Tussenstop

In tegenstelling tot vorig jaar stopten we nu wel bij de Punto Panoramico San Gottardo, halverwege de Gotthardpas. Het is berekoud, natte sneeuw, regen en harde wind, we kopen een gems voor het kind...

De laatste loodjes

6 september 2019 | De laatste hele dag. Van Janneke en Hein hadden we gehoord dat er een soortement kringloopwinkel is in CG en dat ze heul niet duur zijn. Onze interesse was gewekt, dus wij togen monter richting deze winkel. Ze hadden niets teveel gezegd, Spazio Vintage is een heel leuke winkel met van alles en nog wat, zelfs een Fiat Topolino stond ergens verborgen tussen de meubeltjes. Hoewel ik niet echt veel van mijn gading vond viel mijn oog wel een een houten stepje, zo te zien zelf gemaakt ergens in de jaren 50. Het moet een Honda motorfiets voorstellen. Hebbon! Het ding moest 48€ opbrengen  maar ik kon afdingen tot 30€. Ik ga deze step à la Drew Pritchard minimaal restaureren (lees: schoonmaken en een beetje oppoetsen) en dan een mooi plaatsje geven in ons trappenhuis.

Aangezien het vrijdag is, kunnen we meteen even de markt aandoen, Carla altoos op jacht naar een jurrekie. En ja hoor weer geluk vandaag. Ook geluk hebben we bij de kraam met Panini Porchetto. Carla neemt er ook éen en we peuzelen ze heerlijk op in het parkje. Daar hangen briefjes van de gemeente dat ze binnenkort ongedierte gaan bestrijden (zo begrijp ik het met mijn gebrekkige Italiaans).

Die middag maak ik wat foto's van het erf met de poezen, honden en kippen. Hein neemt me mee naar de werkplaats van de buurman waar naast moderne installaties en gereedschappen ook oude meuk te vinden is dat schijnbaar lukraak is verspreid over het terrein. We besluiten de dag/week/vakantie met een afscheidsdiner en dan is het welletjes. Morgen huiswaarts!

Uit het lood

5 september 2019 | Het is vandaag Laura's laatste dag hier. Vanwege haar dieet moet de terugreis zorgvuldig worden gepland, toewerkend naar het moment van opstijgen vanaf het vliegveld in Pisa. We vertrekken net na de lunch voor een ritje van ongeveer twee uur naar de stad. Kunnen we een stadswandeling en een bezoek aan de toren mooi combineren. Na de nodige wegwerkzaamheden rijden we Pisa binnen en parkeren we, na diverse omzwervingen omdat de verkeerssituatie toch weer verrassingen in petto heeft, onder de Piazza Vittorio Emanuele II, waar je tot mijn vreugde zo naar binnen kunt rijden met je Telepass badge. Daarna een flinke tippel via de Via Francisco Crispi naar de Ponte Solferino over de Arno. Daarna richting Torre di Pisa, waar het alsmaar drukker werd. Toeristen dus, bevangen door een massahysterie om een weinig originele, maar ozo grappige foto te maken. Fascinerend om te zien en op zich weer leuk om daar dan weer een foto te maken (wellicht ook niet heel origineel, maar je moet toch wat). Hier rusten we wat en eten een meegebracht hapje.

Tijd om terug te slenteren. We verdwalen een beetje maar eenmaal bij de Arno aangekomen weten we het weer. De rit naar het vliegveld duurt ongeveer 10 minuten en daar kun je tot mijn verbazing ook weer parkeren met de Telepass. Was me vorige keer niet opgevallen. Wel super handig natuurlijk. Laura eet nog pastasalade uit haar bakje, nog even verkleden en dan is het tijd om richting het vliegtuig te gaan. Al met al was het een zeer geslaagde logeerpartij en viel het reuze mee met aanstaande moeder en kind. Wij aanvaarden in het schemerdonker de reis naar huis.

...Nothing like the Tuscan sun

3 september 2019 | Na al het zwijnengeweld chillen we de volgende morgen in de tuin.

De middag is gereserveerd voor een bezoekje aan Arezzo, aangezien dat de grootste stad in de buurt is en Laura wel eens een winkeltje of wat wil zien. Arezzo is, zoals we allemaal weten, het decor voor de film La vita è bella. Maar dat terzijde. Het is, zoals eigenlijk elke dag, behoorlijk warm en zonnig. Gezien mijn naam (Leo), ben ik altijd op zoek naar beeldhouwwerk of terra cotta met een leeuwenkop. Ik had geluk, bij een antiekzaakje onder de bogen aan de Via Giorgio Vasari stond een mooie kop op de stoep. De meeste winkels staan aan de Corso Italia, maar zoals altijd zijn de zijstraatjes net iets interessanter. Laura kan alleen niet heel lange stukken lopen in deze hitte en de steile hellingen helpen ook niet echt. Wel hebben we bij Dirty Rat aan de Via Cavour heerlijk wat gedronken, dit is echt een leuk stijlvol zaakje.

