 |
| Planking (onbekend slachtoffer)... |
Vandaag, net terug van een klusje in de stad (brievenbusklep vastschroeven bij Mariska) ging de telefoon. Ik was nog aan het parkeren. Ik had niet in de gaten wie het was, maar een dame zei dat ze mij miste. Ik was gevleid maar had geen idee wie het was. Het bleek de receptioniste van mijn podotherapeut te zijn. Ik had de afspraak, die ik in mijn oude telefoon had opgeslagen, gemist. Of ik toch maar meteen kon komen? Natuurlijk, ik reed gedwee terug naar de stad. Daar moest ik een half uur wachten, voor straf neem ik aan. Ik werd vervolgens in een behandelkamer gedirigeerd en moest eerst mijn voet(af)druk laten meten. Uit de grafieken, die luttele minuten later triomfantelijk op het beeldscherm verschenen, bleek dat de druk op de rechter voorvoet en linker achtervoet te hoog is. Daarvoor werden mijn zooltjes prompt aangepast. Daarna moest ik neerzijgen in een soort massagestoel. Het leek meer op een variant van de Comfy Chair, het geliefde martelwerktuig van Monty Python's Spanish Inquisition. Het apparaat past zich aan je lengte en bouw aan (dit gaat gepaard met het gevoel dat je in de breedte in elkaar gedrukt en in de lengte uit elkaar getrokken wordt), om je vervolgens aan een massage te onderwerpen. Je achterkant wordt, dan weer ritmisch dan weer a-ritmisch, beklopt, geprikt, vermurwd terwijl je middenstuk een soort gerobotiseerde lambada danst. "Doet het ergens pijn?" vroeg de podo na een tijdje subtiel. En meteen, voor ik kon antwoorden: "het moet minder worden na een paar minuten!" Dat luchtte op. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Daarna mocht ik mijn sokken en schoenen, mèt verhoogde zooltjes, weer aantrekken en een nieuwe afspraak maken. Het wordt begin september. Benieuwd aan welke kwelling ik dan zal worden onderworpen.
