Voor aap

Ik heb, zoals zovelen, een inkjetprinter. De mijne is van Hewlett Packard, een bedrijf dat tot voor kort keurig netjes, als je een nieuwe cartridge kocht, een envelopje bijsloot waarmee je de lege gratis en voor niks naar een verzamelpunt in Frankrijk kon sturen. Daar werden ze dan gerecycled.

Dat is om een of andere reden gestopt en daarom heb ik, omdat ik er niet van houd ze weg te gooien, bij Stichting AAP vijf inzamelzakjes besteld. Dat kost ook niks en die kun je ook weer gratis opsturen naar het AAP Collection Centre. Van de opbrengst wordt het redden van apen en andere uitheemse zoogdieren gefinancierd. Dat dat wel nodig is kun je hier lezen. Je kunt ook mobieltjes inleveren of Airmiles sparen. Alles bee(s)tjes helpen!

Size matters

Wij hebben jarenlang de Volkskrant gelezen, eigenlijk vanaf eind jaren 70. Toen onze dochters eind jaren 90 naar het voortgezet onderwijs gingen besloten we, vanwege de grotere toegankelijkheid en het plaatselijke nieuws, over te stappen op het Rotterdams Dagblad, geïncarneerd vanuit Het Vrije Volk en Rotterdams Nieuwsblad. Deze laatste was een uitgave van Sijthoff Pers, eigenaar ook van Uitgeverij De Botlek, mijn voorlaatste werkgever waar ik 16 maanden gewerkt heb. Ik werkte daar als Advertentie-acquisiteur (de Spaanse Acquisitie, zeg maar) voor Botlek1, een regionaal huis-aan-huisblad en zusteruitgave van Botlek2, Brielse Courant en Hellevoetse Post. Dit onder de bezielende leiding van Cees van Wijngaarden en Henny Kester-de Kievit, beiden lokale helden m/v (Henny was tevens wethouder) in respectievelijk Spijkenisse en Brielle. Met Henny ben ik nog een keer op werkbezoek geweest in de drukkerij van Sijthoff, gevestigd in Delft.

Het Rotterdams Dagblad werd in 2005 ingelijfd bij het Algemeen Dagblad, waarna het allengs afgleed naar een voor ons minder interessant nieuwsmedium. Vandaar dat we afgelopen herfst besloten om, mede uit zuinigheidsoverwegingen, het AD op te zeggen. We lezen hem nu mee met Carla's moeder. Het is wel raar, geen eigen krant, zodat we toch maar eens een proefabonnement op de Volkskrant hebben genomen. Dat beviel zo goed dat we nu na al die jaren weer abonnee zijn. Het AD verscheen in tabloidformaat, zeg maar half zo groot als de Volkskrant, dat tot vandaag in broadsheetformaat verscheen. We maakten al grapjes dat we een grotere tafel moesten kopen om tegelijkertijd de krant te kunnen lezen. Dat hoeft dus niet meer, want vanaf vandaag verschijnt de Volkskrant, als één der laatste Mohikanen, ook in tabloidformaat. De weekendbijlagen echter in berlinerformaat, wat iets groter is.

Voor geen meter

Parkeren

Stadstoezicht beschermt in de aanloop naar 31 december alle ruim 2.500 parkeerautomaten in de stad tegen vandalisme. Op 2 januari moeten alle automaten het weer doen. Wanneer u rondom de jaarwisseling een parkeerautomaat aantreft die afgeschermd is, hoeft u geen parkeergeld te betalen.

Tot zover de site van de gemeente Rotterdam.

Desondanks deed de parkeermeter op de 1e Blekerhof, hoewel niet afgeschermd, het op 2 januari het voor geen meter, wat mij prompt een naheffingsaanslag parkeer-belasting oftewel een prent opleverde. Aangezien ik het niet eens was met deze gang van zaken, heb ik bezwaar aangetekend. Dat kan du moment je het Duplicaat Naheffingsaanslag Parkeerbelasting met acceptgirokaart van de Dienst Gemeentebelastingen hebt ontvangen. Je moet wel eerst betalen. In de bijgesloten toelichting Parkeerbelasting wordt uitgelegd wat je rechten en plichten zijn. Helaas is het Bezwaarschrift niet toereikend voor de hierboven geschetste situatie. Je kunt eigenlijk alleen bezwaar maken, als je kunt aantonen dat je WEL betaald hebt! Vandaar dat ik er een briefje bij gedaan heb waarin de situatie nader wordt toegelicht.

