De laatste loodjes

6 september 2019 | De laatste hele dag. Van Janneke en Hein hadden we gehoord dat er een soortement kringloopwinkel is in CG en dat ze heul niet duur zijn. Onze interesse was gewekt, dus wij togen monter richting deze winkel. Ze hadden niets teveel gezegd, Spazio Vintage is een heel leuke winkel met van alles en nog wat, zelfs een Fiat Topolino stond ergens verborgen tussen de meubeltjes. Hoewel ik niet echt veel van mijn gading vond viel mijn oog wel een een houten stepje, zo te zien zelf gemaakt ergens in de jaren 50. Het moet een Honda motorfiets voorstellen. Hebbon! Het ding moest 48€ opbrengen  maar ik kon afdingen tot 30€. Ik ga deze step à la Drew Pritchard minimaal restaureren (lees: schoonmaken en een beetje oppoetsen) en dan een mooi plaatsje geven in ons trappenhuis.

Aangezien het vrijdag is, kunnen we meteen even de markt aandoen, Carla altoos op jacht naar een jurrekie. En ja hoor weer geluk vandaag. Ook geluk hebben we bij de kraam met Panini Porchetto. Carla neemt er ook éen en we peuzelen ze heerlijk op in het parkje. Daar hangen briefjes van de gemeente dat ze binnenkort ongedierte gaan bestrijden (zo begrijp ik het met mijn gebrekkige Italiaans).

Die middag maak ik wat foto's van het erf met de poezen, honden en kippen. Hein neemt me mee naar de werkplaats van de buurman waar naast moderne installaties en gereedschappen ook oude meuk te vinden is dat schijnbaar lukraak is verspreid over het terrein. We besluiten de dag/week/vakantie met een afscheidsdiner en dan is het welletjes. Morgen huiswaarts!

Uit het lood

5 september 2019 | Het is vandaag Laura's laatste dag hier. Vanwege haar dieet moet de terugreis zorgvuldig worden gepland, toewerkend naar het moment van opstijgen vanaf het vliegveld in Pisa. We vertrekken net na de lunch voor een ritje van ongeveer twee uur naar de stad. Kunnen we een stadswandeling en een bezoek aan de toren mooi combineren. Na de nodige wegwerkzaamheden rijden we Pisa binnen en parkeren we, na diverse omzwervingen omdat de verkeerssituatie toch weer verrassingen in petto heeft, onder de Piazza Vittorio Emanuele II, waar je tot mijn vreugde zo naar binnen kunt rijden met je Telepass badge. Daarna een flinke tippel via de Via Francisco Crispi naar de Ponte Solferino over de Arno. Daarna richting Torre di Pisa, waar het alsmaar drukker werd. Toeristen dus, bevangen door een massahysterie om een weinig originele, maar ozo grappige foto te maken. Fascinerend om te zien en op zich weer leuk om daar dan weer een foto te maken (wellicht ook niet heel origineel, maar je moet toch wat). Hier rusten we wat en eten een meegebracht hapje.

Tijd om terug te slenteren. We verdwalen een beetje maar eenmaal bij de Arno aangekomen weten we het weer. De rit naar het vliegveld duurt ongeveer 10 minuten en daar kun je tot mijn verbazing ook weer parkeren met de Telepass. Was me vorige keer niet opgevallen. Wel super handig natuurlijk. Laura eet nog pastasalade uit haar bakje, nog even verkleden en dan is het tijd om richting het vliegtuig te gaan. Al met al was het een zeer geslaagde logeerpartij en viel het reuze mee met aanstaande moeder en kind. Wij aanvaarden in het schemerdonker de reis naar huis.

...Nothing like the Tuscan sun

3 september 2019 | Na al het zwijnengeweld chillen we de volgende morgen in de tuin.

