Kwelling

Planking (onbekend slachtoffer)...

Vandaag, net terug van een klusje in de stad (brievenbusklep vastschroeven bij Mariska) ging de telefoon. Ik was nog aan het parkeren. Ik had niet in de gaten wie het was, maar een dame zei dat ze mij miste. Ik was gevleid maar had geen idee wie het was. Het bleek de receptioniste van mijn podotherapeut te zijn. Ik had de afspraak, die ik in mijn oude telefoon had opgeslagen, gemist. Of ik toch maar meteen kon komen? Natuurlijk, ik reed gedwee terug naar de stad. Daar moest ik een half uur wachten, voor straf neem ik aan. Ik werd vervolgens in een behandelkamer gedirigeerd en moest eerst mijn voet(af)druk laten meten. Uit de grafieken, die luttele minuten later triomfantelijk op het beeldscherm verschenen, bleek dat de druk op de rechter voorvoet en linker achtervoet te hoog is. Daarvoor werden mijn zooltjes prompt aangepast. Daarna moest ik neerzijgen in een soort massagestoel. Het leek meer op een variant van de Comfy Chair, het geliefde martelwerktuig van Monty Python's Spanish Inquisition. Het apparaat past zich aan je lengte en bouw aan (dit gaat gepaard met het gevoel dat je in de breedte in elkaar gedrukt en in de lengte uit elkaar getrokken wordt), om je vervolgens aan een massage te onderwerpen. Je achterkant wordt, dan weer ritmisch dan weer a-ritmisch, beklopt, geprikt, vermurwd terwijl je middenstuk een soort gerobotiseerde lambada danst. "Doet het ergens pijn?" vroeg de podo na een tijdje subtiel. En meteen, voor ik kon antwoorden: "het moet minder worden na een paar minuten!" Dat luchtte op. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Daarna mocht ik mijn sokken en schoenen, mèt verhoogde zooltjes, weer aantrekken en een nieuwe afspraak maken. Het wordt begin september. Benieuwd aan welke kwelling ik dan zal worden onderworpen.



Verjaardagspastéisje

Het pannenkoekenfeest was een succes. Lurdes, Bruno's zus, vertrekt morgen naar Guinee-Bissao voor een stage, een project om schoolkinderen Engels en Science te leren. Tot haar verrassing gaat haar moeder, die daar is geboren, mee. De volgende dag gingen wij gedrieën de stad in. We stapten uit in de wijk Alfama en liepen door straatjes naar de Praça do Commércio waar we even aan het water vertoefden. Daarna liepen we via Baixa (de lage) naar Bairro Alto (de hoge) stad.

De naam suggereert al dat dat een hele klim is, maar we namen de Elevador de Gloria, een tot lift omgetoverde tram. Het kost wel 3€ pp. Binnen werden we door een oude baas vergast op een in louter Portugees gesproken commentaar. Eenmaal boven bleef hij ons stalken dat we vooral van het uitzicht moesten genieten. Daarna nam hij nog driemaal afscheid. We zakten weer af en belandden bij de Elevador Santa Justa, waar je voor een fortuin weer naar beneden kan. Wij liepen liever. Via Rua Augosto gingen we weer terug naar Alfama, door steeds nauwer wordende straatjes, steegjes eigenlijk tot we uitkwamen op een pleintje bij het Museu do Fado, waar we wat dronken.

Bruno ging 's avonds voetballen met collega's en nam er één mee, waarmee we zijn gaan eten op een terrasje. We namen Caracóis, piepkleine slakjes. Mariska griezelde ervan maar at uiteindelijk de meeste. Verder gestoofd varkensvlees en een worst die meer had van een in bouillon gedrenkt brood. Wel heel lekker allemaal en natuurlijk vergezeld van een glas Sagres (óók Heineken).

Donderdag en vrijdag waren Laura en Bruno vrij. En Carla was jarig, ze werd 50 (niet verder vertellen). 's Ochtends gingen alle vrouwen naar de kapper, recht onder het appartement. (ik was maandag al aan de overkant naar de herenkapper geweest voor 9€). Het is spotgoedkoop en nog goed ook. Carla ziet er als herboren uit en ik werd weer helemaal opnieuw verliefd... Vandaag gaan we naar Belém. Carla wilde per se Pastéis de Belém op haar verjaardag eten en naar een Fadorestaurant. At your service! Met de trein en metro reden we tot Cais do Sodré en toen lopend naar het westen. We bekeken een overdekte markt, maar waren eigenlijk te laat.

