Rondje van de zaak

Het binnenwerk.

Er zijn weinig producten zo lang in productie geweest als de Honeywell T87F thermostaat, die van 1960 tot 2002 in productie is geweest. Volgens mij is er niemand die er niet ooit één gezien heeft, danwel er één (heeft) gebruikt. Ons uit midden jaren tachtig stammende huis heeft er natuurlijk ook één, ter bediening van de stadsverwarming. Het beestje, dat nog mechanisch werkt met een kwikbolletje en een veer, heeft zijn beste tijd gehad. Aan- en afslaan gaat moeizaam en je moet hem steeds hoger zetten om hem aan te laten slaan.

Op onze slaapkamer hadden we een lekkende verwarmingsbuis, dus dat kon in ene moeite door gerepareerd worden. Modern als we zijn kunnen we dit soort klachten via de website van onze huisbaas indienen, waarna er contact met je wordt opgenomen voor een afspraak. Voor de zekerheid vroeg ik of bekend was dat we twee klachten hadden, maar dat was geen probleem. De monteur kwam iets na de afgesproken tijd maar had geen onderdelen bij zich voor de lekkage. Hij moest helemaal naar de groothandel om een klemkoppeling te kopen en dat kon wel weer een uurtje duren. En die thermostaat? Geen idee, de man (type Ruud de Wild, maar dan handig) had alleen een opdracht voor de lekkage... "Maar geen probleem hoor, dat maak ik ook in orde". Zo gezegd zo gedaan. De thermostaat is vervangen door een nieuw digitaal exemplaar, een sterk staaltje retro-industrieel ontwerp: de T87G Round On/Off, óók van Honeywell. Werkt precies hetzelfde, maar dan electronisch/digitaal. De oude, officieel vanwege het kwik chemisch afval, gaat naar de milieustraat.

Pimpelmees

Afgelopen voorjaar kochten we een mezennestkastje (de Vivara Bermuda) bij Vogelinformatiecentrum Texel. De dame achter de toonbank gaf als goede raad mee om dat kastje zo snel mogelijk op te hangen zodat men er alvast aan kan wennen voor het broedseizoen begint. Een paar weken geleden was het zover, het kastje hangt nu op het zuiden aan de berging en vanuit de keuken heb je er goed zicht op. Gisteren zag ik in mijn ooghoek iets fladderen en warempel, een meesje wipte naar binnen en weer naar buiten. Het was bezig de beste aanvliegroute uit te proberen en uiteindelijk vloog het direct, zonder tussenstop, naar binnen. Nader onderzoek bracht aan het licht dat het een pimpelmees is, herkenbaar aan de zwarte streep 'door' het oog. De vraag is nu of er alleen maar verkenningsvluchten worden uitgevoerd of dat er al serieus aan nestelen wordt gedacht...

Harrisongs

George Harrison overleed ruim tien jaar geleden op 29 november 2001. Gewaardeerd gitarist als hij was werd hij wel onderschat als liedjesschrijver, wat niet zo vreemd is in het gezelschap van John Lennon en Paul McCartney. Toch konden wij regelmatig kennismaken met zijn liedjes die met zekere regelmaat op hun albums verschenen en de toets der kritiek konden doorstaan. Toen de band uit elkaar ging had George tientallen songs op de plank liggen die in 1970 op de driedubbel-elpee All things must pass verschenen, waarvan ik de dubbel-cd sinds jaar en dag in mijn bezit heb. Het artwork bestaat slechts uit een flets zwart-wit-fotootje, genomen in 's mans achtertuin door de onlangs overleden Barry Feinstein. Als één van zijn laatste projecten werd in 2001 de jubileumversie (expanded & remastered) hiervan uitgebracht, nu in een luxe box en met een keurig boekje in kleur. Ik had al een kopietje, maar vandaag kocht ik dan eindelijk het origineel.

Aangezien ik gek ben op zelf samengestelde verzamel-cd's heb ik er ook een gemaakt van alle Harrison songs (Harrisongs*, zeg maar) uit de Beatleperiode:

Don't Bother Me
You Know What to Do

I'm Happy Just to Dance with You

I Need You

You Like Me Too Much

Think for Yourself

If I Needed Someone

Taxman

I Want to Tell You

Love You To

Within You Without You

The Inner Light

Only a Northern Song

Blue Jay Way

While My Guitar Gently Weeps

Piggies

Long, Long, Long

Savoy Truffle

Not Guilty

It's all too Much

Old Brown Shoe

For You Blue

I Me Mine

Something

Here Comes the Sun
All things must pass

* Ook, en niet toevallig, de naam van zijn muziekuitgeverij.

Winterkost

Kleuterschoolfoto 1962 of '63. *

Toen ik nog een zwijntje was aten we bepaalde gerechten op een bepaalde dag. Dat veranderde ook per seizoen. Zo aten we 's winters op vrijdag hachee. Omdat er draadjesvlees en ui inzat en ik sowieso een slechte eter was, ging dat er bij mij niet in. Tegenwoordig is dat wel anders. Vandaar dat vandaag, hoewel het donderdag is, hachee op het menu staat. Het recept haal ik, zoals wel vaker bij oud-Hollandse gerechten, uit de kleine IK KAN KOKEN uit 1955, maar dan wel aan de tijd aangepast.

