tot het een beetje opknapt. Gisteren reden we op de terugweg langs Landerneau, een stadje aan de rivier de Élorn. Het blijkt één van de laatste bruggen, Pont de Rohan, te bevatten waar huizen op zijn gebouwd. Dat moeten we zien! 

Het is gelukkig niet ver rijden en parkeren kan gratis. Het is niet zo’n grote brug en de huizen zijn eigenlijk horecagelegenheden maar OK. Dit stadje heeft ook weer zijn hele eigen charme, de rivier staat bijna droog aangezien het weer eens eb is en de aanvoer vanaf land minimaal. Het stikt er van de meeuwen en er is ook een zwaan, die zie je hier niet veel. Aardigheidjes gekocht voor onze poezenoppassen. Katten, of Felix Domesticus voor de ingewijden, zie je hier niet veel, en als je ze ziet hebben ze vaak een hele dikke staart. 

De Élorn mondt uit in de Rade de Brest, en daar zijn wat uitkijkjes volgens de kaart. Alleen kent de Peugeot-navigatie deze plekken niet, dus moest de reserve TomTom uit zijn foedraaltje worden gepeuterd. Na enig nadenken wist hij de weg. Kernisi en vooral le Caro bieden uitzicht over het water op Brest, dat aan de overkant ligt. De weg terug ging over de Pont de l’Iroise, aan de oosterflank van Brest. Onderweg regende het.

Fruits de mer

De tijd vliegt. Vandaag staat Quimper op het programma en de vuurtoren Eckmühl in het plaatsje Saint Pierre nabij Penmarc'h, op het uiterste zuidwestpuntje van Bretagne. Het is een heel eind voor Bretonse begrippen, twee uur rijden. De bewolking wil maar niet wijken maar gelukkig is het niet koud. 

De vuurtoren is voor de verandering vierkant en opgeleukt met frivole versieringen. De omgeving is schitterend, grote rotsvlakten, bedekt met stinkend zeewier. Het is weer eens eb en dan sta je toch in een mengeling van verstopt riool en rottende groente. We zijn getuige van een koppel dat met harpoenen en ingepakt in duikerspakken de zee op gaan. Het is windstil en dat maakt het uitzicht over zee bijna sprookjesachtig. Naast de vuurtoren staan nog de verplichte nummers: vorige vuurtoren, een oude verlaten kerk en een semafoor. Vaste prik. 

Diverse restaurants hier zijn op maandag gesloten, maar de crêperie niet en die serveert gelukkig ook zeewaardige gerechten. Carla neemt de zeeschotel en ik de zeesalade. Carla moet om een speld vragen voor de alikruiken en zeeslakjes en ook servetten ontbreken. Geen fooi dit keer… Het is wèl heel lekker en zelfs de zon breekt door. 

Door naar Saint-Guénolé, waar het oudheidkundig museum staat, eigenlijk een tuin vol ouwe stenen, menhirs, dolmen en wat al niet. De kust hier is ook weer prachtig, met rotsen en een baai met fraai zandstrand. We waren hier zo lang dat we geen tijd meer hebben voor Quimper, jammer maar helaas.

Dimanche

De zondag is een mooie dag om een religieus monument te bezoeken. Onze gids is lyrisch over de enclos paroissial in Saint-Thégonnec. Het zal mijn gebrekkige parate kennis van het Frans zijn, maar het betreft hier een tamelijk verwaarloosde kerk met een muur eromheen. Zoals bij de meeste kerken die we hier gezien hebben contrasteert de buitenkant ernstig met de binnenkant. Van buiten kil en grijs en van binnen weelderig versierd en uitbundig gekleurd.  En de parochianen moesten dit alles financieel ophoesten ben ik bang, getuige de enorme collectebus hier rechts...

Een ander doel vandaag is het bos bij Santec, gelegen aan de kust vlakbij Roscoff. De duinen aldaar, nabij het populaire surfgebied Le Dossen, zijn beschermd natuurgebied, hoewel er wel een camping is gelegen, maar soit! Het bos zelf is niet zo groot, maar de ligging is wel uniek zo vlak aan zee. Er is ook een slufterachtig krekengebied, waar het onlangs kennelijk zo hoog water is geweest dat alle vegetatie is bedolven door zeewier. Een raar gezicht.

Morlaix

Zaterdag is marktdag in Morlaix. Dat komt goed uit want we willen wel eens wat stadse drukte ervaren. Het is een kleine drie kwartier rijden, een mooie route ook. Het is helaas wel weer bewolkt. Het was even zoeken naar een gratis parkeerplaats, maar het wordt goed aangegeven. De wandeling naar het centrum leidt langs een stroompje dat in de Rade de Morlaix uitmondt. We werden meteen geconfronteerd met een affiche van de gemeente om je kat te laten steriliseren.

