Modderworstelen

Afgelopen vrijdag waren Carla en ik tegelijkertijd vrij. We zouden samen boodschappen doen en nog even langs het tuincentrum. Ik kreeg een ingeving en vroeg of ze het leuk vond even langs de Peugeot-dealer te rijden om naar de beoogde 208 te gaan kijken. Op papier hadden we al een modelletje gefiguurzaagd, maar zien is geloven. Tot mijn vreugde respectievelijk verbazing leek haar dat ook wel leuk en toch nuttig. We moesten het namelijk nog eens worden over de kleur. Buiten stond een 208 in de kleur Spirit Grey, een beetje een zandkleur. Carla was matig enthousiast. Binnen stond er één in de kleur Gris Shark en dat beviel mevrouw beter, zoals ook al vanaf papier was gebleken. Dat wordt 'm dus. Met automobielconsulent Elmar kropen we in een 208 Allure 3-deurs die buiten stond. Bij het zien van het veelkleurige touchscreen besloot Carla toch maar voor het ingebouwde navigatiesysteem te gaan, zijn we van dat gepiel met de TomTom ook af. We zijn er uit...

Update: Besteld! Leverdatum week 31...

Despedida

IKEA. Je ontkomt er niet aan. Zonder auto is het wel een wereldreis, eerst met de trein naar Orient en dan de bus naar Loures. Gelukkig stopt de bus er pal naast. Omdat ze in het nieuwe huis veel minder ruimte hebben moet er slim ingekocht worden, ideeën zat als je er zo rondloopt. Ze kochten onder andere een linnenkast en twee tv-meubeltjes die je kunt stapelen, drie plafondlampen en gordijnroeden. Wij zorgden voor de nieuwe keukenspulletjes, zoals pannen, een eetservies, glazen en allerlei andere noodzakelijkheden. De grote stukken worden bezorgd, de rest zeulden we mee in vier blauwe IKEA-tassen. 

 

Het weerhield ons er niet van lekker Caracois te eten bij het Palacio. Dit is een echt Portugese lekkernij: gekookte, piepkleine slakjes. Het is een echt seizoensgerecht en overal zie je dan ook bordjes Há Caracois! (ze zijn er weer, kronkeltjes!). Na dit voorgerecht aten we thuis tapas (lees: restjes). In navolging van Carla ben ik eerst nog even naar de kapper geweest. Deze zwijgzame man doet wel precies wat ze in Nederland niet durven: heel kort. Met de tondeuse op één.

 

 

 Vandaag sluiten we af. Het was een heel drukke week, met leuke uitstapjes, bezichtigingen en veel eten & drinken. Het is markt in de buurt en gelukkig is onze vlucht weer vertraagd zodat we wat meer tijd hebben. Deze week gebruikte ik Carla’s buiktasje en ik kocht er nu zelf één op deze markt alsmede twee pão chouriço voor onderweg vanavond. Ook aten Bruno en ik broodjes Courato, gegrild zwoerd. Heel erg lekker, maar de dames gruwden. Verder was het rondkijken geblazen, er is genoeg te zien, zoals een stomdronken wijnverkoper die vrolijk zijn eigen koopwaar achterover sloeg. Je staat er trouwens van te kijken hoe men hier hygiëne interpreteert. Hierna dronken we nog één keer uitgeperste naranjas bij het Palacio. Dit is sowieso afscheid van het oude buurtje, volgende keer is het Alcântara wat de klok gaat slaan.

Almaar Portugezer

Laura en Bruno wonen nu bijna twee jaar in een zeer ruim appartement in Póvoa de Santa Iria, een voorstad van Lissabon. Laura werkt in de wijk Alcântara, Lissabon en is dagelijks een aantal uren kwijt aan reizen, wat ook niet goedkoop is. Stappen en bezoekjes aan vrienden is ook allemaal in Lissabon zelf, dus verhuizen is eigenlijk zo gek nog niet, zeker nu ook Bruno werk in de stad heeft gevonden. Vorige week gingen ze op huizenjacht en bij de tweede bezichtiging in Alcântara was het bingo. Het appartement dat ze vonden is in een geheel gerenoveerd pand uit de jaren dertig van de vorige eeuw, voorzien van alle gemakken maar piepklein. Zo hebben ze een nieuwe keuken en badkamer, betegeling op de vloer waar nodig en authentieke houten vloeren in alle kamers. Ze kunnen er eind mei al in en vandaag zijn we met de makelaar alle puntjes op de i wezen zetten.

