Lang heugen

De meeste mensen weten nog wat ze deden toen John F. Kennedy werd vermoord. Ik niet, ik was pas vijf jaar. Nu, 45 jaar later herdenken wij, Petra, Kasper en ik, dit 45-jarig jubileum en dat zal mij nog lang heugen. Aanleiding was de reünie van Blaise Pascal en het feit dat zij voor de vorige bijeenkomst 'verhinderd' waren. We spreken af in Café Tabac aan de Brouwersgracht, in het holst van Amsterdam. Het leek mij om allerlei redenen zinvol om met de trein te gaan. Op station Rotterdam Alexander is geen loket meer dus koop ik, voor het eerst van mijn leven, een kaartje uit de automaat. Blijmoedig aanvaard ik de reis naar Amsterdam Centraal. De conducteur wijst mij er op dat ik het kaartje niet afgestempeld heb. Ik weet nergens van en kijk hem op mijn schaapachtigst aan. "Voor deze keer zie ik het door de vingers, normaal gesproken krijg je hiervoor een boete van 36 euro 80!". Ik knik dankbaar en begrijpend en vermoed dat hij geen zin heeft in gedoe. Op station ArenA-Bijlmer staan we onheilspellend lang stil. We moeten uitstappen, want er is een trein uit de rails gelopen. Gelukkig heb ik mijn OV chipkaart bij me en check in voor de Metro, zoals ze in Amsterdam die veewagens op rails noemen. Alle treinreizigers zijn met me meegelopen en de metro is stampvol met Neder-, buiten- en medelanders. Bijkomende complicatie is, dat het bandje dat de stations omroept, telkens één station voorloopt zodat velen te vroeg uitstappen. Na de Nieuwmarkt roept de machinist met een dun stemmetje om dat er nóg een Centraal Station komt!

Nu is het Stationsplein in Rotterdam een puinhoop, in Amsterdam is het al niet veel beter. Gewapend met een zelf geprinte Google Map zigzag ik mijn weg richting Brouwersgracht. Het is donker, koud en nat, net als het bokbiertje waar ik naar verlang. In Café Tabac ontmoet ik mijn vrienden m/v Petra en Kasper. Het is meteen oude jongens m/v krentenbrood en we lachen en praten wat af. Om zeven uur is het tijd om naar het restaurant te gaan, Lof aan de Haarlemmerstraat. Het is een knus pijpenlaatje met een opkamer dat uitkijkt op de semi halfopen keuken. Daar gaan wij zitten. Ik neem carpaccio van hertenbiefstuk, zuurkool met fazant (v.v.) en cheesecake met bosbessen toe. We nemen lekkere Duitse rode wijn. Dat helpt! We praten ons een hoedje en de emoties zijn ook niet van de lucht. Tegen half twaalf stappen we toch maar eens op. Kasper moet nog een stukje schrijven en Petra naar de Keizersgracht naar haar logeeradres.

Ik neem de trein richting Utrecht waar ik over denk te stappen op de trein naar Rotterdam Alexander. Mooi niet, er zijn "werkzaamheden" en de dichtstbijzijnde trein rijdt via Amsterdam Centraal (terug dus), Schiphol en Den Haag naar Rotterdam Centraal, en dat om 01.06 uur. Dit wordt een heel lange nacht en ik ga alvast inkopen doen bij de AH. Ik word aangeschoten door dito Polen die mij afvragen waarom het Openbaar Vervoer in Nederland zelfs in het voormalig Oostblok een modderfiguur zou slaan. Ik weet het ook niet. De trein vertrekt nog te laat ook, omdat we op de internationale trein moeten wachten. Onderweg wordt ons medegedeeld, dat er tussen Den Haag en Delft geen trein rijdt en dat we een bus moeten nemen naar Delft. Net na drieën vertrekt de bus, maar daarin horen we dat deze via Delft naar Rotterdam Centraal rijdt. Het sneeuwt en de chauffeur (Frans voor stoker) draait de thermostaat naar eenzame saunahoogten. Eindelijk, om 03.45 uur staan we in Rotterdam. Daar maar een taxi genomen en om 04.00 uur ben ik thuis.

