Onthecht

Overmorgen, 1 april 2009, worden de hechtingen van de CTS-operatie verwijderd. Ook op 1 april , maar dan in 1572, verloor Alva zijn bril. Alva, meer precies Fernando Álvarez de Toledo, kwam in beeld toen ons gezin in 1967 naar Brielle (bril) verhuisde. Een klein jaar later vierde ik voor de eerste keer het 1 aprilfeest. Op deze foto, gemaakt op 1 april 1968, staat de vierde klas van de Ichthusschool in Rugge afgebeeld. Staand, tweede van rechts Celma, zittend, zesde van rechts Jan Willem en tweede van rechts ikzelf, allen behorend tot ons recente reünieclubje. Meester Aad de Ruiter is er ook bij, die onlangs nog meeschreef aan het boek '40 jaar Blaise Pascal - Een levend verleden', hij was daar later (ook mijn) docent Nederlands.

Eén van de eerste vragen die men mij stelde was 'stam jij af van Alva?'. Het antwoord daarop kon best gevaarlijk zijn, Brielle was tenslotte het epicentrum van het verzet tegen de 'Spanjolen' en de Watergeuzen waren ook bepaald geen lieverdjes. Ik zei dus naar waarheid dat ik het niet wist, hoewel ik het stiekem best stoer vond als het waar zou zijn. Van wie ik echt afstam ontdekte ik pas veel later. Een verre neef van mij, Piet(er Cornelis), houdt namelijk een stamboom bij van de familie. Piet is van de XIVe generatie, ikzelf ben van de XIIe generatie.

De stamboom gaat terug tot Jorino de Toledo (1568), een Spaanse Hugenoot die waarschijnlijk door Spaanse Inquisitie vervolgd werd en naar de Zuidelijke Nederlanden is gevlucht. Via Schipluiden, Pijnacker en Vlaardingen raken zijn afstammelingen verzeild op Voorne-Putten, waar ik geboren ben en waar nog zeer veel familieleden wonen.

 

Behalve mijn broers en zussen ken ik bitter weinig familieleden. Mijn vader zweeg er over, mijn moeder had het altijd over 'die boeren'. Daar kon ik het mee doen. We gingen wel eens naar ooms en tantes in onder andere Hellevoetsluis, Poortugaal en Oosterhout, maar daar kan ik me niet veel meer van herinneren.

Ik kwam er een aantal jaren geleden via via wel achter dat mijn vader als jongen heeft gewoond in het geboortehuis van Joh. H. Been, gelegen aan de Voorstraat 5 te Brielle, naast Drogisterij Bout en recht tegenover Hotel Restaurant de Zalm. Been heeft nog les gegeven aan de 'klompenschool' in de tijd dat mijn moeder daar leerlinge was. Mijn opa (die ik overigens nooit gekend heb), was tuinder en keurmeester bij de groentenveiling. De oma van mijn vader had als meisjesnaam Snoeij, een geuzennaam die hij zichzelf in een jolige bui wel eens aanmat.

Wordt (ook) vervolgd...

Marathon Man

Afgelopen zaterdag zat ik lekker in de tuin mijn boterhammetjes te eten, toen er een stuk van mijn kies afbrak. Die kies is eigenlijk alleen een vulling met een randje glazuur eromheen. Ik kon gelukkig snel terecht bij de tandarts. Het was een invaller, met een sterk Duits accent. Dat was ook niet zo gek, want het is een Duitser. Ik moest onwillekeurig aan Marathon Man denken. Zo erg werd het niet. Er is een stukje opgemetseld waar het stukje is afgebroken. Op termijn moet ik wel een kroon, zo werd me medegedeeld.