Na een korte wandeling was het al weer tijd voor de lunch, wat we aten bij A Merendeira, waar je voor 5€ van het Peça Menu kunt genieten, echt heel lekker. Vandaar namen we de bus naar Belém, hoewel Bruno per ongeluk de tram nam (zonder te betalen). Daar liepen we via Praça Afonso de Albuquerque naar het Padrão dos Descobrimentos, het monument van de ontdekkingsreizigers. Het is behoorlijk druk, sowieso erg toeristisch en het is ook nog eens schoolvakantie. Helaas voor sommige kinderen moeten ze als padvinder de akela aanhoren over de heldendaden der Portugezen. Ze zitten het maar uit. Het is voor de vijfde achtereenvolgende dag schitterend zomerweer dus een terrasje is snel gepakt. Een biertje aan het water, wat wil je nog meer? Deze idylle duurt niet lang want we moeten voort.

Via de Torre de Belém lopen we naar Fábrica dos Pastéis de Belém, waar ze de onvolprezen Pastéis de Belém fabriceren (je verwacht 't niet) én verkopen. Je kunt het er aan de buitenkant niet vanaf zien, maar het is heel groot. De pastéis zijn heerlijk, we bestellen twee rondjes. Daarna rijden we met het trammetje, waar we behoorlijk lang op moeten wachten, richting Bairro Alto, naar het fadorestaurant Canto do Camões.

We zijn de eersten en zitten pal in de hoek waar het fadogezelschap acte de présence geeft. Twee gitaristen (één op guitarra portuguesa en één op viola de fado) en afwisselend een (blinde) zanger en twee zangeressen. Aan het eind een grande finale met een vraag-en-antwoord zangstuk, ik denk over een driehoeksverhouding (ik gok want alles was in het Portugees). Heel authentiek. Mariska en ik aten stokvis (Bacalhau - een anagram van kabeljauw). Heerlijk! De rest had Escalopes Vitela (kalfsoester) of Arroz Tamboril con Gamba. Ik had bier en de rest sangria. Geweldig lekker allemaal. Toen we thuis kwamen waren we twaalf uur op den been en geheel gevloerd.

Vrijdag, de laatste dag. We doen het rustig aan. Uitslapen, ontbijten met de chorizobroodjes die we gisteren in de doggybag meenamen en naar de markt onderaan de heuvel. Carla kocht een pond aardbeien voor 90 cent! Daarna een drankje in het park onder een enorme boom waarvan de naam me niet te binnen wil schieten.  Vandaag staakt het openbaar vervoer weer eens, ik hoop dat het niet te druk is op weg naar het vliegveld.

Zonnebrillen

Niet gehinderd door vulkaanuitbarstingen of sneeuwstormen vertrokken we zaterdagmiddag richting Portugal. De vlucht was voorspoedig en we landden, na een rondvlucht boven de stad en zee, op vliegveld Lissabon. Met de C4 van Bruno's moeder (bestuurd door zijn vader die op een kussentje zat) en een taxi spoedden we richting Póvoa de Santa Iria. Laura, Bruno en Mariska hadden ons, bij wijze van gezamenlijk verjaardagscadeau, uitgenodigd om in de week dat Carla jarig is (en een niet nader te noemen leeftijd bereikt) te komen logeren. Die rest van de avond besteedden we aan een uitgesteld sinterklaasfeest, met kleren (uit eigen kast) typisch Nederlandse eet- en snoepwaren gekocht bij Albert Heijn en Jamin en cadeautjes. Bruno haalde varkensvlees met schelpjes(!) bij de afhaalbarbecue alvorens we vroeg naar bed gingen.

