Spataderen. Rare naam eigenlijk. Je verwacht een bloedbad. De werkelijkheid heeft een lager Dextergehalte. Zelf kamp ik al jaren met dit probleem. Ergens in de jaren tachtig begon het. Ik werd door huisarts S. doorverwezen naar dermatoloog van der D., een morsig maar goedwillend mannetje dat mij, geassisteerd door zijn hysterisch klinkende en kop grotere assistente, periodiek injecties gaf om de spataderen in mijn rechterbeen weg te spuiten. Het ging van kwaad tot erger. Ik kreeg eczeem op plekken waar de huid te weinig zuurstof kreeg en door het gekrab daaraan ontwikkelde zich tot drie maal toe het zeer pijnlijke erysipelas (wondroos), de eerste twee keren niet als zodanig herkend door voornoemde huisarts S. die mij kuurtjes tegen aderontsteking voorschreef. De derde keer ging ik naar mijn huidige huisarts van S., die wel de juiste diagnose stelde en zelfs de conclusie trok dat ik definitief van de boosdoener verlost diende te worden. Deze is dan ook aan het begin van dit millennium van lies tot kuit 'gestript', zeg maar er binnenstebuiten uitgetrokken. Dit geschiedt onder narcose in het (IJsselland-) ziekenhuis en daarna moet je wekenlang met een drukverband rondlopen. Niet lang daarna kreeg ik trombose in mijn linkerbeen alwaar inmiddels ook een spatader mij het leven zuur maakte. Deze moest dus ook gestript worden zodra ik geen bloedverdunners (vanwege die trombose) meer nodig had, ditmaal van knieholte tot kuit. Omdat hier om 'het diepe systeem' ging, moest ik permanent (behalve 's nachts) een steunkous dragen. dit heb ik zeven jaar volgehouden. Na mijn hernia-operatie vond ik het welletjes en nam het risico.
Het ging dus jaren goed maar afgelopen zomer kwam het eczeem weer terug en dus was het tijd om weer eens grote schoonmaak te houden. De huisarts stelde voor dit bij de Helderkliniek te doen, daar heeft hij goede ervaring mee. Aldaar werd vastgesteld dat zich zowel links als rechts weer spataderen te vinden zijn, links weer een korte, die met een laserstraal behandeld ging worden en rechts weer een lange kronkelige (long and winding, zeg maar), die met schuim te lijf zou worden gegaan. Ik moest zelf bij de apotheek boodschappen doen: Oxazepam (leve Oxazepam!) tegen de zenuwen, Celebrex tegen onstekingen en pijn, Pantazonol om het maagje te beschermen, en last but not least Fraxiparine. Deze bloedverdunner moet ik zelf, vijf dagen lang, na de behandeling inspuiten. Hier zag ik nog het meest tegenop.