"Hoe was het?" vraagt Carla slaapdronken...

Toledo's Digitale Snelweg

Na het vertrek van Laura en Mariska is er een ware ruilverkaveling op gang gekomen in Huize Toledo. Laura's kamer fungeert nu als grenshospitium voor spullen die herverdeeld moeten worden en zal later als Kantoor worden ingericht. Mariska's zolderkamer wordt logeerkamer en wordt in een bric-à-brac stijl ingericht met meubeltjes en snuisterijen die de dames hebben achtergelaten. Ook mijn acht jaar oude (reserve) PC is hierheen verhuisd. Het nog van het PC-Privé-Project stammende apparaat doet het nog prima. Het is al zo vaak geüpdatet dat het met recht het Monster van Frankenstein kan worden genoemd. De plek is ook heel praktisch, het staat slechts één meter onder NAP, dus als de Alexanderpolder onderloopt, kunnen wij waarschijnlijk nog internetten!

De vrijgekomen plek schreeuwde om een nieuwe loot aan de PC-stam. Ik had Carla al voorzichtig de voordelen van een laptop ingefluisterd, doch zij liet zich niet vermurwen. Reddende engel werd XS4ALL. Dat zat zo: Laura en Mariska moesten natuurlijk óók internetten. Zelf ben ik klant van XS4ALL en dit naar alle tevredenheid. Nu hadden zij een actie lopen: als je een tweejarig contract afsloot kreeg je een Asus Eee PC 900 Netbook cadeau. In mijn brein ontsproot een duivels plan: als ik nou eens... Zo gezegd zo gedaan. Bij de aanvraag had ik wel de opmerking geplaatst, dat er in het huis geen vaste aansluiting te vinden was. Geen probleem, dat lossen we wel op. Tijdens de voortgang werd steeds door mij aangehaald dat er geen aansluiting was. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we voor 300€ een monteur van KPN moesten laten komen om een aansluiting voor elkaar te figuurzagen. Inmiddels had ik de meterkast al een pijp gesloopt, in de veronderstelling dat daar de draad zich verscholen hield. Op een dag kwam de KPN monteur. Die zei: ik ben al eens eerder in een huis als dit geweest en de aansluiting zit boven de inbouwkasten. Daar zitten inderdaad twee deurtjes, echter muurvast en ik durfde die niet open te breken. Nu moest het er toch maar van komen en voilà, daar was den snoodaard. De opluchting was groot, maar ik kreeg toch wel twee ezelsoren.

KPN-man bood aan e.e.a. aan te sluiten en te testen. Er was geen signaal. Telefonisch (met de speaker aan) technobabbelde hij met KPN Ground Control. Uiteindelijk was er signaal. Ik hoefde alleen nog maar de modem-/router te installeren en de computertjes te koppelen. Major Tom vertrok en bezwoer ons dat dit bezoekje slechts 30€ zou kosten. Dankbaar stopte ik hem 5€ toe. De modem-/router geïnstalleerd (eitje) en de computertjes gekoppeld. Alles werkte, maar geen internet. Dan XS4ALL maar eens gebeld. Die had het druk. Eenmaal aan de lijn werd het scriptje van de helpdeskmedewerker afgewerkt. Uiteindelijk kwam het er op neer, dat KPN-man een lijn van één van de buren had gekaapt, waarover wij dus internetten. Wij gebruiken een IP-adres dat aan een ander toebehoort en daarom werkte het niet. Voorlopig mogen we dit adres blijven gebruiken. Als het geruisloos kan worden aangepast dan merken we er niets van en anders moeten we even een kleine aanpassing doen. We hebben niets meer gehoord. Dit gesprekje duurde 37 minuten.

