Porto 2

Porto

Parque Natural da Arrábida

Tijd voor ontspanning. Nu we toch aan gene zijde van de Taag zijn, ligt een tochtje door Parque Natural da Arrábida voor de hand. Hier zijn we al eens eerder geweest, in 2011 en 2013. We gingen met twee auto's, Sander en Mariska met een gehuurde FIAT en wij met de Peus. Omdat er een lampje kapot was in de FIAT stopten we bij een benzinestation onderweg. Via Sétubal reden we, na wat navigatieperikelen, de goede kant op. In de stad ervoeren we nog wat road rage, een patser in een BMW kon het niet verkroppen dat ik voorrang had (of nam, daar wil ik vanaf wezen). Toeteren, alarmlichten aan, langzaam voor me gaan rijden, the works. Hoofd koel houden dan gaat het vanzelf over. 

Het park is een enorm natuurgebied, waar aan de kust gerecreëerd mag worden. Er staat ook een cementfabriek, waarschijnlijk vanwege de logistiek (ligging aan zee). Onze eerste stop was bij

Parque de Merendas da Comenda, een soort zeearm die behoorlijk ver het land ingaat. Er is een picknickplaats waar mensen uit de wijde omtrek hun zelf gekochte of gevangen sardines komen grillen. Het is een vrolijke chaos, Wij liepen langs het water naar de zee, een fotogeniek tripje.

Via allerlei sympathieke kronkelwegen belanden we bij de volgende stop, een moderne ruïne van wat ik vermoed een of ander zeepaviljoen of iets dergelijks. Het ligt halverwege Praia da Figuerinha en Praia dos Galapos. Het heeft een soort fascinerende vaagheid, eigenlijk.

Omdat de maagjes gingen rommelen zetten we koers naar Sesimbra, een bekende bad- en vissersplaats. We hadden onze zinnen gezet op gegrilde sardines. Na een valse start op het terras van een eettentje aan de boulevard, belandden we bij Restaurante O Canhão, een tentje met het terras in een smal steegje waar de was van de buren boven je hoofd wappert. Laura en Mariska waren hier al eens eerder geweest. De sardines worden buiten op houtskool gegrild, het vuur wordt aangewakkerd door een half gesmolten föhn. Na de dis nog even flaneren op de boulevard. Sander kocht een aantal slippers (2).

De volgende dag werd er, onderbroken door een kort bezoek aan de mani- en pedicure, voornamelijk gechilled in en om het zwembad. Pedro, een andere vriend Bruno, kwam ook nog langs. De dag werd besloten met een heerlijke hamburgermaaltijd, bereid Sander en Mariska. Laat op de avond arriveerden Aad en Lia nog met de taxi van Nelson Furtado (geen familie). Het gezelschap is compleet.

Ondertrouw

Natuurlijk...

Laura had zelf Villa Aroeira gevonden op de site van HomeAway. Het is een luxe bedoening met vijf slaapkamers, vier badkamers, een grote tuin met zwembad, grote huiskamer en keuken en als klap op de vuurpijl een spelletjes- annex TV-kamer. Wij kwamen als eersten aan en werden verwelkomd en rondgeleid door de schoonmaakploeg, die net klaar was. De kinderen druppelden daarna binnen, waarna Mariska, Sander en ik boodschappen gingen doen bij de Pingo Doce in Corroios, niet ver hier vandaan. Daar scoorden we o.a. de fameuze gegrilde kip(pen). Sander en Mariska zouden het avondeten maken en deden hiervoor de benodigde inkopen. Carla en ik hadden afgesproken dat we in elke supermarkt waar we kwamen zoveel mogelijk verschillende flesjes piri-piri zouden kopen. Dat is gelukt. Dezelfde avond gingen we ook nog naar de ALDI, om de hoek van het enorme golfresort waar de villa staat. De financiën hebben we geregeld via wiebetaaltwat.nl waar je kunt opgeven wat je uitgeeft en wie daar aan bijdraagt. Zodoende het je nooit gezeur daarover.    

Gelukt!

De volgende dag moesten we naar de Burgerlijke Stand in Almada voor de Ondertrouw. Dit was al twee keer jammerlijk mislukt door allerlei bureaucratische obstakels. Filipe, één van Bruno's oudste vrienden en één van de Getuigen, zou als tolk optreden. Dat is verplicht als je trouwt in Portugal met een buitenlander (tenzij die Portugees spreekt, dat spreekt). We haalden hem op bij de kinderopvang waar zijn zoontje Salvador verblijft als pappa en mamma werken. Hij (Filipe) was zijn portemonnee vergeten dus moesten we nog even langs zijn huis. Het duurde een stief kwartiertje voor ze aan de beurt waren. In de tussentijd stonden we heel vervelend te doen in het nauwe gangetje waar iedereen moest wachten. Dat ging allemaal in het Engels en de omstanders vonden ons maar raar volk. Toen ze eenmaal aan de beurt waren duurde het weer heel lang, wat een goed teken was. Daarna stapten ze opgelucht naar buiten: gelukt!