Het boekje sprak van kramen in alle straten, maar dat viel tegen. Wat mee viel was Viaduc de Morlaix, het spoorwegviaduct dat hoog oprijst boven de stad, meer dan 62 meter hoog,  292 meter lang en helemaal van graniet. Er is ook een voetgangersgedeelte halverwege met mooi uitzicht over de stad enerzijds en de Rade de Morlaix anderzijds.

Viaduc de Morlaix

Impasse de la Roche

We liepen terug naar de stad via de Impasse de la Roche, volgens ons een supersmal steegje uit de middeleeuwen. De markt is verdeeld in twee gebieden, een soort braderie en een markt met regionale producten. Hier is uw gulden beslist geen daalder waard en enge ziektes liggen voor de verwende Nederlandse maagjes op de loer, aangezien het er niet overal even hygiënisch aan toe gaat. Je kan hier ook terecht voor een kartonnen doos gevuld met wel tien kittens. 

Op zoek naar een plekje om te eten raken we verzeild nabij de Rade de Morlaix, wel allerlei watervogels maar geen restaurants. Uiteindelijk belanden we, onder de rook van het viaduct, in restaurant La Marmite, waar o.a. mosselen worden geserveerd. De bediening is top, de mosselen ook en beslist niet duur! 

Het eten voor komende dagen hebben we toch maar in de Hyper Casino gekocht, vanavond lekker makkelijk, stokbrood met paté en wijn, meloen met rauwe ham vooraf…

Couleur locale

Vandaag is het dus weer bewolkt. Ik zie er inmiddels uit als de Singing Detective zonder zalf, zwaar aan het vervellen aangezien ik nooit zonnebrand gebruik. We hadden al besloten vandaag in en om het dorp te gaan wandelen, want vanavond is Het Muziekfeest. Dit evenement wordt met affiches en spandoeken aangekondigd. Overal in de omgeving is dit hèt weekend om een of ander feest te organiseren.

Achter ons huisje staat een aantal enorme rotsblokken waaromheen en tussen een huis met schuur en garage zijn gebouwd. We belanden via landweggetjes, omgeven door akkers met uien en boontjes, op de begraafplaats van het dorp, waar de kruizen niet te tellen zijn. We zijn in een uitermate katholieke omgeving. De kerk in het dorp is eenvoudig, het interieur sleets. De enige luxe zijn de gebrandschilderde ramen met religieuze taferelen, ongetwijfeld bekend bij de incrowd.

Peugeot 504 Coupé V6, een juweeltje

We lopen naar de baai, langs een schitterende diep olijfgroene Peugeot 504 coupé, met V6 motor. Adembenemend. Na een petit pique-nique op naar het strand. Het is ebber dan ooit en we sjokken over zand en duin richting zee, waar we het loze vissertje ontwaren die met zijn bootje op een kar naar de waterlijn loopt, vervolgens de kar terugbrengt, weer naar de boot loopt, met het bootje naar een grotere boot peddelt en daarmee gemotoriseerd het ruime sop kiest. Via een veldje met geboomte en een stel paarden lopen we weer op huis aan.

Na de thee met gebak lopen we weer naar het dorp voor het muziekfestijn. Het blijkt op de aangekondigde tijd nog in opbouw. Een podium voor de Mairie, ranzige charcuterie et saucisson kraam, bar en barbecue pal naast de kerk. Plots klinken er kinderstemmetjes, de lokale kleuter- en basisschoolkinderen laten zich van hun beste kant horen. Schattig is het woord geloof ik… Na een uurtje hebben we het wel gezien en wandelen inmiddels weer in de zon huiswaarts. 

Maagdeneiland

De mist gisteren was een voorbode. Vandaag is het bewolkt, maar beslist niet koud.  We besluiten bij de gîte te blijven vandaag en beginnen met een stevig ontbijt, waarvoor ik het brood (deux baguettes tradition, deux pains au chocolat et deux croissants s'il vous plait) bij de ons ambachtelijke bakkertje "Le Fournil de Plounéour-Trez" koop. Daarna knapt het weer zienderogen op, dus we besluiten toch maar aan een tochtje te beginnen. 

