De mist gisteren was een voorbode. Vandaag is het bewolkt, maar beslist niet koud. We besluiten bij de gîte te blijven vandaag en beginnen met een stevig ontbijt, waarvoor ik het brood (deux baguettes tradition, deux pains au chocolat et deux croissants s'il vous plait) bij de ons ambachtelijke bakkertje "Le Fournil de Plounéour-Trez" koop. Daarna knapt het weer zienderogen op, dus we besluiten toch maar aan een tochtje te beginnen.
We hebben ontdekt dat het op- en bezoeken van vuurtorens automatisch leuke ritjes ernaartoe opleveren. Vandaag valt de eer te beurt aan de vuurtoren van l’Île Vierge. Maar eerst naar het dorpje Aber Wrac’h, gelegen aan de zeearm (of estuarium in goed Latijn) l'Aber-Wrac’h (je verwacht het niet). Er is een haventje met pleziervaartuigen en een zeil- en kayakschool, waar gillende kinderen, waarschijnlijk op zeilkamp, de zee op worden gestuurd. Bij het haventje koop ik een peperdure Wichard musketonhaak voor mijn Manfrotto éénbeenstatief, zodat ik die aan mijn fototas kan bevestigen.
Aan de waterkant bij de boothelling verderop raken we aan de praat met een gepensioneerde visser die, zodra
hij hoort dat we uit Nederland komen, vertelt dat hij nog diverse malen
tegelijk met Joop Zoetemelk de Tour de France heeft gereden. Zo hoor je
nog eens wat. Op diezelfde plek komt een man aan land met een rubberbootje, opgewacht door zijn vrouw en twee honden, die maar vast het water ingelopen zijn (de honden), heel schattig.
 |
| (l')Aber-Wrac'h |
Op de plek van de plaatselijke voormalige Semaphore is een ruim uitzicht over de baai. De Semaphore zelf is ingericht als mini Semaphoremuseum annex expositieruimte voor erotisch bedoelde schilderijen van dames in vage penseelstreken en onnatuurlijke kleuren, voornamelijk blauw. Snel naar buiten, waar een prachtig oud laantje met hoge bomen en oude muren ons meer kan bekoren.
 |
| Prachtig laantje met oude muur |
Op naar l’Île Vierge, waar de hoogste vuurtoren van Frankrijk staat. We rijden via kronkelweggetjes via de Pont de Paluden, een lage brug over l'Aber Wrac’h , waar we even stoppen voor foto’s.
Daarna is mijn navigatie in de war, het geeft een soort teletekst beeld. Als dat maar goed gaat. De navigatiedame babbelt intussen gelukkig wel onverstoorbaar door. In het plaatsje Lilia (een lieux-dit (buurtschap) in Plouguerneau) vertrekt in de zomermaanden een boot naar het eiland waar volgens mijn scherpe oog zelfs twee vuurtorens staan. De afstand is dusdanig klein dat ik redelijk duidelijke foto’s kan maken.
Niet zo duidelijk was de vis annex zeehond die Carla spotte. Het lijkt wel of ‘ie een bootje meesleept! riep ze vertwijfeld. Het bleek een kikvorsman te zijn met een soortement opblaasbootje op sleeptouw. Maar weer snel naar huis…
