De boomgrens

Met onze vrienden (m/v) Aad en Lia zijn we twee keer naar de Franse Alpen geweest. Aad's zus bezit namelijk in Les Contamines-Montjoie een chalet en dat mogen we dan gebruiken. Het ligt in het departement Haute-Savoie, regio Rhône-Alpes, in de buurt van de Mont Blanc en recht tegenover Mont Joly. In 2004 gingen we met twee auto's, omdat wij eerder terug moesten vanwege Mariska's diploma-uitreiking. Omdat België overhoop lag, reden we via Duits- en Zwitserland. Helaas waren de wegen in Zwitserland ook (onaangekondigd) opgebroken (Stau!), dus de rit duurde 13 uur. Je moet helemaal de berg op, door haarspeldbochten wringend, om bij het chalet te komen. Het grenst aan een alpenweide en bossen. Dat het zo hoog ligt (1400m) heeft voor- maar ook nadelen. Elke ochtend moet er namelijk een verse Montangard (brood) op de plank komen en dat koop je beneden in het dorp. Omlaag gaat nog wel, maar omhoog is (voor mij) een marteling, zeker op een lege maag. Maar Aad is onverbiddelijk, ik moet mee! Eénmaal boven is de beloning een douche en een heerlijk, door Lia bereid, ontbijt met spek en eieren. Hier kun je zeker een halve dag op teren! Naar plaatselijke traditie en (bij)geloof kerft Lia wel een kruis in de onderkant, dit zorgt voor geluk die dag. De dagelijkse boodschappen doen we bij de Intermarché in Domancy. In hetzelfde dal ligt Saint-Gervais-les-Bains, een leuk stadje om in rond te kijken en te winkelen.

De eerste wandeling die we maken is naar Les Tappes, een skihelling. Het is bijwijlen steil maar we krijgen vanzelf een hoog gemsgehalte. We worden getrakteerd op fraaie uitzichten en moeten soms over smalle plankjes bergbeken oversteken.

De streek grenst aan Italië, dus we zijn ook een keer naar Aosta geweest, via de inmiddels heropende Mont Blanctunnel. Aosta ligt in een dal en het is bloedheet. Helaas komen we rond het middaguur aan en de winkels en veel terrasjes zijn tot half in de middag gesloten. We vermaken ons echter met een wandeltocht die o.m. langs Romeinse opgravingen leidt. Aosta is tweetalig (Frans en Italiaans). Aad maakt van ons de legendarische 'De Tollen' foto. Diezelfde avond en weer thuis barst een onweer los zoals we nog nooit meegemaakt hebben. De volgende dag is het echter weer mooi weer.

We ontkomen er niet aan nog een fikse wandeling bergopwaarts te maken, naar 'le Truc', een herberg nabij de boomgrens. Lia ziet er tegenop dus ze blijft thuis met een boekje. We bezochten ook nog het bekende ski-oord Chamonix (door Aad consequent op zijn Engels - sjahmowniks- uitgesproken) bezocht, wat in de zomer niet veel te bieden heeft naar mijn smaak.

In 2006 zijn we weer geweest, maar nu met zijn allen in onze auto. België was ook weer open dus het ging een stuk vlotter. We reden via Luxemburg, dit om Aad's toenmalige nicotineverslaving op goedkope wijze te bevredigen.

Carla was herstellende van een zware operatie met complicaties, ze had net een week ziekenhuis achter de rug. Het weerhield haar er niet van er weer flink de (berg)pas in te zetten. Chapeau! Naast enkele fraaie wandelingen in de omgeving, o.a. langs l'Église de Notre-Dame de la Gorge, waar we nog een kaarsje gebrand hebben voor Helmut's overleden vader Theo, zijn we dit keer ook naar Genève, Zwitserland, geweest. Het is een mooie stad met fraaie, dure winkels en dito publiek. De Rhône en het Meer van Genève leveren mooie vergezichten op.

Carla en ik hebben samen langs een naamloos beekje langs de Rue du plan du moulin nog een wandeling gemaakt, wat een aardige indruk oplevert van het boerenleven hier. Als we niet wandelen of ergens naar toe gaan luieren we op de veranda om te lezen of te kijken naar de bosarbeiders die boomstammen vanaf de berg naar beneden slepen en opstapelen.