De middag is gereserveerd voor een bezoekje aan Arezzo, aangezien dat de grootste stad in de buurt is en Laura wel eens een winkeltje of wat wil zien. Arezzo is, zoals we allemaal weten, het decor voor de film La vita è bella. Maar dat terzijde. Het is, zoals eigenlijk elke dag, behoorlijk warm en zonnig. Gezien mijn naam (Leo), ben ik altijd op zoek naar beeldhouwwerk of terra cotta met een leeuwenkop. Ik had geluk, bij een antiekzaakje onder de bogen aan de Via Giorgio Vasari stond een mooie kop op de stoep. De meeste winkels staan aan de Corso Italia, maar zoals altijd zijn de zijstraatjes net iets interessanter. Laura kan alleen niet heel lange stukken lopen in deze hitte en de steile hellingen helpen ook niet echt. Wel hebben we bij Dirty Rat aan de Via Cavour heerlijk wat gedronken, dit is echt een leuk stijlvol zaakje.

4 september 2019 | Morgen is alweer Laura's laatste dag met een bezoek aan Pisa, dus vandaag gaat zij lekker haar eigen ding doen en uitrusten. Wij daarentegen gaan weer naar hutje en boerderijwinkel van Sting! Carla is al helemaal hyper en ik vind het ook wel leuk. Vorig jaar waren we hier natuurlijk ook al en toen hebben we wijn en olijfolie gekocht. Dat is inmiddels op (op één fles na, die bewaren we voor ons 40-jarig jubileum). Dit jaar is niet anders, weer wijn en vooruit, ook wat olijfolie, ook weer voor de thuisblijvers. Tevens kocht ik een geinige kurk/dop met de Chianti-haan daarop afgebeeld.

De villa ligt een stukje verderop en daar is ook niets veranderd. Meneer is sowieso niet thuis. We lopen een beetje rond, langs de tuinderij, olijf- en wijngaarden, de heuvel op het bos in en langs het kerkje naar de beek die, vanwege de welig tierende watervegetatie, af en toe overstroomt, zo lezen we op een bord. Van Janneke hadden we de tip gekregen langs Radda in Chianti te rijden, dus dat was onze volgende stop.

Radda in Chianti is een piepklein stadje, maar met een grote aantrekkingskracht op toeristen. Je kunt er heerlijk rondstruinen, in en om het stadje. Het uitzicht naar de Toscaanse heuvels is werkelijk schitterend. Maar genoeg genoten, we moeten op huis aan, ernstig snel tanken en dan vanavond genieten van de afscheidsbarbecue.

Tja, die barbecue, laten de foto's voor zich spreken!

Hoge hakken of hoefjes

1 september 2019 | Na een, toch zeker voor een zwangere vrouw, vermoeiende reis, lastten we op zondag een rustdagje in. Dat wil zeggen dat we, ter voorbereiding voor het etentje dat Laura geeft, wel even boodschappen moeten doen. Des middags lekker chillen op het terras en des avonds maakten Laura en ik Spaghetti Putanesca naar oud Rotterdams recept. Met dien verstande, dat zij het met volkorenpasta moet eten vanwege de diabetes. Het werd een daverend succes, ook lang nadat de kinders naar bed waren.

2 september 2019 | Na ons een weekje ingehouden te hebben gaan we met Laura wat vaker eropuit. Zij is nog nooit in Italië geweest, dus alles is nieuw. Zij en Carla, en vooruit ik ook wel, zijn gek op lokale marktjes. Op maandag is er één in Foiano della Chiana, een kleine 20km verderop. De rit op zich is al leuk door het Toscaanse heuvellandschap. Parkeren in het stadje is gratis, met parkeerkaart. De markt is verspreid, her en der in alle straatjes. Voor onze eettafel hebben we een tafelkleed gekocht met naïeve visafbeeldingen. Het stadje zelf is ommuurd en daarop zijn dan weer huizen gebouwd.