Snijd het vlees is blokjes, eventueel vet verwijderen. Meng het met (zee)zout en peper uit de molen. Snipper de uien. Fruit eerst de ui in olijfolie waaraan je een beetje zout hebt toegevoegd tot er bruine randjes ontstaan. Doe de ui even op een bord en smelt in dezelfde pan een klont boter waarin je het vlees aanbraadt. Voeg de uien weer toe en twee eetlepels bloem. Zet dit even aan terwijl je het af en toe omroert. Voeg alle andere ingrediënten en een halve liter heet water toe en breng het geheel al roerend aan de kook. Laat de hachee 2 à 3 uur zachtjes pruttelen. Geef er gekookte aardappelen en rode kool met appeltjes bij.

Ingrediënten:

• pondje (500gr.) dikke rib
• 4 uien
• (zee-)zout
• klont boter en/of scheut olijfolie
• 2 eetlepels bloem
• kopje azijn
• 1 jeneverbes
• 2 laurierbladeren
• 3 kruidnagelen
• 4 zwarte peperkorrels
• scheutje zoute soja
• 2 theelepels (riet-)suiker
• (groente-)bouillonblokje
• ½ liter heet water
• braadpan

*©PAN FOTO, J. van Eijsden

Overcapaciteit

14 september 2011 | Tegelijk met '1' van The Beatles werd de Windows 8 Developers Preview gelanceerd. Vanwege ons verblijf in Portugal op dat moment had dit niet echt mijn aandacht, maar eenmaal thuis was ik toch wel heel nieuwsgierig. Zodoende downloadde ik deze versie, een bestand van 2,5Gb. Het betreft een ISO-bestand dat je nog naar een DVD moet branden. Microsoft beveelt aan om het op een schoon (leeg) systeem te installeren of op een lege partitie. Ik koos voor de tweede optie, hoewel ik geen lege partitie had. Ruimte op de bestaande harde schijf, de Maxtor Diamond-Max10 van 250Gb, evenmin, dus er moest een nieuwe komen.

oktober | Het werd de WD Caviar Green 1Tb Intellipower die ik in twee partities van 500Gb verdeelde, één voor data en één voor Windows 8. Ik had eerst natuurlijk een volledig back-up naar de NAS (Network Attached Storage) gemaakt. Data teruggezet naar de nieuwe D:-partitie en Windows 8 geïnstalleerd op de E:-partitie. Dat ging verbazend snel en zonder enig probleem. Verder constateerde ik dat vrijwel alle drivers voor hardwarecomponenten reeds ingebakken zijn of worden opgehaald via Windows Update, dus geen gezeur met drivers zoeken op het internet. Er wordt ook een Bootmanager geïnstalleerd, zodat je bij het opstarten van de PC kunt kiezen uit Windows 7 of 8. Windows 8 is ontworpen voor gebruik met een tablet of smartphone. Het hoofdscherm is dan ook onherkenbaar en onwerkbaar op een normale PC. Het Metro-interface is onder andere gebaseerd op de informatieborden van de metro in Seattle en verdeeld in tiles (tegels). Gelukkig kun je dit met een tweak in het register uitzetten. Wat dan overblijft is een vereenvoudigde Windows 7-achtige omgeving, wat toch een beetje tegenvalt. Vrijwel alle software werkt, behalve... Microsoft Office. Het wachten is op de bètaversie, waarvoor je waarschijnlijk moet registreren.

november | Door de komst van de Conceptronic CH3ENAS NAS had ik ineens geen netwerkaansluiting meer over op de D-Link DGS-1005D switch die 5 gigabit aansluitingen heeft. Tijd voor uitbreiding. De keus viel op de Sweex SW128 met 8 gigabit aansluitingen. Het apparaat lijkt nog het meest op een uit de kluiten gewassen zeepbakje.

Verder vertoonde de voeding van de Conceptronic CHD2SU harddiskbehuizing kuren en lijkt op alle pc's te werken behalve de mijne. Dat ken niet,  dus fluks de Samsung G2 Portable van 320Gb aangeschaft.

december | Tenslotte kocht ik voor de knutselhoek en onderweg het Logitech Z120 speakersetje. Klein, handzaam en toch een goed  (in ieder geval beter dan menig laptop) geluid.

Omgevlogen

We waren bijna vergeten hoe het was, een huis vol kinderen. Drie jaar geleden gingen Mariska en Laura uit huis, samenwonen in een flatje in het Centrum van Rotterdam. Dik een jaar geleden ging Laura het geluk beproeven in Portugal met haar vriend Bruno. Afgelopen woensdag kwamen ze voor een weekje naar Nederland, Laura voor de tweede, maar Bruno voor de eerste keer sinds hun vertrek. Ze zouden woensdag tegen middernacht landen. Het was mistig en koud. Op weg naar Rotterdam kon je bijna een hand voor ogen zien, best eng. Gelukkig ging het goed. De kinders moesten erg wennen aan de kou.