Dit jaar gaan we weer, nu nog een manier vinden om dat brood te laten bezorgen...

Ons Brieltje

Gisteren was voor ons de laatste gelegenheid om de tentoonstelling 'De historische daden van Johan Been' in Brielle te bezichtigen. Deze wordt tot 1 juni gehouden in het Historisch Museum Brielle. Dit museum bestaat uit een samenvoeging van het oude Trompmuseum en het Stadhuis, waar wij in 1979 getrouwd zijn. Johan Been heeft mijn belangstelling omdat mijn vader als kind in zijn geboortehuis heeft gewoond (lees hier meer). Been was, naast schrijver van het boek 'Paddeltje, de scheepsjongen van Michiel de Ruijter' en het lied 'Wij houden van ons Brieltje', ook schoolmeester op de Klompenschool waar mijn moeder op heeft gezeten, en stadsarchivaris. Er is tamelijk veel van de man bewaard gebleven en dat is nu uitgestald in het museum. Je ziet zijn nagebouwde werkkamer, krantenknipsels, schriften en allerhande prullaria. Zelfs een replica van zijn hond ontbreekt niet. Hierna bezichtigen we de rest van het museum, iets wat we al eerder gedaan hebben. Zo zien we portretten van de Martelaren van Gorkum. Eén van hen was Lenaert Veghel, naar wie de straat in Rugge is vernoemd waar wij in woonden en die op een steenworp afstand van het klooster dat op de plek staat waar het drama zich heeft afgespeeld.

Moeder en zoon, 1939

Daarna zijn we door Brielle gaan wandelen. Via de Voorstraat, Maarland (waar mijn ouders vlak voor WOII nog een tijdje gewoond hebben en waar mijn oudste broer geboren is) en de Dijkstraat naar de Wallen. Chez Jean Paul Ladage hebben we op Franse wijze gefrituurde aardappelstaafjes en Zacht IJs gegeten. Op (om)weg naar de auto kwamen we plotsklaps een oude tante (1921) van mij tegen die ik al in geen twintig jaar gezien had. Na een korte babbel (altijd goed), gingen we op huis aan. We reden via Tinte en de Strypsedijk richting Goeree-Overflakkee en zo naar Ons Rotterdam.

Zie ook de site van Jenneke Groeneveld: 'Johan Been heeft, hoe kan het anders, in zijn geboorteplaats zijn sporen nagelaten. Zo zijn het plaatselijk museum, de VVV, de padvinderij, de muziek- en gymnastiekvereniging Libertatis Primitiae een deel van zijn omvangrijke erfenis. Maar ook in passieve zin heeft Johan Been zijn sporen nagelaten. In het huis waarin hij zijn leven lang gewoond heeft, is een gevelsteen aangebracht en verder herinneren onder andere een straatnaam, een plaquette aan de muur van de Catharijnetoren en een monumentale Johan Been-bank aan deze voor de stad zo belangrijke figuur.'

Texel revisited

Oplettende lezertjes hebben inmiddels wel in de gaten dat wij heel vaak naar Texel gaan. Afgelopen weekend was het weer zover. Laura en Mariska hadden ons dit weekend aangeboden als dank voor al onze inspanningen rond hun verhuizing. Ze reden voor het eerst in hun eigen autootje. Het was aardig weer, hoewel eenmaal op Texel aanbeland het ging regenen. Na het inchecken gingen we even boodschapjes doen bij de AH, die om de hoek is.  Ons appartement De Merel, gevestigd in een oude boerderij, ligt namelijk in het centrum van Den Burg. Na het eten gingen we in Den Burg nog even de koopavond benutten.

