Het pannenkoekenfeest was een succes. Lurdes, Bruno's zus, vertrekt morgen naar
Guinee-Bissao voor een stage,
een project om schoolkinderen Engels en Science te leren. Tot haar verrassing gaat haar moeder, die daar is geboren, mee. De volgende dag gingen wij gedrieën de stad in. We stapten uit in de wijk
Alfama en liepen door straatjes naar de
Praça do Commércio waar we even aan het water vertoefden. Daarna liepen we via
Baixa (de lage) naar
Bairro Alto (de hoge) stad.
De naam suggereert al dat dat een hele klim is, maar we namen de
Elevador de Gloria, een tot lift omgetoverde tram. Het kost wel 3€ pp. Binnen werden we door een oude baas vergast op een in louter Portugees gesproken commentaar. Eenmaal boven bleef hij ons stalken dat we vooral van het uitzicht moesten genieten. Daarna nam hij nog driemaal afscheid. We zakten weer af en belandden bij de
Elevador Santa Justa, waar je voor een fortuin weer naar beneden kan. Wij liepen liever. Via Rua Augosto gingen we weer terug naar Alfama, door steeds nauwer wordende straatjes, steegjes eigenlijk tot we uitkwamen op een pleintje bij het
Museu do Fado, waar we wat dronken.
Bruno ging 's avonds voetballen met collega's en nam er één mee, waarmee we zijn gaan eten op een terrasje. We namen
Caracóis, piepkleine slakjes. Mariska griezelde ervan maar at uiteindelijk de meeste. Verder gestoofd varkensvlees en een worst die meer had van een in bouillon gedrenkt brood. Wel heel lekker allemaal en natuurlijk vergezeld van een glas
Sagres (óók Heineken).
Donderdag en vrijdag waren Laura en Bruno vrij. En Carla was jarig, ze werd 50 (niet verder vertellen). 's Ochtends gingen alle vrouwen naar de kapper, recht onder het appartement. (ik was maandag al aan de overkant naar de herenkapper geweest voor 9€). Het is spotgoedkoop en nog goed ook. Carla ziet er als herboren uit en ik werd weer helemaal opnieuw verliefd... Vandaag gaan we naar
Belém. Carla wilde per se Pastéis de Belém op haar verjaardag eten en naar een Fadorestaurant. At your service! Met de trein en metro reden we tot
Cais do Sodré en toen lopend naar het westen. We bekeken een overdekte markt, maar waren eigenlijk te laat.
Na een korte wandeling was het al weer tijd voor de lunch, wat we aten bij
A Merendeira, waar je voor 5€ van het
Peça Menu kunt genieten, echt heel lekker. Vandaar namen we de bus naar Belém, hoewel Bruno per ongeluk de tram nam (zonder te betalen). Daar liepen we via
Praça Afonso de Albuquerque naar het
Padrão dos Descobrimentos, het monument van de ontdekkingsreizigers. Het is behoorlijk druk, sowieso erg toeristisch en het is ook nog eens schoolvakantie. Helaas voor sommige kinderen moeten ze als padvinder de akela aanhoren over de heldendaden der Portugezen. Ze zitten het maar uit. Het is voor de vijfde achtereenvolgende dag schitterend zomerweer dus een terrasje is snel gepakt. Een biertje aan het water, wat wil je nog meer? Deze idylle duurt niet lang want we moeten voort.
Via de
Torre de Belém lopen we naar
Fábrica dos Pastéis de Belém, waar ze de onvolprezen
Pastéis de Belém fabriceren (je verwacht 't niet) én verkopen. Je kunt het er aan de buitenkant niet vanaf zien, maar het is heel groot. De pastéis zijn heerlijk, we bestellen twee rondjes. Daarna rijden we met het trammetje, waar we behoorlijk lang op moeten wachten, richting Bairro Alto, naar het fadorestaurant
Canto do Camões.
We zijn de eersten en zitten pal in de hoek waar het fadogezelschap acte de présence geeft. Twee
gitaristen (één op
guitarra portuguesa en één op
viola de fado) en afwisselend een (blinde) zanger en twee zangeressen. Aan het eind een grande finale met een vraag-en-antwoord zangstuk, ik denk over een driehoeksverhouding (ik gok want alles was in het Portugees). Heel authentiek. Mariska en ik aten stokvis (Bacalhau - een anagram van kabeljauw). Heerlijk! De rest had Escalopes Vitela (kalfsoester) of Arroz Tamboril con Gamba. Ik had bier en de rest sangria. Geweldig lekker allemaal. Toen we thuis kwamen waren we twaalf uur op den been en geheel gevloerd.
Vrijdag, de laatste dag. We doen het rustig aan. Uitslapen, ontbijten met de chorizobroodjes die we gisteren in de doggybag meenamen en naar de markt onderaan de heuvel. Carla kocht een pond aardbeien voor 90 cent! Daarna een drankje in het park onder een enorme boom waarvan de naam me niet te binnen wil schieten. Vandaag staakt het openbaar vervoer weer eens, ik hoop dat het niet te druk is op weg naar het vliegveld.