De eerste nacht sliepen ze bij ons in de logeerkamer, in Laura's eigen oude bed. Donderdag en vrijdag werden benut om oude bekenden, vrienden en familie te bezoeken. Er werd af-en-aan bij ons of bij Mariska gegeten en/of geslapen. Zaterdag hadden we een lunch gepland, waar Marja en Willem en ook Mariska bij aanwezig zouden zijn. Ik had Baskische tomatensoep, pastasalade met tonijn en zelf afgebakken broodjes gemaakt en beleg naar Laura's keuze ingeslagen. Helaas moest Willem afzeggen wegens griep, Marja nam als troost een bakje soep voor hem mee. Zondag zijn we naar Gerda, Hendrik en Anne in Brielle afgereisd voor een gezellige middag en een Indische rijsttafel van Gerda's hand. De maandag was ingeruimd om te winkelen in de stad, Laura had warme laarzen en een sjaal nodig, zaken die in Portugal schaars zijn. We zouden een broodje scoren bij Panini, maar vanwege de kou belandden we bij Bazar aan de Witte de Withstraat.

Dinsdag was een verrassing: een dagje naar Texel. Laura had dit stiekem ook gehoopt maar het liep anders. Vanwege de aanhoudende mist hadden we dit plan maandag al uit ons hoofd gezet en Scheveningen leek een redelijk alternatief. Dit stond bij Laura op de tweede plaats zo bleek, dus dat was weer bingo. Op de dag zelf was het natuurlijk prachtig weer, wat de pret niet drukte, integendeel. We gingen eerst lunchen bij Simonis aan de Haven, een zaak waar we wel vaker komen. Bruno had nog nooit echt goeie haring gegeten, dus dit was zijn vuurdoop. Voor de zekerheid had ik ook een bak kibbeling besteld. Helemaal niet nodig, Bruno vond het heerlijk! Laura opgelucht. Daarna een strandwandeling richting de pier. Er stond bijna geen wind, wat wel raar is aan zee. Na een bezoekje aan het winkelcentrum en een verwarmd terras waar de mussen lekker dichtbij de kachels vertoefden, reden we naar IKEA in Delft waar we, naast de nodige snuisterijen, ook een Zweedse maaltijd samenstelden om thuis op te peuzelen.

Vandaag was al weer de laatste dag. Na een tweede bezoekje aan oma gingen we naar de AHXL om de broodnodige Hollandse, in Portugal niet verkrijgbare,  smaakmakers in te slaan. Rond 14.00 uur vertrokken we weer naar Schiphol. De week is omgevlogen...

Ander klikje

Vandaag was het weer Wintercheckdag. Mijn dealer had mij hierover een mailtje gestuurd. Je kon zonder afspraak langs komen. Vorig jaar kwam een lek in de radiateur aan het licht, dit jaar deed ik zelf een paar dagen geleden een ontdekking: de ruitensproeier deed het niet meer. Bijna vier jaar geleden had ik hetzelfde euvel en ik vond het maar raar dat het zo snel weer hommeles was. Gisteren kon ik voor een spoedoperatie en premature wintercheck terecht. De monteur had er braaf een nieuwe pomp ingezet, maar dat bood geen soelaas.

Achteraanzicht Comm2000

Nader onderzoek bracht aan het licht dat de bediening defect was, zeg maar de stengel aan de stuurkolom. Daar was al iets raars mee, als je vóór sproeide, ging àchter de ruitenwisser heen en weer. Het hele bedieningsblok, prozaïsch de Comm2000 geheten, moest vervangen worden. Gelukkig hadden ze dit beruchte en helaas dure onderdeel op voorraad en kon ik tegen de avond de Peus ophalen. Omdat men onterecht een nieuwe pomp had ingebouwd kreeg ik 10% korting over het totaalbedrag. Bijkomend effect is dat mijn richtingaanwijzer nu een ander klikje heeft...

Bijkomende schade

Bijna twee jaar geleden completeerde ik mijn verzameling Kuifje-auto's van Editions Atlas Collections. Ik ontving zeventig maanden lang elke maand een autootje. Een paar weken geleden kreeg ik, omdat ik zo'n goede klant was,  van deze firma een nieuwe aanbieding: een gratis Willys Jeep MB. Ik hoefde alleen de verzendkosten te betalen: 2,95€. Later zag ik advertenties waarin dezelfde auto werd aangeboden, nu zonder verzendkosten, maar het autootje voor hetzelfde bedrag. De levering liet nogal op zich wachten en desgevraagd gaf Atlas toe leveringsproblemen te hebben.

