Verbinding

Naarmate ik ouder word merk ik dat mijn interesses veranderen. Zo kocht ik vroeger een elpee in de week, later een cd per maand. Nu ga ik af en toe langs bij Plato of Velvet om te kijken of er nog een cd'tje van mijn gading is, steevast niet duurder dan 10€. Het gebeurt regelmatig dat ik met een stapel thuiskom met muziek uit een ver verleden, zoals Nexus van Argent, de band van naamgever Rod Argent, voormalig Zombie. De muziek laat zich het best omschrijven als Emerson, Lake and Palmer light, met pop en rock 'n' roll invloeden. Nexus is Latijn voor verbinding en is tegenwoordig de merknaam van Google apparaten, zoals de Nexus One, Nexus S, Galaxy Nexus, Nexus 4, 7 en 10.

Google maakt die apparaten niet zelf, maar laat dit door HTC, Samsung, LG of ASUS opknappen. Het zal de lezer niet ontgaan zijn dat ik smartphones en computers ook een leuke hobby vind en ik was dan ook al een tijdje op zoek naar een tablet. Collega's op de meldkamer hadden er allemaal wel één en de 10" variant was favoriet. Zelf vind ik dat te groot, dus toen de Nexus 7 (made by ASUS) op de markt kwam en laaiend enthousiaste recensies kreeg werd ik wel nieuwsgierig. Afgelopen woensdag gingen Bruno, die met Laura een weekje in Nederland is, en ik even langs de MediaMarkt in de stad om het pleit te beslechten. We waren het er over eens dat dit de beste keus is. Zelfs Carla zag er wel wat in: foto's kijken. Met de laptop vindt ze teveel gedoe. Hiervoor moet ik nog wel even alle digitale foto's naar Picasa Webalbums uploaden, zodat je overal ter wereld je foto's kunt bekijken en delen.

Kijk eens naar het vogeltje...

De echte vuurdoop voor mijn nieuwe camera was afgelopen zondag tijdens de vrijwilligersdag van de Stichting Zwerfkatten Rijnmond. Alle, ongeveer tachtig, vrijwilligers waren uitgenodigd voor een dagje Blijdorp. We verzamelden en werden in groepjes, onder begeleiding van een aantal rondleiders, er op uitgestuurd voor een rondleiding achter de schermen. Ons groepje ging langs de mestopslag, medisch laboratorium en operatiekamer, dikhuiden- en giraffenverblijf. Helaas had ik in mijn onschuld/kunde een bepaalde instelling van de nieuwe camera aangezet waardoor de flitser (zowel de in- als externe) plotsklaps niet meer werkte. Na een aantal foto's te hebben gemaakt met mijn oude cameraatje heb ik de nieuwe maar gereset zodat de flitser het weer deed. Het kwam de kwaliteit van de foto's niet echt ten goede, maar het euvel is inmiddels gevonden en opgelost. RTFM oftewel read the fucking manual...

Na de rondleiding was het tijd voor een vegetarische lunch in de Haaienzaal. Onderwijl werden we uit de slaap gehouden door Nadia, met de geschiedenis van de stichting in vogelvlucht. Daarna een presentatie van Henk Zwartepoorte, gerenommeerd reptielendeskundige, over de onvermoede inspanningen van Blijdorp voor het behoud van bedreigde diersoorten overal ter wereld. Zeer leerzaam!

Hierna maakten we nog een wandeling op eigen gelegenheid, waarbij de camera toch nog behoorlijk  in actie kwam tot de accu leeg was. Ik wacht namelijk nog steeds op de reserve-accu...

Kantoorperikelen

Na acht maanden is er een eind gekomen aan mijn carrière op de meldkamer van de Dierenbescherming, afdeling Rijnmond. Dat is geenszins slecht nieuws, omdat ik fulltime ben begonnen op het nieuwe regiokantoor in Barendrecht, waar ik al parttime werkzaam was. Ik werk daar op de afdeling Communicatie en Fondsenwerving met mijn eigen laptop, onder het motto bring your own device. Ik kan vanaf elke plek ter wereld inloggen op ons systeem en krijg dan onze eigen omgeving, werkend onder Windows Server 2008 R2, voorgeschoteld.

