Mijn ramp

Ik fantaseer wel eens welke televisiefragmenten ik in Zomergasten zou laten zien. Eén gebeurtenis die grote indruk op mij maakte toen ik nog een zwijntje was betrof een mijnramp. Ik denk er nog regelmatig aan maar wist niet meer wanneer en waar het gebeurde. Voor mijn geestesoog zie ik een steenachtige vlakte, een hijskraan die een capsule uit de grond trekt en mannen met zwarte gezichten en een blinddoek voor.

Aangespoord door de mijnramp in Chili ben ik met de hulp van Google gaan zoeken. Trefwoorden: mijnramp en een jaartal, te beginnen met 1960. Bij 1963 had ik beet. Aan de hand van gevonden foto's wist ik dat dit de goede ramp was. Het was in het Duitse Lengede, in oktober/november 1963. Er is veel materiaal overgebleven, zoals foto's, een televisieverslag en zelfs een Wikipedia-artikel. Het geheugen bedriegt: het was een boomrijke omgeving en de mijnwerkers hadden zonnebrillen op, na veertien dagen in het donker gezeten te hebben. Ze  mochten ook niet lopen. Het liep goed af voor de elf mijnwerkers. Nu maar hopen dat het de Chileense kompels hetzelfde vergaat!

In 1967 hadden de BeeGees een hit met New York Mining Disaster 1941, één van mijn favoriete nummers van dit Australische drietal:

In the event of something happening to me,

there is something I would like you all to see.

It's just a photograph of someone that I new.

Have you seen my wife, Mr. Jones?

Do you know what it's like on the outside?

Don't go talking too loud, you'll cause a landslide, Mr. Jones.

I keep straining my ears to hear a sound.

Maybe someone is digging underground,

or have they given up and all gone home to bed,

thinking those who once existed must be dead.

Have you seen my wife, Mr. Jones?

Do you know what it's like on the outside?

Don't go talking too loud, you'll cause a landslide, Mr. Jones.

In the event of something happening to me,

there is something I would like you all to see.

It's just a photograph of someone that I knew.

Have you seen my wife, Mr. Jones?

Do you know what it's like on the outside?

Don't go talking too loud, you'll cause a landslide, Mr. Jones.

Liever Kip Caravans dan gewone caravans

Kip Caravans wordt binnenkort wordt de nek omgedraaid. Het bericht bracht me terug naar 1968, we woonden net een jaar in Brielle. Mijn vader had een straatklus gedaan bij 'het hertenkamp' naast de Martelaarskerk aan de Kloosterweg in Brielle. Als tegenprestatie mocht hij 's mans Kip caravan lenen, waarmee we op vakantie zijn gegaan in Ouddorp. Mijn neef Leen mocht mee, we waren 'beneefd' zogezegd. De Haringvlietdam was nog niet klaar, dus ik neem aan dat we met de pont zijn gegaan, de caravan achter de Ami6 Break. Het was een heel mooie zomer en wij liepen stoer met ons open overhemd maar vanonder dichtgeknoopt rond. 's Avonds liepen langs de akkers waar rijpe penen en onrijpe suikerbieten groeiden, die trokken we dan uit de grond en sneden stukjes af met onze 'dolken' en aten die op. De vrijheid!

 

Er was ook nog een incidentje: ik had een voor die tijd razend moderne viltstift, zo een waar je high van wordt als je er aan ruikt. Op een gegeven moment was ik in de caravan er mee in de weer en in mijn enthousiasme zwaaide ik met mijn armen. Het plafond, van stijlvol gecapitonneerd wit skai, was iets dichterbij dan verwacht en ik trok er een fraaie streep over. Mijn moeder heeft met Erk Vlekkenwater het nog proberen weg te poetsen, maar er was geen redden aan. Zij verwachtte niet dat wij ooit nog deze caravan mochten lenen...

Het duurde twee jaar voor wij er weer mee op uit trokken. We stonden ditmaal op een camping in Laag Soeren, iets ten noorden van Dieren, waar mijn later jong gestorven oom Bert woonde. Het was een somber bos en als het even kon was ik bij mijn oom en tante, neefjes en nichtjes. Daarmee ben ik diezelfde zomer nog twee weken naar IJmuiden geweest, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Titel: ©arla 2010

Voorpret

Deze week kwam eindelijk mijn pensioentje binnen. Ik heb er de leeftijd niet voor, maar het is zo weinig dat ik het nu kon afkopen. Desondanks het is meer dan ik had verwacht. Het plan was om het hele bedrag aan een laptop te spenderen, maar daar ben ik van teruggekomen. Ik heb mijn wensen zodanig bijgesteld, dat ik nog wel heel blij kan zijn en toch geld overhoud.

Wij gaan namelijk, tamelijk onverwacht, deze herfst naar het Iberisch schiereiland. Onze jongste dochter Laura is inmiddels met haar vriend Bruno gaan samenwonen in Póvoa de Santa Iria, een 'parochie' in de stad Vila Franca de Xira in voorstedelijk Lissabon. Ze huren een appartement met uitzicht over de Taag. We gaan met de Peus om kleren, meubeltjes en huisraad naar haar toe te brengen. We logeren daar een paar dagen en gaan dan naar Toledo (de stad, in Spanje) om daar een vleugje wereldhistorie en cultuur op te snuiven. Het hele feest sluiten we af met een weekendje in het chambre d'hôte van Celma en Robert in Normandië.

Enfin, die laptop zal ik nodig hebben om Toledo's pad te verrijken met onze avonturen onderweg. De concessies die ik heb gedaan zijn de volgende:

Processor: Intel Core™ i5-520M, 2,4GHz  i.p.v. Intel Core™ i7-720QM, 1,6GHz
Kleur: Zwart i.p.v. Premium Black
Geheugen: 4 GB 1066MHz DDR3 SDRAM i.p.v. 4 GB 1333MHz DDR3 SDRAM
Maar: Blu-ray Disc™ writer i.p.v. Blu-ray Disc™ player, dat dan weer wel.