We hebben tijd over en Laura is nog niet al te moe, maar wel hongerig. Dus op naar Cortona voor een lunch. Hier waren we vorig jaar natuurlijk al geweest, maar het is niet ver en best de moeite waard. Na wat te hebben rondgestruind lunchten we op het terras van Bar Caffè Signorelli. nabij de Piazza della Repubblica. Was niet slecht maar de bediening kon wel iets vriendelijker en sneller. Carla kon het weer niet laten en kocht een knuffelszwijn voor de aanstaande kleindochter...

Eenmaal weergekeerd was Hein druk in gesprek met de tuinman, die aangaf dat de pruimenboom ernstige gebreken vertoont en, omdat het die middag hard zou gaan waaien, snel drastisch teruggesnoeid diende te worden. Een leuke klus om aan mee te doen, dus Hein en ik (vooral Hein) gingen met de kettingzaag in de weer, waarmee we een flink aantal dikke takken hebben verwijderd en in stukken gezaagd voor de haard. Kleine takjes en bladeren, alsmede afgevallen verdroogde pruimen veegde ik naar de kant van de tuin. 

In het holst van de nacht schrok ik wakker van een vreemd geluid. Het leek alsof de buurvrouw op hoge hakken door de tuin zwierf. Nadat ik bij mijn positieven kwam besloot ik dat het misschien wel zwijnen waren die met hun hoefjes dat geluid maakten. Ik maakte Carla wakker want die is er op gebrand die zwijnen te zien. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet en we durfden ook niet naar buiten. 's-Ochtends vertelden we het aan Hein en die kwam met de verklaring dat die zwijnen op de pruimen afkwamen en dat het geluid kwam van de pitten die werden doorgebeten. Dat klink zeer aannemelijk. Die pruimen lagen net iets lager aan de rand van de tuin waar ik ze heen geveegd had en die we in het donker niet konden zien. Gemiste kans...

Familie-uitbreiding

31 augustus 2019 | Vanavond halen we Laura op van het vliegveld Galileo Galilei in Pisa. Ze is al behoorlijk zwanger en toe aan een weekje er tussenuit. Door een een stom toeval kon ze samen met de dochter van een collega, die momenteel, door hetzelfde toeval, ook in Toscane verblijft, meerijden naar Zestienhoven (a.k.a. Rotterdam the Hague Airport). Ze hadden dezelfde vlucht. Voordat het zover is gaan we Lucca bezoeken en de ochtend spendeer ik op het erf op en rond het buurtschap waar ons huis deel van uit maakt. Het is er een gezellige boel met hondjes, katten, kippen en verder schuren en opslagloodsen waar van alles wordt bewaard, opgeslagen en gefabriceerd. Carla had zich inmiddels gehuld in haar nieuwe jurkje, dus de dag kon niet meer stuk. Hoewel, toen Janneke de bel naast de deur klingelde, vlogen er een paar wespen uit die daar alvast een nest aan het bouwen waren. Hein heeft het nest keurig geneutraliseerd.

Lucca dus, een stadje waar we nog niet eerder geweest zijn en dat zich op een aantal steenworpen van Pisa bevindt. Het is ruim twee uur rijden en door de vele werkzaamheden aan de wegen duurt het nog wat langer. Lucca is een alleraardigst vestingstadje met de, ook in Nederland, bekende stervormige plattegrond. In plaats van wallen liggen er erg hoge stadsmuren omheen, waar kan worden gewandeld en gefietst over de Passegiatta delle mura en anderszins aangenaam verpoost. Daarbinnen een wirwar aan straatjes, pleintjes, kerken en ander bezienswaardige monumenten. Bij de dorpspomp had ik, na het verwisselen van lenzen, een lensdop op het bankje laten liggen, maar toen ik het later wilde opzoeken zat er een zwerver op (vermoed ik), dus ik heb het maar zo gelaten. Het barst er ook van de winkeltjes, eetgelegenheden, vooral in de omsloten Piazza dell'Anfiteatro. Omdat aneto (dille) moeilijk te krijgen is kochten we bij een kraam nabij Piazza Napoleone een zakje voor Janneke's kruidenverzameling. We hadden geparkeerd net na de invalsweg vanaf de snelweg en op de terugweg zagen we een geadresseerde IKEA catalogus liggen. Nu ben ik niet bekend in Lucca, dus we hebben die maar meegenomen omdat hier in Nederland men gestopt is met de papieren catalogus. Het is wel in het Italiaans...