De laptop zelf draait inmiddels onder Windows 8. Om het machientje wat meer peper te geven heb ik het geheugen, 4GB van het merk Elpida (een samenwerkingsverband tussen Hitachi en NEC) vervangen door significant sneller 8GB van Crucial, een submerk van Micron en een oude bekende in geheugenland. Het in Engeland bestelde geheugen was tien werkdagen onderweg en heb ik vandaag ingebouwd, wat wederom een bijna kosteloos fluitje was.

Sjouwde ik eerst met een extra tas met lunchpakket en paperassen naar het werk, onlangs kocht ik een wat grote laptoptas waar ik deze ballast ook in kwijt kan: de Puro Classica 16.4". Deze ziet er iets gelikter uit dan een standaard laptoptas waar je velen mee ziet lopen. 

Bevalt allemaal prima!

Plaatjes schieten

De Canon PowerShot SX200IS die ik ruim twee jaar geleden kocht voldoet prima als snapshotcamera. Het viel me wel op dat het objectief tamelijk vertekent, vooral in de groothoekstand. Bovendien heb ik hem van de zomer laten pleuren en de lamellen die de lens beschermen gaan nu moeizaam open en dicht, vooral bij extreme temperaturen. Tijd voor een nieuwe zou je zeggen, maar het tempo waarin er camera's worden aangeschaft ligt wel erg hoog. Het begon in 2001 met de tweedehands Agfa ePhoto CL-20, gevolgd door de Olympus Mju 300 Digital in 2003 en de Sony CyberShot DSC-W90 in 2007. De Canon dus in 2010. De eerste twee waren kapot/versleten, de derde slijt zijn dagen in Portugal. Carla is nu serieus van plan met de Canon aan de slag te gaan, maar wacht op het moment dat ze haar kippigheid permanent gaat oplossen (goeie actie van Pearl...).

Iets nieuws dus. Na de nodige research kwam de Panasonic Lumix DMC-G5 er uit rollen. Dit is een systeemcamera, wat, kort door de bocht, als een spiegel-reflexcamera zonder spiegel omschreven kan worden. Geen spiegel betekent dat 'ie compact, snel en stil is maar wel met verwisselbare objectieven. Dit model, de XEG, heeft een Powerzoom-objectief met een brandpuntsafstand van 14-42 mm, omgerekend naar foto-rolletjesbegrippen 28-84mm. Powerzoom houdt in dat je kunt zoomen vanaf de body, maar ook met een knopje op het objectief zelf, wat niet elke fabrikant levert. Twee andere leuke features zijn een uitklapbaar aanraakscherm en een zoeker die eigenlijk ook een schermpje is.

Naast het standaardobjectief heb ik ook de 45-175mm (90-350mm) Powerzoom aangeschaft, die je ook met de hand kunt bedienen.Ter bescherming beider lenzen Hoya HMC UV(c)-filters van resp. 37 en 46mm, wat echt heel klein is. Verder een Metz MecaBlitz 44 AF-1 digital met dedicated flash (zoomt mee!) voor Panasonic (en Olympus/Leica) alsmede een Sto-Fen Omni-Bounce MZ80 Diffusor. Een hele mond vol voor een plastic dop die flitslicht verspreidt... Fotootjes worden opgeslagen op een Sandisk Ultra SDHC-Card van 32GB. De hele bups wordt opgeborgen en vervoerd in de LowePro Stealth Reporter D100AW, een werkelijk fanTAStische tas. Na wat leveringsproblemen kon ik het hele pakket bij Kamera Express op 5 december hier om de hoek in Capelle aan den IJssel ophalen, alleen de extra accu wordt nageleverd.

Huwelijksbootje

Dit jaar hebben we onze trouwdag op een bijzondere manier gevierd. Mariska had ons een voucher voor de ss Rotterdam cadeau gedaan en die hebben we verzilverd voor een overnachting op 9 november j.l.. Ik was er al eens eerder geweest, maar Carla niet. Ze keek haar ogen uit toen we voor deze schuit parkeerden. Haar opa was ooit schilder op de Holland Amerika Lijn, dus dat gaf ook een apart tintje. We checkten in en betraden onze hut, die van alle gemakken was voorzien en uitzicht gaf over de Maashaven. Vanwege het mooie weer zijn we meteen het dek opgegaan om van het uitzicht te genieten. Katendrecht, de havens, de stad, de Nieuwe Maas, de Parkhaven met Puntegaalstraat pal aan de overkant, waar Carla's vader op achttienjarige leeftijd na de razzia op 11 november 1944 (nu precies 68 jaar geleden) in het belastingkantoor in aanbouw verbleef tot hij tewerkgesteld werd in Nazi-Duitsland. Na de oorlog keerde hij weer daar, inmiddels werkzaam bij de belastingdienst, terug in het op Rotterdamse wijze tot Plukmekaalstraat omgedoopte gebouw.