Rechts onhandig

Leve de Oxazepam! Dankzij dit wondermiddel maakte ik me geen zorgen voor de operatie. Ik werd tien minuten te vroeg opgeroepen. De chirurg en de assistente deden het voorkomen alsof een bezoek aan de kapper meer om het lijf had. Op de best pijnlijke verdovingsprikken na klopte dat ook wel. Mijn hand en arm werd ingesmeerd met een goedje wat nog het meest weg had van iets te dunne limonadesiroop. Na de prikken begon het feest direct en na tien minuten was het al weer klaar. Vier hechtingen erin, vette watten en een verbandje er omheen en een mitella aangemeten. Ik kreeg wat instructies ingefluisterd en kon gaan. Toedeledokie!

's Avonds begonnen mijn vingers op te zwellen en werden ze een beetje gevoelloos. 's Anderendaags was het al weer bijna normaal. Het vervelendste is nog dat ik alles met rechts moet doen. Ik ben linkshandig maar rechts onhandig, dus dat valt niet mee. Ik heb ook twee dagen niet gedoucht... maar ik ben wel in bad geweest, da's gewoon makkelijker. En ik had een heel lief zustertje dat me afdroogde.

Vanaf vandaag geen mitella en het verband is er ook af. De CTS-pijn is zo goed als verdwenen. De wond zelf doet nog wel pijn en mijn hand en pols zijn ook wel blauw. De batterij van mijn camera was leeg, dus de foto is met de webcam gemaakt.

Ugh!

Licht aan het eind van de tunnel

Vandaag word ik in het Sint Fransciscus Gasthuis (SFG) geopereerd aan het carpaletunnelsyndroom (CTS). Het heeft nogal een tijd geduurd voor het zover was. Twee jaar geleden kreeg ik de eerste symptomen: tintelende vingers, een dood gevoel. Pijn, uitstralend tot aan mijn schouder en functieverlies.

De muis werd vervangen door 'het Paard', een supermuis op maat, later door 'de Mousetrapper' een uitvergroting van een laptop touchpad. Ik heb ook nog fysio- en manuele therapie geprobeerd, maar toen eenmaal de diagnose CTS was gesteld, moest ik daar subiet mee stoppen want dat helpt niet.

Nu is het dan eindelijk zover. Laura is de chauffeuse dit keer. De operatie geschiedt poliklinisch, onder plaatselijke verdoving en duurt bij elkaar zo'n half uurtje. Omdat ik een man ben knijp ik hem wel, dus ik heb wat kalmerende pilletjes gevraagd aan de huisarts. Die hielpen enkele jaren geleden bij een spataderingreep ook erg goed. Na veertien dagen gaan de hechtingen er uit en na zes weken moet het genezen zijn. De klachten kunnen nog wel een jaar aanhouden, zij het in steeds mindere mate.

De oesters van To Lee

Morgen gaan we weer naar Enschede, naar Hannie en Helmut en hun kinderen Jeanne en Dorine, om de verjaardag van Hannie te vieren. In 2003 zijn we tegelijk op vakantie geweest, in Frankrijk, Charente-Maritime. Wij hadden een chalet gehuurd op een camping in Saint-Just-Luzac, zij hadden daar een tent en we zijn zeven dagen aldaar met elkaar opgetrokken. Het was één van de leukste vakanties met de kinderen erbij tot dan toe. Op de heenreis werd het steeds warmer, we kwamen aan met 38ºC. Gelukkig had de Peus airco. Kort daarna werd het slecht weer maar na een paar dagen knapte het weer op.

 

Het gebied wemelt van de zoutpannen, waar nu oesterkwekerijen gevestigd zijn. Op een zonnige middag hebben we oesters gegeten, een primeur voor Carla en mij. Gelukkig hielp de ijskoude witte wijn. We hebben de meisjes maar niet verteld dat ze nog leven als je ze eet. We hebben heel wat uitstapjes gemaakt. La Rochelle is een nabij gelegen havenstad en tevens de hoofdstad van de streek. Het kent een rijke historie waar piraterij, slavenhandel, kabeljauw-visserij en walvisvaart om voorrang vechten. Royan is een mondaine badplaats met een grote jachthaven en permanente kermis.

