Krater maar water

Weer of geen weer, op onze laatste dag gaan we naar de drie Maren nabij Daun. Dit zijn vulkaankraters gevuld met water. Omdat we geen routebeschrijving hebben, rijden we langs de plaatselijke VVV, waar ze een summier kaartje hebben en een folder met uitleg over het ontstaan van deze geologische fenomenen. Er zijn er drie, verschillend van formaat en gelegen op verschillende hoogten. Zodoende heeft de wandeling rond de maren een hoog op-en-neer gehalte. Gelukkig regent het gestaag zodat we koel blijven.

We begonnen bij de Weinfelder Maar, de middelste en ingericht als natuurgebied. We liepen er omheen maar het regende zo hard dat we even pauzeerden in een schuilhut waar we een aantal Kosakkenboterhammen opaten. Vervolgens liepen we via de zelfs door Carla beklommen Dronketurm naar de Gemündener Maar, de kleinste waarin een zwembad en bootverhuur is gesitueerd. Daar aten we, pal naast het WOI monument voor de gevallenen (tja, we moesten wel...) weer een serie boterhammen. Daarna liepen we via de openbare weg L64 terug naar de parkeerplaats, een ware helletocht.

Restte nog de Schalkenmehrener Maar, de grootste en dienend als recreatiegebied van het dorp Schalkenmehren. Hier kun je niet omheen, althans niet pal langs de oever zoals bij de andere, dus we hebben hier een stuk afgesneden. In de verte begon het te rommelen en zelfs een kudde geiten zocht een goed heenkomen toen het weer begon te regenen. Wij ook...

Wallfahrt

Ja mensen, het is alweer bijna veertig jaar geleden dat ik voor het laatst in Trier was. Het was de schoolreis van 1973, ik zat in het derde jaar. Dat voorjaar deden we eerst Trier aan en daarna Han sur Lesse. We schijnen aardig de beest uitgehangen te hebben, hoewel ik volgens mij niet aan die festiviteiten heb deelgenomen. Te braaf denk ik. Anywho, vandaag reden wij op ons gemakje richting Trier. Het weer zit mee, van de aangekondigde buiigheid geen spoor, tot we Trier zelve bereikten. Parkeren deden we aan de Ostallee in de parkeergarage van het winkelcentrum aldaar. MediaMarkt lonkte maar ik was sterk. Op goed geluk liepen we naar het centrum, wat op zich niet zo moeilijk is want Trier is niet zo groot. Alles draait hier om het Romeins erfgoed en dan vooral de Porta Nigra. Ik moet ergens nog een foto van toen hebben liggen waar die op staat. Het is een drukte van belang met al die toeristen, ons incluis.

 

We vielen met onze neus in de boter, want er is een manifestatie aan de gang inzake de Heilig Rock Wallfahrt. Ik dacht aan een relirockconcert, maar het blijkt een pseudo bedevaart te zijn met als doel de werkloosheid in de regio op slinkse wijze te koppelen aan de plaatsing van een metershoge replica van het kledingstuk dat Jezus droeg tijdens de kruisiging. Bent u daar nog? Het geschiedde dat wij net aan de goede kant van de Porta Nigra stonden toen deze processie daar voorbij kwam. Er was ook televisie aanwezig en verdomd, wij staan net niet op het filmpje! Daarna bogen we af richting de Moezel om via een omtrekkende beweging weer in de stad te geraken. Inmiddels regende het behoorlijk. Nadat we de winkelstraatjes hadden uitgekamd en tevergeefs in een modelbouwwinkel leuke modelautootjes hadden gezocht, dropen we af naar de MediaMarkt, waar ook al niets van onze gading lag.

Cas en Trudy hadden hoog opgegeven van het stadje Cochem en daar reden we, in de inmiddels stromende regen, naartoe. Het is inderdaad een alleraardigst bergstadje aan de Moezel, met de Reichsburg, een enorme burcht die boven alles uittorent. We parkeren bij het Friedhof aan de Jahnstrasse en dalen via allerlei trapjes af naar het gebied waar alle winkeltjes en restaurantjes zijn. Het regent inmiddels pijpenstelen en we wagen de klim naar de burcht, waar we, inmiddels droog, de hele stad en rivier kunnen overzien. Nadat we beneden nog de laatste Kosakkenbrot net voor de volgende klant's neus hebben weggekaapt rijden we, half doorweekt, weer naar onze vakantiewoning.

Erloschenen Vulkan

De weervoorspellingen voor woensdag zijn niet best, dus vandaag besloten we een dag eerder dan gepland een wandeling te maken. Wandeling 34 begint bij de Heilbachsee en via Sassen naar de Hochkelberge, voorheen een stratovulkaan maar nu een afgesloten natuurgebied, waar we dus omheen lopen. Vergeleken met de vorige wandeling is deze veel gevarieerder en dus leuker. In het bos zien we een ouder boerenpaar schielijk omgezaagde bomen aan mootjes hakken voor eigen gebruik, althans dat vermoeden we. Ze kijken namelijk wel heel schichtig als wij langslopen. Meters verder neem ik een foto van het tafereeltje, in de hoop niet hun wraakzucht te prikkelen.