Mariska kwam naar ons toe (lopend, haar auto was nèt verkocht) om te gaan eten bij Deli Bird, een Thais restaurant aan het Deliplein. Hier kun je spotgoedkoop en toch lekker eten in een ongedwongen ambiance. Ik had een wokgerecht met twee pepertjes als heetheidsindicatie, maar het was minder scherp dan ik thuis zou eten. Het weerhield me er niet van twee Thaise biertjes erbij te drinken. Na afloop brachten we Mariska naar de metro. Op de Brede Hilledijk zag ik een antiparkeerpiramide over het hoofd en stortte ter aarde, plat op mijn kin. Ik dacht echt dat ik mijn kaak gebroken had of op zijn minst een dure gebitsreconstructie zou moeten ondergaan, maar niks daarvan. Ik werd door een vriendelijke voorbijganger opgehesen en we konden onze weg vervolgen.

Enigszins bekomen van de schrik liepen we bedremmeld terug naar het schip, waar we nog een flesje soldaat maakten. The morning after bleek ik over een grotere kin te beschikken dan voorheen en ook nog helemaal blauw en gevoelig.

Het ontbijt maakte veel goed. Zeer uitgebreid en pas om 10.00 uur. Een uurtje later stonden we weer buiten en zijn naar IKEA gereden, we waren toch in de buurt. We hebben daar eindelijk, bij wijze van wederzijds huwelijkscadeau, de door mij felbegeerde Volmar bureaustoel gekocht.

Bestemming bereikt

Ruim vijf jaar heeft Tomtom me als een soort elektrische Mozes de weg gewezen door de asfaltwoestijn. Daar kwam abrupt een eind aan toen ik de met een prijswinnend multifunctioneel touchscreen uitgeruste Peugeot 208 aanschafte. TomTom werd welwillend afgestaan aan Mariska, die daarmee in haar Alfaatje Rotterdam onveilig maakte. Tot vandaag, want zij heeft hem vanwege de hoge kosten van de hand moeten doen. Om allerlei rompslomp te voorkomen is het twaalf jaar oude beestje via de ANWB Autoverkoopservice verkocht. Helaas kreeg ze er niet veel meer voor, maar het vooruitzicht honderden euro's aan APK, reparaties en benzine niet uit te geven, maakt veel goed.

De Alfa in betere dagen en gezelschap

De auto werd in ontvangst genomen door Hertz in het Groot Handelsgebouw aan het Weena. Na overhandiging van Kentekenbewijs Deel I en I B, alsmede, en nu komt het, Deel II, kan na een korte inspectie de transactie worden afgesloten. Alleen had mevrouw Deel II thuis laten liggen, geheel onwetend van het belang ervan. We zijn dus maar braaf, op de laatste druppels benzine, dit deel nog even op wezen halen. Hierna was het gauw bekeken en kwamen zelfs nog extra gebreken aan het licht, wat de opluchting van de verkoop alleen maar verhoogde.

TomTom heb ik inmiddels ook verkocht, voor de helft wat de auto opbracht.

Winterklaar

Helium 16", 195|55|R16|87H

Begin september kreeg ik de lachers op mijn hand door aan te kondigen dat ik met flinke korting winterbanden had besteld. Het was zo'n beetje de warmste week van het jaar. Nu na zeven weekjes slapen hebben we alweer nachtvorst gehad en drie dagen later kon ik dan naar de Kwik Fit om de banden te laten verwisselen. Eerst was ik nog in de veronderstelling dat ik ook van die lelijke zwarte stalen velgen moest aanschaffen, maar gelukkig hoeft dat niet: de zomerbanden worden er afgehaald en de winterbanden omgelegd. De afspraak was om 10.00 uur, dus je verwacht dat ze meteen beginnen. Niet dus, het duurde bijna een uur alvorens ze met de klus begonnen.