Op naar Pisa, alwaar de dames rond 20:10 uur zouden landen, een ritje van 20 minuten. Dat werd iets later en de bagageafhandeling duurde ook even, maar daar verschenen ze dan toch. De wederzijdse ouders konden opgelucht ademhalen, waarna de tocht van ruim 2 uur door het donker een aanvang nam. In het huis werden we door Janneke en Hein opgevangen in de gezellig met kaarsjes opgeleukte woning, waarna Laura dankbaar in haar bedje kon glijden. Komende dagen gaan we met Laura op stap naar bekende en onbekende streken.

Been there, done that

24 augustus 2019 | Het is niet onze gewoonte twee jaar achter elkaar naar dezelfde bestemming te gaan, maar Toscane vorig jaar verdiende een reprise. Dus, dit jaar zo'n beetje in het naseizoen, togen wij weer welgemoed richting Località Gambaroncia, alwaar wij vorig jaar in het, zeg maar, voorseizoen verbleven. De weg erheen verliep dit maal iets anders, aangezien de nieuwe Peugeot 2008 een ander navigatiesysteem ingebouwd heeft (TomTom i.p.v. een vaag Frans geval). De reis ging derhalve via Duitsland, alwaar aangekomen bij de A61 een omleiding gold langs glooiende Duitse dreven. Weer terug op de snelweg kun je wel lekker opschieten, 160 km/u was geen uitzondering. Eenmaal aangekomen bij onze tussenstop in Steinen, waagden wij ons weer aan een schnitzelmahlzeit op het terras van het belendende restaurant. Parkeren onder de walnotenboom is voor eigen risico, aangezien de rijpe noten elk moment op je dak kunnen belanden.

25 augustus 2019 | 's-Anderendaags aanvaardden wij de eindetappe, eerst dwars door Zwitserland maar nu gewapend met een tolbadge die wèl (ook) voor Italië bestemd is. Ik kon de verkeerde die vorig jaar weigerde onlangs gratis omruilen bij de ANWB. Carla vond het nog heel spannend of deze het zou doen, maar wij reden fluitend door de gele Telepass poortjes op alle tolwegen. De ontvangst bij Casa Gambaroncia door Janneke en Hein was weer allerhartelijkst en wij werden verwend met een gezamenlijke Pasta Vongole (ingefluisterd door Jamie) en de nodige vloeibare versnaperingen. Het zou niet de laatste keer zijn. Op het erf liep inmiddels een nieuw hondje genaamd Lola. Het is nogal een blaffertje dus je hoorde constant Lola basta!!

26 augustus 2019 | De eerste echte vakantiedag brachten wij door in de supermarkten in het stadje Castiglion Fiorentino (hierna te noemen CF) en in de tuin, dit voorafgegaan door het ontbijt dat ons werd voorgeschoteld. Vanaf nu verzorgen wij onze eigen maaltijden, op cruciale momenten onderbroken door gezamenlijke. Volgende week komt onze dochter Laura ons een aantal dagen vergezellen en dan gaan we uitstapjes maken, voor nu doen we rustig aan (a.k.a. chillen in de tuin of op het terras) en doen we plekjes in de buurt aan. Overigens werd ons nog de weg versperd door wegwerkzaamheden en dat leverde op de terugweg nog wat problemen op omdat TomTom een voorkeur had voor zeer smalle en steile paadjes.

27 augustus 2019 | Vandaag maken we een wandeling door CF. Het is behoorlijk warm (30°C+, wat eigenlijk twee weken zou voortduren) en de straten zijn steil, dus een behoorlijke uitdaging voor onze inmiddels weer ongeoefende spieren. Het is een oud stadje met een museum waarin ook opgravingen worden tentoongesteld. Verder natuurlijk typisch Italiaanse tafereeltjes en doorkijkjes, Carla is er dol op! Terug bij de Casa begon het chillen weer van voren af aan.