Onderweg zien we ook diverse uitkijkposten. Het lijkt erop dat er veel natuurliefhebbers (of jagers?) zijn in deze contreien. Onderweg zien wij in ieder geval diverse herten en eekhoorns. Die beesten zijn alleen zo schuw dat ik er ternauwernood twee op een bewogen foto heb kunnen vastleggen. Nadat we een Romeinse gedenksteen gepasseerd zijn komen we nabij het dorp Mosbruch terecht in een verlande mare, de Mosbrucher Weihe. Dit is een elfduizend jaar oude vulkaankrater waar water in heeft gestaan maar nu dusdanig opgedroogd dat er een moerasbos is ontstaan. Er is een uitzichtpunt met geestig bovenmaats meubilair.

Via een slecht gedocumenteerd pad langs de Schönbach, waar zich een kolonie Grobbebollen ophoudt, lopen we weer terug naar het park. Het Grobbekuiken hebben we niet gezien. Toet!!!

Onderweg aten we Weltmeisterbrot (1974) en 's avonds maakte ik geïmproviseerde spaghetti Bolognese. Er is nog genoeg voor twee dagen...

Kalt gestellt

CarZilla. 

Normaal gesproken associeer je een geiser met warm water. Zo niet hier in de Vulkaneifel, waar zich een heuse koudwatergeiser bevindt, en wel in Andernach, een plaatsje ten noorden van Koblenz en gelegen aan de Rijn. Dat wilden we wel eens zien dus vandaag togen we oostwaarts naar het bijbehorende Avonturencentrum, waar fijntjes en op speelse wijze uit de doeken wordt gedaan hoe o.a. de aarde in elkaar zit en hoe een koudwatergeiser überhaupt functioneert. Begeleid door een soort hoorspel van een Duitse opa en zijn kleindochter word je langs allerlei natuurkundige en geologische fenomenen geleid die zelf een doorgewinterde leek het licht doet zien.

Hierna wandel je naar een rondvaartboot die je naar de eigenlijke geiser, een kleine twee kilometer stroomafwaarts, brengt. Het is een micro-natuurgebied, voorheen een eiland in de Rijn, nu aan de oever gelegen. Je kunt er alleen maar bootsgewijs komen, hoewel waaghalzen ook het trapje dat afdaalt van de fly-over van de snelweg dat er pal over loopt, kunnen gebruiken. Wij braveriken gaan gedwee met de gids mee. Het is er werkelijk piepklein en in het midden prijkt een berg stenen waar water rustig borrelt. Periodiek komt het water omhoog aangezien de druk onderaards dermate hoog is geworden door de daar natuurlijk aanwezige CO2 oftewel koolzuur dat het water een uitweg omhoog zoekt. We staan er allemaal omheen, de geiser begint en wordt steeds hoger. Echter door de wind of een ander natuurverschijnsel draait de straal zodat je nat wordt en moet rennen voor je leven. Het water is een beetje lauw en stinkt naar zwavel. Het is ook tamelijk ijzerhoudend zodat de hele omgeving bruin is van de roest. Als het gedruis achter de rug is merk ik dat mijn bril en cameralens onder de vlekken zit. De gids legt uit dat dit zout is dat alleen met lauw water verwijderd kan worden. Lekker dan! Na een uitvoerige uiteenzetting zijnerzijds druipen we af naar de boot. Het is inmiddels zo mogelijk nog kouder geworden en we gaan lekker binnen zitten, waar helaas de dieseldampen ons het leven zuur maken.

Nadat we zijn afgemeerd lopen we nog een stukje door Andernach en vertrekken krek als de parkeertijd is verstreken richting Mayen om nog wat boodschapjes te doen bij de Lidl. We slaan ook wat doosjes spotgoedkope wijn in, Moezelwijn voor Carla en Franse Merlot voor mij. Tankje vol bij de Shell en we kunnen weer een paar dagen vooruit...

Wanderlust

Park Eifel ligt in wat wij Hollanders noemen een bergachtig maar bosrijk gebied, gelegen benoorden het plaatsje Gunderath. Vanuit het park ontspruiten diverse wandelingen, in lengte variërend van 3,5 tot 10,5 km. Omdat het gebied geaccidenteerd is, kozen we voor onze eerste wandeling die van 8,5km met nummer 31. Omdat we niet wisten of er ook bordjes langs de route staan kochten we een kaart, die tot mijn vreugde zeer gedetailleerd is, schaal 1:20.000. Het was koud en het woei flink. Carla had in het begin best wel moeite, de griep van vorige week eiste zijn tol. Later ging het beter. Er stonden inderdaad bordjes, maar lang niet op alle cruciale plekken. De tocht ging door landbouwgebied en bossen, ook een stukje via de "Vulkanweg" die de streek doorkruist. Onderweg zagen we een hert, in Kötterichen een haas en verderop een eekhoorn.