4 september 2019 | Morgen is alweer Laura's laatste dag met een bezoek aan Pisa, dus vandaag gaat zij lekker haar eigen ding doen en uitrusten. Wij daarentegen gaan weer naar hutje en boerderijwinkel van Sting! Carla is al helemaal hyper en ik vind het ook wel leuk. Vorig jaar waren we hier natuurlijk ook al en toen hebben we wijn en olijfolie gekocht. Dat is inmiddels op (op één fles na, die bewaren we voor ons 40-jarig jubileum). Dit jaar is niet anders, weer wijn en vooruit, ook wat olijfolie, ook weer voor de thuisblijvers. Tevens kocht ik een geinige kurk/dop met de Chianti-haan daarop afgebeeld.

De villa ligt een stukje verderop en daar is ook niets veranderd. Meneer is sowieso niet thuis. We lopen een beetje rond, langs de tuinderij, olijf- en wijngaarden, de heuvel op het bos in en langs het kerkje naar de beek die, vanwege de welig tierende watervegetatie, af en toe overstroomt, zo lezen we op een bord. Van Janneke hadden we de tip gekregen langs Radda in Chianti te rijden, dus dat was onze volgende stop.

Radda in Chianti is een piepklein stadje, maar met een grote aantrekkingskracht op toeristen. Je kunt er heerlijk rondstruinen, in en om het stadje. Het uitzicht naar de Toscaanse heuvels is werkelijk schitterend. Maar genoeg genoten, we moeten op huis aan, ernstig snel tanken en dan vanavond genieten van de afscheidsbarbecue.

Tja, die barbecue, laten de foto's voor zich spreken!

Hoge hakken of hoefjes

1 september 2019 | Na een, toch zeker voor een zwangere vrouw, vermoeiende reis, lastten we op zondag een rustdagje in. Dat wil zeggen dat we, ter voorbereiding voor het etentje dat Laura geeft, wel even boodschappen moeten doen. Des middags lekker chillen op het terras en des avonds maakten Laura en ik Spaghetti Putanesca naar oud Rotterdams recept. Met dien verstande, dat zij het met volkorenpasta moet eten vanwege de diabetes. Het werd een daverend succes, ook lang nadat de kinders naar bed waren.

2 september 2019 | Na ons een weekje ingehouden te hebben gaan we met Laura wat vaker eropuit. Zij is nog nooit in Italië geweest, dus alles is nieuw. Zij en Carla, en vooruit ik ook wel, zijn gek op lokale marktjes. Op maandag is er één in Foiano della Chiana, een kleine 20km verderop. De rit op zich is al leuk door het Toscaanse heuvellandschap. Parkeren in het stadje is gratis, met parkeerkaart. De markt is verspreid, her en der in alle straatjes. Voor onze eettafel hebben we een tafelkleed gekocht met naïeve visafbeeldingen. Het stadje zelf is ommuurd en daarop zijn dan weer huizen gebouwd.

We hebben tijd over en Laura is nog niet al te moe, maar wel hongerig. Dus op naar Cortona voor een lunch. Hier waren we vorig jaar natuurlijk al geweest, maar het is niet ver en best de moeite waard. Na wat te hebben rondgestruind lunchten we op het terras van Bar Caffè Signorelli. nabij de Piazza della Repubblica. Was niet slecht maar de bediening kon wel iets vriendelijker en sneller. Carla kon het weer niet laten en kocht een knuffelszwijn voor de aanstaande kleindochter...

Eenmaal weergekeerd was Hein druk in gesprek met de tuinman, die aangaf dat de pruimenboom ernstige gebreken vertoont en, omdat het die middag hard zou gaan waaien, snel drastisch teruggesnoeid diende te worden. Een leuke klus om aan mee te doen, dus Hein en ik (vooral Hein) gingen met de kettingzaag in de weer, waarmee we een flink aantal dikke takken hebben verwijderd en in stukken gezaagd voor de haard. Kleine takjes en bladeren, alsmede afgevallen verdroogde pruimen veegde ik naar de kant van de tuin. 

In het holst van de nacht schrok ik wakker van een vreemd geluid. Het leek alsof de buurvrouw op hoge hakken door de tuin zwierf. Nadat ik bij mijn positieven kwam besloot ik dat het misschien wel zwijnen waren die met hun hoefjes dat geluid maakten. Ik maakte Carla wakker want die is er op gebrand die zwijnen te zien. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet en we durfden ook niet naar buiten. 's-Ochtends vertelden we het aan Hein en die kwam met de verklaring dat die zwijnen op de pruimen afkwamen en dat het geluid kwam van de pitten die werden doorgebeten. Dat klink zeer aannemelijk. Die pruimen lagen net iets lager aan de rand van de tuin waar ik ze heen geveegd had en die we in het donker niet konden zien. Gemiste kans...