Toen was het wachten op de laptop. Mariska werd gebeld door TNT dat het binnen twee dagen zou worden bezorgd. Aangezien beide dames werken, voorzag ik een probleem. Ik gokte er op dat het de tweede dag zou worden bezorgd. Het werd dus de eerste dag bezorgd en er werd een briefje achtergelaten dat 's anderendaags na 13.00 uur het pakje kon worden opgehaald bij TNT aan het Weena. Vol goede moed maar een tikje achterdochtig ging ik die dag daarheen. Klokslag 13.00 uur meldde ik me bij de dienstdoende TNT'er. Gewapend met het briefje ging hij op zoek. Gelukkig liggen de pakjes op postcode. Misschien vandaag niet, want de man ging alle kastjes langs, telkens vergeefs. "Het is er niet! Da's ook gek, op het briefje staat iets anders! Niets aan te doen. Ik bel u als het binnen is", wat om 18.00 uur ook gebeurde. "Ja, de chauffeur was ziek" (ik vermoed post traumatische stress). Ik nam mij voor de volgende dag het pakje alsnog op te halen, wat wonderwel lukte.

De laptop, ik mocht hem houden van de dames, is een kek machientje ter grootte van een kloeke schoolagenda. Het heeft echter een nadeel, er zit geen DVD brander in, daarvoor is het te klein. Nu had ik hier al op geanticipeerd en bij mijn favoriete leverancier een externe behuizing gekocht om een DVD brander in te bouwen. Ik had er toevallig nog één liggen. Helaas werkte het niet, ik vermoedde dat de voeding kaduuk was. Deze heb ik inmiddels omgeruild en nu werkt het perfect.

's Heren Digitale Snelwegen zijn ondoorgrondelijk...

1300½ Weeks

Op één of andere manier zijn Carla en ik vuurtorenfetisjisten. Dat komt waarschijnlijk door het vuurtorentje van Hellevoetsluis, ons geboortedorp aan het Haringvliet. Nu had Carla gelezen dat je in de vuurtoren van Harlingen kon overnachten, het is een éénkamer hotel. Je moest wel ruim van te voren reserveren. In de praktijk kwam dat neer op meer dan een jaar! We hadden het idee opgevat ons 25-jarig huwelijksfeest in 2004 saampjes te vieren in deze vuurtoren. Helaas konden we op de huwelijks-dag zelf, 9 november, niet terecht. Het werd de veertiende.

Ik kwam er bij toeval achter dat een collega van mij, Liliane, in de vuurtoren van Marken woonde. Het heet officieel Het paard van Marken. Desgevraagd had ze er geen bezwaar tegen als we op weg naar Harlingen even langs zouden komen voor een bakkie. Liliane en haar man Thijs ontvingen ons gastvrij, we kregen koffie met koek en een rondleiding door het huis en de vuurtoren. Thijs beheert de toren en heeft hem gerestaureerd. Het ziet er allemaal prachtig en authentiek uit. Trots laat hij ons de door hem op de kop getikte misthoorn uit de vuurtoren van het voormalig eiland Schokland zien en demonstreert de mistbel. Ze hebben plannen om een Bed & Breakfast te beginnen.

Via Noord-Holland en de Afsluitdijk rijden we naar Harlingen. Het waait en het miezert inmiddels. We parkeren achter de vuurtoren en melden ons telefonisch bij de eigenaresse, van wie we de sleutel krijgen. Eenmaal binnen moet je, onverwachts, een flink aantal trappen op. Het woongedeelte bestaat uit twee verdiepingen: badkamer/toilet en woon-/eet-/slaapkamer. Het is voorzien van alle gemakken, een Bose systeem, flatscreen tv, Quooker, kingsize maar rond bed... Ramen heb je ook rondom en door de regen en zeewind zijn die behoorlijk smerig. Een nachtmerrie voor glazenwassers! Op deze hoogte waait het stevig en de miezer van beneden lijkt hier op slagregen. Boven het woongedeelte is nog het lichthuis. Via een ijzeren laddertje wurmen we ons daarheen. Je kunt hier naar buiten en rondlopen, je moet alleen geen hoogtevrees hebben. Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we Harlingen in. We ontsteken de (gloei)lamp in het lichthuis, voor het geval we de weg terug niet meer kunnen vinden. Harlingen is een alleraardigst stadje en we struinen wat langs de winkeltjes. We zien ook restaurant annex kunstgalerie De Gastronoom en reserveren daar een diné voor twé.

