5 november 2010| Vandaag gaan we allemaal belangrijke dingen doen. Eerst naar de Nederlandse Ambassade in Alcântara. Laura wil een beetje hulp met werk zoeken en daarvoor moet je daar zijn. De hulp bestaat uit een lijstje met websites en emailadressen. Alle beetjes helpen. Ook de Nederlands Portugese Kamer van Koophandel heeft handige tips, al moet je die zelf op hun website bij elkaar sprokkelen. Daarna naar IKEA, waar we nog twee stoelen en een mooi ingelijste foto van de Elevador da Gloria (een lift vermomd als tram) moeten kopen. Eergisteren waren de stoelen niet op voorraad en de foto te groot om mee te nemen. Door allerlei wegwerkzaamheden raakten we een beetje uit de koers (het zal niet de eerste en zeker niet de laatste keer zijn) en toen kwamen we bij die andere IKEA uit. Helaas konden we daar niet slagen, dus op naar de oorspronkelijke in Loures. Op het moment suprême nam ik echter, tegen het dringende advies van Laura in, een verkeerde afslag en belandden we op de Ponte Vasco Da Gama. Deze is twaalf kilometer lang en van keren is geen sprake. Het is allemaal goed gekomen.
Bruno had de middag vrij genomen om samen met ons naar Parede te gaan. Dat is zeg maar het Scheveningen van Lissabon. Het was natuurlijk weer prachtig weer en het strand was zonovergoten. We gingen lekker Ameijoja eten, kleine schelpdiertjes. Alleen zijn ze stervensduur, ik schat een euro per stuk. Daarna wandelden we langs de zee en wachtten op de zonsondergang, die zo rond 17:30 uur begint. Het was werkelijk prachtig. 
's Avonds hadden Bruno's ouders ons uitgenodigd voor een traditioneel Afrikaans (Guinee- Bissau) etentje. Ze wonen vlakbij dus we liepen in ons paasbest de heuvel af. We werden allerhartelijkst ontvangen, alleen Manuel (Bruno's vader) moest nablijven (hij is gymleraar op een middelbare school). Vergadering. Wij werden met allerlei alcoholica en snacks zoet gehouden. Daarna kon het feest beginnen. Betty (Bruno's moeder) kookt professioneel op een school in Lissabon en thuis doet ze het graag dunnetjes over. Ze heeft ook een zelfgemaakte pepersaus die ze altijd bij zich draagt mocht de nood zich aandienen. Ik was gewaarschuwd dat het heel scherp zou zijn, maar het viel reuze mee. Het eten was heerlijk, maar we waren moe van de afgelopen dagen en we moest vroeg op om de reis naar Toledo te aanvaarden. We spraken af dat wanneer ze in Nederland zijn ze welkom zijn en ik ze dan mijn erwtensoep zal voorschotelen, ongeacht het seizoen.
6 november 2010| Vanmorgen reden we, na uitgebreid afscheid van Laura en Bruno te hebben genomen, naar Toledo. Het eerste stuk door Portugal is prachtig (vooral Ponte Vasco Da Gama!), heel groen en afwisselend. Zodra je de Spaanse grens overgaat wordt alles anders, minder groen en grootschaliger. Toen ik voor het eerst Toledo op de borden zag schrok ik. Het is toch raar je naam in grote witte letters te zien. In Toledo zelf wordt je er natuurlijk mee doodgegooid en op straat hoor je de naam ook regelmatig. De eerste twee keer wilde ik reageren. Riep daar iemand?
