Bilbo in Baskenland

Je verwacht het niet... 

De kamer in het Ibis Poitiers is klein maar brandschoon. We hebben nog even TV gekeken en zagen op het Portugese nieuws overstromingen en sneeuw. Dat belooft wat. Carla ging, nadat we de klokjes alvast op wintertijd hadden gezet, vroeg onder de wol waar ik nog wat in De Hobbit (11e uitgave, 1974) las. Het is de vijfde keer alweer of daaromtrent, maar het is zo'n leuk verhaal. Het wordt binnenkort verfilmd. Carla schrok wakker van wat ze muizengetrippel dacht te zijn, maar het was de regen. Het ontbijt was niet verkeerd, heel uitgebreid. Daarna tasjes in de Peus gesmeten en onderweg naar de volgende bestemming: Valladolid. Het was inmiddels droog, tot we Bordeaux naderden. Het bleef gelukkig binnen de perken. De bomen zijn prachtig in herfsttooi. De naaldbossen van Les Landes zijn natuurlijk groen, maar die worden voor zover wij konden zien massaal omgehakt. Gelukkig wordt er wel herplant, maar er zijn hele grote kale stukken. Dommage. Ineens doemen er bergen op. Dat zijn nou de Pyreneeën, Carla! Daar had ze niet van terug.

Baskenland, in het noorden van Spanje, is prachtig bergachtig met fantastisch slingerende wegen. Je mag er 120km/h, maar door de vele tunnels moet je telkens terug tot 100 of 80. Aankondigingen boven de weg zijn afwisselend in het Spaans en Baskisch. We tanken weer braaf bij elke stop. In Spanje is de benzine bijna 35 cent goedkoper! En geen gekheid met alcohol. In Itziar maak ik wat foto's van de omgeving. Het landschap wordt daarna allengs saaier. Bruine heuvels, bruine velden, bruine alles. In de buurt van Valladolid wordt het gelukkig weer groener. Het hotel ligt vlakbij de snelweg, heel makkelijk te vinden. Carla heeft knallende hoofdpijn (wegens coffeïnedeficiëntie zo zou later blijken), neemt een heftige pil en gaat slapen. Ik troost mij met een Viña Salceda Rioja Crianza 2005 en dit verhaal...

A room with a view

Ik heb op je auto gepast!

Om kwart over acht reden we weg. De avond tevoren had ik Laura's spullen al in de Peus geladen, alles paste wonderwel, inclusief jerrycan met benzine. Het ziet er naar uit dat we die niet nodig hebben, maar beter mee verlegen dan om verlegen. Vanmorgen vier tassen erbij met haar en onze spullen, op de achterbank. De reis ging voorspoedig... tot we in de buurt van Parijs kwamen. Bouchon na bouchon, eentje veroorzaakt door een vrachtwagen die de linker vangrails had geramd, vervolgens naar rechts slingerde en op zijn kant de rechter vluchtstrook op schoof (reconstructie is van mij). Eenmaal op de A86 ging het vlot, alleen liet TomTom het toen afweten, geen verbinding! Staken zeker?

Typisch Frans tafereeltje

Ik miste daardoor bijna de afslag naar de A10. Nabij Tours kwam hij weer bij. Onderweg rustten we natuurlijk braaf om de twee uur en tankten dan ook meteen. Geen problemen in dat departement. Wel is Euro95 sowieso schaars aan het worden, je kunt bijna alleen maar E10 tanken, dat is Euro95 met 10% alcohol. Niet alle motoren kunnen daar tegen en het wordt dan ook afgeraden. Beter is het dan om Euro98 te nemen.

Eindbestemming vandaag is Poitiers, Hotel Ibis om precies te zijn. Het staat op een reusachtig Zone Industrielle, met pal aan de overkant een Auchan. Daar zijn we meteen even boodschapjes gaan doen, een flesje Entre Deux Mers en Pain Parisien met Saumon voor vanavond en Chiffonnade Jambon Serrano voor morgen. Kunnen we alvast aan de Spaanse slag wennen!