In de buurt van Uersfeld zagen we de mijningang van een verlaten barietmijn. Bariet, ook wel zwaarspaat genoemd, wordt gebruikt als grondstof voor bariumsulfaat, een contrastvloeistof voor röntgenfoto's. In de WOII werd de mijn gebruikt als schuilkelder tijdens de bombardementen van die vervelende Engelsen. (Oeps, heb ik hem toch genoemd!)

Onderweg aten we Kürbiskernbrot van de Lidl. Dat is een zeer compact zuurdesembrood met pompoenpitten. Verrassend lekker! Daar kochten we gisteren trouwens ook een groentensoeppakket, bij wijze van roerbak-groenten voor in de Kantonese Kip vanavond. Je moet toch wat...

Geburtstag

Net als 16 miljoen andere Nederlanders kreeg Carla een CentreParcs kortingsbon in haar kerstpakket, toch nog 150€. Sinds de kinders de deur uit zijn mijden wij bungalowparken als de pest, maar er is een park in Duitsland en daar hadden we dan weer goeie berichten over gehoord van Trudy en Cas. Zo gezegd, zo geboekt en gisteren reden we af naar Park Eifel in midden Duitsland. Onderweg kregen we de kans om de nieuwe A74  bij Venlo te berijden, hoewel TomTom ons liever via Maastricht wilde leiden, wat nu dus een omweg is. Nadat we hadden ingecheckt en de bungalow hadden verkend deden we nog even een boodschapje in de buurtsuper. We hadden voor ons Knorr pakket van deze avond kipfilet nodig, maar ze hadden alleen Schweinefleish. Bier hadden ze dan wel weer in 69 soorten... Gewapend met boodschappentas besloten we af te dalen naar de Heilbachsee, een stuwmeertje dat pal naast het park ligt en vroeger de naamgever ervan was. Ik dacht al, waar ken ik die naam van?

De avond heb ik vloekend doorgebracht achter de laptop omdat de KPN hotspot er steeds uit lag. Dat had ik eerst niet in de gaten en dacht dat het aan mij lag. Maar nadat ik 's avonds nog even had geklaagd bij de Rezeption ging het vanmorgen zienderogen beter. Nadat ik nog een aantal instellingen had gewijzigd heb ik nu een stabiele verbinding. Thuis hebben we XS4ALL en dan heb je gratis toegang tot KPN Hotspots, ook in het buitenland. Iets wat ze bij CenterParcs desgevraagd niet wisten. Scheelt toch weer 24€ voor een week! Vanmorgen wilden we van een welverdiend ontbijt genieten, maar mijn sleutel weigerde plotsklaps dienst. Ik kon nog wel openmaken, maar toen ik terugkwam van de bakker met croissants en broodjes bleef de sleutel ronddraaien in het slot. Carla gebeld maar die stond nog te douchen. Weer bij de Rezeption kreeg ik een nieuwe sleutel en die werkt.

Vandaag stond Koblenz op het programma. Het ligt op het punt waar de Moezel in de Rijn stroomt en het gebied aldaar staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. We parkeerden op de noordoever Am Güter-bahnhof, een beetje aggenebbisje buurt, maar parkeren is gratis. Je moet alleen de Balduinbrücke over om in de Altstad te geraken, waar we, omdat Carla nodig moest, een terrasje pikten bij Café Werrmann voor espresso en cappuccino. De bestelling duurde echter zo lang dat Carla eiskaffee kreeg. De wandeling langs Moezel en Rijn was heel leuk, er stond ook een vent met een draaiorgeltje die daarmee Hey Jude ten beste gaf. Dat was wel een paar muntjes waard. Nadat het een beetje begon te regenen vluchtten we de Saturn in, waar ik een ISY Mobile USB hub kocht, zodat ik wat meer apparaten tegelijk kan aansluiten op de laptop (muis, speakers, harde schijf, camera en als het moet ook nog een telefoon. Op die harde schijf staat inmiddels 15 Gb aan geripte cd's, zodat we lekker naar onze eigen muziek kunnen luisteren.

Via de (enige) grote winkelstraat belanden we weer bij de Moezel, toen Carla bedacht dat ze een Vietnamees restaurant had gezien. Ze is jarig vandaag dus zij mocht het zeggen. Restaurant Hanoi het is klein en heel goedkoop, maar dan toch lekker. We namen het middagmenu, Carla kipkerrie en ik een soort tjaptjoi met eend. Het was niet heel Vietnamees volgens mij maar wel Oosters, zeg maar. Hierna reden we richting Mayen om daar eens rond te kijken maar dat viel een beetje tegen. Het kan ook aan ons liggen hoor, we waren moe en het werd al laat en we moesten nog boodschappen inslaan voor de komende dagen. Gelukkig ontwaardden we onderweg een Lidl op een enorm bedrijventerrein. Opgelucht reden we daarna op huis aan, over kronkel-weggetjes, bergen en dalen. Een leuke rit! Vanavond checken we even de Market Dome uit (live muziek!) en morgen een fikse wandeling in de buurt.