Geduld is een schone zaak. Vandaag stond ik op het punt weer eens te informeren, toen de buurvrouw aanbelde en mij de auto overhandigde, het was bij weer een andere buurman bezorgd maar die had het drie weken laten liggen en kwam er uiteindelijk achter dat het voor mij was. Als een kind zo blij pakte ik de auto uit en zette het op tafel. Tijdens het ontbijt waarschuwde Carla  mij nog dat ik niet tegelijk mocht eten en spelen, maar het was al te laat. Door een onverhoedse beweging mijnerzijds schoof de auto van tafel en ik kon hem maar net tegenhouden door er hard op te slaan. Voorruit en mitrailleur afgebroken. Ontroostbaar wilde ik het hele zootje al weggooien maar kon me nog net inhouden. Ik heb Atlas inmiddels gevraagd mij een nieuwe te sturen. Ik ben benieuwd.

Update 14 december 2011: Vandaag ontving ik inderdaad een nieuw exemplaar. Gratis!

Generaal Maxwell Taylor, Normandië 1944

De Willys Jeep is een auto die iedereen tot de verbeelding spreekt. Het is het symbool van de bevrijding door de Amerikanen en Canadezen in 1945. Naderhand zijn er vele achtergebleven. Mijn vader heeft er zelfs één gehad, hij was Aannemer in Straat- en Tegelwerken en gebruikte hem voor het vervoer van zand, stenen en materiaal in een aanhanger. Dit was midden/eind jaren zestig. Tien jaar later maakte ik er opnieuw kennis mee, nu in militaire dienst. Ik zat bij de 25e Afdeling Lichte Luchtdoelartillerie (LtLua) in Ede als verkenner. Dit hield in dat het mijn taak was vijandelijke vliegtuigen te signaleren, nog voor de radar deze zag, dus voor de horizon. Hiertoe reden wij in een Jeep van de stelling, waar de kanonnen zich bevonden, naar 5 km daarvoor waar wij ons verstopten voor de vijand. Contact onderhielden wij met veldtelefoon en radio. Zodra we een vliegtuig zagen, bijvoorbeeld een Russische MIG, meldden wij dat in code. Het waren spannende tijden. Gek genoeg heb ik geen foto met een Jeep erop. Een jaar nadat ik afzwaaide werd de hele tent opgeheven en vervangen door Leopard tanks. Ik hoefde ook niet op herhaling en moest mijn plunje tenslotte inleveren. Duizend bommen en granaten!

Kanonnier der Eerste Klasse, lichting 77/5, Afd. 25 LtLua, juni 1978

Hooglanders in de Lage Landen

Vanaf morgen gaat Carla fulltime werken, ergo vandaag is voorlopig onze laatste vrije maandag samen. Het mooie herfstweer houdt ook aan, dus lag een wandeling voor de hand. Maar ik wilde ook voor warme schoenen voor de winter kijken bij Rosada, dus zochten we een wandeling daar in de buurt. In het boekwerkje '365x de natuur in met Natuurmonumenten' viel mijn oog op de Dintelse Gorzen, onder de rook van Dinteloord waar Carla's grootvader aan vaders kant oorspronkelijk vandaan kwam.

De Dintelse Gorzen ligt onder Dinteloord, aan de monding van de Steenbergse Vliet en het Volkerak. Aan de overkant ligt Goeree-Overflakkee. We parkeerden bij Benedensas, een schutsluis die alleen nog voor de plezier-vaartuigen dienst doet. Het lijkt wel een openluchtmuseum. Het gebied betreed je via een smalle loopbrug over de Botkreek. Hier lopen Schotse Hooglanders en zwarte pony's, alsook reeën en vossen. Deze laatsten komen pas 's avonds tevoorschijn. 

Eerstgenoemden zagen we pas in groten getale toen we bij het Volkerak aankwamen. Die beesten liepen daar allemaal langs en in het water. Er zijn twee uitkijkpunten, houten schotten met kijkgaten er in. Bij de tweede was het zicht matig, zodat ik er vóór ging staan. Toen mijn camera 'klik' zei, vlogen er duizenden ganzen op. Die schotten staan er niet voor niks. Verder zagen we nog libellen, boven de drassige stukken van de verder droge kreek. Terug liepen we weer over dezelfde brug, terwijl een eindje verderop een Hooglandster en haar kalf doodgemoedereerd de Botkreek overliepen/zwommen.

Na afloop reden we naar Rosada in Roosendaal. Ze hebben daar een Eccowinkel en ik heb schoenen nodig voor de winter, bestand tegen kou en sneeuw. Vorige winters als er sneeuw lag droeg ik steeds mijn wandelschoenen, maar dat was geen succes. Het aanbod was vrij groot, maar slechts één model, de Iron,  hadden ze in mijn maat. Gelukkig zien ze er goed uit, lopen lekker en de zool blijft soepel tot -20ºC. Wel goed invetten!

1

Op 18 oktober 1964 (inderdaad, precies 47 jaar geleden) namen The Beatles 'I feel fine' op, een song die nooit op een reguliere elpee heeft gestaan, maar wel als single is uitgebracht. Naderhand verscheen het op diverse verzamelelpees, zo ook op 'The Beatles / 1962-1969'. Weer later, in het cd-tijdperk, kwam het terecht op 'Past Masters vol. 1' een cd met nooit op elpee uitgebrachte singles, idem dito b-kantjes en ander ongeregeld. In 2000 tenslotte prijkte dit kleine meesterwerkje op '1', een cd met louter nr. 1 hits. Criterium is dat de single of in de UK of in de USA op 1 moet hebben gestaan.