Het pannenkoekenfeest was een succes. Lurdes, Bruno's zus, vertrekt morgen naar Guinee-Bissao voor een stage, een project om schoolkinderen Engels en Science te leren. Tot haar verrassing gaat haar moeder, die daar is geboren, mee. De volgende dag gingen wij gedrieën de stad in. We stapten uit in de wijk Alfama en liepen door straatjes naar de Praça do Commércio waar we even aan het water vertoefden. Daarna liepen we via Baixa (de lage) naar Bairro Alto (de hoge) stad. 
De naam suggereert al dat dat een hele klim is, maar we namen de Elevador de Gloria, een tot lift omgetoverde tram. Het kost wel 3€ pp. Binnen werden we door een oude baas vergast op een in louter Portugees gesproken commentaar. Eenmaal boven bleef hij ons stalken dat we vooral van het uitzicht moesten genieten. Daarna nam hij nog driemaal afscheid. We zakten weer af en belandden bij de Elevador Santa Justa, waar je voor een fortuin weer naar beneden kan. Wij liepen liever. Via Rua Augosto gingen we weer terug naar Alfama, door steeds nauwer wordende straatjes, steegjes eigenlijk tot we uitkwamen op een pleintje bij het Museu do Fado, waar we wat dronken. 
Bruno ging 's avonds voetballen met collega's en nam er één mee, waarmee we zijn gaan eten op een terrasje. We namen Caracóis, piepkleine slakjes. Mariska griezelde ervan maar at uiteindelijk de meeste. Verder gestoofd varkensvlees en een worst die meer had van een in bouillon gedrenkt brood. Wel heel lekker allemaal en natuurlijk vergezeld van een glas Sagres (óók Heineken).
Donderdag en vrijdag waren Laura en Bruno vrij. En Carla was jarig, ze werd 50 (niet verder vertellen). 's Ochtends gingen alle vrouwen naar de kapper, recht onder het appartement. (ik was maandag al aan de overkant naar de herenkapper geweest voor 9€). Het is spotgoedkoop en nog goed ook. Carla ziet er als herboren uit en ik werd weer helemaal opnieuw verliefd... Vandaag gaan we naar Belém. Carla wilde per se Pastéis de Belém op haar verjaardag eten en naar een Fadorestaurant. At your service! Met de trein en metro reden we tot Cais do Sodré en toen lopend naar het westen. We bekeken een overdekte markt, maar waren eigenlijk te laat.
Na een korte wandeling was het al weer tijd voor de lunch, wat we aten bij A Merendeira, waar je voor 5€ van het Peça Menu kunt genieten, echt heel lekker. Vandaar namen we de bus naar Belém, hoewel Bruno per ongeluk de tram nam (zonder te betalen). Daar liepen we via Praça Afonso de Albuquerque naar het Padrão dos Descobrimentos, het monument van de ontdekkingsreizigers. Het is behoorlijk druk, sowieso erg toeristisch en het is ook nog eens schoolvakantie. Helaas voor sommige kinderen moeten ze als padvinder de akela aanhoren over de heldendaden der Portugezen. Ze zitten het maar uit. Het is voor de vijfde achtereenvolgende dag schitterend zomerweer dus een terrasje is snel gepakt. Een biertje aan het water, wat wil je nog meer? Deze idylle duurt niet lang want we moeten voort. 
Via de Torre de Belém lopen we naar Fábrica dos Pastéis de Belém, waar ze de onvolprezen Pastéis de Belém fabriceren (je verwacht 't niet) én verkopen. Je kunt het er aan de buitenkant niet vanaf zien, maar het is heel groot. De pastéis zijn heerlijk, we bestellen twee rondjes. Daarna rijden we met het trammetje, waar we behoorlijk lang op moeten wachten, richting Bairro Alto, naar het fadorestaurant Canto do Camões. 
We zijn de eersten en zitten pal in de hoek waar het fadogezelschap acte de présence geeft. Twee gitaristen (één op guitarra portuguesa en één op viola de fado) en afwisselend een (blinde) zanger en twee zangeressen. Aan het eind een grande finale met een vraag-en-antwoord zangstuk, ik denk over een driehoeksverhouding (ik gok want alles was in het Portugees). Heel authentiek. Mariska en ik aten stokvis (Bacalhau - een anagram van kabeljauw). Heerlijk! De rest had Escalopes Vitela (kalfsoester) of Arroz Tamboril con Gamba. Ik had bier en de rest sangria. Geweldig lekker allemaal. Toen we thuis kwamen waren we twaalf uur op den been en geheel gevloerd.
Vrijdag, de laatste dag. We doen het rustig aan. Uitslapen, ontbijten met de chorizobroodjes die we gisteren in de doggybag meenamen en naar de markt onderaan de heuvel. Carla kocht een pond aardbeien voor 90 cent! Daarna een drankje in het park onder een enorme boom waarvan de naam me niet te binnen wil schieten. Vandaag staakt het openbaar vervoer weer eens, ik hoop dat het niet te druk is op weg naar het vliegveld.