Echt heel leuk waren de eilanden Île d'Oléron en Île de Ré, waartussen Fort Boyard ligt, bekend van de TV. Daar waan je je aan de Middelandse Zee. Trekpleisters waren daar natuurlijk de vuurtorens, Phare de Chassiron en Phare des Baleines. We zijn er zelfs óp geweest.

Op Île de Ré hebben we ook nog het stadje Saint-Martin-de-Ré bezocht, waar je o.a. een ritje op een ezel kunt maken. Die beesten hebben een soort broek aan, traditioneel tegen distels en andere ongemakken en -gedierte. Tussendoor zijn we ook in de Zoo de la Palmyre geweest. Bloedheet maar wel heel leuk. Op het strand van Marennes hebben we 14e Juillet gevierd, compleet met lampions en vuurwerk. Er dreigde alleen onweer, wat ook wel weer spannend was.

Carla en ik zijn ook samen wezen wandelen, dwars door het moerassige gebied rond Brouage, een oud vestings- en garnizoenstadje. Het is nog helemaal in oude (Napoleontische) staat. Vlak voor Hannie en Helmut vertrokken hebben we daar met zijn allen in een restaurant gegeten, alwaar zich een discussie ontspon over wat voor vis een Dorade nou eigenlijk is. Ik won, meen ik. Na hun vertrek zijn we nog naar Bordeaux geweest. Best een aardige stad, alhoewel een beetje vervallen. We hadden geluk: ze waren net met de aanleg van de metro begonnen en de hele stad lag open. Omdat het regende werd het één grote modderpoel. We hebben nog wel enkele Romeinse oudheden bezocht, zoals een arena waar een militaire kapel stond te oefenen.

De Tour de France zou het stadje Cognac aandoen. Dat ligt vlakbij, dus wij erheen. Je hoeft je niet te vervelen, uren voor de wielrenners er zijn komt een schier onafzienbare karavaan langs. Bij wijze van reclame worden allerlei goederen het publiek ingegooid. Wij hadden het geluk dat een waterfabrikant meedeed, die bij wijze van strooigoed een waterspuit op het publiek richtte. Er waren hele volksstammen op de been die speciaal voor het strooigoed waren gekomen, de wielrenners waren maar bijzaak. Ik heb wel Lance Armstrong (Engels voor sterke benen) op de kiek. Was nog best lastig, ze komen met 60 km/h voorbij!

De laatste dagen hebben we gechilled rond het zwembad.

De foto's zijn gemaakt met mijn allereerste digitale camera, een Agfa CL20 met 1.3 megapixels. Nu lach je er om, maar toen state of the art. Het ding ging echter kuren vertonen, getuige overstraling, een violetzweem en het merkwaardige fenomeen dat hij spontaan ging afdrukken.

Enfin, ik hoop echt iets dergelijks nog eens over te doen.

Kettingreactie

5e klas 1968: Celma middenrij
links, ik rechtsboven. 

Celma ken ik al sinds de (lagere) Ichthusschool in Rugge (Brielle). Tijdens de Blaise Pascal-reünie ontmoetten we elkaar weer sinds 15 jaar. Het klikte meteen. Later maakte ik ook weer kennis met haar man Robert, die ik nog langer niet gezien had. Tien jaar geleden hebben die twee een oude boerderij in Saint-Agnan-de-Cernières, Normandië gekocht en zij gaan dit jaar, na tien jaar ploeteren, daar permanent wonen. De boerderij hebben zij in die tijd getransformeerd tot een Chambres d'Hôtes en die 'le Chaînon' genoemd, wat 'Schakel' betekent, hun achternaam. Celma stelde voor een bericht op dit weblog te schrijven over ons verblijf aldaar in mei a.s..

 

Dat verhaal houd je nog tegoed, we gaan het tweede weekend van mei. Ik ben van de weeromstuit meteen in de omnibus 'Boerin in Frankrijk' begonnen, geschreven door Wil den Hollander-Bronder. Zij was ooit school- of klasgenote van mijn moeder in Brielle. Dat moet in de jaren 20 van de vorige eeuw zijn geweest. Ik lees het alweer voor de derde keer.

