Zonnig Madeira

Zonnig Madeira 

Land van liefde en zon 

Ik wou dat ik daarheen 

Met jou reizen kon 

Aldus Eddy Christiani in 1938...

I. | Anno 2014 wilden Carla en ik ook wel weer eens naar een zonnig eiland, het werd Madeira, een autonoom Portugees eiland in de Atlantische oceaan. Hotel en vlucht boekten we bij Kras, vlogen met Arke en stapten in de inbegrepen Ford Fiesta van Guerin, dat nering doet op Aeroporto da Madeira. Niet ingegrepen waren borg (88€) en verzekering (100€). Vandaar reden we, gewapend met de TomTom, westwaarts door eindeloze tunnels naar Prazeres alwaar op de rand van de rotskust hotel Jardim Atlântico opdoemde. We waren te vroeg maar konden heerlijk op het zonnige terras wachten tot de kamer klaar was. 

 

Terrassen nabij het hotel

We verkenden de omgeving een beetje en verbaasden ons over een hagedisje dat zich op het terras waagde. Wisten wij veel dat er bijna geen plek op Madeira is waar geen hagedissen zijn! We konden toch vrij snel de kamer in en dat viel niet tegen. Ruim, van alle gemakken voorzien (behalve Wifi) en vanaf het balkon (hoewel, het was op de begane grond) uitzicht over de Atlantische Oceaan. 

Nadat we ons geïnstalleerd hadden waagden we ons op het blote voetenpad, iets wat niet te doen is voor onze verwende westerse voeten. Beteuterd gingen we maar een boekje lezen met een glaasje wijn uit de lokale supermarkt. Het buffet in het hotel was ook al een feest; keus te over en een gezellige ambiance. Na kennis gemaakt te hebben met de lokale zwerfkatjes gingen we nog even chillen op het balkon.

Zonnig Madeira 

Waar 't geluk op ons wacht 

Een land als een sprookje 

Uit duizendeen nacht 

II. | Op de kaart had ik gezien dat er nogal wat vuurtorens zijn op Madeira. Vandaag reden we naar Ponta do Pargo, het meest westelijke stukje Madeira. Ter hoogte van Maloeira kwamen we er achter dat ik de autopapieren vergeten was dus reden we weer terug. De TomTom leidde ons keurig over de bochtige bergweggetjes, een genot om te rijden. Bij de vuurtoren parkeren durfde ik niet, er was niet echt een parkeerplaats dus reden we een stukje terug om bij een restaurant te parkeren, waarna we via een tunnel richting Farol da Ponta do Pargo liepen.Vuurtorens hier zijn niet zo hoog als in Nederland omdat ze al op grote hoogte staan. Carla vond het maar eng om dicht langs de klippen te lopen, ik genoot echter met volle teugen van het spectaculaire uitzicht.

Ponta do Pargo

 

Het was nog vroeg dus we reden door naar Porto Moniz, een mooi kustplaatsje in het noorden. De weg daarheen is ook behoorlijk bochtig en avontuurlijk naar Nederlandse begrippen. Als je er vlakbij bent is er een uitzichtplek waar we even stopten. Het plaatsje zelf beschikt over een grillige kust van vulkanisch gesteente met lagunes waarin zwembaden zijn gecreëerd. Er is een aquarium, dat we niet bezochten. We aten heerlijke gegrilde sardines in Restaurante Vila Baleia en wandelden langs de kust.

Porto Moniz

Een gelukkiger mens 

Zou ter wereld dan niet bestaan 

Zalig idee, wij met ons twee 

Samen op reis 

Porto Moniz

We wilden via de "Noordelijke Kustweg", die één-richting bleek en wel de andere kant op, en São Vicente terug rijden naar Prazeres, maar de Tomtom stopte ermee want de accu was leeg. Zodoende zijn we op de tast teruggereden, waarbij we nog een verkeerde afslag namen zodat we in Campanario terecht kwamen. Door Carla's onfeilbare richtingsgevoel zijn we op tijd en heel weer teruggekomen. Het bleek dat de oplaadkabel defect was, wat ik heb opgelost met een gewone USB-kabel en de voor de reis naar Lissabon gekochte TomTom High Speed Multi-Charger.

Wanneer ik met jou daar kon wezen 

Wenste ik verder niet meer 

Ik was dan rijk, schat, schatrijk 

Zo rijk is geen miljonair 

III. | In Caniçal staat het Museu da Baleia (Walvismuseum), wat verhaalt over de heroïsche potvisjagers vanaf het begin van WOII. Daarnaast is nu ook het behoud van de walvis één van de aandachtspunten van het museum, waarvoor hulde! Hierna gingen we maar weer een hapje eten op een terras nabij de vissershaven. Carla nam Caramujos (zeeslakjes) en ik Espada (degenvis, de nationale vis van Madeira). Het is voor de verandering een beetje druilerig weer. Op Ponta de São Lourenço staat ook een vuurtoren, maar je kunt er niet komen. We reden tot Baia d'Abra, waar zich een menigte gelijkgestemden had verzameld. Je kunt er dwalen over met stenen bezaaide heuvels, waar menigeen ook torens van gestapelde stenen had achtergelaten.

