Op één of andere manier zijn Carla en ik vuurtorenfetisjisten. Dat komt waarschijnlijk door het vuurtorentje van Hellevoetsluis, ons geboortedorp aan het Haringvliet. Nu had Carla gelezen dat je in de vuurtoren van Harlingen kon overnachten, het is een éénkamer hotel. Je moest wel ruim van te voren reserveren. In de praktijk kwam dat neer op meer dan een jaar! We hadden het idee opgevat ons 25-jarig huwelijksfeest in 2004 saampjes te vieren in deze vuurtoren. Helaas konden we op de huwelijks-dag zelf, 9 november, niet terecht. Het werd de veertiende.
Ik kwam er bij toeval achter dat een collega van mij, Liliane, in de vuurtoren van Marken woonde. Het heet officieel Het paard van Marken. Desgevraagd had ze er geen bezwaar tegen als we op weg naar Harlingen even langs zouden komen voor een bakkie. Liliane en haar man Thijs ontvingen ons gastvrij, we kregen koffie met koek en een rondleiding door het huis en de vuurtoren. Thijs beheert de toren en heeft hem gerestaureerd. Het ziet er allemaal prachtig en authentiek uit. Trots laat hij ons de door hem op de kop getikte misthoorn uit de vuurtoren van het voormalig eiland Schokland zien en demonstreert de mistbel. Ze hebben plannen om een Bed & Breakfast te beginnen.
Via Noord-Holland en de Afsluitdijk rijden we naar Harlingen. Het waait en het miezert inmiddels. We parkeren achter de vuurtoren en melden ons telefonisch bij de eigenaresse, van wie we de sleutel krijgen. Eenmaal binnen moet je, onverwachts, een flink aantal trappen op. Het woongedeelte bestaat uit twee verdiepingen: badkamer/toilet en woon-/eet-/slaapkamer. Het is voorzien van alle gemakken, een Bose systeem, flatscreen tv, Quooker, kingsize maar rond bed... Ramen heb je ook rondom en door de regen en zeewind zijn die behoorlijk smerig. Een nachtmerrie voor glazenwassers! Op deze hoogte waait het stevig en de miezer van beneden lijkt hier op slagregen. Boven het woongedeelte is nog het lichthuis. Via een ijzeren laddertje wurmen we ons daarheen. Je kunt hier naar buiten en rondlopen, je moet alleen geen hoogtevrees hebben. Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we Harlingen in. We ontsteken de (gloei)lamp in het lichthuis, voor het geval we de weg terug niet meer kunnen vinden. Harlingen is een alleraardigst stadje en we struinen wat langs de winkeltjes. We zien ook restaurant annex kunstgalerie De Gastronoom en reserveren daar een diné voor twé.
Eénmaal terug in de toren zetten we Sting maar eens op (Sacred Love) en trekken wat flesjes Mooi Uitsig 2004 open. Hoe toepasselijk! We genieten inderdaad van het uitzicht, vertrekkende en arriverende schepen van en naar de Waddenzee en de zonsondergang. Kan het romantischer?
Het restaurant serveert de nouvelste cuisine, inclusief ijs van karnemelk. Carla vindt dat laatste maar zozo. De plicht roept, dus op naar de vuurtoren, alwaar wij onze huwelijksnacht nog eens dunnetjes overdoen (tijdens de echte kwamen we niet verder dan champagne drinken en geld tellen). 's Anderendaags, we hadden ter camouflage Sting maar weer eens van korf gehaald, werd er stilletjes een mand met ontbijt boven voor de deur gezet. Wij hadden niemand gehoord! Er zat zoveel in dat we onderweg naar huis er de hele dag van hebben kunnen eten.De teller staat inmiddels op 1508...