De volgende dag gingen we een rondje Texel doen. Via Den Hoorn reden we naar de Worsteltent voor koffie en chocomel. We zaten op het terras, maar geen bediening te bekennen. We waren veel te vroeg, men was nog niet open. Om de tijd te doden zijn we even naar het strand geweest. Het waaide hard en het schuim stond tot de enkels. De tweede poging bij de Worsteltent lukte. Daarna zetten we koers naar De Koog, de vuurtoren in De Cocksdorp en Oudeschild. Daar aten we RAS-patatjes bij Veronica en kochten we gerookte vis bij het Vispaleis voor ons buffetje vanavond. Vanmorgen vroeg had ik al stokbrood gehaald. De bakker is meteen rechts om de hoek, maar dat was ik vergeten, dus ik ben helemaal linksom het hele dorp door bij die bakker terecht gekomen. Ochtendgymnastiek zullen we maar denken. Mariska liet ons twee avonden achtereen haar foto's uit Australië en Nieuw-Zeeland zien. Het waren er zoveel, dat we nog er een avondje of wat aan moeten wijden. We hebben ook de DVD met (o.a.) haar parachutesprong bekeken. Spectaculair!

Zondag gingen we naar Ecomare voor de broodnodige educatie. Het is inmiddels een beetje vervallen er zijn dan ook verbouwings- en uitbreidingsplannen. Het zeeaquarium in de kelder is heel indrukwekkend. Carla kocht alvast de Texelagenda 2010. De Cocksdorp staat ook altijd op het menu, er is daar een vervallen steigertje met uitzicht over de Waddenzee. Als sluitstuk zijn we nog in het bos gaan wandelen. 's Avonds dineren in de Worsteltent. Laura was de BOB, dus ik kon voor het eerst in jaren weer eens een wijntje drinken! Het niveau was stukken hoger dan in voorgaande jaren, met navenante prijzen, dat dan weer wel.

Voor we afreizen moesten we toch nog even naar de Slufter. Voordeel is dat je dan ook niet in de drukte naar de boot terecht komt. De gevoelswindsterkte was 8, hoewel het in werkelijkheid maar 4 was. We hadden de boot van 12.00 uur en waren rond 15.00 uur weer thuis.

Wad een eiland!

We gaan binnenkort weer eens met ons vieren een lang weekend naar Texel. Dat is ons, via Sinterklaas, door de meisjes aangeboden als beloning voor al onze inspanningen de afgelopen twee decennia. Nog weer twee decennia eerder ben ik ook al eens op Texel geweest, al was ik dat glad vergeten. Carla vond echter een oude foto waarop ik sta met mijn vader, moeder en tante Mien. Op de achterkant staat geschreven 'zomer 68 Texel'. Oom Gerard heeft de foto gemaakt, ergens op Texel. Zij woonden in Den Helder en wij logeerden daar. Op de achtergrond onze Citroën Ami6 Break, destijds de voiture du jour.

In juli 1994 gingen we met Carla's vader twee weken bivakkeren in een heel luxe vakantiehuis op vakantiepark De Krim nabij De Cocksdorp. Het had een ligbad en zelfs een sauna! Opa ging met de auto en alle bagage, wij gingen met de trein. Totale reistijd 6 uur! We vonden het allemaal reuze spannend, vooral de overtocht met de veerboot. Als je eenmaal op die boot staat bèn je eigenlijk al op Texel. Het park is echt op kinderen ingesteld: zwembad, kinderanimatie (Kareltje Krim) et cetera. Laura is op 11 juli jarig en dat hebben we daar dan ook gevierd. Als verrassing kwamen Hannie en Helmut langs, maar Laura vond dat heel gewoon. Laura en Mariska gingen ponyrijden en daarna vliegeren op het strand. Helaas kreeg Laura die week erge oorpijn en we zijn met haar naar de dokter geweest die een middenoorontsteking constateerde, dat gelukkig vrij snel doorbrak. Ze kreeg een kuurtje mee. Vakantie op Texel is niet compleet zonder een bezoekje aan Ecomare, dus daar zijn we ook geweest. Laura mocht niet zwemmen dus zijn we met ons tweetjes, Laura achterop, een eind gaan fietsen naar De Schorren terwijl Carla en Mariska gingen zwemmen. Mariska is nog een keer gevallen naast het zwembad en is zelfs even buiten westen geweest. Andere uitjes waren de kermis in De Koog en een bezoekje aan De Noordkroon, een schapenboerderij waar opa nog een enorme bloempot op het parkeerterrein omver reed. Voor de gelegenheid kwam tante Marjan uit Den Helder langs. We zijn natuurlijk een paar keer naar het strand geweest en hebben ook nog naar het WK voetbal gekeken. Op een avond, we hadden al gegeten, kwamen Hannie en Helmut langs om nog even uit eten te gaan in een strandtent. We waren op de fiets dus al weer hongerig toen we in De Koog aankwamen. Op de terugweg, vlakbij de camping waar zij verbleven, was het zo donker dat ik een paard dat in de berm stond te suffen niet opmerkte en bijna over zijn hoeven reed.

