Na een mislukte poging om afgelopen winter bij Celma en Robert hun nieuwe appartement in Rotterdam te bekijken (Carla had kiespijn en daarna kwam het er niet van), zijn we vorige week maar weer afgereisd naar hun Chambres d'hôtes in Saint-Agnan-de-Cernières, Normandië. Ook leuk. Op de heenweg zouden we de verlaten boerderij van 'Boerin in Frankrijk' nog even uitchecken, op de terugweg de supermarkt Auchan in Roncq. Het liep anders.
De heenweg was niet zonder incidenten. Celma had ons al gewaarschuwd voor oponthoud in Rouen, sowieso een obstakel van formaat. De Pont Mathilde is gesloten en de borden dirigeren je dan helemaal om Rouen heen in noordwestelijke richting, een deviation die letterlijk een omweg is. Zij stuurde ons per e-mail een gedetailleerde, betere route. Dat was dus niet het probleem. Dat kwam veel eerder, net voor Abbeville, waar de D928 ter hoogte van Froyelles met borden was afgezet maar zonder enige aanwijzing hoe dan wèl te rijden. Wij dachten met onze intelligente navigatie dat varkentje wel even te wassen, maar elke route die we probeerden leidde weer naar die vermaledijde D928, tot we ver genoeg afweken zodat we uiteindelijk via St. Riquier in Abbeville verzeild raakten. We hadden zoveel tijd verspild dat we het bezoek aan onze boerin maar uitstelden tot de terugreis.
Enigszins bedremmeld kwamen wij dus aan maar we werden meteen getrakteerd op een barbecue, kundig aangestoken door Robert, die wel iets met vuur heeft. De maaltijd werd verluchtigd met de geluiden die een naboer (naburige boer) maakte tijdens het aan- en afrijden met de zojuist geoogste hooibalen die daarna omstandig met een vorkheftruck in de schuur werden gebracht. Het heerlijke weer, de wijn en het meer dan prettige gezelschap maakte veel goed. Voor het donker werd ben ik nog even de buurt gaan verkennen om wat foto's te maken. We maakten plannen voor de komende dagen: vrijdag naar de kust en zaterdag een boswandeling in de buurt.
's Anderendaags, net voor het ontbijt, maakte ik nog wat meer foto's in het mooie ochtendlicht. Na het heerlijke ontbijt was er nog wat brood over en dat namen we mee als lunchpakket. We reden door het prachtige Normandische landschap, via Caen, naar les Plages du Débarquement, oftewel de Landingsstranden. We waren in 2001 al eens met de meiden in Grandcamp-Maisy geweest, maar reden nu naar Colleville-sur-Mer ter hoogte van Omaha Beach, waar de Normandy American Cemetery and Memorial is gesitueerd. We bezochten het paviljoen, het strand en tenslotte de begraafplaats. Om maar eens en cliché te hanteren: indrukwekkend! We vervolgden onze weg naar Arromanches-les-Bains, gelegen aan het Gold Beach. Hier liggen nog tientallen pontons, zowel in zee als op het strand, die aldus gevormd tot 'Mulberry' haven gebruikt werden tijdens de Landing op D-Day. Na al dit oorlogsgeweld reden we via Falaise terug naar ons vakantiestulpje. Het is al twee dagen prachtig weer en het blijft voorlopig zo.
Zaterdagochtend maakten we de boswandeling in de buurt. Het is een landschap zoals wij dat graag zien: akkers, velden, bos, af en toe een boerderij en vooral geen andere wandelaars. Het belooft erg warm te worden dus we vertrekken vroeg (11.00 uur...). Celma en Robert gaan mee als gids en vertellen honderduit over de omgeving. We wijken zelfs nog af van het pad om een verlaten houtzagerij te bekijken. Er huist een bijenvolk, dus we komen niet te dichtbij. Het wordt wel erg warm en zijn blij als we weer in de bewoonde wereld zijn en heerlijk in de schaduw kunnen lezen en luieren. 's Avonds eten we heerlijke moules frites, eigenhandig gekookt door Celma, die ons al dagen verwend met hapjes en drankjes. Redelijk uitgeblust kruipen we, als het donker is, in onze mandjes.
Zondagochtend is het alweer tijd om naar huis te gaan. De terugtocht verloopt redelijk voorspoedig en we komen na twee uur rijden in Inval-Boiron aan, waar de verlaten boerderij van Wil den Hollander staat. Er is niet veel veranderd, het gras staat wat hoger en je kunt niet overal goed naar binnen kijken. Met de nieuwe camera toch maar weer wat foto's gemaakt. Binnen, in één van de schuurtjes, staat een blikje Deja Rubbing-Compound Super, dat drie jaar geleden op exact dezelfde plaats stond. De tijd staat hier stil. We eten in de bloedhitte ons lunchpakketje en vertrekken voor de laatste etappe naar Roncq, om boodschappen te doen bij Auchan, één van de vele gigantische supermarkten die Frankrijk rijk is maar die, tot onze verbazing, op zondag gesloten is. Merde!