Eénmaal terug in de toren zetten we Sting maar eens op (Sacred Love) en trekken wat flesjes Mooi Uitsig 2004 open. Hoe toepasselijk! We genieten inderdaad van het uitzicht, vertrekkende en arriverende schepen van en naar de Waddenzee en de zonsondergang. Kan het romantischer?

Het restaurant serveert de nouvelste cuisine, inclusief ijs van karnemelk. Carla vindt dat laatste maar zozo. De plicht roept, dus op naar de vuurtoren, alwaar wij onze huwelijksnacht nog eens dunnetjes overdoen (tijdens de echte kwamen we niet verder dan champagne drinken en geld tellen). 's Anderendaags, we hadden ter camouflage Sting maar weer eens van korf gehaald, werd er stilletjes een mand met ontbijt boven voor de deur gezet. Wij hadden niemand gehoord! Er zat zoveel in dat we onderweg naar huis er de hele dag van hebben kunnen eten.

De teller staat inmiddels op 1508...

Meer over vuurtorens.

Een bewogen avond

Celma, Herman, Simonne, Anja en Joyce.
Leo onzichtbaar achter de camera.

Tijdens de Blaise Pascal reünie op 27 september hadden we afgesproken met ons uitgelezen gezelschap ergens te gaan eten. Dat hebben we geweten! Een niet aflatende stroom e-mails was het gevolg. Uiteindelijk is de keus (weer) gevallen op Humphrey's op de Kop van Zuid. Uit veiligheidsoverwegingen was ik met het openbaar vervoer gegaan, wat een uur kostte. Ik was als eerste aanwezig, op de voet gevolgd door Herman. Later blijkt, dat Herman helemaal geen klasgenoot van ons was, maar een klas hoger zat. Omdat zijn klasgenoten tijdens de reünie niet op kwamen dagen is hij bij ons clubje verzeild geraakt. Het zij hem vergeven. Om het goed te maken bestelden we maar een biertje. Niet lang daarna kwamen Celma en Simonne en vervolgens Anja en Joyce. We raakten dermate in gesprek, dat we de hele menukaart zijn vergeten. Het eten is goed en niet duur. Koekoeksjong Herman moest naar huis om ook zijn gezin nog wat aandacht te geven, wij gingen richting Celma's appartement. Daar wachtte haar vent, Robert, ons blootsvoets op. Koffie, thee en wijn begeleidden vervolgens de gesprekken, levensverhalen, voor- en tegenspoed. Kortom, een boeiende, gezellige en leerzame avond.

Tegen enen was het toch wel tijd om op huis aan te gaan. Iedereen was met de auto, behalve Joyce en ik en we probeerden nog de laatste metro te halen. Helaas, maar we waren wel ruim op tijd voor de eerste! Dan maar een taxi gezocht. Dat viel niet mee. We liepen over de Erasmusbrug richting Centrum. Op de brug een maakte ik nog een foto van de skyline by night. Helaas is deze bewogen, net als de hele avond trouwens. Joyce, met al haar medische problemen, stapte dapper door alsof er niets aan de hand was. Hand in hand, ge- en omarmd liepen we naar de taxistand aan de Coolsingel waar we een Peugeot 407 (uiteraard) scoorden. Joyce thuis afgezet en doorgereden naar huis. Thuisgekomen besef ik dat ik het jubileumboek weer bij Celma heb achtergelaten. Benieuwd wat Freud hierover gedacht zou hebben!