Het moest er eens van komen. Na twee jaar pijn in het linkerbeen ben ik vanavond opgenomen voor mijn hernia-operatie. De MRI was al in februari gemaakt, medische molens malen langzaam, dus het kwam pas na de zomervakantie uit.
Ik had met Aad afgesproken dat hij ons om half acht kwam ophalen. Vanochtend om zeven uur belde Lia redelijk in paniek of dat wel klopte? Ik kon haar geruststellen, het was vanávond... Ik werd opgehaald in de splinternieuwe bolide van Tjechische herkomst. Eenmaal aangekomen duurde het nog even voordat ik op de juiste afdeling was, na een ruilverkaveling is de bebording en bewegwijzering nog niet opti. Aad vertelde, ter geruststelling, dat het SFG gezakt was in de AD-rating.
Ik lig op een kamer van zes, met rechts van mij twee lotgenotes die morgen alweer vertrekken. Het is hen allemaal erg meegevallen (sta op en wandel!), dus dat geeft hoop. Ik ben te laat voor tv en telefoonaansluiting, maar ik heb genoeg leesvoer bij me en de iPod. De nachtzuster kwam nog even met een verrassing: het antitromboseprikje. Had ik dus niet op gerekend. Ik mocht wel kiezen waar de naald in ging: been, bil of buik. Het werd buik, plaats zat!