In 1996 gingen we weer, nu naar een klein bungalowtje op Tyeslemore langs de Pontweg halverwege Den Burg en De Koog. Eigenaar Voskuil is een verdienstelijk tekenaar. Dit keer gingen we ook met de trein maar de bagage werd ver- en bezorgd door de bagageservice van de NS. Op Texel huurden we fietsen. Bij de bungalow waren allemaal pony's en de meisjes waren daar de hele dag mee bezig. Naast de obligate bezoekjes aan Ecomare en De Noordkroon zijn we ook naar Oudeschild geweest, waar we bij het Vispaleis een heerlijk visbuffetje scoorden om thuis lekker op te peuzelen. We zijn daar in de loop der jaren ettelijke malen terug geweest. Bij de Wezenputten werd een historisch spel ten beste gegeven over de VOC, die daar water innam. We zijn naar De Slufter geweest en ook weer een paar keer naar het strand. We hebben namelijk altijd goed weer! We sloten af met een dinertje in De Worsteltent, waar we vanaf die tijd elke keer wel geweest zijn. Op steenworp afstand woonde Jan Wolkers.

In 1997 en '98 zijn we weer naar Tyeslemore geweest. In '97 waren Aad en Lia er ook bij, zij logeerden in een appartement in De Koog. We hebben heel wat afgefietst. Tijdens zo'n fietstocht brak de achteras van mijn fiets en moest ik in het centrum van Nergens (lees: het gehucht Oost) bij iemand aanbellen om de fietsverhuurder te waarschuwen. Ik moest mijn schoenen uittrekken, want mevrouw had net gedweild. De fietsverhuurder kwam een tijdje later met een vervangende fiets. Naast de bekende pleisterplaatsen zijn we dit keer ook met de boot op Garnalen- en Robbentocht geweest op de Waddenzee. Je verwacht het niet, maar dat is ook in de zomer stervenskoud! Laura trok de hele tijd op met een Duits jongetje, Pascal genaamd. Hij was ongeveer drie jaar en je zag toen al dat zij heel goed met kleine kinderen kan omgaan. We hebben dagen op het strand gezeten, het was erg mooi weer. Ook hebben we gevliegerd, het waait namelijk bijna altijd op Texel.

In '98 hebben we een excursie in De Muy gedaan. Er lopen daar nogal opdringerige Fjordenpaarden, die op grote afstand je boterhammen in je rugzak ruiken en niet rusten voor ze die te pakken krijgen. In De Muy hebben we ook de kraanvogelkolonie gezien. We zijn ook nog een keer met de garnalenboot wezen varen. Het was een keer zo warm dat het teer op de dijk bij de vuurtoren gesmolten was. Helaas gingen alle dames van Toledo er midden in zitten met alle gevolgen van dien. In De Waal hebben we het Cultuurhistorisch Museum bezocht, maar dit kon de dames maar matig boeien.

In 2001 gingen we Carla's verjaardag vieren op Texel. We hadden een huisje in De Sluftervallei. We hadden inmiddels eigen vervoer (net opgelapt na een crash, dat dan weer wel). Het was slecht weer, koud (nachtvorst), natte sneeuw en wind. We hebben veel 'binnen'-dingen gedaan. Lekker zitten rond de open haard, slenteren door Den Burg en warme choco gedronken. Oudeschild was ook favoriet deze keer en de vuurtoren bij De Cocksdorp.

