De pitsstop in Enschede is vaste prik, we logeren dan bij onze dierbare vrienden Hannie en Helmut. Bij wijze van cadeautje hadden we bedacht gerookt paling te scoren in Volendam. Je bent er, vanuit Rotterdam, in een klein uurtje. Volendam an sich is niet mijn kopje thee. Mij te veel banaal toerisme, maar ach, wie ben ik... De langgerekte vissen kochten we bij een piepklein non-descript viswinkeltje om de hoek aan het Zuideinde. De uitbater nam, nadat wij vroegen of we konden pinnen (palingen worden duur betaald) de gelegenheid breed uit te meten over de bankcrisis en wiens schuld dat was (de banken en de regering) zodat wij ons vriendelijk doch dringend excuseerden en uit de voeten maakten. Volgende stop: de Afsluitdijk, meer precies het monument ergens halverwege. 
Daarna spoedden wij ons naar de stad Groningen, alwaar ik online een winkel had ontdekt waar het zogenaamde Klettervest, of werkmansjasje, aan de man wordt gebracht. Mijn vader, straatmaker van beroep, droeg voor dat werk een 'Manchester pak', een robuust ensemble (broek en jas) van zwarte corduroy. In een aanval van een mengeling van ontijdig eerbetoon en misplaatste nostalgie wilde ik voor mezelf zo'n jasje aanschaffen. Aldus begaven wij ons naar Vakkledinghuis Groningen, één van de twee winkels in Nederland waar dit nog verkocht wordt. We parkeerden in het Q-Park garage aan de Ossenmarkt. Sinds ik via de ANWB/Yellowbrick doe aan 06-parkeren (ga toch lekker Bricken...), ben ik ook de trotse eigenaar van den Q-Park creditcard, vandaar. De winkel aan de Oud Ebbingestraat is niet ver daar vandaan. Binnen heerst een prettige chaos van allehande werk- en vrijetijdskleding (kleding dus, zeg maar). Gelukkig hadden ze mijn maat (56, zo blijkt). Zo blij als een kind reden we toeristisch naar Enschede, dwars door de provincies Groningen, Drenthe en een stuk Overijssel.
Na de nodige glazen wijn en Helmut's Bijzondere Pannenkoeken en natuurlijk de meegebrachte gerookte paling, werden de oogjes allengs kleiner en kropen we in ons logeermandje.
's Anderendaags reden we via Duitsland, dit om de Peus eens serieus op de staart te trappen, richting Bergeijk op de grens met België. Hiervoor moesten we, omdat we op het eind nog verkeerd reden, in totaal drie maal de landsgrens overschrijden. Ditmaal werd dit opgeluisterd door extra strenge controles door de Marechaussee in verband met de Nucleaire Top in Den Haag. In Bergeijk start het Tweelandenpad, dat inderdaad door twee landen loopt. Het is het stroomgebied van de Dommel, wat resulteert in een hoop nattigheid op de grond en, helaas omdat het regelmatig regent en zelfs hagelt, ook in de lucht.
Na ruim 800 km is de Peus goedgekeurd.
Na ruim 800 km is de Peus goedgekeurd.