View from the room

Zoekt en gij zult vinden

We hebben eindelijk, na ruim een jaar, een fauteuiltje gevonden voor in ons 'kantoortje'. Louter toeval bracht mij er toe afgelopen weekend eens in de IKEA-gids te kijken. Tot op heden had deze Zweedse woongigant niets van onze gading. Maar op pagina 2 stond een piepkleine annonce voor een eenmalige aanbieding op 26 t/m 28 oktober: de Oleby voor slechts 129 euro. Dit stoeltje, een klassiek model van donkerbruin leer, maakt geen onderdeel uit van het reguliere assortiment maar wordt te pas en te onpas in de aanbieding gedaan. Over timing gesproken! Rest nog de vraag: waar moet Kitty nu slapen?

Duits blik

Aangezien de stakingen in Frankrijk maar voortduren heb ik toch maar een jerrycan met schenktuit aangeschaft. Op de site van de ANWB kwam ik er achter dat je een jerrycan met een inhoud van 10 liter mag vervoeren. Bij de automaterialenhandel hier in de buurt hadden ze er nog maar één, een ouderwets ogend stalen exemplaar, voorzien van een cryptische veiligheidsticker. Hierdoor geïntrigeerd googlede ik wat en ontdekte dat deze uit Polen komt. Fabrikant Andrezj Tutajewski (A.Tut op de sticker) heeft zelfs een Franstalig toelatingcertificaat op zijn website gezet.

Die neem ik mee, voor het geval een stiptheidsactievoerende gendarme deze jerrican acier wil confisqueren! Jerrycan is trouwens de Engelse naam voor de Duitse Wehrmachtskanister. Gerry of Jerry is de Engelse scheldnaam voor Duitser en can is natuurlijk een blik. Dit weerhoudt ons er niet van blijmoedig gebruik van te maken van deze oorlogsspin-off, in combinatie met de Taiwanese schenktuit die er naadloos op past. En nu maar hopen dat we deze internationale verzameling niet nodig zullen hebben!

Pech onderweg

'Wat heb ik toch een pech!' zou de Dikke Deur uitroepen. Als ik, met wie dan ook, op vakantie wil gaan is er iets aan de hand. Zo waren er in 2007 rellen in Rostock, de Duitse havenstad waarvandaan Carla en ik naar Finland zouden overvaren. Het tripje naar Liverpool met Laura in 2008 werd ernstig belemmerd toen er sneeuw gevallen was. Het uitstapje naar Berlijn dit jaar met Mariska zorgde bijna voor zak en as toen de IJslandse vulkaan roet in het eten gooide.

Nu, vlak voordat we naar het Iberisch schiereiland vertrekken, staakt Frankrijk. De olieraffinaderijen staken al een week, zodat er bijna geen benzine meer te krijgen is. Helaas hebben we dat wel nodig, op één volle tank door Frankrijk rijden, zelfs in de escargot modus, is niet te doen. Ik dacht handig te zijn door benzine mee te nemen, maar nu blijkt dat je maximaal één jerrycan van maximaal 20 liter mee mag nemen. In het gunstigste geval komen we daar 300 kilometer ver mee. Dat schiet niet op!

Beatles compleet

Vorige week was ik bij Plato om een cd'tje voor Aad's verjaardag te kopen. Daar zag ik ze: The Beatles / 1962-1966 en The Beatles / 1967-1970, meer bekend als resp. Het Rode en Blauwe Dubbelalbum, remastered en wel. Ik was er door verrast en heb ze van de weerom-stuit niet gekocht want, zo was de redenering, ik heb al die nummers toch al? De prijs was wel goed, 17,99€ per (dubbel-)album. Ik vertelde het Carla en zij had er eigenlijk wel oren naar omdat haar vader die elpee's had en als zodanig haar eerste kennismaking met The Beatles en een mooie herinnering waren.

Ikzelf heb in 1974 tijdens de 'werkweek' van 4-HAVO in Cadzand deze platen grijsgedraaid, dit tot leedwezen van mijn medeleerlingen die liever Radar Love hoorden (voor zover ze niet door andere geneugten in beslag werden genomen...). MediaMarkt adverteerde met een aanbieding van 13,99€ en ik moest toch in de buurt zijn... Later zag ik ze ergens anders voor 19,99€. Ik ben dus toch niet gek! De hoesjes zijn geheel in de geest van de krap een jaar geleden verschenen Stereo Boxset Edition Remastered en sluiten er naadloos op aan.