Of het de leeftijd is weet ik niet, maar afgelopen jaar heb ik de hele 'American Recordings'-reeks (vijf in totaal) van Johnny Cash aangeschaft. De laatste aanwinst was 'Unchained' (Ontketend/ ontschakeld), het boekje is verluchtigd met prachtige foto's van vervallen schuren en dergelijke. Zeer toepasselijk allemaal gezien het voorgaande. Vooral het nummer 'Rusty cage' [YouTube], geschreven door Chris Cornell van Soundgarden, maakte indruk op me en dan met name de regels

But I'm gonna break

I'm gonna break my

Gonna break my rusty cage and run

Celma en Robert durven het, nu ik nog.

·· op de I

Zoals ik in het bericht 'Voorjaarsschoonmaak' al aankondigde, zijn deze week diverse puntjes op de I gezet. Donderdag werden de matjes bezorgd, ze zien er erg goed uit. Vandaag hebben we ze in de auto gelegd. Afgelopen donderdag heeft Hendrik inderdaad de radio ingebouwd. Vandaag hebben Laura en ik de stations ingesteld en de Bluetooth-functionaliteit getest. Handsfree bellen werkt perfect en er zit zelfs een afstandsbediening bij! Gisteren heeft de Alfadealer in Capelle aan den IJssel de boordcomputer gereset en na een proefrit weer uitgelezen. Het bleek een defect relais te zijn, wat op zich goedkoop is, maar het arbeidsloon loog er niet om. Maar, better safe than sorry!

Black is beautiful

Ik ben al jaren op zoek naar een redelijk geprijsde HDD DVD-recorder. Vorige week, tijdens het rondlummelen bij de MediaMarkt, viel mijn oog op de Sony RDR-HX780. Deze was alleen in het zilver uitgevoerd, wat niet past bij mijn overige apparatuur. Jammer maar helaas. Geld bleek deze week geen bezwaar, ik kreeg van een naast familielid een adequaat bedrag, alvast voor mijn verjaardag. Laura en ik zijn toch maar even gaan kijken, en ja hoor, onderaan de stapel stonden nog twee zwarte exemplaren! Meteen gekocht, dat spreekt.

Voorjaarsschoonmaak

Gisteren begon de meteorologische lente. Laura en ik gingen dat heuglijke feit luister bijzetten: de Alfa Romeo onderwerpen aan een flinke schoonmaakbeurt. Bij aankoop viel al op dat de auto best wel schoon en netjes was, zowel van binnen als van buiten. Maar ja, een auto wordt pas eigen als je hem zelf schoongemaakt hebt. Dus matjes er uit en Laura stofzuigen maar. Ik zeemde de ramen aan de binnenzijde, alle plastic oppervlakken en dashboard schoongemaakt en met Cockpit Shine ingewreven. Toen was de buitenkant aan de beurt: vogelpoep verwijderd (Laura had de auto heel handig onder een boom geparkeerd...) en de lichtmetalen velgen met Ultravelgenreiniger ingespoten. Toen op naar de wasstraat. Eerst inzepen met de hogedrukspuit. Er kwam heel wat verborgen vuil uit gaten en kieren. Antenne er af (dit keer wel) en dan een wasbeurtje nr. 4 er overheen. Daarna de bandjes (ook de reserveband) opgepompt en ingespoten met No Touch, daar gaan ze mooi van glimmen en zijn dan gelijk beschermd tegen die vervelende UV stralen, want daar drogen ze van uit.

Toen we weer thuis waren hebben we matjes besteld bij Matten-online.nl. Dit is geen vechtsite zoals de naam doet vermoeden! Daar kun je voor elk type auto matten op maat bestellen. Niet duur en nog thuisbezorgd ook. Deze week worden nog de puntjes op de I gezet: als het goed is bouwt Hendrik de radio in en de Alfadealer moet de computer nog uitlezen, het lampje van de brandstofinspuiting blijft branden. Dit is (desgevraagd) niet ernstig maar wel vervelend.