Een jaar later waren we er tijdens de herfstvakantie. We hadden een huisje in hartje Den Burg en we hadden nu wel mooi (herfst-)weer. We zijn zelfs boswandelingen wezen maken met de meiden. We hebben ook gekart. De Slufter en De Schorren hebben we ook weer bezocht. Carla en ik hebben samen een lange wandeling over de Hoge Berg gemaakt, tussen de tuunwallen door. We brachten ook een bezoekje aan de Georgische begraafplaats.

In 2005 brachten we een bliksembezoekje aan Texel. Snel het eiland rond in één dag. Den Burg, De Koog, de vuurtoren, De Slufter en de Worsteltent.

In 2006 zijn we samen met Hannie, Helmut, Jeanne en Dorine weer naar de Sluftervallei geweest. We zaten allemaal in één huis. Het was begin mei maar het leek wel zomer, de hele week. We begonnen met een fantastische strandwandeling. Vanwege de kleintjes hebben we alle attracties van weleer (Ecomare, Noordkroon) nog eens dunnetjes overgedaan. Ook de Worsteltent moest er aan geloven. De laatste avond in het pikkedonker naar de vuurtoren, dat had iets betoverends...

In 2007 tenslotte zijn we met Carla's verjaardag weer een dagje geweest. Het was zo'n beetje de laatste gelegenheid voor Laura voor de eerste keer naar Corfu zou afreizen. Op deze foto eten de dames RAS-patat respectievelijk kibbeling bij Snackbar Veronica in Oudeschild. Het is een inmiddels oude gewoonte die ik er niet uit krijg.

Up, Over

Na vijf maanden Down Under zijn Mariska en Maaike vanmorgen in ons kouwe kikkerlandje teruggekeerd. Ze waren om 05.50 uur op Schiphol, ruim een uur eerder dan gepland. We stonden om 04.00 uur op. Het was gelukkig stil op de weg dus we waren op tijd. Joyce was ook op komen dagen. Samen met Maaike's familie dronken we koffie en de meisjes moesten een vlaai scoren. Na de eerste schok reden we eerst richting ouderlijk huis en daarna naar gingen Laura en Mariska naar hun eigen huis. Wij gingen ook nog even mee en kregen alsnog onze verjaardagscadeaus. Carla een Koala voor haar Pandoraketting en ik Diamonds van Armani en de boekjes 'Maritime explorers of the west' en 'Shipwreck!', beide over de ontdekking van Australië door de Hollanders. Nu eerst maar eens die knoert van een jetlag wegslapen!

Gastvrij of gastrijk

Op 1 mei j.l. zijn mijn 'oude' schoolvriendin Celma en haar man Robert officieel begonnen met hun Chambre d'Hôtes 'Le Chaînon' in Saint-Agnan-de-Cernières. Omdat elke onderneming wel wat reclame kan gebruiken hadden ze mij gevraagd een recensie te schrijven over ons verblijf aldaar.

DE REIS | Voor dit verhaal reisden Carla en ik afgelopen vrijdag af voor een lang weekend naar Normandië. We wilden de tolwegen vermijden, dus instrueerden we TomTom dienovereenkomstig. Het voordeel is niet alleen financieel, maar de reis is ook veel leuker. Je rijdt hele stukken over provinciale wegen (van Arras tot halverwege Rouen) en gewone snelwegen (vanaf Rouen). Vervolgens rijd je dwars door Rouen. Normaal gesproken is dat geen probleem, ware het niet dat het precies de dag van Fête de la Victoire was, zodat er heel veel straten afgesloten waren. TomTom was in de tunnel de weg kwijt geraakt, zodat we een afslag misten toen we er net uitkwamen. Gelukkig hield Carla het hoofd koel en sloeg zij ons er doorheen. Na Rouen wordt het landschap alsmaar mooier, vooral de bloeiende koolzaadvelden zijn prachtig. Bijna te bestemder plekke zagen we Celma lopen om een brief te posten. We gaven haar, zo zijn we dan ook wel weer, een lift naar huis. Over de reis van 560 km hebben we, inclusief twee pauzes, zeven uur gedaan.