Strawberry Field 2008

Deze kocht ik natuurlijk meteen, samen met Aad bij de kersvers geopende Media Markt. Dat ik al die nummers al had hinderde niets, het is op zich een mooi document. Alhoewel, er ontbraken een aantal nummers. Ten eerste miste ik 'Strawberry Fields Forever', tezamen met 'Penny Lane' uitgebracht als een single met twee A-kanten. Penny Lane haalde in de USA nummer 1 maar niet in de UK. Strawberry Fields Forever haalde in beide landen nummer 1 niet. Verder ontbreekt 'Please Please Me'. Bij de vorige versie had ik voor de lol alle B-kantjes en ontbrekende nummers op een cd'tje gezet. Na het lezen van de Beatles Biografie ontdekte ik echter dat er in de USA veel meer singles zijn uitgebracht dan in de UK, vooral in 1964 ten tijde van Beatle Mania.  Dit noopt dus tot lastige keuzes als je zo'n extra cd'tje wilt maken*.

Vanwege het remasteren van alle Beatle songs twee jaar geleden is nu, na elf jaar '1' opnieuw uitgebracht, en wel op 14 september jl. Toen zaten we in Portugal, dus dat heb ik gemist. Vandaag heb ik, precies een jaar na het aanschaffen van de geremasterde 'Rode en Blauwe', '1' wederom aangeschaft bij diezelfde Media-Markt. De verpakking is nu geheel in stijl met de voorgaande geremasterde cd's.

*Voor wie dit toch wil doen een suggestie die precies op een cd past:

Love me do (original single version)**

P.S. I love you

Please please me

Ask me why

Thank you girl

I'll get you

This boy

I saw her standing there

Twist and shout

Do you want to know a secret

You can't do that

Things we said today

I should have known better

She's a woman

I don't want to spoil the party

Yes it is

I'm down

Act naturally

Rain

Strawberry Fields forever

Baby you're a rich man

I am the walrus

The inner light

Revolution

Don't let me down

Old brown shoe

You know my nam (look up the number)

For you blue

**Van Love me do bestaan twee versies, de UK-single met Ringo Starr op drums en de elpee versie met Alan White op drums en Ringo op tamboerijn. Deze laatste werd anderhalf jaar later in de USA op single uitgebracht en schopte het daar tot nummer... 1!

Waterkant

De veestapel. 

Het was vandaag ideaal wandelweer. Helder, zon, weinig wind en een graadje of 15. Carla wilde in een open landschap lopen en ik zocht daar een wandeling nabij Abcoude bij, de Polder Waardassacker en Holendrecht, omzoomd door de riviertjes de Angstel, de Winkel, de Waver en de Holendrecht. Het gebied ligt net ten Noorden van de Vinkeveense Plassen. Je waant je in Noord-Holland, maar het is Utrecht, op de grens van. We parkeerden aan de Angstel in het dorp en vandaar liepen we in westelijke richting, onder de A2 door. Het gebied is geheel agrarisch, met een aantal toeristische trekjes, zoals een pal aan de A2 gelegen bungalowpark en een jachthaven. De akoestiek wordt verzorgd door diezelfde A2, Schiphol en een schier oneindige stoet motorfietsen en MG roadsters die ook een dagje uit waren. Tussendoor genoten wij van het landschap, aan de noordzijde ontsierd door oprukkend Amsterdam. Het is niet anders.

De terugweg was nog een heel avontuur: gewoontegetrouw gaf ik TomTom de opdracht de snelwegen te mijden, maar dat resulteerde in een rondrit vanwege de vele afgesloten niet-snelwegen rond Vinkeveen richting Rotterdam. Van arren moede dus maar de A2 tot Breukelen genomen en vandaar zijn we dwars door het Groene Hart weer naar huis gereden.

Heden, verleden en toekomst

Vandaag scheen er een lekker najaarszonnetje en dat nodigde ons uit om weer eens naar Hellevoetsluis af te reizen. We reden er naar toe via de Rijksstraatweg tussen Brielle en Hellevoetsluis, waarbij we kennis maakten met de nieuwe rotondes in Brielle. Een hele verbetering! We parkeerden achter het gemeentehuis. Op de Opzoomerlaan viel op dat daar hele huizenblokken zijn gesloopt en dat er nieuwe appartementen worden gebouwd. De vooruitgang zullen we maar denken. Hier stonden woningen van de mariniers die hier woonden als ze niet op zee waren, tot de Marine naar Den Helder verhuisde. Ik weet nog dat er een drogist (Maarten volgens mij, zijn achternaam ben ik vergeten) gevestigd was, waar ik wel eens een boodschapje moest doen. Agré-Gola's tegen een zere keel...