Michelin Alpin A4

De banden worden afgevuld met stikstof in plaats van met gewone lucht. Stikstofmoleculen zijn zo groot dat ze niet door het rubber heen kunnen dringen, dus de banden lopen minder snel leeg. Als bonus krijg je groene ventieldopjes. Ter afsluiting van het ritueel moet je nog getuige zijn van het aandraaien van de wielbouten en daar ook voor tekenen. Kennelijk is het ooit eens fout gegaan en kreeg Kwik Fit er de schuld van dat er een wiel afliep. Na 150 km rijden moet je de bouten nog even laten controleren.

Michelin Energy Saver

De zomerbanden worden centraal opgeslagen en voorzien van een barcode zodat ze ook weer teruggevonden kunnen worden. Over een kleine vijf maanden worden de banden weer teruggewisseld. Ik vroeg wanneer het beste moment is en toen kreeg ik als antwoord: "dat ligt aan het weer". Zoiets vermoedde ik al, maar dat is mij te vaag. Het blijkt dat als de gemiddelde temperatuur boven de 10°C uitkomt het moment daar is. We zullen zien.

Na de bandenwissel was het tijd om de Peus door de wasstraat te halen. Niet alleen zagen mijn velgen er niet meer uit, ook het Saharazand van afgelopen week was mij een doorn in het oog, om maar niet te zwijgen van de spreeuwenpoep die er op Texel op was neergedaald. Daarna nog even de deurrubbers ingespoten met siliconenspray en winterklaar is Kees!

Een nieuwe herfst, een nieuw geluid

Ruim een jaar geleden werden we geconfronteerd met de Developers Preview van Windows 8, dat ik braaf downloadde en installeerde. Luttele maanden later kwam de Consumer Preview, een meer op de eindgebruiker gerichte probeerversie. Nu is dan eindelijk de definitieve versie gelanceerd, althans, voor de traditionele PC. Er is ook een speciale versie voor tablets, Windows RT (waar RT staat voor Run Time). Tezamen met het eveneens spiksplinternieuwe Windows Phone 8 vormen zij het nieuwe Windows Ecosysteem en positioneren zij zich tegenover Android (Google) en iOS (Apple).

In juli kocht ik een nieuwe PC met daarop uiteraard Windows 7. Om een pruillipje bij de kersverse eigenaar te voorkomen heeft Microsoft een upgrade-actie voor slechts 14,99€ voor degenen die tussen 2 juni 2012 en 31 januari 2013 een computer met Windows 7 kopen. Je kon je inschrijven en op 26 oktober zou je een e-mail ontvangen om de upgrade daadwerkelijk aan te schaffen. Microsoft hield woord. Eerst moet je de Upgrade Assistant downloaden en starten om te kijken of je PC wel Windows 8 compatibel is.

Dat mag trouwens ook een andere zijn dan die je net gekocht hebt! Zodoende installeerde ik de upgrade op mijn twee jaar oude laptop. Na het downloaden wordt je gevraagd of je meteen wilt installeren, een DVD wilt branden of een opstart USB-stick wilt creëren. Ik koos, ouderwets als ik ben, voor het tweede. Je moet wel zelf het DVD-brandproces starten. Aan het eind van de rit heb je een heuse Windows 8 opstart DVD. Installeren is, zoals we inmiddels gewend zijn, een peulenschil.

Windows 8, met het beruchte TIFKAM (The Interface Formerly Known As Metro), is primair bedoeld voor touchscreens. Echter, met de muis valt er ook behoorlijk mee te werken. Dat de Desktop nu een App is en dat daarin het Startmenu ontbreekt, het zal wel even wennen zijn. Maar in de paar uurtjes dat ik nu mee gewerkt heb ben ik steeds enthousiaster geworden. Tegen de tijd dat Windows 9 komt weten we niet beter...

Tussen twee vuurtorens

Vorige week donderdag kreeg ik het ineens op mijn heupen en wilde een weekendje weg. In verband met weekenddienst kan dat maar eens in de twee weken, dus haast was geboden. Via VVV Texel heb ik een B&B geboekt, nu eens niet in de duinen of Den Burg, maar in de polder, even buiten de Waal aan de Spangerweg.