DE BOERDERIJ | Na het uitladen van de bagage kregen we meteen een rondleiding om de boerderij. Het staat op een flinke lap grond, waarop aan de voorkant een waterput en een boomgaard te vinden zijn. Aan de achterkant is een vijver gesitueerd, ontstaan door het uitgraven van de klei waarmee de boerderij honderden jaren geleden gebouwd is. Het stikt er van de kikkers, die te pas en te onpas een concert geven. Daarachter is weer een wei waarop Normandische (niet hun) koeien grazen.

Tien jaar geleden is Robert met het opknappen begonnen, een werk dat nog niet af is (en ook, tot zijn vreugde, nooit af zal zijn). De woonertrekken zijn inmiddels wel klaar, alsook het voormalig atelier (werkplaats) waarin het feitelijke Chambre d'Hôte gevestigd is. Dit gebouwtje, dat tegen de voorgevel aangebouwd is, is werkelijk van alle gemakken voorzien: twee kamers met in totaal vier bedden, een zitje, werktafel, satelliet-TV (flatscreen), magnetron en een zeer ruime badkamer met douche en toilet. Alle ruimten zijn elektrisch te verwarmen. Hierna was het toch wel tijd om eens een wijntje op het terras te gaan drinken. Je bent tenslotte in Frankrijk. Het is tegen de verwachting in mooi weer en ongemerkt werd het etenstijd. Celma bereidde de maaltijd, iets wat normaal gesproken niet inbegrepen is als je hier logeert. Na het eten maakten we een wandeling in de omgeving. Zowel Robert als Celma zitten vol verhalen en anekdotes over de omgeving, de buren, de boerderij et cetera. Verveling staat dus niet op het menu, koffie wel. We zijn inmiddels doodop, dus we zijn lekker gaan slapen.

LISIEUX | De volgende ochtend ontbeten we in de eetkamer annex bibliotheek. Brood (zowel stok- als plaatselijk bruinbrood) wordt dagelijks bij de bakker in Montreuil gekocht. Vandaag ben ik jarig, dus de kamer is versierd en ik krijg felicitaties en een fles Calvados uit de streek. Omdat wij niet zomaar gasten zijn, gaan we de komende dagen samen leuke dingen doen. We gaan vandaag in Lisieux naar de zaterdagmarkt om verse ingrediënten voor mijn verjaardagsdinertje in te slaan. Ik maak de in mijn kleine kring bekende zalm-pasta. Verder gaan we de (ik wist het niet) wereld-beroemde Basilique de Sainte Thérèse de Lisieux bezoeken. We gaan met de Peus want ik moet nog even tanken in Bernay. De basiliek staat op een heuvel en daar kun je gratis parkeren. We gaan eerst naar de markt. Deze is op zich niet heel bijzonder, hoewel er wel typisch Franse kramen zijn, zoals die met ingemaakte ingewanden of die met levende kippen, eenden en konijnen. We kopen verse dille, lente-uitjes, zwarte olijven en citroenen. Er is nergens betaalbare gerookte zalm te vinden dus die kopen we later, tegelijk met de tagliatelle, bij de Lidl in Broglie. Na de markt dronken we een kopjen kofjen op een terrasje.

Daarna klommen we terug richting basiliek, waar we op een bankje het meegebrachte lunchpakket verorberden. De basiliek is opgericht ter ere van de Heilige Thérèse en dateert uit 1956. Met de bouw waren tientallen jaren gemoeid en dat is te zien. Ik zeg het niet snel, maar het is een indruk-wekkend gebouw. Binnen is het eigenlijk één groot mozaïek. Natuurlijk hebben we ook een kaarsje gebrand voor de groeiende rij ons ontvallenen. Om de cultus van Thérèse is een enorm commercieel circus ontstaan, wat ons toch een beetje tegenstaat. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel iets te koop waar een Thérèsedraai aan is gegeven. We zijn moe en we rijden langs het riviertje de Charentonne naar huis, waar we op het terras nog een glaasje pakken. Daarna maak ik het eten, waarbij ik voor het eerst sinds jaren weer eens op flessengas moet koken. De maaltijd wordt door een ieder gewaardeerd. Om de spieren los te maken krijgen we nog een rondleiding door de verschillende vertrekken inclusief zolder(s). Die is (zijn) duidelijk nog niet af. Een leuk contrast is een honderden jaren oude balk waarop een draadloze lichtschakelaar is bevestigd. Nog een bakkie bij de houtkachel en daarna toch nog redelijk vroeg naar bed. Het is mooi geweest voor vandaag.