We liepen over de van haar hoge bomen ontdane Wallen naar het Droogdok van Jan Blanken. We dronken een bakkie op het terras. In 2006 waren wij, als donateurs, getuige van het (symbolisch) slaan van het eerste paaltje van de werkloods. De bouw liet vervolgens nog vier jaar op zich wachten, maar nu is het af.

We liepen langs het water naar het Brandweermuseum om te kijken of ze nog modelbrandweerautootjes in het winkeltje hadden. Ik heb daar destijds een Peugeot 806 Incendie et secours gekocht. Ze hadden geen model-brandweerautootjes meer. Enigszins teleurgesteld vervolgden wij onze weg richting vuurtoren. Aan de overkant zagen we dat er eindelijk gebouwd wordt op de plek van het voormalige Marinehospitaal. Er wordt, geheel in de stijl van het afgebrande hospitaal en belendend perceel, een nieuw appartementen-complex gebouwd. Misschien iets voor ons als we gepensioneerd zijn?

Zo blijf je bezig 2.0

De kapotte PC en laptop die ik uit Portugal weer meegenomen heb doen het weer. De voeding van de PC was 'gesprongen', d.w.z. er kwam een knal en een vonk en toen werd het stil. Soms gaan er dan andere componenten kapot, zoals het moederbord of het geheugen. Deze PC stamt uit 2004 en was eerst van mij, toen van Mariska, vervolgens Laura en nu dus weer van mij. Ik heb onder het motto niet geschoten is altijd mis op goed geluk een nieuwe, iets zwaardere voeding van Antec ingebouwd en verdomd, hij werkt weer als een zonnetje en staat nu op zolder in de logeerkamer.

De laptop deed helemaal niets meer en ik heb uit voorzorg dus in Nederland een laptop gekocht. Ik wilde in Portugal niet het risico lopen er daar een te moeten kopen. Terug in Nederland schoot me een oplossing te binnen: batterij er uit, batterij er in. En inderdaad, het beestje startte vrolijk op. Had ik dat eerder geweten! Inmiddels had ik ook de verloren gewaande originele Windows Vista herstel-dvd gevonden, dus die installeerde ik en het viel me op dat deze laptop nog heel goed mee kan komen. Er zit een 160gb harde schijf in...

Van werkswege ging ik in 2007 een laptop gebruiken, die ik ook graag op vakantie naar Finland wilde meenemen, onder andere voor het schrijven van berichten voor dit blog. Deze laptop was echter dermate dichtgetimmerd, dat je er buiten de muren van het bedrijf weinig meer mee kon dan een Word-document tikken. Als oplossing heb ik toen een Hitachi 60gb 2.5" harde schijf gekocht, die omgeruild met de originele en daarop Windows XP en alle andere benodigde software geïnstalleerd. Na gedane zaken ruilde ik de harde schijven weer om. Dat werkte soepel tot eind 2008, toen ik via via de hand wist te leggen op een Netbook. Deze harde schijf bouwde ik toen in de hiernaast afgebeelde behuizing van Conceptronic en diende derhalve als externe harde schijf. Tot nu. De 60gb zit nu in de laptop en de 160gb in de externe behuizing. Komt mij nèt wat beter uit...

Gevoelige snaar

Vlak voor onze reis naar Portugal heb ik De Peus een APK en Grote Beurt laten ondergaan. Veiligheid voor alles. Aangezien het beestje op leeftijd begint te komen was dat echter geen garantie voor succes. Zo reden we, na een dagje Cascais, een helling op (één van Bruno's alternatieve routes) die dermate steil was, dat het mechaniek daar een opdonder van heeft gekregen. Vanaf dat moment kwam er een vreemd geluid vanuit het vooronder ons tegemoet, een soort zoemen dat fluctueerde met het toerental. Ik dacht zelf dat het de nieuwe distributieriem was die niet goed was afgesteld. Naarmate we meer kilometers maakten werd het geluid indringender. Thuisgekomen heb ik toch de dealer maar gebeld en daar kon ik meteen terecht voor een luistertest. Het bleek dat de twee spanrollagers van de multi v-riem (vroeger ook wel v-snaar genoemd) versleten zijn. Als die vast- of erafgelopen was zouden de rapen gaar zijn geweest, we hebben echt geluk gehad. Ik kon de auto meteen laten staan, want doorrijden is niet verantwoord. Vandaag is 'ie klaar en dan de eerste dag van de rest van zijn leven. Hoe lang nog?

Boerin in Frankrijk

Wil den Hollander-Bronder

Mijn moeder, Neeltje Herlaar, is in 1917 in Brielle geboren. Zij bezocht daar de lagere school (de 'klompenschool' voor zover ik weet). Thuis hadden wij wat boeken staan, het merendeel streekromans. Leergierig ventje dat ik was, ik las ze bijna allemaal. Zo ook de omnibus 'Boerin in Frankrijk' van de schrijfster Wil den Hollander-Bronder. Later, als puber, las ik het nogmaals en toen vertelde mijn moeder dat zij met de schrijfster, Wil Bronder, op school had gezeten, misschien zelfs wel in dezelfde klas, hoewel ze bijna twee jaar scheelden. Volgens mijn moeder woonde Wil in de polder Zuurland nabij Brielle, destijds kennelijk onderdeel van Oostvoorne.

