Ja zuster, nee zuster

Je zal het niet geloven, maar vannacht is de overbuurvrouw, toen ze probeerde op de postoel te komen, gevallen. Het ding stond niet op de rem, dus die reed weg toen ze er op wilde gaan zitten. Ze laat zich er echter niet door uit het veld slaan want ze blijft lachen.

Na het ontbijt en douche kwam de fysio om de traplooptest te doen. Ik had mijn Fila en Adidassen al aan. Traplopen ging prima, dus ik mag naar huis. Nadat dit ook tot de verpleging is doorgedrongen krijg ik het uitcheckgesprek. Medicijnen en pleisters voor twee weken krijg ik mee, donderdag moeten de hechtingen er uit.

Ik bel Carla op om Willem te waarschuwen, hij brengt ons naar huis. De auto in en uit gaat prima, mits het protocol uit het instructieboekje wordt aangehouden. Het is gelukkig mooi weer geworden dus de middag hebben we in de tuin doorgebracht, af en toe onderbroken door een dutje op bed.

Zondag ook in de tuin, met onderbrekingen. Carla bakte lekker speklapjes met krootjes en ontpopt zich intussen als een strenge maar rechtvaardige zuster, een beetje zoals nurse Ratched uit One Flew over the Cuckoo's nest. Met goede raad en daad staat ze me bij. Vervangt de pleister na het douchen, zorgt dat ik de medicijnen op tijd inneem (medicine time gentlemen) en op tijd en regelmatig ga rusten. Morgen (maandag) gaan we de eerste wandeling maken.

Gezeik

De nacht was weer onrustig. Tegenover me ligt een oude vrouw die heel veel geluid maakt en wel uit vrijwel al haar lichaamsopeningen. Vanmorgen vroeg worstelde ze zich naar de postoel en na veel gekreun en gekerm en gemompel kon ze eindelijk haar plas doen. Helaas was de po nog niet teruggeplaatst, dus alles viel een verdieping lager. Armenvol dweilen moesten er aan te pas komen om het op te ruimen. De vrouw naast me is in het holst van de ochtend van de W.C. gevallen, of van de pot gepleurd, zoals we in Rotterdam zeggen.

Desondanks lekker ontbeten. Omdat ik mijn mobieltje nu heb, zeg ik de huistelefoon op. Carla heeft dit niet in de gaten, dus ik ben voor degenen die dat nummer proberen te bellen onbereikbaar. Sorry daarvoor! Ik mag er nog niet uit en moet ook ontzettend plassen. Zittend lukt niet meer, ik moet echt staan. Gelukkig komt de fysio om half negen, zegt de zuster. Niet dus, ze draaft pas tegen twaalven op. Ze leert me hoe ik moet opstaan, daarna ga ik even lozen. Vervolgens gaan we een stukje lopen. Het gaat verbazingwekkend goed. Ik krijg een boekje met instructies en oefeningen. Ik zit al in fase 2 en krijg de bijbehorende oefeningen voor mijn kiezen, die ik een aantal weken moet volhouden. Morgen fase 3. Ik kan morgen naar huis als ik goed kan traplopen. Ik mag gaan douchen, daarna krijg ik een nieuwe pleister op den wonde. Ik draai regelmatig, lees een boek en krant, loop af en toe wat over de gang.

Het is prachtig weer en de Rotterdamse skyline brengt genoeg afleiding. Links kan ik de Van Brienenoordbrug zien, rechts het Botlekgebied en in het midden mijn werkstede, het Groot Handelsgebouw. 's Middags komt Carla weer op bezoek en we wandelen wat over de gangen. Ik heb moeite met praten en heb een stijve nek. Komt waarschijnlijk van de onorthodoxe houding waarin je geopereerd wordt. De chirurg komt ook nog even langs en zegt dat ik morgen wel naar huis mag. Aad en Lia komen ook nog even, na bezoektijd, op bezoek. Moet kunnen. Het communicatieprobleem is inmiddels uitgelekt, dus ik krijg nog wat telefoontjes. Daarna nog de prikjes tegen stollen en pijn en dan lekker gaan slapen.

Cure for pain

Tijdens de eerste onrustige nacht werd ik wakker van de geur van geroosterd brood. Dat zal het ontbijt zijn! Helaas moest ik nuchter blijven. Aangezien ik geen horloge bij me had (in beslag genomen door Carla), wist ik niet dat het pas half twee was en dat de nachtploeg tosti's aan het bakken was! Tijdens het echte ontbijt heb ik uitgebreid gekletst met mijn twee buurvrouwen, beide eergisteren geopereerd aan een hernia. Zij mogen vandaag al naar huis, dus dat belooft wat. Ik werd meteen gebriefd over de andere patiënten. Hoewel ik om half tien ingepland was, werd ik al rond kwart voor negen gesommeerd mij te ontkleden (onderbroek aanhouden) en mij in een bevallig operatieniemendalletje te hijsen. Infuusje in de hand gestoken en op naar de operatiezaal. Daar kreeg ik wat opgebakken dekentjes over mij heen gedrapeerd. De anesthesist stelde mij op mijn gemak, geholpen door een eerder geslikt 'roesje'. Voor ik het wist was ik weer wakker in de verkoeverkamer (het woord zegt het al) en teruggereden. De plek bij het raam was vrij dus ik mocht daar gaan liggen. Ik voelde me kiplekker en heb meteen tv en telefoon besteld. Het bleek dat je best een mobiele telefoon mag gebruiken, dus Carla gebeld om te zeggen hoe het ging en om wat bestellinkjes te doen, inclusief mobiele telefoon. Geluncht met twee boterhammen en thee. De zuster leerde me hoe te draaien. Ik slik driemaal daags diclofenac (hetzelfde spul dat ik al twee jaar slik) en handenvol paracetamol.