CÔTE FLEURIE | Vandaag is het weer nog mooier, dus het geplande bezoekje aan de kust kan bijna niet mislukken. We rijden naar Honfleur, een mondaine kustplaats onder de rook van le Havre. Vlak voor we arriveren picnicken we, met uitzicht over een vallei met koeienweiden en bossen. Voor de grap plannen we alvast ons nieuwe huis op een iets lager gelegen plateau. Honfleur is druk en warm. Er zijn pittoreske straatjes met alleraardigste winkeltjes en galeries. In de verte kun je een stukje van de Pont de Normandie zien. We spoeden ons naar de tweelingstad Deauville-Trouville. Dit stukje staat bekend als de Côte Fleurie.

In Trouville parkeren we langs de haven waar, op een andere dag, de markt staat. Dat kun je ruiken. Het is eb en de haven stroomt enorm snel leeg. Een eend neemt het ervan en zwemt echt supersnel richting zee. We lopen op weg naar het strand langs de afgebrande vismarkt dat momenteel gerestaureerd wordt. Op het strand is het goed uit te houden en ook best druk. Via winkelstraatjes lopen we weer terug naar de auto, voor een ritje door het supermondaine Deauville. Vooral het Hotel Normandy Barrière trekt de aandacht. Weer thuis werden we gegijzeld op het terras met... wijn! Daarna hielp ik Celma met het eten. Bij de koffie schonk Robert eau de vie, een destillaat van cider die de boer (lees: Robert) laat stoken volgens eeuwenoud gebruik en recept. Om van de appels uit de boomgaard af te komen komt het er op neer, dat deze door inhuurkrachten worden geraapt, geperst en tot cider verwerkt. De boer krijgt in ruil daarvoor een krat cider en een fles eau de vie, ook wel Calvados of Calva genoemd. De houtkachel brandt en de oogjes gaan langzaam dicht. Morgen is het weer vroeg dag, dus we maakten het weer niet te laat.

AAN ALLES KOMT EEN EIND | Gisteren zei Celma dat Carla zo'n lekker kleurtje had gekregen. Wij geen erg, maar vanmorgen vroeg Carla wat er eigenlijk op dat tubetje stond dat ze sinds zaterdag gebruikte (ze is kippig). Ja hoor: zelfbruinende crême gebruikt! Om 10.00 uur vertrokken we richting Nederland. Het was nu wel druk op de weg (geen feestdag), maar er zijn geen gekke dingen gebeurd. We waren om 17.00 uur thuis.

VOOR HERHALING VATBAAR? | Ik hoor het je vragen. Zeker weten! Celma en Robert zijn zeer gastvrije en flexibele gastmensen (m/v), en niet alleen omdat wij bekenden zijn. De prijs-kwaliteitsverhouding is gewoon hoog en de omgeving zeer de moeite waard. Als wij een volgende keer gaan zijn we natuurlijk gewone gasten en moeten we onszelf vermaken. Dat gaat zeker lukken. Er zijn in de omgeving legio mogelijkheden om te gaan wandelen of uitstapjes met de auto te gaan maken. Parijs ligt bijvoorbeeld op slechts een dik uur afstand rijden.

Van harte aanbevolen!

Goede draad is duur

Opeens had ik het lumineuze idee om mijn oude luidsprekers op Marktplaats te zetten. Zoiets had ik nog nooit gedaan dus dat was wel spannend. Ik vroeg er 75€ voor, dat leek me wel redelijk. Ik had binnen een halve dag een koper gevonden! Geen gezeur, meteen afrekenen en wegwezen.