Om de voorpret niet te drukken kocht ik gisteren alvast een tas, de CaseLogic VNC216. Theoretisch is die te klein, want 16" terwijl de laptop een 16,4" scherm heeft, maar ik mocht hem even passen. Dat was nog een heel gedoe, want de laptop bij MediaMarkt lag aan de ketting en alarm, dus dat moest allemaal losgepeuterd worden. Gelukkig doen ze daar niet moeilijk over. Hij past perfect!

De lange termijn

Enkele weken geleden las ik een bericht over de bodemsanering van de oude gasfabriek in Hellevoetsluis, dat in 1930 gesloopt is. Tijdens de wederopbouw is die grond gedeeltelijk gebruikt voor de aanleg van de Glaciswijk (het stuk tussen de vesting en het kanaal door Voorne). Zo ook voor de President Paterstraat, waar ik ben geboren op nummer 3. In 1999 is die grond, die bij nader inzien giftig was, verwijderd en vervangen door schoon zand. Nu moet het terrein verder worden afgegraven tot wel 7 meter diep. Ik heb dit nooit geweten en was wel benieuwd naar die gasfabriek, die tussen het kanaal door Voorne en de Tramhaven stond.

De Tramhaven was het eindpunt van de tram uit Rotterdam. Die namen we bijvoorbeeld toen mijn vader aan een maagzweer was geopereerd in het oude Sint Franciscus Gasthuis te Rotterdam. Dat was hele wereldreis. Het was ook de springplank naar Goeree-Overflakkee, dat je alleen maar met de daar vertrekkende veerpont kon bereiken voordat de Haringvlietdam was aangelegd.

Ik zal een jaar of vijf geweest zijn en had nog geen fiets en kon ook nog niet fietsen. Een vriendje zou het mij wel even leren fietsen en we gingen naar het tramstation. Waarom dat nou een goeie plek was weet ik niet meer, maar bij de eerste poging reed ik zo het perron af en kwam midden in een plas olie tussen de rails terecht. Het was zondag en ik had mijn beste zondagse kleren aan. Mijn moeder had gewaarschuwd niet mijn kleren vuil te maken... Nadat ik met lood in de schoenen naar huis was gegaan kreeg ik de gevreesde aframmeling. Het was de eerste en meteen ook de laatste.

Anyway, afgelopen vrijdag deden we Hellevoetsluis weer eens aan. Het regende en er was niets te beleven in de Vesting, dus dacht ik eens een kijkje te gaan nemen bij de Tramhaven. Het is volledig van de kaart geveegd en rond het oude haventje staan allerlei jacht-werven. Het is duidelijk vergane glorie. Wat nog wel zichtbaar is zijn de meerpalen waar de oude veerpont aanlegde. Het terrein van de gasfabriek is overwoekerd en afgezet. We liepen via de Pres. Paterstraat terug. Nu maar hopen dat er geen schadelijke langetermijn-effecten zijn voor de gezondheid...

Tramhaven | De arm is van mijn zus Nel, ik lijk hier wel een buikspreekpop.
Verder mijn moeder en broer Henk, mijn vader nam de foto, ik schat in 1959.

Dikkertje Dap...

Foto genomen door mijn neef Hans, 1966.

Bijna quitte

Als het even kan maken we een uitstapje ter gelegenheid van Mariska's verjaardag. De keus viel dit jaar op Dordrecht en we zouden per waterbus of -taxi gaan. Omdat het dit weekend ook Wereldhavendagen zijn was dit niet zo'n goed idee, dus gingen we alsnog met de Peus. Een collega van Carla had haar getipt te parkeren bij het Energiehuis, dat was gratis... Ik parkeerde vrolijk in een vak dat opvallend leeg was. Vlakbij is Villa Augustus en, omdat we al een beetje hongerig waren, zijn we daar gaan lunchen. Het is gelegen op een terrein waar ook een oude watertoren staat. Er is een moestuin waar zo'n beetje alles wat ter tafel komt wordt gekweekt. Binnen heeft het een hoog Dudokgehalte, het meubilair lijkt bij het grof vuil of op zijn minst op rommelmarkten bijeengeraapt te zijn. Heel sfeervol overigens.

 

Na de lunch maakten we een wandelingetje door de tuin en toen liepen we richting centrum. Onderweg kwamen nogal wat bruidsparen tegen die werden gefotografeerd en bij het stadhuis was het ook al een komen en gaan van het jonge geluk. Ik kreeg de indruk dat de binnenstad een crisisje doormaakt, er was niet veel volk op de been en er waren aardig wat lege of gesloten winkelpanden. Bij een antiekzaakje zag ik kisten met de opdruk W.J. van Dis staan (Carla's meisjesnaam). Het bleken pootaardappelkisten te zijn afkomstig van een boer uit Nieuw-Beijerland. Leuk voor in de tuin! Het is een heel gesjouw, dus pas op de terugweg hebben we er één gekocht. 

 

Daarna heb ik in de uitverkoop nog een paar Quick Santiago's gekocht, met 70 euro korting. Ik waande me spekkoper, maar eenmaal bij de auto aangekomen prijkte er een parkeerbon achter de ruitenwisser. We stonden op een (zoals gezegd opvallend lege) plek die op vrijdag en zaterdag gereserveerd bleek te zijn voor vrachtwagens van marktkooplui. Het waarschuwingsbord hadden we niet gezien omdat die op de kop staat en daar rij of loop je niet langs. Van mijn 70 euro winst kan ik er nu dus 60 wegbrengen!