Tegen vijven kwam Carla, met de fiets, op bezoek met de boodschapjes. Tegelijk werd het avondeten binnengebracht, gebakken vis met rösti, sla en vla toe. Ik had honger en het smaakte best. Ik mag nog niet op en moet plassen in een fles. Morgen, als de fysio is geweest en me geleerd heeft hoe op te staan, mag ik pas uit bed. Ik heb ook geen 'papegaai' boven me en de hekjes van het bed staan omhoog. Alleen een dwangbuis ontbreekt nog. Toen Carla weg was nog wat gelezen, gezapt en wilde, na het onvermijdelijke tromboseprikje, vroeg gaan slapen. Gelukkig kwam Sister Morphine langs, om dat nog makkelijker te maken. Daar kan ik wel aan (ge)wennen!

De Heilige Franciscus

Het moest er eens van komen. Na twee jaar pijn in het linkerbeen ben ik vanavond opgenomen voor mijn hernia-operatie. De MRI was al in februari gemaakt, medische molens malen langzaam, dus het kwam pas na de zomervakantie uit.

Ik had met Aad afgesproken dat hij ons om half acht kwam ophalen. Vanochtend om zeven uur belde Lia redelijk in paniek of dat wel klopte? Ik kon haar geruststellen, het was vanávond... Ik werd opgehaald in de splinternieuwe bolide van Tjechische herkomst. Eenmaal aangekomen duurde het nog even voordat ik op de juiste afdeling was, na een ruilverkaveling is de bebording en bewegwijzering nog niet opti. Aad vertelde, ter geruststelling, dat het SFG gezakt was in de AD-rating.

Ik lig op een kamer van zes, met rechts van mij twee lotgenotes die morgen alweer vertrekken. Het is hen allemaal erg meegevallen (sta op en wandel!), dus dat geeft hoop. Ik ben te laat voor tv en telefoonaansluiting, maar ik heb genoeg leesvoer bij me en de iPod. De nachtzuster kwam nog even met een verrassing: het antitromboseprikje. Had ik dus niet op gerekend. Ik mocht wel kiezen waar de naald in ging: been, bil of buik. Het werd buik, plaats zat!

Gezandstraald

Texel zien en dan sterven, of zoiets. Vanwege mijn hernia-operatie zit het er voorlopig niet in dat wij een dagje, laat staan langer, eropuit kunnen. De verschillende weerinstanties voorspellen aardig zomerweer, vooral in het Noorden des Lands. Voor ons een excuus om toch maar weer eens op Texel aan te gaan. Vroeg uit de veren en om half negen waren we onderweg. Het is bewolkt, maar niet koud. Naarmate we vorderen, klaart het op. Zodra we Den Helder binnen rijden, is het een mooie zomerochtend. We zijn op tijd voor de boot. Aan de overkant aangekomen rijden we eerst naar Den Burg, alwaar de weekmarkt wordt gehouden. Ons favoriete parkeerplaatsje is bezet, dus we zetten de voiture bij de VVV. De markt is eigenlijk zoals alle andere, maar dan op zijn Texels, dus met een hoog schaapgehalte. Kaas, wol, vachten etc. Andere folklore viert hoogtij, zoals het houtgraveren. In de winkel van Klaas de Waal scoren we een set eierdoppen, met handgeschilderde Texelse tafereeltjes.

We laten Den Burg achter ons en spoeden naar Oudeschild, om te lunchen: kibbeling met patat en Carla gefrituurde mosselen. Binnen een uur is Carla misselijk. De Schorren, onderaan de dijk aan de Waddenzee, lonken inmiddels. Dit natuurgebied is niet toegankelijk voor het publiek, behoudens de kop en de staart. Het ligt tussen de dijk en de Waddenzee. Het stikt er van de vogels van divers pluimage. Op het hele eiland zijn trouwens nog duizenden schapen te bewonderen, in deze tijd samengedreven met z'n honderden tegelijk in de wei, wachten op hun onvermijdelijk lot... De vuurtoren is de volgende stop. Het waait er behoorlijk en je wordt gewoon gezandstraald.

Verder maar weer, op weg naar de Worsteltent. We rijden een heel eind, langs het vliegveld, de Koog en door het bos. Op het terras, onder de fruitbomen, genieten we van onze verfrissingen. Daarna rijden we nog door Den Hoorn, waarna het alweer tijd is om op huis aan te gaan. We hebben de boot van 17.00 uur. Vanaf de boot komt een ambulance aangesneld, kennelijk op weg naar een slachtoffer. Eenmaal op de boot wordt er omgeroepen dat we nog wachten op diezelfde ambulance, die nog mee moet richting Den Helder. Hier wil ik wel een plaatje van schieten, maar het ding rijdt het onderdek op. Geen "Ingang Noord" dit keer!