To know her is to love her

Toen we afgelopen zaterdag bij mijn neef Hans waren om definitief afscheid te nemen van mijn overleden tante Maartje (de urn met haar as staat in de tuin), ontdekte ik dat hij een cd heeft van The Beatles getiteld The Decca Tapes. Hierop staan 12 van de in totaal 15 nummers die zij op 1 januari 1962 opnamen tijdens een auditie bij Decca, een grote platenmaatschappij destijds. Helaas werden onze jongens afgewezen met als argument dat gitaarbandjes passé waren. Jammer voor Decca zoals we allemaal inmiddels weten. De tape kregen ze mee maar die raakte in vergetelheid, tot in 1978 een aantal illegale singles verschenen die van deze tapes getrokken waren. Het duurde tot 1991 voor deze cd verscheen, waarop de drie Lennon/McCartney nummers ontbraken. Twee daarvan verschenen op Anthology 1 en één nummer ontbrak ook daarop, namelijk Love of the loved. Dit laatste nummer staat dan weer wel op YouTube en met behulp van de site Listen To You Tube kon ik dit weer tot een MP3 converteren, zodat ik nu een eigen versie kan branden met alle 15 nummers.

Hieronder de tracklist:

The Decca Tapes

To know her is to love her - Spector

Crying, waiting, hoping - Holly

September in the rain - Warren

Besame mucho - Velasquez/Wilson/Skylar

Searchin' - Leiber/Stoller

Sheik of Araby - Smith/Snyder

Till there was you - Wilson

Take good care of my baby - Goffin/King

Memphis - Berry

Sure to fall - Perkins/Cantrell/Claunch

Money - Gordy/Bradford

Three cool cats - Leiber/Stoller

 Anthology 1

Like dreamers do - Lennon/McCartney

Hello, little girl - Lennon/McCartney

 Geript van YouTube

Love of the loved -Lennon/McCartney

Knipperde er iemand?

Op deze foto is het niet echt duidelijk, maar Simonne, Frits en ik waren echte maatjes in de 4e en 5e klas van de HAVO op Blaise Pascal. Deze foto is dan ook aan het begin van ons eerste schooljaar samen, in 1973 genomen (Simonne links- en Frits rechtsachter, ik middenvoor inderdaad met die schattige roze sokken). We probeerden er zo nonchalant en cool mogelijk uit te zien, maar volgens mij knipper ik met mijn ogen.

Tijdens ons laatste uitje mijmerden Simonne en ik erover hoe veel plezier we toen hebben gehad en dat we Frits misten. Ik besloot Frits maar eens te googelen en verdomd, ik had een hit. Via zijn werkgever stuurde ik een mailtje of hij inderdaad onze Frits was, wat zo bleek te zijn. Frits hield een beetje af maar nadat ook Simonne ingelicht was rolde het balletje snel, we zouden afspreken in de Eau Lounge aan de Boompjes in Rotterdam. Dat is helaas een beetje moeilijk te vinden maar dat is toch gelukt, nadat ik Simonne telefonisch naar binnen had geloodst en door Frits op de stoep bijna van mijn sokken werd gereden.

Het was alsof de tijd had stilgestaan en we gewoon verder gingen waar we 35 jaar geleden waren opgehouden. We hebben nog steeds dezelfde humor en reageren bijna identiek met dezelfde grapjes. Eng gewoon. Simonne probeerde ons te fotograferen met haar nieuwe Nikon, maar kreeg steevast de opmerking 'Knipperde er iemand?' op haar schermpje. Simonne had ook nog cadeautjes voor ons meegebracht, in de vorm van stichtelijke boekjes.

De Eau Lounge is trouwens schitterend gelegen aan de Nieuwe Maas, recht tegenover het Noordereiland. Het was volle maan, warm en windstil. Op een gegeven moment belde Carla dat ze naar ons toe wilde komen, ze was de hele dag met haar moeder in het ziekenhuis geweest voor diverse controles en uiteindelijk is ze opgenomen, nadat ze nog eens bijna drie uur op 'Spoed' Eisende Hulp had gezeten. Ze was kapot en dankbaar dat ze een roseetje aan de lippen kon zetten, alsmede een Bocadillo Gamba Aioli. Ook Carla kon het niet vinden, ik had Aquadinges gezegd in plaats van Eau Lounge. Dacht zij weer dat het Water was, elders aan de Boompjes. Het is goedgekomen.

Maaiveld

Banale zaken kunnen je danig in beslag nemen. Neem Celma en Robert, met hun boerderij in Normandië. Daar groeit het gras de pan uit en daar moest nodig iets aan gedaan worden. Tijdens mijn laatste bezoekje liet ik mij ontvallen dat ik best mee wilde helpen, welk aanbod in dank werd aanvaard. Zo geviel het dat Robert en ik afgelopen zondag om 08.00 uur op weg waren naar Saint-Agnan-de Cernières. Halverwege, in de stad Arras, pikten we een terrasje.

Eind van de middag waren we ter plaatse. Achter de boerderij werd al gehooid, door drie tractoren tegelijk. Het weer was goed, zonnig en droog. De vorig jaar uitgegraven vijver barst van de kikkers en we zagen zelfs een slang! 's Avonds ontstak Robert nog een vreugdevuur en na de koffie met Calvados gingen we ter bedde, ik in de TV-kamer. De kikkers hielden me wakker.

