Nu had ik van Laura al een mooi cadeau gekregen voor mijn aanstaande 50e verjaardag: het reisje naar Liverpool. Vandaag had mijn trouwe eega Carla ook een verrassing voor mij in petto. Ze heeft het al maanden geleden bekokstoofd: vandaag ga ik een slipcursus doen. Klein nadeeltje, in het holst van de ochtend opstaan, want om half acht moet je je al melden.
De slipcursus wordt gegeven door
Traffic Control in Moordrecht, pal naast de snelweg. We staan op tijd te blauwbekken. Binnen is het al niet veel beter, een enorme kantine wordt verwarmd met een minuscuul kacheltje. Eerst worden we in een leslokaaltje geloodst alwaar een dame ons het één en ander gaat uitleggen. Carla en Laura zijn er ook gewoon bij, gratis les zullen we maar zeggen. Het klasje krijgt onderricht in remmen, slippen, ABS en alles wat daarmee samenhangt. Daarna gaan we met kleine clubjes de auto's in, ik ben samen met een dame en een instructeur. We rijden omstebeurt. Laura maakt filmpjes. De eerste les is, op gewoon asfalt, een noodstop zonder ABS. Dan een noodstop mèt. Dan remmen met uitwijken, ook weer eerst zonder ABS en dan met. Het hele circus doe je dan nog eens opnieuw, maar dan op nat beton. Dit is allemaal niet echt moeilijk, het gaat er om dat je onder verschillende omstandigheden verschillend resultaat hebt. Even wennen is wel, dat je vol op de rem moet gaan staan en dat volhouden.
Moeilijker is de eigenlijke slipcursus. Waar het om gaat is dat je in een slip niet remt, maar stuurt en altijd blijft kijken in de richting waarin je wilt rijden, dan gaat het sturen vanzelf. In theorie. Hier kun je echt de hele dag mee bezig zijn. Niet alleen omdat het maar een enkele keer lukt, maar vooral ook omdat het zo leuk is! De slip wordt veroorzaakt door op een gegeven moment een kwart slag te sturen, tegelijk de koppeling intrappen en de instructeur trekt dan aan de handrem. Gevolg: de auto gaat slippen. Op dat moment moet je gaan tegensturen. Doe je dat goed (op tijd, voldoende en kijkend in de rijrichting) dan ben je in no-time uit de slip en kun je doorrijden. Gaat er iets fout, dan draai je twee slagen in de rondte. Daarna kregen we een demonstratie over het verschil in remweg bij verschillende snelheden, met links nat beton en recht droog asfalt (bermsituatie) en met slechte voor- of achterbanden. Dat maakt nogal wat uit. Duidelijk werd wel, dat een 30 km zone er niet voor niets is, want dan is je remweg maar een paar meter. Bij 50 km een tiental en bij 70 km tientallen meters.
Ik zou ook nog een ongevalssimulator ingaan, maar dat was pas om half één. Dus eerst maar even naar huis. De ongevalssimulator is een auto aan het spit. Je gaat er in zitten met de gordel goed vast en dan draait hij ondersteboven. Uitstappen maar! Dat is niet zo eenvoudig als in de normale situatie. Wat moet je doen? Eerst de benen tegen het dak aan. Dit is voor mij net zo eenvoudig al een willekeurige yoga oefening. Het was een Mitsubishi Colt, dus niet heel groot. Uiteindelijk de benen, met behulp van de andere ledematen tegen het dak aan geplant. Dan de gordel los. Dan lig je op je rug op het plafond. Dus omdraaien, en dan door het portierraam naar buiten kruipen. Het schiet me te binnen dat ik een hernia heb, maar je zult toch verder moeten. Op handen en voeten ware ik Houdini kruip ik richting straatstenen. Je moet er wat voor over hebben! Hierna kregen we, als een soort anticlimax, nog een instructie over de life hammer.
Al met al een heel leuke en toch nuttige ervaring. Carla, bedankt voor dit leuke cadeau. Mijn cadeau voor jou is minder spectaculair, maar kan je ook uit noodsituaties redden en ligt makkelijker in de hand!
Tiengemeten staat al heel lang op ons verlanglijstje en vandaag is het dan zover. Je kunt er alleen komen met de veerpont (2€ p.p.) en die vaart af in Nieuwendijk op de Hoeksche Waard. De pont is geschilderd in de kleuren van Natuurmonumenten, de beheerder van het eiland. Vorig jaar is het eiland teruggegeven aan De Natuur, vandaar. Het landschap is (letterlijk) op de schop genomen en de dijk is doorgebroken, zodat nu een soort slufter ontstaan is, maar dan van zoet water. Er is ook nog een klein beetje getijdewerking.
Op Tiengemeten kun je drie wandelingen doen in even zovele themagebieden: Weelde, Weemoed en Wildernis, maar die zijn zo kort dat je ze best achter elkaar kunt doen. Het eiland ziet er nu nogal kaal en kleurloos uit. In juni moet alles in bloei staan en is het veel kleuriger. Er is wel veel variatie in het landschap. Poldertjes, akkers, kreken, moeras, al dan niet verlaten boerderijen, ruïnes et cetera. Het omliggende water (Haringvliet) is een natuurreservaat en daar kun je niet komen, er zijn wel beschutte uitkijkpunten. Er rijdt een rattenvanger rond op een quad met laadbak. We stonden op een punt dat we niet goed weten hoe we verder moeten en de rattenvanger redde ons uit de nood. Er zijn de gebruikelijke watervogels te zien, maar ook de zilverreiger die je niet veel ziet. We zagen ook een stel hazen.
De natuur is dus nog volop in ontwikkeling en we komen dan ook zeker nog een keer terug, maar dan in de zomer. Terug bij de veerpont zie ik een Peugeot 305 GLD Break staan zonder kentekenplaten. Schijnt niet nodig te zijn in dit terrein... We wachten op de pont en het begint ongenadig hard te regenen. Dat belooft wat, want op de pont is geen beschutting. Gelukkig stopt het zodra de pont afvaart. Via IKEA weer teruggereden. Je moet toch wat...
