One fine day

Een rustdag. Wat heet, toch maar de was doen en dan boodschappen. Foto's maken van de tuin en vanuit de luie stoel van de vlinders die hier rondfladderen en dan lekker een boekie lezen.  Hein werkte gestaag door aan zijn paadje. 's Avonds makkelijk gegeten met bij de Conad gekochte gegrilde kip,  gebakken krieltjes en een zelf in elkaar geflanste salade. Morgen vervullen we een lang gekoesterde wens van Carla...

Vandaag is de grote dag! Terwijl meneer zelf net in Nederland was voor een concert aan zee, zijn wij naar Sting's nederig stulpje geweest hierzo in Toscane. De villa, die ook verhuurd wordt, was helaas niet toegankelijk, dus moesten wij ons tevreden stellen met een bezoekje aan de farmshop, genaamd Tenuto il Palagio. Tenuto is een term om een toon net zo lang aan te houden zodat deze tot zijn recht komt. Wist ik ook niet. Maar dat terzijde. Het is ruim een uur rijden, makkelijk te vinden en prachtig gelegen. We hebben er wat wijn gekocht (de duurste maken we soldaat op ons 40-jarig huwelijksfeest) en olijfolie. Alsmede wat cadeautjes voor het huisfront. Wie Il Palagio (het paleis) zelve wil bezoeken wordt ernstig gedwarsboomd, maar er is voor de doorgewinterde stalker (Carla) wel een manier te vinden om een glimp op te vangen van dit luxe complex. Hier wordt ook alle groente en zo verbouwd voor in de winkel. De nabij gelegen Chiesa Di Sant'Andrea is ook de moeite waard, als je van afbrokkelende, half uitgebrande ruïnes houdt tenminste. 

Op naar Siena, dat ligt mooi op de route terug. Via heerlijke kronkelweggetjes spoedden wij ons naar dit historische stadje, waar toevalligerwijze overmorgen de Palio wordt gehouden. De plaatselijke horeca en ongeduldige drinkebroeren zijn er alvast druk mee. Het is erg warm en Carla wil wel weer op pad. Op aanraden van Hein rijden we via de Crete Senesi weer naar huis. Een prachtige tocht door heuvellandschap met wuivend graan. De dag wordt afgesloten met een glaasje wijn met Janneke en Hein daarna een pannetje opgewarmde pasta. We gooien niets weg!

Cortona

Een tripje in de buurt. Maar de dag begon met een onvervalst Engels ontbijt, met Italiaanse ingrediënten, dat dan weer wel. Op aanraden van onze gastmensen  gingen we eerst naar de markt in Camucia. Daar heerste een gezellige drukte, met de mannen opeengepakt en druk in gesprek met elkaar. Leuke markt wel, met veel kleding, schoenen, tassen vooral en lokale groenten en vlees(waren). Kleine dissonant waren levende kippies en eendenkuikens in kartonnen dozen. Carla had een leuk jurkje gevonden, helaas niet in haar maat. De verkoper vroeg: "komen jullie uit Nederland?" (in het Nederlands). Bleek hij uit Hong Kong te komen maar jaren in Zeeland te hebben gewoond. Sprak ook vloeiend Italiaans voor zover ik dat kon beoordelen. 

Daarna naar Cortona. Parkeren net buiten de stad en dan per roltrap naar boven. Ik had kennelijk mijn dag niet want ik verbaasde me over hoe klein het plaatsje eigenlijk was en ik miste ook allerlei plekken en informatie uit La vita è bella. Bleek dat in Arezzo te zijn! Het schoot me weer te binnen. Daar gaan we dus nog heen. Wat we heel mooi vonden was een fototentoonstelling van oude, opnieuw afgedrukte glasnegatieven van ik schat begin vorige eeuw. Wat opvalt zijn de ernstige gezichten, ouwelijke kindersmoeltjes en de armoe die ervan afstraalt. 

Na Cortona reden naar het convento delle Celle uit midden 13e eeuw, waar de heilige Franciscus (die van Assisi, waar we ook nog naar toe gaan), een wijle verpoosde. Op de terugweg deden we nog even Cimitero della Misericordia net buiten Cortona aan. Volgens onze maatstaven een bizarre lijkenopslagplaats...

