De meeste mensen weten nog wat ze deden toen John F. Kennedy werd vermoord. Ik niet, ik was pas vijf jaar. Nu, 45 jaar later herdenken wij, Petra, Kasper en ik, dit 45-jarig jubileum en dat zal mij nog lang heugen. Aanleiding was de reünie van Blaise Pascal en het feit dat zij voor de vorige bijeenkomst 'verhinderd' waren. We spreken af in Café Tabac aan de Brouwersgracht, in het holst van Amsterdam. Het leek mij om allerlei redenen zinvol om met de trein te gaan. Op station Rotterdam Alexander is geen loket meer dus koop ik, voor het eerst van mijn leven, een kaartje uit de automaat. Blijmoedig aanvaard ik de reis naar Amsterdam Centraal. De conducteur wijst mij er op dat ik het kaartje niet afgestempeld heb. Ik weet nergens van en kijk hem op mijn schaapachtigst aan. "Voor deze keer zie ik het door de vingers, normaal gesproken krijg je hiervoor een boete van 36 euro 80!". Ik knik dankbaar en begrijpend en vermoed dat hij geen zin heeft in gedoe. Op station ArenA-Bijlmer staan we onheilspellend lang stil. We moeten uitstappen, want er is een trein uit de rails gelopen. Gelukkig heb ik mijn OV chipkaart bij me en check in voor de Metro, zoals ze in Amsterdam die veewagens op rails noemen. Alle treinreizigers zijn met me meegelopen en de metro is stampvol met Neder-, buiten- en medelanders. Bijkomende complicatie is, dat het bandje dat de stations omroept, telkens één station voorloopt zodat velen te vroeg uitstappen. Na de Nieuwmarkt roept de machinist met een dun stemmetje om dat er nóg een Centraal Station komt!
Nu is het Stationsplein in Rotterdam een puinhoop, in Amsterdam is het al niet veel beter. Gewapend met een zelf geprinte Google Map zigzag ik mijn weg richting Brouwersgracht. Het is donker, koud en nat, net als het bokbiertje waar ik naar verlang. In Café Tabac ontmoet ik mijn vrienden m/v Petra en Kasper. Het is meteen oude jongens m/v krentenbrood en we lachen en praten wat af. Om zeven uur is het tijd om naar het restaurant te gaan, Lof aan de Haarlemmerstraat. Het is een knus pijpenlaatje met een opkamer dat uitkijkt op de semi halfopen keuken. Daar gaan wij zitten. Ik neem carpaccio van hertenbiefstuk, zuurkool met fazant (v.v.) en cheesecake met bosbessen toe. We nemen lekkere Duitse rode wijn. Dat helpt! We praten ons een hoedje en de emoties zijn ook niet van de lucht. Tegen half twaalf stappen we toch maar eens op. Kasper moet nog een stukje schrijven en Petra naar de Keizersgracht naar haar logeeradres.
Ik neem de trein richting Utrecht waar ik over denk te stappen op de trein naar Rotterdam Alexander. Mooi niet, er zijn "werkzaamheden" en de dichtstbijzijnde trein rijdt via Amsterdam Centraal (terug dus), Schiphol en Den Haag naar Rotterdam Centraal, en dat om 01.06 uur. Dit wordt een heel lange nacht en ik ga alvast inkopen doen bij de AH. Ik word aangeschoten door dito Polen die mij afvragen waarom het Openbaar Vervoer in Nederland zelfs in het voormalig Oostblok een modderfiguur zou slaan. Ik weet het ook niet. De trein vertrekt nog te laat ook, omdat we op de internationale trein moeten wachten. Onderweg wordt ons medegedeeld, dat er tussen Den Haag en Delft geen trein rijdt en dat we een bus moeten nemen naar Delft. Net na drieën vertrekt de bus, maar daarin horen we dat deze via Delft naar Rotterdam Centraal rijdt. Het sneeuwt en de chauffeur (Frans voor stoker) draait de thermostaat naar eenzame saunahoogten. Eindelijk, om 03.45 uur staan we in Rotterdam. Daar maar een taxi genomen en om 04.00 uur ben ik thuis.
"Hoe was het?" vraagt Carla slaapdronken...