Vandaag plofte de Uitspraak op Bezwaarschrift Parkeerbelasting op de mat. En verdomd, de boete en zelfs het parkeertarief zelve zijn kwijtgescholden. Er bestaat dus nog zoiets als gerechtigheid!

Bankcrisis

Bijna zeven jaar geleden kochten we, impulsief, bij IKEA een Karlanda hoekbank. De meisjes zaten nog op de middelbare school en we verwachtten gezinsuitbreiding (vriendjes), dus zit- hang- en ligruimte was belangrijk. We hebben er zelfs nog een tijd voetje aan voetje op geslapen, toen we halsoverkop Carla's moeder slaapruimte moesten bieden. Het is een log ding (de bank) en totaal niet flexibel. We hebben nu ruimte en flexibiliteit nodig. Verder is, na de verbouwing, onze kleur- en materiaalpalet eigenlijk zwart, wit, glas, metaal en een beetje hout geworden.

Normaal gesproken ben ik degene die het balletje (en het geld) aan het rollen brengt, maar nu was het Carla. Zij wilde out of the blue eens bij IKEA naar banken gaan kijken. Dus stonden we afgelopen zondag vroeg op, om rond 10.00 uur voor de gekte bij IKEA Delft eens te gaan neuzen. We waren het tamelijk snel eens: een driezits Karlstad met twee fauteuils, kleur Sivik darkgrey en aluminium pootjes. Nu maar hopen dat ze snel konden bezorgen. Nou dat kon, dezelfde avond nog! Op zondag!! Om 20.30 stond onze gang vol. Laura en Bruno kwamen gisteren om te helpen de boel in elkaar te zetten en Carla puzzelde over de opstelling. Ik kan niet anders zeggen: helemaal goed!

Nu staat de gang vol met oude bank. Het spul staat op Martkplaats maar het wil niet vlotten en ik ben al danig in prijs gezakt. Ik wacht nog een dag en dan bel ik Piekfijn!

//UPDATE 24/3: De bank gaat naar Frankrijk emigreren! Een zeer kordate dame uit Voorburg heeft er vandaag 75 euro voor neergeteld en vervoert het in twee delen met haar aftandse Peugeot 306 Break.

Zoek de verschillen

Mijn neef Hendrik woont in Brielle. Eigenlijk heet hij Hendrik-Jan, vernoemd naar zijn beide opa's. Hij woont met vrouw Gerda en dochter Anne in hartje Brielle in een huis dat hij al jaren aan het opknappen is. Er zit schot in, maar het is nog lang niet af. Dit weekend zijn we 'op visite' geweest met de hele Rotterdamse Toledo clan, inclusief Laura's vriendje Bruno. Hij komt uit Portugal en heeft tot nu toe alleen de wat grotere steden van Nederland gezien: Rotterdam, Amsterdam, Utrecht, Den Haag... Wij vonden het wel leuk om hem eens rond te leiden in een van Neêrlands oudste stadjes. Het speet hem dat hij zijn camera vergeten was. Aan de hand van het 1 april geschiedenis konden we hem het een en ander vertellen.

Ik wilde zelf ook een foto maken waar volgens mij de Kosteloze Openbare School heeft gestaan. Het stond tegen de achterkant van de nooit afgebouwde Catharijnekerk. Er zijn bijna geen foto's bekend van deze Klompenschool. Verder liepen we langs het eerste huis van mijn ouders, helemaal aan het eind van Maarland N.Z. (1938) en natuurlijk mijn vaders ouderlijk huis aan de Voorstraat.

Binnenkort gaan we hier een tijdje logeren en verder uitzoeken hoe het hier allemaal gegaan is.