Berg en dal

Vooruit, een eenvoudig ontbijt en daarna boodschappen doen in CF. De tocht via het kronkelweggetje gaat steeds beter. Eerst de Penny Market (ontbijtspek gevonden!), een soort ALDI en daarna de Conad, meer een AH-erlebnis. Eigenlijk zoals thuis. 

Het is al lekker weer en na de lunch gingen we in de buurt wandelen. Het is semi bergachtig hier met rotsachtig beboste hellingen en gravelpaden. Er zijn hier opvallend veel vlinders en de vogels hoor je overal kwetteren. De rotsen zijn eigenlijk plakjes steen die na miljoenen jaren de moed een beetje hebben opgegeven, ze vallen uit elkaar bij het minste geringste. Bovenaan gekomen hebben we een schitterend uitzicht over de omgeving (lees: CF en de meer wijde omgeving daaromheen). Een beetje heiig is het wel. Hier is ook een monument voor Fabrizio Meoni, geboren in CF en verongelukt tijdens de Paris Dakar rally waarna hij overleed aan een hartstilstand.

Op de terugweg nog even het erf en de gebouwen van de naboer bekeken, een schitterende verzameling ouwe meuk, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Ouwe brommers, fietsen, scooters, een FIAT 850 en heel veel hout. De hondjes van de buurvrouw begroeten ons luid blaffend maar bedaren als ze ons herkennen, het zijn eigenlijk heel lieve beesten. 

De rest van de middag heerlijk lezend doorgebracht met een Corona in de aanslag. Net voor het eten nog even geborreld met onze gastmensen , dat begint al een traditie te worden!

Castiglion Fiorentino

Na een werkelijk pikdonkere nacht en een copieus ontbijt zijn we eventjes boodschapjes gaan doen in Castiglion Fiorentino (CF). Carla moest nog even langs de farmacia omdat ze een bepaald medicijn vergeten was in te pakken, Gelukkig kreeg ze het, dankzij het medisch paspoort zonder fronsjes mee. Bij de twee plaatselijke supermarkten hebben voor twee dagen ingeslagen en morgen gaan we CF uitchecken. Vanmiddag is het een beetje druilerig dus kan ik zonder me schuldig te voelen even binnen aan dit blog werken.

We hebben ook de film "La vita è bella", met opnamen die in Arezzo en CF zijn gemaakt, de geboortestreek van acteur en regisseur Roberto Benigni, weer gekeken. Toen het weer opknapte heb ik de omgeving even uitgecheckt. Gambaroncia is een gehuchtje met een aantal (ex-) boerderijen in de middle of nowhere. Er zijn een aantal verwaarloosde katten, twee verwende honden, beetje blasé kippen, schichtige hagedissen en af en toe een verdwaald hert of zwijn. De (mede-)eigenaar van onze B&B, Handige Hein noem ik hem stiekem, is bezig een paadje aan te leggen van gevonden stenen en gekocht cement. De avond sloten wij passend af met een gebraden kippetje, salade en focaccia met aardappel. En een wijntje natuurlijk. Of twee...

De volgende ochtend begon goed met een ontbijt van brood, gebakken rauwe ham (spek hebben ze hier niet) en gebakken eieren. Vandaag gaan we wandelen in CF. Het is een alleraardigst stadje in het dal, een kleine 7 km rijden over een kronkelweggetje. Prompt werd ik gestalkt door een Italiaanse die vond dat ik best sneller kon rijden en die probeerde in te halen in bochten terwijl er tegenliggers waren. 's-Lands wijs, 's-lands eer zeg ik altijd maar ik liet me er niet door van de wijs brengen. We parkeerden op een enorm parkeerterrein bij de obelisk. Op weg naar het stadje kwamen we een tank uit WOII tegen, bedoeld als monument voor alle gevallenen en verwijzend (spoiler alert!) naar de "hoofdprijs" uit La Vita è Bella. Vervolgens zijn we op ons gemak CF doorgestruind. Het is mooi weer, rond de 24°C en perfect om thuis nog even op het terras te verpozen met een biertje. Onze gastvrouw trakteert ons op een hapje en dan is het lezen geblazen, waarna we gezamenlijk nog even borrelen en het diepe ingaan. Moet kunnen. We eten de restjes van gisteren en ik maak al vast mijn beruchte tomatensaus met plaatselijke ingrediënten. Morgen een rustdag, even boodschappen doen en eventueel een wandelingetje in de buurt. La vita è bella...