28 augustus 2019 | Omdat we toch niet helemaal stil willen zitten wandelden we, op voorspraak van Janneke, naar een kerkje in de buurt, de Chiesa Madonna del Bagno. Een leuke wandeling langs vervallen huizen, buurtschapjes, landerijen met olijfbomen, druiven en met uitzicht over het dal en bergen in de verte. Met de kerk zelf (en kerken in het algemeen) heb ik niet zoveel, maar het ziet er allemaal erg authentiek doch schilderachtig uit. Carla geniet er meer van en dat vind ik dan ook wel weer waardevol. We liepen dezelfde weg weer terug wat mij in de gelegenheid stelde met de lange zoomlens wat detailfoto's te schieten.

29 augustus 2019 | Op donderdag is de markt in Camucia, een stadje in de gemeente Cortona, waar we vorig jaar ook waren. Of de tijd heeft stilgestaan want het was weer ouderwets gezellig en druk. Helaas kon Carla weer geen jurkje vinden zoals vorig jaar, maar (spoiler alert!) dat is nog ruimschoots goed gekomen. Weer op advies heb ik een panino porchetta gekocht, een traktatie voor wie van gegrild varkensvlees op een broodje houdt (ik weet het, maar kan het niet helpen).

Vorig jaar konden we de weg erheen niet vinden en dit jaar viel het ook weer niet mee: best kept secret van de streek is de weg naar Castello di Montecchio Vesponi, een kasteel dat duidelijk zichtbaar vanuit de hele streek op een heuvel troont. Er staat slechts één (1) bord verscholen langs de provinciale weg en de deuren gaan eens per maand open voor het publiek. Na enkele vergeefse pogingen vinden we uiteindelijk de juiste afslag en kunnen even rond het kasteel dwalen, vergezeld van tuinlieden die de olijfbomen rondom snoeien.

30 augustus 2019 | Vandaag is het markt in CF en Carla hoopt een jurkje te kunnen scoren. Voor het zover is sla ik een hagedis gade en maak talloze foto's. Het beestje werd door het klikken gelokt en kwam steeds dichterbij, resulterend in zegge en schrijven één (1) goed gelukte scherpe foto. Op de markt scoorde Carla inderdaad een leuke jurk en ik dus maar weer een panino porchetta, die we samen in het piepkleine parkje aan de Via Trento vlakbij opaten. Morgen halen we Laura op van het vliegveld in Pisa!

Arrivederci

De laatste echte vakantiedag. Het ziet er naar uit dat het gaat regenen, in de middag breekt inderdaad het onweer los en stort het enige tijd. Was wel nodig. Het plan was om nog even bij Hein achterop de quad de berg op te gaan. Na de regen is er waarschijnlijk een watervalletje in het bos, maar dat viel een beetje tegen. Het was zo droog dat de aarde al het water absorbeerde en het stroompje was minimaal. Toch leuk om nog even te zien. Daarna de berg op en via allerlei steile weggetjes naar het kastanjebos waar elk jaar de buurman schoon schip houdt om kastanjes te (laten) rapen. Als afsluiting hebben we gezamenlijk curry gegeten en alle restjes wijn opgedronken. Toen dat op was toch maar weer een nieuwe fles opengemaakt...

7 juli 2018

De terugreis maakten we in omgekeerde volgorde en verliep zonder noemenswaardige incidenten. In plaats van de tunnel namen we nu de Gotthardpas en dat was niet verkeerd. We sliepen weer in hetzelfde hotelletje en aten ook weer in het belendende restaurant, ik T-bone steak en Carla dorade met risotto (zonder kaas, maar niet heus...).

