Na zeventien jaar afwezigheid wagen wij ons dit jaar weer in Bretagne, meer specifiek Finistère (het einde van de aarde). Dat sprak ons wel aan, weg van alles. Gisteren bedacht ik me nog dat deze vakantie uniek is: wij, twee weken, met ons tweeën in een gîte rural in the middle of nowhere. Nou ja, Plounéour-Trez dan,(hierna te noemen "het dorp"), met op steenworp afstand van Plage du Lividic Gueltoc, ongetwijfeld een illustere held uit een roemrijk verleden.
De reis nam, inclusief drie pauzes, 11 uur in beslag. De route bleek verrassend genoeg via de kustroute te gaan. Mijn Franse navigatie hield er andere opvattingen op na dan Google Maps, zo bleek. De Peus was bepakt en bezakt, aangezien wij nooit over één nacht ijs gaan. Dakkoffer op ehhh, het dak met twee weekendtassen (we gaan tenslotte twee weekenden) en kussens. In de achterbak alle apparatuur, dekbed en allerhande schoeisel binnen handbereik, en op de achterbank een Konmarkrat (statiegeld: 12,50 gulden) met proviand en koelbox met mondvoorraad. Om 06.15 uur: karren maar! Mooi weer, weinig verkeer, zo zien we het graag. We reden zoveel mogelijk via tolwegen, waarbij de betaling automatisch via de AREA badge ging die we twee jaar geleden kochten.
De eerste stop was net na Calais en de tweede nabij Giberville. Gelijk tanken, want je weet maar nooit. Vrij snel daarna was het uit met de snelwegpret, want die heb je niet in Bretagne, maar wel vierbaanswegen waar je 110 mag rijden. We reden langs de welbekende plaatsen van ons vorige avontuur toen onze eerste Peus problemen kreeg met de katalysator (nabij Lamballe: zie Terugblik op de weg). Toen waren er wegwerkzaamheden om van de tweebaansweg een vierbaans te maken. Nu niets van dat alles, Peus en weg geüpgraded en gaan met die banaan.
Zo reden we krek om 17:30 uur het erf van onze gîte op. We hadden de eigenaresse inmiddels ge-sms’t dat we er aan kwamen en haar plaatsvervanger op aarde verscheen niet lang daarna. Wij waren inmiddels al binnen aangezien de sleutel onder de bloempot lag met een briefje dat ze wat later kwam. Kan Jan Terlouw nog wat van leren! Madame blijkt namelijk in Paimpol te recupereren van een beroerte en gebroken femur (opperbeen), zij is al 81 jaar, zo ratelde haar afgevaardigde in staccato Frans. Wij knikten braaf en ietwat uit het veld geslagen.
Na een uitgebreide en halfbegrepen uitleg over van alles en nog wat konden wij opgelucht de bullen uitpakken en de gîte aanpassen aan onze specifieke interieurwensen. Zo heb ik een semi permanent kantoor annex geluidsinstallatie ingericht op de enorme eettafel die we onder de open trap hebben geplaatst, dicht bij een stopcontact en min of meer uit de loop tussen de keuken en de zithoek met open haard. De installatie bestaat uit de laptop met daaraan gekoppeld via een hoofdtelefoonsnoer de Yoyo (S). Muziek wordt gedraaid met iTunes vanaf een externe harde schijf met daarop al mijn cd’s in ALAC formaat. We hebben hier echter geen Wifi en onze databundels laten we ongemoeid. Heerlijk! Morgen gaan we de buurt uitchecken: bakker/slager/strand, eventueel een terras als we genoeg moed daarvoor hebben verzameld.