Via via

De Tollen - Aosta 2009

Het is al weer 9 jaar geleden dat wij voor het laatst in Italië waren, en dan nog maar voor één dagje. Via de Mont Blanc tunnel reden we van Les Contamines-Montjoie naar Aosta. Lees hierover meer in het bericht "De Boomgrens" uit 2009. 

Dit jaar gingen we naar Toscane, een streek die al tijden op onze emmerlijst stond, maar waar we nu eigenlijk via stom toeval zijn beland. Dat zelfde toeval wil namelijk, dat iemand die Carla goed kent uit haar werkomgeving, onlangs na tien jaar verbouwen en inrichten, een vakantiehuis met B&B-mogelijkhedengenaamd Casa Gambaroncia, is begonnen in Gambaroncia(!), een località nabij Castiglion Fiorentino (hierna te noemen CF). Lees hierover meer op hun website. We hadden van de winter al geboekt en nu was het dan eindelijk zover!

Omdat Carla niet zo van lang autorijden houdt overnachtten we halverwege in Zuid-Duitsland, meer precies Hotel Tannenhof in Steinen (Zwarte Woud). We reden via België, Luxemburg, Frankrijk (met afslag Usine Peugeot-Citroën nabij Mulhouse, waar we op de terugweg nog zeker gaan kijken). De reis verliep zonder noemenswaardige incidenten, afgezien een verkeersfittie nabij Straatsburg. Naast het hotel schnitzels gegeten in Ristorante Pizzeria Tanne, uitgebaat door een wat oudere Italiaan. De schnitzels (twee per persoon) waren enorm maar super lekker. Ik heb er ruim drie op en Carla bijna een hele. Daarna ondernamen we nog een kleine dorpswandeling om de spijsvertering te bevorderen.

24 juni 2018

's-Anderendaags gingen we, na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt, richting Italië. Carla was nogal zenuwachtig vanwege de Gotthard-wegtunnel (zoals deze officieel heet), maar dat viel achteraf reuze mee. We zijn wel van plan op de terugweg de Gotthardpas te nemen. Net over de grens met Italië veranderde de sfeer in het verkeer, plotsklaps kreeg iedereen haast, en, heel gek, hoe groter en hoe duurder je auto was, hoe meer haast je kreeg. Een raadselachtig antropologisch fenomeen. Wij, met onze kleine middenklasse Cross-over, deden rustig aan.

Ik had een nieuwe tolbadge aangeschaft bij de ANWB, welke ook in Italië geldig zou zijn. Helaas weigerde deze bij de eerste de beste slagboom, zodat ik, onder toezien van hoofdschuddende mede tolweggebruikers, achteruitrijdend een andere tolpoort moest opzoeken. Daarna liep het, met de VISA Card in de aanslag, gesmeerd*. Net voor Florence zijn veel nieuwe tunnels aangelegd en mijn verouderde navigatie trok dat niet, zodat wij ruim uur lang in een virtueel niemandsland reden. Gelukkig waren de borden redelijk duidelijk, al kon je nergens aflezen hoe snel je nu eigenlijk mocht. Niet dat iemand zich er iets van aantrok, maar toch. Het einde van de rit kon ook niet van het schermpje worden afgelezen, maar dat wist ik al. Zodoende had ik de oude TomTom van de kinders geleend, maar die liet het op het moment suprême afweten. Na een telefonisch consult met onze gastvrouw konden we het alsnog op de tast vinden.

We werden gastvrij onthaald en getrakteerd op een welkomstdrankje en avondmaal. Na een korte rondleiding door de B&B en een afzakkertje legden wij ons moe maar voldaan te bedde...

*eenmaal weer thuis meteen naar de ANWB, waar bleek dat deze badge helemaal niet voor Italië was... 

Veerhaven, Hellevoetsluis