Zoolmeet

Vanwege de vorige week ontdekte plantaire fasciitis resp. hielspoor ging ik een afspraak maken met een podotherapeut. Dat heeft nog heel wat voeten in de aarde. Die hier vlak in de buurt heeft een wachtlijst tot half november, in Capelle namen ze de telefoon niet op, die op de Hoofdweg zit eigenlijk in Schiedam... Uiteindelijk vond ik er één aan de Oostmaaslaan. Een blijmoedige man met een on-Nederlands accent nam de telefoon op. Na het horen van mijn naam informeerde hij of ik uit Rockanje kwam. Mijn vader en nog een handjevol familieleden komen uit die contreien (ikzelf kom uit Hellevoetsluis). Ja, want hij had nogal wat Toledo's in zijn klantenbestand. Familie-kwaaltje zeker, grapte ik. Een goede basis was gelegd.

Vandaag mocht ik aantreden. Ik kreeg meteen de eerste tip: geen portemonnaie in de kontzak, dat knelt je zenuw af (als je zit) en daar krijg je ook klachten van. Die kon ik ehh... in mijn zak steken. Toen moesten de schoenen en sokken uit. Nadat hij mijn voeten bepoteld had (au!) moest ik op een glazen verhoging met een spiegel eronder gaan staan. Door een bepaald lichteffect kun je dan zien waar de voetzool te hoge of juist te lage druk ondervindt. Daarna moest ik over een soort stempel lopen om de dynamische voet te vereeuwigen. Conclusie: mijn rechtervoet is er erger aan toe dan mijn linker, de 'wijsteen' is ook langer dan de grote teen en dat gaat vaak gepaard met afwijkende middenvoetsbeentjes die dan weer extra problemen veroorzaken. Eén en ander wordt verergerd door 'het ouder worden'.

©arla

Heel fijn. Ik krijg dus zowel links als rechts een steunzool, volgende week zijn ze klaar. Verder kreeg ik gratis schoenadvies naar aanleiding van enkele meegebrachte schoenen. Zij hebben een te platte zool, er moeten echt hakken van drie a vier centimeter onder zitten. Ik kan bijna mijn hele schoencollectie aan de wilgen hangen. Dat kan er ook nog wel bij!

Twee wielen

Omdat het maar geen slecht weer wil worden en een vandaag gepland etentje niet door gaat, zijn we weer gaan wandelen. Dit keer in een heel bijzonder polderlandschap in de Vijfheerenlanden, een gebied ten oosten van de Alblasserwaard. We starten in het dorp Schoonrewoerd onder de rook van Leerdam. We reden via de A2, wat in zuidelijke richting zojuist is voorzien van nieuw asfalt. Noordwaarts wordt er vandaag nog aan gewerkt, wat we op de terugweg nog wel zullen merken. In Schoonrewoerd lopen we in zuidelijke richting naar Leerdam. Er zijn hier veel appelboomgaarden van het type hoogstamcultuur. De bomen zien er oud en grillig uit. Eerst komen we langs het Wiel van Bassa, het grootste wiel van Nederland. Een oude baas poseert gewillig op zijn erf.

Vervolgens lopen we over de vijf meter hoge Diefdijk, wat een schitterend uitzicht op de polders en bosschages biedt. Boom-gaarden en weilanden worden afgewisseld met stokoude boerderijen en enorme populierenpopulaties. Je waant je hier in lang vervlogen tijden, ware het niet dat je voortdurend door motorfietsen bijkans van de weg wordt geblazen. Aan het eind van de dijk komen we bij het tweede wiel, dat heel prozaïsch Het Wiel heet. De omgeving is hier echt schitterend. Er staan hier nog veel bunkers uit WO II en schansen uit de Napoleontische tijd.

We passeren de spoorlijn en belanden bij voormalig gemaal De Oude Horn. Vanaf hier lopen we weer noordwaarts langs de Culemborgsche Vliet. Nu eens niet op een dijk maar laag-bij-de-gronds, wat een ander perspectief oplevert. Dit pad eindigt weer bij het Wiel van Bassa, waarna we via de door automobilisten tamelijk onveilig gemaakte Kerkweg weer teruglopen. Ineens zien we twee ooievaars op een van de drie nesten bij de Noachschool. Benieuwd welk dierenpaar volgt...