Het beloofde mooi weer te worden en dat kwam uit. Vandaag staat Cascais op het programma, een bad-plaats ten westen van Lissabon. We gaan met het openbaar vervoer, eerst de trein, dan de metro en dan weer de trein. Bij elkaar ben je toch zo'n twee uur onderweg. Het systeem hier is dat je per lijn een kaartje koopt voor 50 cent. Die kun je dan per keer opladen voor een enkele reis of retour. De kaart is een jaar geldig. Als je, zoals wij nu ver moet, heb je drie kaartjes nodig. Dit zorgt in het begin voor de nodige stress, maar we komen er uit. We hebben inmiddels trek gekregen en Laura stelt voor dat we Indiaas (zij zei Indiaans) gaan eten bij Masala Restaurante Indiano. Het is een sfeervol restaurant en het eten is heerlijk en niet duur. Cascais is zonovergoten, de temperatuur schommelt rond de 25ºC, en we lopen langs de Port de Pesca naar het Parque Municipal da Gandarinha. Het is een echt familiepark met pauwen en kippen en allerhande ander gevogelte. Daarna lopen we langs de boulevard naar Parede, wat we niet redden wegens de afstand. We stappen een aantal haltes eerder op de trein naar huis. Helaas missen we de afspraak met Bruno en Rute, maar dat halen we nog wel in. Vlak bij huis deden we de boodschappen voor het avondeten. Helaas hadden ze geen patatjes meer, dus namen we kipnuggets en calamares en sla. Dat verorberd gingen we weer vroeg naar bed.

Maandag hadden we gepland om naar het Parque das Nações te gaan. Laura en Bruno moeten werken, maar Mariska is er al eens geweest en het OV hebben we inmiddels ook onder de knie. Het is weer warmer dan gisteren. We stappen uit op Oriente en verkennen eerst het terrein, aangelegd in 1998 ter ere van de Wereldtentoonstelling. Het is een soort themapark rond de zeevaarders en ontdekkingsreizigers, het (zee)stokpaardje der Portugezen. Gelukkigerwijs zijn er heel veel restaurantjes en barretjes met terras. Dat komt goed uit, want we hebben alweer trek en strijken neer bij Peter Café Sport met uitzicht over de Taag en de kabelbaan. Daarna gaan we shoppen in het luxe Centro Vasco da Gama. Mariska komt met armen vol tasjes weer buiten en ik heb zelf een micro-usb kabel gescoord bij Vobis. Moe maar voldaan gaan we huiswaarts en halen nog wat boodschappen voor het avondmaal. Ik maak Spaghetti Putanesca, zoveel dat Laura nog wel drie keer een lunchpakket er van mee naar haar werk kan nemen. Ook nu weer vroeg ter bedde want het is allemaal erg vermoeiend.

 

Vandaag doen we rustig aan. Er staat een enorme afwas en daarna gaan we naar de rivier (de Taag). Het is weer warmer en de zon brandt op onze, inmiddels roodverbrande, huidjes. De omstandigheden hier zijn zoals juli/augustus in Nederland! De rivier wordt bereikt, maar we belanden in één of ander krottenwijkje van het riviervolkje. Het ruikt er niet zo fris en de dames willen zo snel mogelijk weg. Via een andere weg is de rivier niet te bereiken dus druipen we af en lopen richting huis. Dit keer gaan we door het park, waar we op een bankje onze broodjes eten. Midden in het park staat het Palacio da Quinta de Piedade, waar Carla even van het toilet gebruik maakt. Daarna weer de klim, langs een soort kinderboerderij en dan weer boodschapjes doen bij de Minipreço. Vanavond ga ik pannenkoeken bakken voor de hele familie, inclusief Bruno's zuster Lurdes die overkomt vanuit Engeland. Morgen vertrekt ze naar Guinee-Bissao voor een stage.

 

Dumbphone

Inmiddels van Laura.

Vandaag heb ik met bloedend hart afscheid genomen. Van mijn Nokia 6303i Classic. Ik kocht het eind 2009, maar de accu (BL-5CT) was na krap een jaar al versleten. De inderhaast online bij Nokia aangeschafte nieuwe accu heeft het net zes maanden uitgehouden. Ik stond voor de keus: weer een nieuwe accu aanschaffen à €40 of, in afwachting van een door mijn eventueel toekomstige werkgever gefourneerde smartphone, een nieuwe dumbphone. Liefst geen Nokia, dat mag duidelijk zijn.

Inmiddels van Carla.

In tegenstelling tot de reguliere telefoonkooplui hebben ze bij MediaMarkt ruime keus in simlockvrije telefoons. Ik heb namelijk een 0€ sim only abonnement bij Vodafone. De keus was vrij snel gemaakt. Het is de Samsung GT-C3530 geworden. Deze is iets goedkoper dan de nog steeds verkrijgbare 6303i Classic, maar heeft een fractioneel groter scherm, is quad- in plaats van tri-band (Carla wil graag ooit naar Canada op vakantie) en beschikt ook over bluetooth, mp3, fm-radio en een 3.2 mexapixel camera. Ben benieuwd hoelang de accu het uithoudt...