Caniçal e.o.

IV. | Vanaf het hotel is een wandelpad van slechts 1,8 km naar het kustplaatje Paúl do Mar. Dat moet te doen zijn dachten we en begonnen 's morgens vol goede moed aan de afdaling. Die was al moeilijk genoeg en met Carla's hoogtevrees werd dit, versterkt door het besef dat we ook weer omhóóg moesten, een onmogelijke opgave. We zijn op onze schreden teruggekeerd en vertrokken blijmoedig met de auto. Als je naar Paúl do Mar rijdt kom je eerst langs Jardim do Mar. 

Zeewering Jardim do Mar

Dit blijkt een alleraardigst plaatsje te zijn, met recht een tuin-aan-zee. Allerlei vruchten, bananen, vijgen, mango's, limoenen, noem maar op. In enkele slooppanden zagen we zwerfkatjes.

Jardim do Mar

Paúl do Mar is weer heel anders, een beetje vergane glorie. We aten hier wel spotgoedkope tonijnsandwiches. En we zagen natuurlijk de steile klim terug naar boven.

Paúl do Mar

V. | Funchal, de hoofdstad. Carla heeft haar zinnen gezet op de Mercado dos Lavradores, de overdekte markt. Eerst even tanken bij de BP in Prazeres. We parkeren in de parkeergarage aan de Rua dom Carlos. De overdekte markt is precies wat je er van verwacht: een markt, maar dan overdekt. Beneden in de vismarkt en boven groente en dergelijke, waar de uitbaters uitermate opdringerig zijn. 

Afgesneden koppen van de degenvis

We keutelen richting winkelstraatjes. Het is erg warm en gezellig druk. De poot van Carla's zonnebril is lam en ze laat deze door een aardige opticienne gratis repareren. We puffen wat uit in een parkje aan de Avenida Arriaga en kopen op de terugweg twee broodjes chouriço die we op een terrasje verorberen. Bij de Pingo Doce slaan we verschillende flesjes piri piri in en water. Het parkeergeld betalen gaat niet van een leien dakje. De betaalautomaat is kapot. Ik gooide er euro's in maar het bedrag op het display werd niet lager, dus drukte ik op cancel, toen kreeg ik drie stuivers wisselgeld. De inderhaast gewaarschuwde parkeerwacht deelde ons mede dat dat wel vaker gebeurde en dat hij zijn baas zou waarschuwen, of we maar even wilden wachten. En wachten. In arren moede hebben we de volle mep in een andere automaat voldaan. Bij de slagboom verbazing dat we niet wilden wachten. Geen tijd! Ik heb vakantie!

Funchal

Santana staat bekend om haar traditionele boeren huisjes, waarvan er een aantal zijn nagebouwd en die te bezichtigen zijn. Wel aardig om te zien.

Rechtsonder een authentieke die nog gebruikt wordt als schuur.

VI. | Tijd om eens ernstig te gaan winkelen in  Madeira Shopping gesitueerd in een van de buitenwijken hoog boven Funchal. Het winkelaanbod is klein maar dapper. Gelukkig hebben ze er een Gato Preto (Zwarte Kat), waar we altijd graag snuffelen. We kopen er cadeautjes voor het thuisfront, waar Gato Preto servies en keukenspulletjes inmiddels gemeengoed zijn. 

©arla2014

We gaan naar Santa Cruz, waar de je vliegtuigen kunt zien landen. Het vliegveld is pal aan het water. Het plaatsje is weer erg leuk en het weer wederom prachtig. 

Zeewering Santa Cruz

Santa Cruz

VII. | Vandaag een wandeling in de buurt: Prazeres. Het is heel mooi weer, zonnig en warm. Het is een slaperig dorp met een educatieve tuin en een mooie kerk.

Prazeres

Carla wil naar het strand, het wordt Madalena do Mar, waar ook bananenplantages zijn. Die gaan we eerst bekijken. Langs een paadje met een soort monorail voor bananenkarretjes. Het strand is zwart, met keien en vulkanisch zand. Gloeiend heet ook. Op weg naar een hoekje zwart zand zien we een paraglider. Het blijkt een duosprong te zijn van een lokale paraglider met een Belgische journalist die een promo maakt voor het bureau van toerisme, zo vertelde hij toen we hem aanspraken dat we foto's van ze gemaakt hadden. We wisselden e-mailadressen uit en ik stuurde ze met WeTransfer. Na even te hebben pootjegebaad reden we naar Jardim do Mar, voor een tweede bezoekje.

Madalena do Mar

Er is hier echt veel te zien voor zo'n klein dorpje:

Jardim do Mar revisited

We hadden het al gezien, een paar mannen in de weer met een wijnvat. Toen we er nog eens langs liepen werden we toch wel nieuwsgierig. In een schuur was een hele familie bezig met het persen van druiven. Inderdaad op blote voeten in een betonnen bak. Vervolgens werd de drab met een wastrommel in een pers geschept en met een hefboom werd het sap er uit geperst. De mannen deden het zware werk (bier drinkend...) en de vrouwen het lichtere. De vrouwen keurden het sap. "It's really sweet" zei een vrouw goedkeurend in onze richting. "But it tastes like feet", riposteerde ik snedig. Ze vonden het erg grappig en boden ons een beker sap aan. Het was inderdaad erg lekker en de cola die we wilden gaan drinken hebben we maar overgeslagen.