In een deuk

Alsof de duvel er mee speelt. Vandaag, terugkomend van boodschappen doen, werd onze straat geblokkeerd door een verhuiswagen. Dus ik achteruit om te keren en om te rijden. Ik knalde pardoes op een paaltje. Ik vreesde het ergste en ja hoor, flinke deuk in de bumper. Daar zat al een flinke kras op. Daags na aankoop in 2003 reed ik er namelijk mee naar de C1000 waar de parkeervakken geflankeerd worden door betonnen randen. Die zijn net iets hoger dan de onderkant van de auto en daar schuurde ik dus bij het inparkeren overheen. Een flinke schaafwond aan de onderkant was het gevolg. Gelukkig wordt dit nu rechtgezet, over anderhalve week krijg ik mijn nieuwe bumper. Jippie!!

LED it be

In oktober 2007 is er in de Peus ingebroken. Een boefje had een ruitje ingeslagen en kon daarna eenvoudig het portier openmaken. Hij was kennelijk op zoek naar iets waardevols voor de verkoop, want de hele auto lag overhoop. Lades en kastjes doorzocht, maar niets van zijn gading gevonden want ik bewaar niets van waarde in mijn auto. Dacht ik. Ik heb dezelfde dag nog online aangifte gedaan en de verzekeraar gebeld. Daarna kon Carglass de boel opknappen.

 

 

Pas later ontdekte ik dat er wel degelijk iets gestolen was. Slechts een kleinood, maar toch. Het was mijn zaklantaarn, een mini MAGLite. Het was een relatiegeschenk van het bedrijf waar ik werkte. We waren net verhuisd en er mocht, vanwege ruimtegebrek, niets meeverhuizen. Ik vond het een mooi ding voor in de auto, dus deze ging mee. De dief zal er ongetwijfeld tijdens de uitvoering van zijn wandaden gemak van hebben gehad.

Toen ik gisteren toevallig in de MediaMarkt liep, zag ik de Philips LightLife zaklantaarn. Iets korter en dikker dan de MAGLite en voorzien van een LED lampje met 50.000 branduren. Dat is 5,7 jaar! Hij was 10 euro afgeprijsd, dus ik kon hem niet laten liggen. Je mag niet direkt in het licht kijken want dat is te fel.

Oud papier

'Dat mag in de Brielsche Krant!' placht mijn moeder vertwijfeld uit te roepen als er zich iets onverwachts had aangediend. Bedoeld werd natuurlijk de Nieuwe Brielsche Courant, spreekbuis van de Voorne-Puttense bevolking. De NBC is in 1875 door de boekdrukker Johannes Karel Overbeeke (1845-1939) opgericht. De jaargangen tot en met 1945 zijn enkele jaren geleden gedigitaliseerd. Op de site van het Streekarchief Voorne-Putten Rozenburg kun je er op trefwoord of op datum in zoeken. Ik vond bijvoorbeeld in de Burgerlijke Stand het trouwen van mijn ouders en de geboorten van mijn oudste broer en beide zussen.

Toledo's Gelukskantoor,
Voorstraat 73 Brielle

Hierdoor geïntrigeerd ging ik op zoek naar informatie over mijn opa aan vaders kant, Jacob van Toledo. De man is in 1952 overleden en het enige dat ik weet is dat hij keurmeester was bij de Coöperatieve Brielsche Groenten- en Fruitveiling en dat hij daarnaast lootjes verkocht. Hij en diezelfde veiling jublileerden in 1939.

Ik heb verder heel wat advertenties gevonden.  In 1932 is er voor het eerst sprake van Toledo's Gelukskantoor. Ik ga er van uit dat hij kantoor hield op het woonadres, Voorstraat 73, nu Voorstraat 5. Het huis behoorde eerder toe aan Joh. H. Been.

In de oorlog, mijn ouders waren toen al getrouwd, wordt opa genoemd inzake Rijcke-Trek-Loten, waar behoorlijke prijzen mee konden worden gewonnen. Deze werden uitgegeven door de De Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart (KNVvL).