We reden terug via de A15, maar belandden in een 12km lange file vanwege de werkzaamheden op de A2. Verkeersinformatie hierover kregen pas we toen we al lang en breed in Rotterdam waren.

Roof- en knaagdieren

Drie jaar geleden kocht ik de Western Digital Raptor, een relatief dure harde schijf met een capaciteit van 74gb. Deze stond te boek als één van de snelste, mede door de draaisnelheid van 10.000rpm (rotaties per minuut). Dit is hem kennelijk fataal geworden, want afgelopen zondag gaf hij de geest. De pc was spontaan herstart, maar kwam daarna niet verder dan een vage foutmelding, die ook na nader onderzoek mij geen stap verder bracht. Zelfs diagnose met speciale software van WD zelf bood geen soelaas, ook daar een foutboodschap zonder verdere oplossingrichting. Goede raad is duur, dus ik nam de weg van de minste weerstand: een nieuwe kopen. Het prijskaartje was destijds 119 euro, dus 1,61 euro per gb. Dit vind ik nu te duur. Na enig onderzoek kwam ik uit op de Seagate Barracuda 7200.12 van 500gb voor 37 euro. Dat is 7 cent per gb! De snelheid is 7200rpm.

De gecrashte harde schijf was de c-schijf, gelukkig had ik al mijn data op een aparte d-schijf (een Maxtor Diamond-Max10 van 250gb). Deze kopieerde ik met behulp van de Kama Connect2 naar de laptop zodat ik in ieder geval verder kon werken. De 500gb schijf is wel erg groot, dus die hakte ik in tweeën, partitioneren in technobabbel: een c-schijf en een e-schijf. De tweede harde schijf blijft namelijk de d-schijf, hierop staat data en dat is makkelijk te onthouden. Ik gebruik nu Windows 7, maar dat is een upgrade. In de praktijk betekent dat, dat je eerst Windows XP moet installeren en daarna Windows7 daar overheen. Na XP de netwerkdrivers, een firewal en anti-virus installeren en vervolgens online XP activeren. Dan Windows 7 installeren, activeren en vervolgens alle mogelijke Microsoft Updates er overheen. Daarna de oude harde schijf erin en alle overige software installeren. Dit geintje heeft me bij elkaar ruim twee dagen gekost.

Tot overmaat van ramp hield Bluetooth an sich op de laptop er mee op. Wat ik ook probeerde, geen Bluetooth, wat een onbruikbare muis opleverde. Geheel tegen mijn natuur in heb ik het opgegeven en tegelijk met de harde schijf een simpel usb-muisje besteld, de Logitech V100 Optical Mouse for Notebooks. Klein, kort staartje en superhandig.



C-schijf: Windows en software
E-schijf: tijdelijke bestanden (parkeerschijf)
D-schijf: data

Bermvrees

Omdat we zondag Celma en Robert over de vloer hadden voor een high tea zijn we bij wijze van uitzondering maandag gaan wandelen. Er was mooi weer voorspeld, hoewel het er 's morgens nog somber uitzag. Vanwege de herfst had ik een wandeling uitgezocht Op Hees, nabij Soest. Volgens het boekje kon je parkeren bij restaurant 't Spiehuis. Carla ging even naar binnen voor een sanitaire stop en kreeg op haar kop dat we op privéterrein parkeerden. De uitbater zou het voor deze keer door de vingers zien, maar vond het toch nodig om het hele verhaal ook nog een keer tegen mij af te draaien. Bij nadere beschouwing vond ik het maar een lulverhaal, de 'prive-'parkeerplaatsen zijn gewoon in de berm van de openbare weg, dus ook openbaar. Wellicht kan de Rijdende Rechter hier iets aan doen?

 

Het is inmiddels een echte Indian Summer, de zon schijnt en het is best warm en een zelfs beetje drukkend. De wandeling voert langs door koeien bevolkte weilanden (bekoeid, zeg maar), een manege en af en toe een boshuis, zoals het charmante maar vervallen Bouwlust. Vervolgens kom je in een productiebos, Pijnenburg geheten. Het heeft veel geregend, de meeste paden zijn semibegaanbaar door alle plassen en modderpoelen. Er zitten hier tamelijk veel spechten, je hoort ze kloppen. Dan zitten ze meestal op een tak dicht op de stam een noot te kraken.