Het regende al dagen pijpenstelen, zo ook onderweg naar Den Helder. Tijdens de rit klaarde het toch op en eenmaal op de boot was het droog. Het was behoorlijk druk, met een overdaad aan Duitsers die Herbstferien feierden. We konden pas om 16.30 uur de B&B in, dus verpoosden wij ons alvast op de vaste pleisterplaatsen. In Den Burg kochten we bij de VVV het losbladige boekje "4 fietsroutes en 24 wandelingen" een heruitgave van een vastbladig boekje dat we al uit hebben. Er staan andere wandelingen in en op de achterkant van elke NL versie staat nu ook de DE versie. Handig, zei Carla, als we alle wandelingen gedaan hebben doen we ze nog een keer in het Duits! Verder de topografische kaart van Texel op schaal 1:25.000, ter vervangingen van die uit 1998. Hiermee gewapend gingen we het eiland over. Den Burg lag er inmiddels zonnig bij. We kwamen een kat tegen die op een dak lag te zonnen. Hij wilde zo graag aangehaald worden dat hij er bijna afpleurde.

Na den Burg was het de beurt aan de vuurtoren in het uiterste noorden van het eiland. Hier is aan het strand een nieuwe strandtent verrezen. Over de bediening en lay-out zijn we niet zo tevreden, maar de locatie en het weer maakt veel goed. Er is na de aanleg van een strekdam een enorm strand ontstaan, waarop de de regen van afgelopen dagen behoorlijke plassen zijn gevormd, waar we dan weer helemaal omheen moesten om rond de vuurtoren te kunnen lopen.

De B&B is gelegen aan de Spangerweg, bezuiden de Waal en kijkt uit over de polder met aan de horizon Den Burg en Oudeschild, waar we een etentje in 't Pakhuus hebben gereserveerd. We namen kokkeltjes, vissoep, weiderund en lam. Buiten is het inmiddels stikdonker en wolkeloos. We genoten nog even na onder de sterrenhemel aan de rand van de Waddenzee. 

De volgende ochtend, na het breakfast, begonnen we welgemoed aan een wandeling in de Polder Waal en Burg. Het is werkelijk schitterend weer, hoewel de regen het land zeer drassig heeft gemaakt. Gelukkig hebben we waterdichte wandelschoenen. Naast de onvermijdelijke schapen zijn er ook veel (water-)vogels die zich al opmaken voor de grote trek. Net voor we weer in de auto stappen zag ik een vos de weg oversteken, waarna hij in het struikgewas verdween. 

We hebben nog tijd zat dus brachten we een bliksembezoek aan de Slufter, waar het wemelde van de Duitsers. Het woei inmiddels ook wat harder dus zijn we maar afgedropen en reden naar de Worsteltent voor een bakkie op het terras. We begonnen ook wel trek te krijgen en een bezoek aan Texel is niet af als je niet bij Veronica in Oudeschild hebt gegeten. Echte RAS-patat en kibbeling. Die patat viel trouwens een beetje tegen maar de kibbeling was goed. Eten doe je daar trouwens in gezelschap van zeer brutale spreeuwen.

Vanuit de kamer konden we het licht van de vuurtoren van Texel maar ook die van Den Helder zien. Aangezien we nog tijd hadden, zijn we daar ook nog even langsgereden. De Lange Jaap, zoals hij officieel heet, staat eigenlijk in Huisduinen, maar een kniesoor die daar op let. Vanaf de dijk heb je een schitterend uitzicht over het Marsdiep en de zandplaat Noorderhaaks.

Geen beweging

De nieuwe PC bevat slechts één harde schijf. Volgens het evangelie van Toledo is dat er één te weinig. Ik zweer namelijk bij één harde schijf voor het besturingssysteem en software en één voor data. Een tweede harddisk was dus geboden. Nu wil het geval dat bijna alle harddiskfabrieken in Thailand staan en die zijn vorig jaar allemaal overstroomd door een uitzonderlijk heftige moesson. Met als gevolg dat de productie uitviel en exorbitant hoge prijzen was het resultaat. Gelukkig is er al enige tijd een alternatief: de SSD oftewel de Solid State Drive. Helemaal geen schijf, maar een printplaatje met geheugenchips en een controller, keurig verpakt in een doosje ter grootte van een 2,5" harde schijf. Solid State is trouwens een term die in de jaren zestig werd gebruikt voor de eerste transistorradio's, maar dat terzijde.