Wil is later getrouwd met Gerrit den Hollander(!) en zij zijn in 1947 naar Frankrijk geëmigreerd, waar ze uiteindelijk in het gehucht Inval-Boiron in het departement Somme een boerderij konden pachten. De vier boeken die de omnibus* vormen verhalen over het wel en vooral wee aldaar. Wil is in 2000 overleden en woonde tot op die dag op die boerderij. Haar man Gerrit sneefde, inmiddels dement, in 2002. Lekker belangrijk zul je misschien denken, maar door de hernieuwde kennismaking met mijn oude schoolvriendin Celma ben ik meer dan normaal geïnteresseerd geraakt in deze vrouw en haar nalatenschap. Celma heeft namelijk een Chambres d'Hôtes in Saint-Agnan-de-Cernières, Normandië. Dat ligt niet zo gek ver van Inval-Boiron. Wij hadden onze vakantie dit jaar bij Celma af willen sluiten, maar dat ging qua planning niet door.

Nu had ik al eens over dit onderwerp gegoogled en ontdekte dat in het gehucht Le Mazis een Chambre d'Hôtes 'Onder de Linden' was, die wordt uitgebaat door een zekere Aart Onder de Linden en zijn vrouw Dorette. Zo las ik dat hij, naar Frankrijk geëmigreerd in 1946, vanaf 1952 als knecht op de boerderij van Den Hollander heeft gewerkt. Sterker nog, hij figureert als Kees in een aantal hoofdstukken! Dorette is dan weer de dochter van de vorige bewoners van die boerderij en heet in het boek aanvankelijk Blanche en later Odile. Haar ouders verhuisden toen naar een landhuis in Le Mazis. In 1972 werd dit door hen omgetoverd tot een Chambres d'Hôtes en werd in 1992 door Aart en Dorette overgenomen.

Zaterdag 24 september 2011 zijn we dan op bedevaart gegaan naar de oude boerderij. 's Ochtends bij het ontbijt ontmoetten we Aart, die bij mijn oom Wim in de klas blijkt te hebben gezeten begin jaren '30. Hij kende een flink aantal van mijn ooms en tantes en mijn opa Eliza, die stratenmaker was en waar mijn vader bij werkte. Aart is in Vierpolders geboren en staat, nu ruim 80 jaar, nog midden in het leven. Nooit gestopt met werken en vol plannen voor de verbouwing van de kamertjes op de tweede verdieping. Met de instructies van Aart gaan we op stap. De afstand tussen Le Mazis en Inval-Boiron is slechts ruim een kilometer. We lopen langs weiden waar de karakteristieke witte koeien grazen. 'Bij de kerk rechtsaf en dan over het bruggetje'. Aan de linkerkant van de Rue du Moulin zien we het boerderijtje staan.

Het verbaast mij dat het pal aan de weg ligt, door de beschrijvingen in het boek (mede geholpen door de omslagillustratie) leek het verloren in de ruimte te staan. Het is ook veel kleiner dan ik me voorstelde en inmiddels onvoorstelbaar oud en vervallen. Dat hier tot ruim tien jaar geleden nog iemand gewoond heeft! We lopen om de boerderij heen. Aan de achterkant was een watermolen, die een aantal machines aandreef. We moeten door een kapot hek kruipen om er zicht op te krijgen. De rivier Le Liger is in deze tijd van het jaar slechts een smal stroompje. Het omliggende terrein is totaal overwoekerd. De boerderij wordt misbruikt als opslagplaats van de naburige boer, die ons gelukkig met rust laat en niet wegjaagt zoals Aart vreesde.

Het exterieur van de boerderij

Het interieur...

We gaan ook naar binnen in wat schuren en stallen moeten zijn geweest. Het woongedeelte is afgesloten maar ik kan wel foto's door de ramen maken. Het ziet er allemaal vervallen en deprimerend uit. Kleine hokjes en kamertjes, overal rommel, stof en spinnenwebben. Mooi en ontroerend zijn de details: porseleinen schakelaars, aandrijfstangen, -riemen en -wielen, achtergelaten gebruiksvoorwerpen. We verkenden ook nog even de omgeving en ontliepen ternauwernood de 'bemoeizuchtige' overbuurvrouw. Het is welletjes geweest en schoorvoetend aanvaardden we de terugtocht. We werden ingehaald door de boer die zijn koeien ging verweiden. Het leven gaat hier, ondanks alles, gewoon door...

De omgeving en haar stralende middelpunt...

*Land van zon en wijn (1964), Volwassen mensen huilen niet (1964), En de boer, hij ploegde voort (1965) en Mijn vallei in Frankrijk (1966).

Somme der delen

Niet 'Onder de Linden'
maar onder de walnotenboom. 