Groenten uit Brielle

Brielle: Lotc. van Toledo

Een Rijcke-Trek-Lot

The parasites will love you when you’re dead

Mijn kennismaking met Mark Linkous, alias SParKleHOrsE, was op Oor's cd-sampler World of Noise in 1996. Daarop stond het nummer Spirit Ditch, dat mij aanspoorde heel snel de cd te kopen met de onwaarschijnlijke titel

 

 VIVADIXIESUBMARINETRANSMISSIONPLOT.

Dit hoogstandje in lo-fi is sindsdien een van mijn favoriete cd's, vol songs met gefluisterde zang begeleid door lieflijk getokkel op de gitaar tot noise-uitbarstingen en een hoofdrol voor een aftands antwoordapparaat. Mark weet mij hiermee tot op het bot te ontroeren. Lijdend aan zware depressies deed hij afgelopen weekend een zelfmoordpoging die bijna verkeerd afliep. Hij schoot zich door het hoofd maar bleef in leven. Hij overleed uren later in het ziekenhuis.

YouTube: Homecoming queen.

Weird sisters
The parasites will love you when you’re dead
La la la, la la
Hiding all the rattles in the bed
La la la, la la
Come crawling in
With bulging eyes
Now I can see
There’s a bad moon on the rise

Raking all the gravels from the tracks
La la la, la la
Forget about the daggers in the backs
La la la, la la
Scream cross the lawn
With fire in her hair
Millionaires come tumbling
Down the stairs

A big wind spitting female
Rain and teeth
La la la, la la
The dark wolves fell upon me
Wools and fleece
La la la, la la
Come crawling in
With bulging eyes
Now I can see
There’s a bad moon on the rise

Ook op YouTube.

Inspiratie

Het Nederlands Architectuur Instituut hebben wij zeventien jaar lang genegeerd. Tot we een tijdje terug via de Bankgiroloterij vrijkaartjes konden krijgen. Het is nu toevallig museum van de maand. Aan de voormiddag van de Rotterdamse Museumnacht brachten we het een bezoekje. Het is een intens lelijk gebouw, zowel van buiten als van binnen. Verder schittert bewegwijzering zowel buiten als binnen door afwezigheid. Er zijn twee exposities gaande die onze aandacht trokken: Strijd om de stad en Architectuur als noodzaak. Vooral de eerste is een verdeeld genoegen omdat de lay-out dramatisch slecht is. De tweede was heel interessant, omdat het een aantal mogelijke oplossingen biedt voor de huidige wereldproblemen.

Veel leuker is Huis Sonneveld, gelegen aan de overkant. In 1933 gebouwd in opdracht van Albertus Sonneveld, directeur van Van Nelle. Het is ontworpen door Architectenbureau Brinkman en Van der Vlugt die onder meer verantwoordelijk is voor de Van Nelle fabriek en de De Kuip. Het is een van de grote voorbeelden van Het Nieuwe Bouwen. Het inrichting is werd verzorgd door W.H. Gispen. Het werd in 1999 gerestaureerd en twee jaar later opengesteld voor publiek.

Dat moet bij binnenkomst slofjes aantrekken en eventueel gewapend met audiogids door het huis worden geleid. Wij deden het zonder de laatste. Het huis oogt nog bijzonder modern, ook binnen hoewel de materiaalkeuze niet echt meer van deze tijd is. Er is werkelijk aan alles gedacht en tot in de details uitgewerkt. Het Gispeninterieur maakt het helemaal af.



Het aroma komt je tegemoet

Hand in hand

Enigma

Na de Twingo Gordini komt Renault nu met de Clio Gordini. Dit bericht voerde mij terug naar de jaren '70, toen mijn vader in een Renault R8 Major rondreed.

Als tiener was ik al driftig aan het fotograferen. Ik had eerst een camera die mijn broer Henk op de kermis gewonnen had. Later 'erfde' ik de Agfa Clack van mijn ouders en fotografeerde alles wat los en vast zat. Zo ook de aankomst van mijn ouders in Amersfoort, ten huize van mijn tante Maartje die onlangs is overleden. Mijn moeder heeft er duidelijk zin in. Wat mijn vader dacht was, zoals altijd, een raadsel.