Carla, Mariska, Sander en Debby waren in de tussentijd naar de kapsalon in Charneca de Caparica gereden waar de dames zouden worden proefopgesmukt. Wij reden daar nu ook heen, onderwijl Filipe weer thuisbrengend. Wij heren gingen daarna even boodschapjes doen bij de plaatselijke buurtsuper en aten en dronken wat op een naburig terras. 's-Middags reden we naar Pé Nú (blote voeten) de trouwlocatie aan het strand van Costa da Caparica aan de Atlantische Oceaan. De laatste afspraken met de beheerder werden gemaakt en wij lunchten, inmiddels in de bloedhitte, op het terras.

Nog even boodschappen doen en daarna vermaakte 80% van de jongelui zich in het zwembad.

De dag werd afgesloten met een etentje tezamen met Filipe, zijn vrouw Ivone en hun zoontje Salvador.

Kalm aan

Een Buitenlandse Bruiloft, zeker één in Portugal, vergt nogal wat voorbereiding. Die van bruidspaar Laura en Bruno laat ik maar even buiten beschouwing, ik doel op de onze. We zouden voor datzelfde bruidspaar en familie het nodige meenemen. Bruidsjurk, jurken voor de bruidsmeisjes, kostuums, schoenen, een enorm "wooden heart" bij wijze van gastenboek, de bedankjes (met zand en schelpjes gevulde stopflesjes), noem maar op. Onze Peus is beslist niet klein, maar we wilden de achterbank zo leeg mogelijk laten ter voorkoming van diefstal onderweg, zonder al te veel te hoeven sjouwen. Zodoende kocht ik in april een dakkoffer. Daar paste het genoemde ruimschoots in en de rest in de kofferbak.  

 

Een andere voorbereiding was de aanschaf van een tolbadge voor de tolwegen in Frankrijk. Deze bestelde ik bij de ANWB en had hem binnen twee dagen in huis. Met deze badge kun je zonder te stoppen door een speciale tolpoort rijden, waarna het bedrag van je bankrekening wordt afgeschreven. Je moet alleen uitkijken dat je niet de tolpoort van maximaal 2 m doorrijhoogte neemt, omdat dan je investering in de dakkoffer teniet wordt gedaan.

Last but not least: een tray energydrink, dit om de vermoeidheid vanwege de vele uren rijden te verdrijven. Werkt uitstekend voor mij; bij elke stop, braaf om de twee uur, een blikje achterover slaan. Carla zorgde, voor zover ze zelf niet sliep, voor de nodige afleiding.

De reis van ruim 2200 km deden we dus kalm aan, met twee overnachtingen onderweg, één in Poitiers en één in Valladolid, beide in een Ibis hotel, wat we al jaren doen en dat bevalt uitstekend. In Poitiers kochten we bij Auchan ons avondmaal: stokbrood, kip, zalm, water en meegebrachte Portugese rosé. Na deze copieuze maaltijd waagden we ons nog aan een wandelingetje. Hoewel we op een enorm bedrijventerrein gestationeerd waren (met o.a. de obligate Peugeot-dealer), vonden we achter het hotel toch nog een idyllisch plekje, een landhuis met een flinke tuin en een oude muur met hek.

Vanwege de belading, dakkoffer, klimaatbeheersing en de constant hoge snelheid was de benzinetank telkens na 400 km leeg. Dat hakte er wel in. Gelukkig is de benzine in Spanje bijzonder goedkoop. Daar heb je trouwens ook tolwegen, vooral in het Noorden/Baskenland. Daar kun je als toerist alleen maar contant betalen of met een bankpasje respectievelijk creditcard. In Valladolid maakten we, na de maaltijd in het hotelrestaurant, weer een wandelingetje. Ook hier weer een bedrijventerrein, met vlakbij wat industrie in de vorm van een Michelinfabriek. Verder een bewaakte, ommuurde woonwijk, vlakbij rio Pisuerga, die uiteindelijk in de Douro stroomt, de rivier waar Porto aan ligt waar we later nog (gepland) verzeild raken.

Vlak na de Portugese grens schaften wij ons een EasyToll abonnementje aan. Dit werkt met een VISA card. Het systeem maakt een foto van je kentekenplaat en je registreert je VISA card, waarna je op elke tolweg in Portugal met EasyToll logo automatisch je bijdrage levert. Kost overigens geen drol, maar dat terzijde.

Tegen 16.00 uur kwamen we dan aan bij Villa Aroeira (a.k.a. Villa Miosótis), in Aroeira(!). Dit is de plek waar we komende week bivakkeren met ons allen...