Carla is een weekje naar Lissabon en ik zag mijn kans schoon op mijn gemak de reeds enkele weken geleden aangeschafte Samsung 830 Series SSD in te bouwen.

Een SSD heeft zo zijn voor- en nadelen:

Voordelen, allemaal het gevolg van het ontbreken van mechanische onderdelen:

• Bloedsnel;
• Stil;
• Licht;
• Sterk,
• Zuinig.

Nadelen:

• Relatief duur, je moet dan denken aan 1 gigabyte per euro, dit in tegenstelling tot een gewone harde schijf die een factor 10 goedkoper kan zijn;
• Relatief kleine opslagcapaciteit, dit om de aanschafprijs zo laag mogelijk te houden;
• Relatief korte levensduur (slijtage). De chips kunnen zo'n 5.000 maal beschreven worden, wat bij gemiddeld gebruik op zo'n vijf jaar neerkomt.

Kruidnootjes

Terwijl de zomer eindelijk een beetje op gang wil komen verschijnen de kruidnootjes al in de winkels en worden winterbanden aangeprezen. Het liefst denk ik nog niet aan, maar als je niet snel genoeg bent kan winterbandenschaarste je opbreken. De ANWB heeft nu een actie met korting als je winterbanden bestelt bij de Kwik Fit. Tot nu toe heb ik altijd zonder gedaan, maar tegenwoordig gebruik ik de Peus voor woon-werkverkeer en dan gaat veiligheid voor alles. De nieuwe 208 is uitgerust met Michelin Energy Saver bandjes en het stond me bij dat vorig jaar de Michelin Alpin A4 goed uit de test kwam, dus ik heb die maar besteld. De afspraak staat voor eind oktober en de zomerbandjes gaan dan in opslag tot volgend voorjaar.

Voorlopig zitten we nog lekker in de tuin en genieten we van het nazomerweer. Aan de voetjes heb ik nu ook eindelijk de felbegeerde Plakkies die ik nergens kon krijgen in mijn maat. Ze waren zo goedkoop dat we meteen maar twee paar hebben gekocht. Plakkies worden in Zuid-Afrika gemaakt van onder andere oude autobanden volgens een procedé dat door de TU Delft is uitgedacht. De ideale zomerband dus!

 

Kattenvrouwtje

Met enige trots kan ik vertellen dat een door mij gemaakte foto wordt gebruikt in het halfjaarlijks blad van Erfgoed Leidschendam. Het is een foto van een zwerfkat in Póvoa de Santa Iria, die ik eerder dit jaar maakte toen wij daar op vakantie waren. Ik kreeg een e-mail van een zekere Ernst van Erkelens die mij vroeg deze foto die hij op Toledo's pad had ontdekt, te mogen gebruiken. Dat vond ik natuurlijk goed mits hij mij als bron zou vermelden. Het betreft het schrijnende verhaal van Anna van den Bergh, een kattenvrouwtje over wie op de site van Erfgoed Leidschendam al eens een uitgebreider verhaal verscheen. Zij leefde en stierf zoals haar eigen zwerf-katjes, door God, de instanties en iedereen verlaten.

Om de overige (zwerf)katten die ik kiekte op onze reizen van, naar en in Portugal niet te kort te doen, hieronder een overzicht.

Zomergasten

Carla's nano-zomervakantie zit er bijna op. Na op deze zondagochtend het huis nog even gesopt en gezogen te hebben hadden we zin in een ritje, en Carla wilde wel weer eens naar Willemstad in Noord-Brabant. Op de A16 was een kettingbotsing, dus dat beloofde wat voor de terugweg. Willemstad is echt niet zo ver, een kleine 50km, een peusenschil. We parkeerden aan de Lantaarndijk, ingeklemd tussen de jachthaven met haar nieuwe gebouwtjes en de Belgische Erebegraafplaats. Het waait behoorlijk en er valt links en recht een druppel regen. We liepen via alleraardigste schilderachtige straatjes en beklommen de vestingwallen. Op het enige terras waar bediend werd dronken we respectievelijk een chocomelletje en cappuccino en woeien nog even uit langs het Hollandsch Diep. De gevreesde file op de terugweg was inmiddels opgelost. De dag werd afgesloten met de laatste Zomergast Adriaan van Dis, een achter(achter?)neef van Carla wiens moeder in het nabijgelegen Standdaarbuiten is geboren en getogen.