Om het te vieren zetten we koers naar Belém, om Carla's Pastéis-fetisjisme te bevredigen. We kwamen langs een Pingu Doce, waar we water en Leo's (Milka repen) scoorden. Op een terras aan de Doca de Santo Amaro aten we tosta's, met een biertje, cola en ananassap. Het is inmiddels weer bloedheet. Daarna liepen we, met een frisse tegenwind van zee, naar Belém om eerst in Jardim do Ultramar uit te puffen. De pastéis was weer heerlijk. Hierna namen we bus 28 naar het centrum, waar we gisteren een outlet store hadden gevonden. Carla wilde Laura trakteren op wat koopjes. Met de buit, schoenen en een vestje, liepen we naar station Apolónia, waar we weer een kippetje kochten voor vanavond. In Póvoa deden we nog wat inkopen voor het nieuwe huis bij de Chinese bazar en een kantoorboekhandel, waarna we traditioneel naranja dronken en boodschappen deden bij de Minipreço. Het avondmaal gebruikten we, zoals afgelopen dagen wel vaker, zo rond 21.30 uur. Is dat Portugees of wel?

Avondmaal

Bruno is een paar weken geleden voor het eerst naar Santuário de Cristo Rei geweest en wilde vandaag daar met ons weer naar toe. We namen de trein naar Alcântara-Terra en stapten daar over op de Fertagus-lijn naar Pragal, via de Ponte de 25 Abril. Vandaar kun je met de bus (duur) of taxi (goedkoop) naar Cristo Rei, een enorm beeld van Jezus, uitkijkend over de Taag. Na een dollemansrit per taxi arriveerden we bij het beeld, waar we eerst omheen liepen en van het uitzicht over de Taag en Lissabon aan de overkant genoten. We mijmerden over het huisje in Alcântara waar Laura en Bruno al over twee weken intrekken. Daarna lieten we ons per lift tot grote hoogte hijsen, voor 4€ p.p. Dan ben je er nog niet, je moet dan nog diverse trappen op. Het uitzicht boven is overweldigend, het beeld van Jezus evenzo. Als ongelovig en meestentijds nuchter persoon was ik toch wel onder de indruk.

Nadat we een golf Teutoonse horden hadden overleefd, zijn we weer naar beneden gegaan om de bus naar Almada te pakken om vandaar met de veerboot weer naar Lissabon te varen. De bus reed net weg, maar de chauffeur was zo aardig nog voor ons te stoppen toen we armenzwaaiend en rennend zijn aandacht probeerden te trekken. Na een tocht door kronkelende straatjes, ternauwernood breed genoeg voor de bus, kwamen we bij het haventje van Cacilhas aan. Er ligt daar een oude onderzeeër afgemeerd en er wordt door de Marine geoefend. Zo waren we getuige van een oefening met een motorboot en een helikopter. De vissen doen zich hier te goed aan wat het rioolwater ze brengt en luttele meters verderop staan een aantal mannen te vissen. Je moet er niet aan denken... De boot van de Transtejo brengt je in een paar minuten naar Cais do Sodré aan de overkant en biedt je een tamelijk unieke kijk op de rivier, het beeld en de brug.

Aan de overkant begaven we

ons naar Restaurante A Merendeira, 54 Avenida 24 de Julho, waar we vorig jaar zo'n heerlijke lunch aten. Nu was het al wat later maar konden we een mini-menu kopen, met pão com chouriço en caldo verde (brood met meegebakken chorizo en boerenkoolsoep). Nu houd ik absoluut niet van boerenkool, maar deze soep is echt heel erg lekker! Hierna zijn we door de bloedhitte naar station Santa Apolónia gelopen. Onderweg zagen we een enorm cruiseschip. Toen we verder liepen lette ik niet op en liep keihard tegen een zojuist neer te laten slagboom op, met als gevolg een bloedende wond boven mijn rechteroog, dit tot grote hilariteit van mijn reisgenoten. Nadat we Laura weer bij het station hadden opgepikt kochten we een lekker gegrild kippetje bij Pingo Doce die we 's avonds laat met sla en stokbrood op het balkon verorberden. Life's good!