Druivensap proeven

VIII. | We wilden de "Noordelijke Kustweg", de oude weg van voor de tunnels, een tweede kans geven en deze in omgekeerde richting rijden. Op dus naar São Vicente in het noorden en van daar richting Porto Moniz. Gestopt in São Vicente, wat een stinkend toeristenhol bleek te zijn. Overal de lucht van urine en andere ongerechtigheden. Bleek er een week lang allerlei feesten te zijn geweest. Snel door. De Noordelijke Kustweg is echter dermate gevaarlijk, afgezet of totaal onbegaanbaar dat we toch weer door allerlei tunnels reden, richting Seixal.

São Vicente

Vlak voor Seixal was er een uitzichtpunt met een toeristenwinkel. Hier kon je goed zien waarom de weg was afgezet, complete aardverschuivingen en puinlawines. Er liepen hanen, kippen en kuikentjes en een kitten op het dak dat klaaglijk mauwde. De eigenaar stelde ons gerust.

Nabij Seixal

Seixal zelf is weer een voltreffer qua sfeer:

Seixal

Gevogelte

In Porto Moniz aten we weer op het terrasje van Vila Baleia. Carla Lapas, een soort zeegedierte en ik spare-ribs werkelijk heel erg lekker. We bezochten we toch maar het aquarium. Het is dat we 80% korting kregen vanwege het hotel... 

Porto Moniz revisited

 

We zijn via het binnenland weer teruggereden, door een bergachtig gebied met veel hei en bomen en koeien op de weg, die hier gewoon loslopen.

©arla2014

IX. | Machico is weer zo'n kustplaatsje. Leuk om te wandelen, prachtig weer. We parkeerden bij het busstation en liepen langs een oude verwaarloosde begraafplaats. Er is een visserhaven met behoorlijke schepen. 

Machico

Bij Mercado Velho gelunched, Carla degenvis en ik Madeiraanse spies op Braziliaanse wijze.

Machico

Via Porto da Cruz reden we weer naar het noorden naar Ponta de São Jorge, alwaar er een vuurtoren staat. Deze wordt bemand door een eenzame doch toegewijde vuurtorenwachter, in dienst van 's-lands defensie. We mogen er in en naar boven. Het uitzicht is magnifiek. Na het voldoen van een vrijwillige bijdrage rijden we weer richting Prazeres. 

Farol daPonta de São Jorge

Die avond aanschouwen we de spectaculaire zonsondergang:

X. | Vandaag een expeditie naar Curral das Freiras, Dit is een dorp in een zogenaamd keteldal, omgeven door hoge bergen. We nemen een verkeerde afslag en belanden op Eira do Serrado, een mooi punt waar je het dal kunt overzien. Je ziet ook sporen van een brand die hier gewoed moet hebben op de berghellingen. 

Hier maakte ik deze foto waar ik erg trots op ben:

Eira do Serrado/Curral das Freiras

Het dorp zelf is niet veel aan en TomTom raakt gedesoriënteerd. Snel nog even naar Gato Preto voor wat snuisterijen. Daarna naar Ribeira Brava om te lunchen. Het is inmiddels druilerig geworden en op het terras gaat het zelfs regenen. We worden naar een overdekte tafel gedirigeerd, maar helaas is dat vlak naast een plek die ongeautoriseerd als openbaar toilet dienst doet. Niet fijn. We willen toch door het binnenland rijden waar het kan. Helaas zijn er te veel wegen onbegaanbaar en rijden we in rondjes. We probeerden het via Serra de Agua maar belanden via allerlei omwegen steeds op hetzelfde punt uit. Onverrichterzake keren we weer terug.

Ribeira Brava

XI. | De laatste hele dag op het eiland. We  willen toch nog een laatse poging doen door het binnenland te rijden. We gaan via Prazeres naar de ER110 waar we rechtsaf slaan om uiteindelijk weer in Serra de Agua terecht te komen. Is de bedoeling. Het is mistig, ik moet zelfs de mistlampen ontsteken. Na een tijdje belanden we op een verzamelplek voor toeristenbussen en wandelaars. Snel weer verder, tot een bord met het bord doodlopende weg opdoemt. Weer mislukt. We rijden maar via de ER2009 richting Calheta, waar we de suikerrietfabriek gaan bezichtigen, die stond ook nog op ons programma.

Het is een stokoude fsabriek die slechts een aantal weken per jaar in bedrijf is, van half april tot half mei. Het is tevens een museum annex winkel en we kopen wat voor het thuisfront. Daarna nog even naar de supermarkt. Het regent inmiddels en dat is een mooie afsluiting van een heerlijk vakantie op het zonnige Madeira!