Deze dagen wordt Nederland, wat zeg ik, Europa ge(g)ijzeld door sneeuw. Onbegaanbare wegen, onbetrouwbaar spoorboekje, onontstijgbaar vliegveld. Mariska zou gisteren dus naar Portugal vliegen om een weekje bij Laura te logeren. In het verleden hebben wij al heel wat tegenspoed gehad, maar gisteren en vandaag spande de kroon. Vanwege het weeralarm zag ik er van af om Mariska naar Schiphol te brengen, dus ging ze met de trein, die volgens een aangepast schema reed. Daar aangekomen bleek de vlucht eerst uit- en vervolgens afgesteld te zijn. Geen nood, de reizigers werden verzocht om te boeken, waarna er aldaar een enorme rij ontstond. Er werd verder geen informatie gegeven want de chaos was inmiddels compleet.
Ik belde de KLM en een vriendelijke dame bood aan haar ticket om te boeken naar de vlucht die avond, waar op miraculeuze wijze nog lege plaatsen waren. Wij blij, maar het bleek dat ook die vlucht niet door ging. Na ettelijke malen naar een aantal kastjes en even zovele muren te zijn gestuurd, ging Mariska maar naar huis. Helaas reden er nauwelijks treinen maar door een godswonder kon zij toch redelijk op tijd weer richting Rotterdam. Het plan was om bij ons te slapen, maar al haar spullen zaten in haar bagage en die stond nog op het vliegveld. Dus eerst ging ze naar huis. Alleen had ze haar sleutels bij ons laten liggen, dus ik reed ook die kant op. Intussen was ook haar telefoon zonder stroom komen te zitten en haar oplader zat, je raadt het al, in haar bagage. Dus ook een stokoude Samsung opgesnord en toen richting ons huis, alwaar Mariska verwoede pogingen deed de vlucht wederom om te boeken naar vanmiddag, wat uiteindelijk ook lukte.
Vanmorgen bracht ik haar welgemoed naar de trein, en binnen no time zat ze in de snelle trein naar Schiphol. Daar was het zo mogelijk nog chaotischer dan gisteren en de rij voor de KLM-balie onafzienbaar. Op een of andere manier is ze toen voorbij de douane gedirigeerd waar ze kon aansluiten in weer een andere rij om om te boeken. Dat had ze al gedaan en zou daar nu nog staan als niet een KLM-employee vroeg wie er al omgeboekt had want die konden doorlopen naar de gate en daar op hun ticket en boardingpas wachten. Dat was een hele opluchting, want Mariska zag de sneeuwbui al hangen dat ze gewoon te laat zou zijn in die lange rij. Na nog weer twee keer uitstel kreeg ze te horen dat er toch geen plaats meer was, terwijl ze een bevestiging had!!! Inmiddels is daar de pleuris uitgebroken. Hoe het nu verder moet weten we niet.
//UPDATE// Na bijna anderhalve dag is het dan toch gelukt, om 21.00 uur liep ze door de slurf. Prettige vakantie!!!