Aan de andere kant van de spoorlijn kom je in de Lange Duinen, waar je facultatief (anti-) dan wel kloksgewijs omheen kunt lopen. Daarna aanvaardden we de terugtocht. Er groeien opvallend veel paddenstoelen in dit gebied. Weer terug in weidegebied worden we belaagd door stekende muggen en ze hebben het dan vooral op mij gemunt.

Na drieënhalf uur lopen vertrekken we richting Informatique in Bergschenhoek. Gisteren is de harde schijf van mijn pc gecrasht en, na ampel hardeschijffluisteren, was de diagnose: overleden. Komende dagen ben ik hier wel zoet mee. In de tussentijd gebruik ik de nieuwe laptop, die kennelijk nèt op tijd is aangeschaft!

De laatste paar maanden heb ik last van pijn in mijn rechter hiel. Na de wandeling van vandaag kon ik bijna niet meer lopen (dit manifesteerde zich pas na de autorit). Carla, niet van enig medisch inzicht gespeend, dacht dat het hielspoor zou zijn. Dinsdag heb ik meteen een afspraak gemaakt met de huisarts en vandaag kon hij het bevestigen: Plantaire fasciitis met een deftige naam! Het wordt, bij mij althans, veroorzaakt resp. verergerd door een ingezakte voet. Ik zal aan de steunzool moeten. Dat kan er ook nog wel bij!

Rotterdam bastards

Een half jaar na onze laatste bijeenkomst begon het weer te kriebelen. Na grootse plannen om bij Rien (Rienoes) in Spanje samen te komen bleek tapas eten, ergens in Nederland, een redelijk alternatief. Ons clubje is inmiddels zo groot, dat het best lastig is een iechelijk tezelfdertijd op dezelfde plek te manoeuvreren. Hoeft ook niet, we roepen een plaats en datum en kijken wie er komt opdagen (onze eigen variant op de flash mob, zeg maar). Dit keer waren we met ons zevenen. Ik had voorgesteld om in Riva, aan het Haringvliet (waar wij ooit aan de overkant op nummer 475 hebben gewoond) in Rotterdam tapas te gaan eten. Dit bleek geen bezwaar. Verder waren de dames Anja en Simonne en de heren Guido, Jos, Peter en Ruud aanwezig.

Ik had een tafel gereserveerd, maar daar stonden hoge fauteuiltjes en lage banken omheen. Niet ideaal, dus we verkasten naar een plek waar iedereen even hoog zat. Het personeel was heel flexibel, hoewel ze onze typische jaren zeventig humor niet goed begrepen, wij des te meer (ik ga daar hier niet over uitweiden, je weet maar nooit wie er mee leest). We kregen een arrangement aangeboden, wat inhield dat we niet hoefden na te denken over de tapas en ons konden concentreren op de drankjes. Zo zien we het graag. Over omzetverhogende aandacht van de lieftallige meisjes zaten we trouwens ook niet verlegen. Tegen tienen bleek dat ons hoekje eigenlijk aan een ander gezelschap was verhuurd, dus verkasten we opnieuw, nu naar de VIP-lounge. Hier kregen we het dessert, een soort chocolademousse met de uitstraling van een drol van een poedel met constipatie. Dit mocht de pret overigens niet drukken.

Na koffie en thee togen we naar Plan C waar de halve finale van the clash of the coverbands plaats greep. Twee bands hadden we gemist, maar nu speelde Cave, die Muse (met de nodige Radiohead-invloeden) naspeelde en daarna Band & Breakfast (uit Katwijk!) die een veelzijdiger repertoire speelde, van 2Unlimited, via AC/DC en Madness naar Jerry Lee Lewis. Een aantal van ons waagden er zelfs een dansje aan. Het was snikheet en toen het afgelopen was gingen we graag weer naar buiten. In de stromende regen liep een ieder weer naar zijn/haar auto en, omdat ik de laatste metro had gemist, werd ik thuisgebracht.