23 september 2011 | De rit naar onze laatste bestemming in het departement Somme in de Regio Picardië begon een beetje moeizaam. Er zijn namelijk geen snelwegen tot de aansluiting met de A83 in de Vendée. Daarna ging het vrij rap, tot Rouen, sowieso een nachtmerrie voor wie daar niet al te vaak komt. Zo kwam het dat wij op de A115 uitkwamen en niet op de A28. Het bespaarde ons wel een rit door de stad zelf, wat op zich weer een opsteker was, een extra péage op A29 ten spijt. Daarna vonden wij onze kronkelweg naar Le Mazis, het gehucht waar de Chambres d'Hôtes 'Onder de Linden' van Aart Onder de Linden en zijn vrouw Dorette staat. Het is 'tweede keus', aangezien wij oorspronkelijk bij Celma en Robert in Normandië wilden neerstrijken, maar die konden niet dit weekend.

Een geluk bij een ongeluk, want het blijkt een zeer mooi landhuis te zijn met enorme kamers. De kamer die wij hadden had een badkamer die groter was dan onze hele hotelkamer in La Rochelle! We werden meteen begroet door de poes, gevolgd door Dorette, die ons een kopje thee aanbood en een (stroef) gesprekje met ons aanging. Zij spreekt redelijk goed Nederlands. Haar man Aart was niet aanwezig en die ontmoetten wij pas de volgende ochtend. Na het uitpakken en genieten van de zon in de enorme achtertuin gingen we een hapje eten in het naburige Blangy-sur-Bresle. Dorette had op een briefje de route voor ons uitgestippeld. We lieten ons oog vallen op pizzeria La Trattoria, waar we een eenvoudige doch voedzame maaltijd nuttigden, waarna we in het pikkedonker terugkeerden. Carla liet zich nog even zakken in het bad op pootjes.

24 september 2011 | De volgende ochtend keken we uit het raam: Grondmist en een waterig zonnetje. Koel weer, maar verder helder. Het beloofde weer een mooie dag te worden. Bij het ontbijt ontmoetten we Aart, een Nederlander die in 1946 naar Frankrijk emigreerde. Ons eerste tripje die dag was naar het gehucht Inval-Boiron, waar de boeken van schrijfster Wil den Hollander-Bronder zich afspelen. Hierover later (véél) meer in een apart bericht.

Op de kaart zag ik dat de zee niet ver is en het plaatsje le Tréport ligt het dichtstbij. Aart had ons ook aangeraden eens naar le Hourdel (!) te gaan. We zouden wel zien. De weg naar le Tréport was niet zonder obstakels. Er bleek één of andere wielerwedstrijd gaande te zijn, aangegeven door wegafzettingen en borden déviation (wegomlegging). Naarmate ik die borden volgde kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit nu juist de route van de wielerronde was maar dan in omgekeerde richting! Gek genoeg hebben we geen wielrenner gezien. Le Tréport is een druk havenstadje aan de monding van de Bresle, waar veel toeristen komen. We parkeerden bij het strand, recht onder de krijtrotsen. Het strand bestaat voor 99,99% uit kiezelstenen. Uiteraard is er een vuurtoren, die naar onze smaak iets te veel naar een urinoir rook. In de haven riep ineens iemand Phoque! WTF dacht ik, maar het bleek dat er een zeehond (Nederlands voor phoque) in de haven gesignaleerd was. Helaas kon ik geen foto maken omdat op het moment suprême de batterij van mijn camera het liet afweten, daarna was het zeezoogdier verdwenen. Verderop in de haven staan op de kade enkele viskramen, die op dit uur van de dag de onverkochte voorraad in de haven kieperen, een soort burgeroorlog onder de aldaar talrijke meeuwen veroorzakend.

Na een kopjen kofjen op een terras reden we naar le Hourdel. Onderweg kwamen we een Auchan tegen (een supermarkt waar we regelmatig komen) en daar kochten we proviand voor de komende dagen, waaronder een hele gerookte kip en stokbrood voor vanavond. Naarmate we le Hourdel naderden werden we omringd door honderden motorrijders, die uitgerekend vandaag een rally aldaar hielden op hun antieke motoren. Gevolg was dat het erg druk was in le Hourdel, een soort vakantiedorpje nabij de Somme en uitkijkend over de Baie de Somme. Dit is een enorm brede riviermonding die bij eb nagenoeg droogvalt en dan grote gelijkenis vertoont met de slufter op Texel. We lopen rond en genieten van de weidsheid en de stilte.

Handig, zo'n kiptafel...

We reden op ons gemak weer terug en, nadat Aart ons in de wijnkelder had rondgeleid, aten we stokbrood met gerookte kip op de kamer, begeleid door de wijn die we van Trudy en Cas hadden gekregen.

25 september 2011 | 's Anderendaags zaten we met vijf nationaliteiten (NL, BE, DE, US, FR) aan de ontbijttafel. Aan het eind van de ochtend reden we weer naar Nederland. Onderweg aten we restjes kip met brood.

In totaal hebben we gedurende deze reis twee files gehad: op de heenweg bij Parijs en vandaag voor de Van Brienenoordbrug in Rotterdam. Valt nog mee eigenlijk...