IKEA. Je ontkomt er niet aan.
Zonder auto is het wel een wereldreis, eerst met de trein naar Orient en dan de
bus naar Loures. Gelukkig stopt de bus er pal naast. Omdat ze in het nieuwe
huis veel minder ruimte hebben moet er slim ingekocht worden, ideeën zat als je
er zo rondloopt. Ze kochten onder andere een linnenkast en twee tv-meubeltjes
die je kunt stapelen, drie plafondlampen en gordijnroeden. Wij zorgden voor de
nieuwe keukenspulletjes, zoals pannen, een eetservies, glazen en allerlei andere
noodzakelijkheden. De grote stukken worden bezorgd, de rest zeulden we mee in
vier blauwe IKEA-tassen.
Het weerhield ons er niet van lekker Caracois te eten
bij het Palacio. Dit is een echt Portugese lekkernij: gekookte, piepkleine
slakjes. Het is een echt seizoensgerecht en overal zie je dan ook bordjes Há
Caracois! (ze zijn er weer, kronkeltjes!). Na dit voorgerecht aten we thuis
tapas (lees: restjes). In navolging van
Carla ben ik eerst nog even naar de kapper geweest. Deze zwijgzame man doet wel
precies wat ze in Nederland niet durven: heel kort. Met de tondeuse op één.
Vandaag sluiten we af. Het was
een heel drukke week, met leuke uitstapjes, bezichtigingen en veel eten &
drinken. Het is markt in de buurt en gelukkig is onze vlucht weer vertraagd
zodat we wat meer tijd hebben. Deze week gebruikte ik Carla’s buiktasje en ik
kocht er nu zelf één op deze markt alsmede twee pão chouriço voor onderweg vanavond. Ook aten Bruno en ik broodjes
Courato, gegrild zwoerd. Heel erg lekker, maar de dames gruwden. Verder was het
rondkijken geblazen, er is genoeg te zien, zoals een stomdronken wijnverkoper
die vrolijk zijn eigen koopwaar achterover sloeg. Je staat er trouwens van te
kijken hoe men hier hygiëne interpreteert. Hierna dronken we nog één keer uitgeperste naranjas bij het Palacio. Dit is sowieso afscheid van het oude buurtje, volgende
keer is het Alcântara wat de klok gaat slaan.
