Via via

De Tollen - Aosta 2009

Het is al weer 9 jaar geleden dat wij voor het laatst in Italië waren, en dan nog maar voor één dagje. Via de Mont Blanc tunnel reden we van Les Contamines-Montjoie naar Aosta. Lees hierover meer in het bericht "De Boomgrens" uit 2009. 

Dit jaar gingen we naar Toscane, een streek die al tijden op onze emmerlijst stond, maar waar we nu eigenlijk via stom toeval zijn beland. Dat zelfde toeval wil namelijk, dat iemand die Carla goed kent uit haar werkomgeving, onlangs na tien jaar verbouwen en inrichten, een vakantiehuis met B&B-mogelijkhedengenaamd Casa Gambaroncia, is begonnen in Gambaroncia(!), een località nabij Castiglion Fiorentino (hierna te noemen CF). Lees hierover meer op hun website. We hadden van de winter al geboekt en nu was het dan eindelijk zover!

Omdat Carla niet zo van lang autorijden houdt overnachtten we halverwege in Zuid-Duitsland, meer precies Hotel Tannenhof in Steinen (Zwarte Woud). We reden via België, Luxemburg, Frankrijk (met afslag Usine Peugeot-Citroën nabij Mulhouse, waar we op de terugweg nog zeker gaan kijken). De reis verliep zonder noemenswaardige incidenten, afgezien een verkeersfittie nabij Straatsburg. Naast het hotel schnitzels gegeten in Ristorante Pizzeria Tanne, uitgebaat door een wat oudere Italiaan. De schnitzels (twee per persoon) waren enorm maar super lekker. Ik heb er ruim drie op en Carla bijna een hele. Daarna ondernamen we nog een kleine dorpswandeling om de spijsvertering te bevorderen.

24 juni 2018

's-Anderendaags gingen we, na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt, richting Italië. Carla was nogal zenuwachtig vanwege de Gotthard-wegtunnel (zoals deze officieel heet), maar dat viel achteraf reuze mee. We zijn wel van plan op de terugweg de Gotthardpas te nemen. Net over de grens met Italië veranderde de sfeer in het verkeer, plotsklaps kreeg iedereen haast, en, heel gek, hoe groter en hoe duurder je auto was, hoe meer haast je kreeg. Een raadselachtig antropologisch fenomeen. Wij, met onze kleine middenklasse Cross-over, deden rustig aan.

Ik had een nieuwe tolbadge aangeschaft bij de ANWB, welke ook in Italië geldig zou zijn. Helaas weigerde deze bij de eerste de beste slagboom, zodat ik, onder toezien van hoofdschuddende mede tolweggebruikers, achteruitrijdend een andere tolpoort moest opzoeken. Daarna liep het, met de VISA Card in de aanslag, gesmeerd*. Net voor Florence zijn veel nieuwe tunnels aangelegd en mijn verouderde navigatie trok dat niet, zodat wij ruim uur lang in een virtueel niemandsland reden. Gelukkig waren de borden redelijk duidelijk, al kon je nergens aflezen hoe snel je nu eigenlijk mocht. Niet dat iemand zich er iets van aantrok, maar toch. Het einde van de rit kon ook niet van het schermpje worden afgelezen, maar dat wist ik al. Zodoende had ik de oude TomTom van de kinders geleend, maar die liet het op het moment suprême afweten. Na een telefonisch consult met onze gastvrouw konden we het alsnog op de tast vinden.

We werden gastvrij onthaald en getrakteerd op een welkomstdrankje en avondmaal. Na een korte rondleiding door de B&B en een afzakkertje legden wij ons moe maar voldaan te bedde...

*eenmaal weer thuis meteen naar de ANWB, waar bleek dat deze badge helemaal niet voor Italië was...