  's-Anderendaags was het druilerig en van grasmaaien zou niets komen zo dachten we. Geen nood, er was verder genoeg te doen. De grasmaaier prepareren, stenen en puin langs de vijver leggen et cetera. 's Middags speelde Nederland tegen Denemarken, wat ik per se wilde zien. Robert had wel wat anders te doen, afval wegbrengen naar de déchetterie (milieustraat) en boodschappen doen voor het avondeten en de volgende dagen. Bij de bakker in Montreuil-l'Argillé haalde Robert dagelijks un pain et un bûcheron (stok- en rond bruin brood).

Na de wedstrijd was ons gras dermate droog dat ik de Honda kon bestijgen en, na wat aanloopprobleempjes, het gras kon maaien. Intussen deed Robert de moeilijke stukjes, inclusief hele braamstruiken, met een kleine maaier. Na de (helaas verplichte) wijn en knabbels op het terras en avondeten hebben we tot diep in de nacht gepraat, waarbij opviel dat we toch wel totaal verschillende persoonlijkheden zijn, zonder dat dit overigens tot enige wrijving leidt.

Dinsdagochtend heeft Robert me Bernay laten zien, een rustig provinciestadje in de buurt. Via een toeristische route zijn we weer teruggereden. 's Middags heb ik het hele grasveld opnieuw gemaaid, nu met de messen een stuk lager zodat er nog een flink stuk afkwam. Het resultaat: biljartlakentje!

Raymond Keulemans: eat your heart out!

Daarna zijn we het weiland achter de boerderij ingegaan, waar normaal koeien lopen maar nu even niet. Achterin is een mare* waar zich gevogelte en gedierte ophoudt. Het konijntje op de foto is dood, maar zat daar alsof het elk moment kon wegrennen. Weer terug op het terras begluurden we de buurvrouw die heur haag te lijf ging met een door benzine aangedreven heggenschaar, groter en zwaarder dan zijzelf. Na de maaltijd gingen we niet al te laat slapen, morgen gaan we redelijk vroeg weer naar huis.

*Van Dale: ketelvormige inzakking in niet-vulkanisch gesteente, gewoonlijk een meer.

Haring lite

Van paling naar haring is maar een klein stapje. Vorig jaar ben ik, toen vrouw- en dochterlief naar Barcelona waren afgereisd, bij Petra langs geweest om eens lekker nieuwe haring te gaan eten. Dat beviel zo goed dat zij dit jaar Carla en mij uitnodigde om vandaag hetzelfde te doen. Het is vandaag namelijk de eerste dag van de nieuwste haring dit jaar. Die datum staat heel lang van te voren vast en in maart hadden we al afgesproken. Het dreigde vandaag slecht weer te worden, dus het parapluutje ging mee. Onnodig, want het was goed weer.

Met de Peus koersten we richting de Visafslagweg(!) in Scheveningen, naar Simonis Aan De Haven. We bestelden eerst maar eens zes haringen, mocht het tegenvallen dan laten we het daarbij. De haringen zijn minder vet dan vorig jaar maar toch zeer smakelijk en met iets meer bite. Dat smaakte naar meer, dus nog maar eens zes besteld. Zalig. Daarna liepen we nog even naar het strand, waar we bij de Waterreus een drankje nuttigden. We waren best dorstig na vier haringen de mens m/v! Toen begon het toch te betrekken, dus kuierden we maar weer richting auto. We kochten nog wel wat Hollandse garnaaltjes voor door de sla.

We spraken af dat we dit elk jaar gaan doen. Daarna reden we via IKEA Delft waar we nog een tuintafeltje wilden kopen ter vervanging van de tafel van twee, die nu na een jaar ernstig krom begint te trekken. Helaas waren die wegens verbouwing resp. ruimtegebrek niet meer te koop. In Rotterdam bij de HEMA: geen tuintafel. Blokker: geen succes. Xenos: bingo! Mèt stoeltjes, want je moet toch èrgens op zitten?

Palingdorp

Carla had het idee om vandaag eens naar Volendam te gaan, zij is er nog nooit geweest, Mariska en Laura evenmin. Jaren geleden ben ik er wel geweest. Uitgenodigd door een hard- en software leverancier zeilden een aantal klanten en hun personeel van Muiden naar Volendam vice versa waar we zelfs nog in klederdracht op de foto zijn gezet, die 'helaas' zoek is.

Gisteren waren de dames bij ons wezen barbecueën (zomer, zon, tuin: doe de wiskunde) en bleven ook slapen. Vandaag was het helaas geen mooi weer, wel warm maar bewolkt. Er wordt krek om 14.00 uur regen voorspeld in Volendam. Het blijkt net zo toeristisch te zijn als verwacht, maar dat is geen bezwaar. Er is een soort braderie, best gezellig. En inderdaad, het begint om 14.00 uur zachtjes te regenen. We scoren nog wel even vier gerookte palingen.

Omdat we toch in de buurt zijn rijden we ook even naar Marken waar we in 2004 ook al eens geweest zijn. We 'boffen', de manifestatie Kunst in Zicht wordt daar net gehouden. Ik spot ook nog een Peugeot 404, een pruttelende roestbak. We reden via de kustlijn weer terug. Het pittoreske dorpje Durgerdam is helaas niet meer per auto toegankelijk, daar moesten we omheen rijden. Jammer.

In 1934 kwam Pau Li de kleine Chinees uit, geschreven door Henri van Woude, met tekeningen van Willy Sluiter en uitgegeven door Paul C. Kaiser Biskwie-, Koek- en Beschuitfabrieken te Rotterdam. Het gaat over de Chinese jongen Pau Li die uiteindelijk in Volendam terecht komt en daar allerlei avonturen beleeft. Als kleine jongen heb ik dat album vele malen gelezen, het was verluchtigd met plaatjes die je destijds kon sparen en in het album kon plakken. Hoe wij er aan kwamen weet ik niet, maar het was al heel oud (1934).