Eléctrico 28

De dagen zijn zo vol dat ik nog geen tijd heb gehad voor dit blog. Het weer is fantastisch, elke dag rond de 30°C! Maandag gingen we, zonder Laura die moest werken, met tramlijn 28 dwars door de stad. Carla was eerst nog naar de kapper geweest, dat kost hier maar 11€ (wassen, knippen, föhnen). De reis naar het beginpunt ging per trein naar Alcântara-Terra en van daar met de metro naar station Rato en dan te voet tot Jardim da Estrela om een hapje te eten. Eerst probeerden we een paviljoen in dit park, maar daar waren ze niet zo geïnteresseerd in onze clientèle, zodat we even verderop bij Restaurante Flor da Estrela op het terras neerstreken, met uitzicht op de Basilica da Estrela, waar net een begrafenisdienst gaande was. Daarna liepen we omhoog naar het beginpunt van de rit, bij Cemitério dos Prazeres. Daar namen we tram 28 die je dwars door Lissabon voert. Onderweg kun je goed foto's nemen, de ramen zijn open. We reden door Estrela, Madragoa, Bairro Alto, Baixa en eindigden in Alfama. Dit is niet het eindpunt, maar wel het punt waar je gemakkelijk, zonder al te veel te klimmen, naar Castelo de Sào Jorge kunt lopen. We stapten dus uit bij Miradauro Santa Luzia, waar we even rondkeken. Ik heb er nog een gezelschap Duitsers op hun verzoek gefotografeerd.

Tijdens een rustpauze belde Bruno even met het bedrijf waar hij gesolliciteerd had en warempel, hij is aangenomen! Het is (weer) een boekenwinkel, maar nu midden in het centrum en eind deze maand begint zijn training. Met dit goede nieuws op zak liepen we met lichtere tred naar het kasteel, waar we wel rondkeken maar niet naar binnen gingen. Nadat we weer via de kleine steegjes van Alfama waren afgedaald, ontmoetten we Laura op station Santa Apolónia, waarna we de trein naar huis namen, maar niet nadat we bij ons Palacio weer vers geperste naranja namen, hoewel Bruno voor de gelegenheid een biertje nam. Hij heeft het verdiend!

Kater

Het beloofde een mooie dag te worden, maar omdat ik zoveel spullen meedraag besloot ik mijn colbertje aan te trekken, wat een kardinale fout bleek te zijn. Onderweg naar de trein dronken we een 'bica', zoals ze hier een espresso noemen, waarna we afdaalden richting station. Langs de kant van de weg zagen we wat zwerfkatten, die worden vertroeteld door buurtbewoners.

We namen de trein naar Orient, waar we lekker langs de Taag zouden flaneren, een hapje eten en zouden gaan winkelen. Dat is allemaal gelukt, alleen zweette ik wel uit mijn jasje. Op het terras van Azul Profundo aten we heerlijke tosta's, met een biertje natuurlijk, dit als aanloop naar het stappen vanavond In Bairro Alto. Via het winkelcentrum reden we weer op huis aan, en dronken we vers geperst naranja op het terrasje van de Palacio dat gisteren gesloten was. Na een hapje en een biertje op het balkon en een frisse douche gingen we weer naar de stad.

Laura en Bruno eten best vaak bij Grelha do Carmo in Bairro Alto, dus daar gingen we naar toe. Dit restaurant is niet zo groot en ook niet zo duur, maar het eten is goed. De zaak wordt gerund door een wat wonderlijke man, die niet echt naar andere mensen luistert zonder dat dit overigens hinderlijk wordt.  Hoewel, er ontstond een discussie over wat voor aardappelen we wilden (geen grote gekookte, maar kleine, in de schil gegrilde) en hij kreeg het toch nog voor elkaar Carla de verkeerde te serveren. Ik had bacalhau, vergezeld van bier en een ruime hoeveelheid olijfolie, wat ik niet wist. De salade op hetzelfde bord voorzag ik zelf van een even ruime hoeveelheid voornoemde olie, wat resulteerde in een oliebad die ik in mijn enthousiasme bijna geheel verorberd heb. Dit zou later op de avond nog een staartje krijgen...

Na het eten gingen we even chillen en van het avondlijke uitzicht genieten op het Miradouro São Pedro Alcántara, de plek waar ook de beroemde tram Elevador de Gloria naar boven kruipt. Daar dronken we ook weer een bica, vlakbij de toiletten. Op een gegeven moment kwam er een man uit het toilet, liep om, ging de bar binnen en kwam daarna weer met een toiletrol naar buiten en verdween weer het toilet in. Wij vroegen ons af of hij die rol miste voor- of nadat hij die nodig had...