 

8 juli 2018

Op de heenweg zagen we in de buurt van Mulhouse borden staan "Usine Peugeot Citroën", en we waagden hier nu een omweggetje aan. Momenteel wordt hier o.a. de Peugeot 2008 in elkaar gefiguurzaagd. Helaas was het terrein niet toegankelijk voor particulieren dus moesten we ons vergapen aan een enorm parkeerterrein met auto's en rechtsomkeert maken, waarna we schoorwielend de weg naar huis aanvaardden.

Lieve Janneke en Hein, het was fantastisch! We komen volgend jaar zeker terug.

Meer info:

https://nl-nl.facebook.com/pages/category/Community/Casa-Gambaroncia-1437000589939393/

https://www.casagambaroncia.nl/

Val d'Orcia

Een must schijnt het te zijn, een dagtrip per automobiel door de Val d'Orcia. Dat hebben we geweten, want dat klopt. Op weg er naar toe deden we nog even Lago Trasimeno aan, nu aan de westkust. We parkeerden in Castiglione del Lago bij het politiebureau en wandelden noordwaarts, tot een verlaten plek waar waarschijnlijk vroeger water uit het meer werd gepompt en gezuiverd voor menselijke consumptie. Mooi verval.

De tocht kon nu echt beginnen. We hadden de gouden tip gekregen te starten in Monticchiello, een stokoud alsmede piepklein plaatsje. Vandaar reden we via Pienza, San Quirico d'Orcia, Bagno Vignoni, Castiglione d'Orcia en Rocca d'Orcia de hele vallei rond. Werkelijk schitterend!

Bij tijd en wijle was het bloedheet en Carla zat er op een gegeven moment echt doorheen, dus zijn we via andere omwegen dan heen weer teruggereden en via de supermarkt huiswaarts gekeerd. 

Nog even nasudderen op het terras en toen lekker linguine met garnalen gegeten. Morgen de laatste dag, doen we rustig aan en besluiten met een dinertje met onze gastmensen alhier in Casa Gambaroncia! Onthoud die naam nou toch mensen!!

\

La vita è bella

Weer een rustig dagje, min of meer uitgeslapen en na het ontbijt boodschapjes doen. We eten hier heel veel fruit (meloen, wilde perziken, kersen), Italiaans brood natuurlijk met heerlijke vleeswaren en schapenkaas (ik dan, Carla gruwt van kaas, die gekke meid). Na de lunch het terras ingericht om, met de camera in de aanslag, het volgende boek ter hand te nemen. Eindelijk een hagedisje gesnapt, die beesten zijn zo snel dat het heel moeilijk is daar een fatsoenlijke foto van te maken. Het avondmaal bestond voornamelijk uit speklapjes (met zwoerd!), vegetarische focaccia en (weer) Surinaamse komkommersalade. Carla heeft een wild zwijn gehoord. Dat werd tijd!

Carla had haar zinnen gezet op Arezzo, de hoofdstad van deze provincie, waar het merendeel van de film La Vita è Bella is geschoten. Via de VVV, waar we enige uitleg en een kaartje ontvingen, konden we de diverse locaties opzoeken, waar een bord de diverse scenes uitbeelden en waar we zowel bord als omgeving op de gevoelige chip vastlegden. Dat was meteen een goede leidraad om de stad te bezichtigen. Het viel helemaal niet tegen, dat Arezzo. Het was wel warm en Carla kan daar niet zo goed (meer) tegen.

Janneke en Hein hadden ons uitgenodigd voor een barbecue, bereid in het buitenkeukentje van de studio waarin zij verblijven tijdens ons verblijf in hun huis. We begonnen met mosselen op Italiaanse Wijze (hoop ik), vervolgens vispakketje, kipspiesjes en voor de diehards ook nog werkelijk heerlijke hamburgers. Een en ander vergezeld van aardappel- en rijstsalade en de nodige alcoholische versnaperingen. Wij werden op onze beurt dan weer opgegeten door de talrijke muggen en andere insecten van bedenkelijk pluimage. Moet je er wel voor over hebben!