We hebben ontdekt dat het op- en bezoeken van vuurtorens automatisch leuke ritjes ernaartoe opleveren. Vandaag valt de eer te beurt aan de vuurtoren van l’Île Vierge. Maar eerst naar het dorpje Aber Wrac’h, gelegen aan de zeearm (of estuarium in goed Latijn) l'Aber-Wrac’h (je verwacht het niet). Er is een haventje met pleziervaartuigen en een zeil- en kayakschool, waar gillende kinderen, waarschijnlijk op zeilkamp, de zee op worden gestuurd. Bij het haventje koop ik een peperdure Wichard musketonhaak voor mijn Manfrotto éénbeenstatief, zodat ik die aan mijn fototas kan bevestigen. 

Aan de waterkant bij de boothelling verderop raken we aan de praat met een gepensioneerde visser die, zodra hij hoort dat we uit Nederland komen, vertelt dat hij nog diverse malen tegelijk met Joop Zoetemelk de Tour de France heeft gereden. Zo hoor je nog eens wat. Op diezelfde plek komt een man aan land met een rubberbootje, opgewacht door zijn vrouw en twee honden, die maar vast het water ingelopen zijn (de honden), heel schattig.

(l')Aber-Wrac'h

Op de plek van de plaatselijke voormalige Semaphore is een ruim uitzicht over de baai. De Semaphore zelf is ingericht als mini Semaphoremuseum annex expositieruimte voor erotisch bedoelde schilderijen van dames in vage penseelstreken en onnatuurlijke kleuren, voornamelijk blauw. Snel naar buiten, waar een prachtig oud laantje met hoge bomen en oude muren ons meer kan bekoren.

Prachtig laantje met oude muur

Op naar l’Île Vierge, waar de hoogste vuurtoren van Frankrijk staat. We rijden via kronkelweggetjes via de Pont de Paluden, een lage brug over l'Aber Wrac’h , waar we even stoppen voor foto’s. 

Daarna is mijn navigatie in de war, het geeft een soort teletekst beeld. Als dat maar goed gaat. De navigatiedame babbelt intussen gelukkig wel onverstoorbaar door. In het plaatsje Lilia (een lieux-dit (buurtschap) in Plouguerneau) vertrekt in de zomermaanden een boot naar het eiland waar volgens mijn scherpe oog zelfs twee vuurtorens staan. De afstand is dusdanig klein dat ik redelijk duidelijke foto’s kan maken. 

Niet zo duidelijk was de vis annex zeehond die Carla spotte. Het lijkt wel of ‘ie een bootje meesleept! riep ze vertwijfeld. Het bleek een kikvorsman te zijn met een soortement opblaasbootje op sleeptouw. Maar weer snel naar huis…

De mist in

Vuurtorens. Wij hebben er een zwak voor. Gisteren beet die in Roscoff het spits af, vandaag togen we naar Pointe de Saint Mathieu, in het zuidwesten van de streek nabij Brest. Het is een uurtje rijden. Il fait beau, al vijf dagen, maar net voorbij Brest wordt het mistig en daalt de temperatuur aanzienlijk. Net uitgestapt heb ik spijt geen jasje meegenomen te hebben. 

Cenotaaf en gedenkteken

Ter plaatse blijkt het een allegaartje aan gebouwen te zijn, een vuurtoren, een enorme abdij in verval maar in restauratie, een kleiner kerkje, een oude kloostermuur, een Semaphore (radarstation), en last but not least een fort uit 1854 dat is omgetoverd tot een gedenkplaats voor alle voor het vaderland gevallen zeelieden, zowel mariniers, vissers en koopvaarders. In de tot cenotaaf (=leeg graf) getransformeerd fort is een gedenkplaats ingericht met de wanden vol foto’s der gevallenen, onderwijl worden de schepen en data voorgelezen waar en wanneer die gezonken zijn. Buiten mist het hevig. In het kleine kerkje branden we een kaarsje voor alle gevallenen in besloten kring, zeg maar. 

Cenotaaf

Het is nog vroeg en we pikken nog een vuurtorentje mee, die van Trézien, een kleine 17 km naar het noorden. Gelukkig knapt het weer knapt zienderogen op. Het is een mooie vuurtoren en open voor publiek. Alleen 182 treden beklimmen lijkt ons te gortig. Via de Casino in Lesneven reden we weer op huis aan. 

Phare de Trézien

Na het avondeten wandelden we naar de Dolmen de Dievet hier in de buurt. Eerst deden we moeilijk, semi illegaal door een gerstveld, later liepen we om en dan staan er zelfs bordjes hoe er te komen via een paadje en een grasveld. Met de inmiddels ook hier gearriveerde wolken en de zonnestralen daar doorheen was het een mooi gezicht.

Dolmen de Dievet