Toen was het tijd om te gaan stappen. In de praktijk betekent dit bar in, bar uit, bier drinken, afgewisseld met shotjes sambuca of andere, in sommige landen verboden, drankjes. In bar Sem Nome was het een weerzien met oude bekenden maar ontmoetten we ook wat nieuwe mensen, zoals jarige Lee en zijn zoon Jackson uit Australië en Paula, een Braziliaans fotomodel. Het is allemaal een beetje uit de hand gelopen zoals de vele foto's die nu op facebook rouleren illustreren. Zo rond 04.15 uur waren we weer thuis en ik voelde me kiplekker. Hoe anders was het toen ik zes uur later wakker werd met bonzend hoofd en misselijk. Ik geloof dat ze dat een kater noemen. Bij elke oprisping werd ik herinnerd aan bacalhau met olijfolie en bad dat ik het binnen zou kunnen houden. Het is me gelukt! Na exact 12 uur op bed stond ik op, at een broodje en ben gaan douchen. Morgen gaan we met tramlijn 28 dwars door Lissabon. Zin an!

Hindernissen

Het wordt eentonig. Als wij op vakantie gaan is er altijd wel iets. Nu staakten de Luchtverkeersleiders van Aeroporto Lisboa. Onze vlucht was al eens vervroegd van 15.30 naar 13.30 en deze week weer, naar 10.30 uur. Wat betekent dat we om 07.00 uur richting Schiphol moesten. Het werd een half uurtje later. Op de weg was het rustig dus we waren er in no time. Inchecken: vliegens en daarna even een boterhammetje gegeten. Boarding alsmede vliegen geen probleem. Landen, dat was het probleem. We moesten 20 minuten over Lissabon en Atlantische Oceaan cirkelen alvorens we mochten landen. Daarna het weerzien met Laura en Bruno en in de rij voor een taxi. Die vervolgens met ware doodsverachting richting Póvoa reed. bij het afrekenen was het 20€, terwijl er net 11€ op de meter stond, maar hij was het tarief voor de snelweg 'vergeten' aan te zetten.

Eenmaal thuis pakten we uit met uit NL meegebrachte etenswaren en andere noodzakelijkheden en gingen we boodschapjes doen voor de komende dagen. Daarna chillen op het balkon met een hapje en een drankje. Laura maakte echt heerlijke tonijnsalade met pasta. Enigszins bedwelmd en met volle maag zijn we toen nog even afgedaald naar het park voor een kopjen kofjen bij het Palacio da Quinta de Piedade. Helaas was het terras nèt dicht en zochten we onze toevlucht bij een nieuw terrasje vlakbij het winkelcentrum.

's Avonds heb ik me onledig gehouden met de virale infectie van Laura's laptop. Zij had in januari een usb-stickje met F-Secure (waarvan ik gratis 6 licenties heb via mijn XS4ALL abonnement) meegekregen maar niet geïnstalleerd. Gevolg: een 'ransomvirus', waar je moet betalen zodat het virus weer verwijderd wordt. En passant moet je ook je pincode invoeren en dan is het kassa voor de cyberboefjes. Gelukkig kon ik het virus verwijderen met een opstart cd van Kaspersky, een ander gerenommeerd anti virus programma. Eind goed al goed.

Toekomstmuziek 2

Mijn proeftijd zit er op en durf nu weer aan de toekomst te denken. Toen de meiden het huis uit gingen dachten we dat het financieel beter zou worden, simpelweg omdat we minder zouden uitgegeven, maar die verwachting werd door mijn ontslag gelogenstraft. Te meer omdat ik na drie jaar vergeefs me een hoedje te hebben gesolliciteerd 'droog' zou komen te staan qua uitkering.

Zodoende kan ik de inmiddels lang gekoesterde wens, een nieuwe auto, in vervulling laten gaan. De keus is, niet zoals ik ruim twee jaar geleden verwachtte, op de Peugeot 207 SW gevallen, maar op diens opvolger de 208. En dan geen SW (=stationcar), maar een 3-deurs Berline. Dat het een Peugeot moest worden stond als een paal boven water en omdat we sowieso goedkoper wilden rijden een kleinere (en lichtere) dan de inmiddels bijna tien jaar oude Peus 307 Break. De keus valt dan automatisch op de 208. En omdat ik gehecht ben aan luxe meteen het hoogste model, de Allure met 1.6 VTi motor. Dit omdat we regelmatig door heuvel- en/of bergachtige buitenlanden karren. De kleur wordt wat mij betreft Spirit Grey, Carla denkt aan Gris Shark. Daarover en het koopmoment moet ik nog met haar gaan modderworstelen.

Eén van de opties is een cd-speler waarmee je ook MP3's kun afspelen. Deze wordt in het dashboardkastje gemonteerd, wat ik best wel een lastige plek vind. Vandaar dat ik heb besloten heb in plaats daarvan met een USB-stickje te gaan werken. Laatst hadden ze bij MediaMarkt een aanbieding voor de Dane-Elec capless van 64gb. Hier past met gemak mijn hele cd-collectie en meer op. Daar zit muziek in!

Let your body drive...