Dat extraatje kwam goed uit, want ik had eigenlijk nieuw luidsprekerkabel nodig. De nieuwe luid-sprekers kunnen namelijk 'bi-wire' aangesloten worden. Dat houdt in, dat de lage en hoge tonen via aparte kabels worden aangestuurd, er zitten vier aansluitingen achterop in plaats van twee. Dat geeft een mooier geluid. Nadeel is, dat je twee keer zoveel kabel nodig hebt. Verder moet er voor links en rechts even lange kabel worden gebruikt, dus het kwam neer op 4 x 5 meter = 20 meter. En goede draad is duur...

Heel grote brief

Afgelopen tijd is de buitenkant van de huizen in ons hoekje van Oosterflank flink onderhanden genomen. Zo zijn de hardhouten kozijnen helemaal schoongebrand en opnieuw in de beits gezet, het beschot geverfd en is het metselwerk van de bergingen die op de wind staan opnieuw gevoegd. Voor mij aanleiding ook maar eens een nieuw buitenlampje op te hangen en een nieuw tuinbankje neer te zetten.

Twee jaar geleden kreeg een aantal bewoners ook een nieuwe keuken. De toewijzing ging heel innovatief: er waren koffertjes beschikbaar met informatiemateriaal. Er waren alleen minder koffers dan huizen. Wie een koffertje kreeg was ook kandidaat voor een nieuwe keuken. Was je echter niet thuis op het moment dat de koffertjes werden rondgebracht, dan had je pech, geen keuken. Nu, twee jaar later, ging het gerucht dat er weer met nieuwe keukens begonnen zou worden. Ik belde PWS om na te vragen of dit klopte en inderdaad, het plan was toevallig nèt goedgekeurd. Sterker nog, het plan voorziet ook in een nieuwe badkamer (met andere indeling) en een nieuw toilet! We zouden de week daarop een brief krijgen. Na twee weken: geen brief. Nog maar eens gebeld waar de brief bleef en inderdaad, de brief zou nu echt snel komen. Na drie weken nog steeds geen brief.

Tot we vanmiddag over de Capelseweg reden en we een bord zagen staan met 'Groot onderhoud et cetera'. Dat is wel een heel grote brief! We zijn natuurlijk hartstikke blij, hoewel de rotzooi en het ongemak wel voor problemen zullen zorgen. Elk voordeel heb zo zijn nadeel.

p.s. vandaag, 7 mei, is de brief dan toch eindelijk in de bus gevallen.

Soms is vierkant beter

Vijftien jaar geleden kocht ik voor in de vorige huiskamer twee Tannoy® Sixes 6o5II bij HiFi-Studio Zwaard. Dit zijn zeshoekige luidsprekers op een zandgevulde standaard, die er naar de huidige maatstaven nogal lomp uitzien. Ik ben er altijd heel tevreden over geweest, maar vond de laatste tijd zuiltjes veel mooier, qua esthetisch. Zuiltjes zijn best duur, zeker die van A-merken zoals Tannoy®. Eergisteren echter had Correct een advertentie in De Havenloods met een aanbieding: Mercury F3 zuiltjes in een mooie 'Black Shadow' kleur. De prijs is goed: 99€ per stuk. Die oude kosten destijds per stuk, inclusief standaard, nog ƒ549,-! En ze passen mooi bij de Tannoy® mSUB 10 subwoofer.

Nu was het nog een truc om Carla mee te krijgen. Zij is maar matig geïnteresseerd in mijn muziekhobby en vindt het allang best. Zij gaat dit weekend bij Laura logeren om haar flatje nog een goeie beurt te geven voordat Mariska thuiskomt. Ik zou haar naar de metro brengen, maar ze zag toch op tegen de reis (lees: 15 minuten, hooguit). Ik bood aan om ze maar helemaal te brengen, op voorwaarde dat ik die luidsprekers mocht kopen, probeerde ik dapper. Tot mijn stomste verbazing ging ze akkoord. Het moet niet veel gekker worden! Op de terugweg rijd ik dus even langs de Koopjeskelder. Mijn (eenzame) avond kan niet meer stuk!