Zomervakantie

We waren dit jaar weer van plan een lang weekend in Enschede door te brengen maar helaas kon ik geen vrij krijgen. Twee dagen later wel en, omdat we ook een rondje Nederland met de nieuwe Peus wilden doen, hebben we dit gecombineerd. We reden via Marken en Harlingen naar Enschede en van daaruit via Duitsland naar Thorn waar Carla die schattige witte huisjes wel eens wilde zien en ik een natuurwandeling langs de Maas wilde maken. We waren bijna acht jaar geleden ook al in Marken, ook op weg naar Harlingen waar we ons 25-jarig huwelijks-jubileum vierden. Net als toen wilden we naar de vuurtoren rijden, maar je mag daar niet met de auto komen dus parkeerden we bij het dorp, waarna we door de nevel en broeierige hitte over de dijk naar de vuurtoren wandelden. Op de picknickplaats aten we een boterhammetje en liepen daarna over het Oosterpad weer terug, nog even het dorp in om het massatoerisme aldaar aan den lijve te ondergaan.

Op naar Harlingen. We stopten even bij het monument op de Afsluitdijk, waar Ir. Lely met zijn laptop onder de arm over het IJsselmeer uitkijkt. In Harlingen parkeerden we bij de vuurtoren, waar we acht jaar geleden een nachtje doorbrachten in de hotelkamer helemaal bovenin. De nevel is inmiddels opgetrokken en we maakten een wandelingetje door dit sympathieke stadje, waarna we dwars door Friesland, Drenthe en Overijssel naar Enschede reden. Onderweg in de buurt van Staphorst zagen we wel veertien ooievaars.

 

Thorn in een notendop

Na bij de Appie proviand voor de volgende dag te hebben ingeslagen en alvast een beginnetje te hebben gemaakt met de flessen rosé en rode wijn die voor ons klaarstonden, gingen we een hapje eten bij Fat Kee, een chinees restaurant in de buurt. Toen we binnenkwamen dachten we, nog even verder kijken. Maar er was verder niets bijzonders in de buurt dus we waagden het er maar op. Ik had Pekingeend, wat eigenlijk best lekker was, maar Carla's Mifang Kerrie (Mifang is Twents voor Mihoen) viel zwaar tegen. Het was er ook bloedheet, wat ook niet hielp. Gelukkig hadden we al een zak uitgebakken spekjes bij de wijn leeggegeten...

De volgende dag reden we via Duitsland naar Thorn in Midden-Limburg. Dit gaf mij de kans om de Peus op zijn staart te trappen, hoewel ik niet harder dan 150km/h heb gereden. De wegligging blijft ook onder die omstandigheden uitstekend, wat ik van de oude Peus niet kon zeggen. Na wat strubbelingen om Venlo uit te komen, parkeerden we net buiten Thorn aan de Groothegger-laan, waar we vol goede moed aan een wandeling begonnen. De bewegwijzering is echter nogal summier en ik heb geen kaart. Het pad op de grens met België dat we namen loopt dood en tot overmaat van ramp kreeg Carla een hypo. We kozen eieren voor ons geld en zijn toen Thorn ingelopen, bekend om zijn witgeschilderde huisjes. Dat is het eigenlijk. Op een terrasje dronken we een bakkie en ik nam natuurlijk een stuk abrikozenvlaai. Carla had net al haar brood naar binnen gepropt en had geen trek meer. Op weg naar de Peus waarschuwde Carla nog voor de gaten en kuilen in de weg, maar te laat, ik zwikte en stortte met donderend geraas ter aarde. Hand en elleboog open maar gelukkig hadden we pleisters bij ons. Moe maar voldaan aanvaarden we de reis naar huis. Tot zover onze zomervakantie.