15 september 2011 | Gisteren deden we het rustig aan. Laura en Bruno moesten vroeg op om te gaan werken en wij konden lekker uitslapen. Na het ontbijt op het balkon zijn we naar het park hier in de buurt gegaan rond het Palacio de Quinta da Piedade. Het is bloedheet en de cicaden (Carla dacht krekels) maken behoorlijk wat herrie. Bij benadering stoppen ze en als je wegloopt beginnen ze weer. In het park staan o.a. citrus- en walnotenbomen waar we een bijen- of wespennest zagen. Er is een soort kinderboerderij waar nu ook katjes rondlopen. In de vijvers zien we nu ettelijke schildpadden die op hun beurt bij benadering onderduiken. Op een bankje, in de schaduw onder de palmbomen, eten we een broodje. Na een rondwandeling eten we gewoon nog een broodje op hetzelfde bankje en daarna gaan we op het terras versgeperst sinaasappelsap en espresso drinken. Via de Minipreço waar we dagelijkse boodschapjes doen liepen we weer naar huis.
Na een uurtje of wat gelezen te hebben vertrokken we naar Vila Franca de Xira waar onze buren Trudy en Cas neergestreken zijn. Net als wij maken ze een rondreis richting kind (Gibraltar in hun geval). Ik wilde per se niet via de snelweg, dus over die 15km deden we ruim een uur vanwege de avondspits. Na ontvangst in de lobby gaan we op zoek naar een restaurant. Dat valt nog niet mee, want Vila Franca de Xira is niet zo'n mondain bedoeninkje. Na een aantal omzwervingen belanden we in Restaurante O Retiro, waar we worden bediend door de "vader" van Manuel (Fawlty Towers) lijkt het wel. Voor elke bestelling rent 'ie naar de keuken i.p.v. eerst alle bestellingen op te schrijven. We eten allemaal een andere vissoort. Het is erg lekker allemaal en de dames drinken daar sangria bij. Ze hadden, in een mengeling van vier Europese talen, één niet al te grote karaf voor samen besteld maar onze Manuel kwam met een literkaraf per vrouw aanzetten. Dat was zelfs onze levensgenieters te gortig. Cas had bier (iets te veel, want hij bleef maar over de TomTom, die hij bij herhaling niet nodig had, doorzagen) en ik water omdat ik nog moest rijden. Je moet er wat voor over hebben. Cas ging betalen en liet zich ontvallen dat we Hollanders waren. De sfeer sloeg om.
De kok meldde dat hij in 1975, als kok bij de Portugese marine in Nederland, meer specifiek in Rotterdam en Den Helder, was geweest en dat hij zelfs de koningin (Juliana) had ontmoet. Huilend vielen we elkaar in de armen, waarna Manuel nog een staatsieportret van ons maakte. Op weg naar onze Peus zag ik een Peugeot 505 Familiale, oud genoeg dus voor een fotootje. Terug in het hotel schonken onze gasten ons nog twee flessen wijn en toen was het toch echt tijd voor afscheid.
16 september 2011 | Vandaag was Laura vrij en een bezoekje aan Belém stond op het programma. Eerst aten we gebakken eieren met spek en toast en gingen we naar de markt hier in de buurt. Carla wilde graag aardbeien scoren, maar deze ontbraken deerlijk in het assortiment. Wel kochten we een aantal nuttige items voor in de keuken, zoals een afwasteil, bestekbak, citruspers en maatbeker in vrolijke kleuren en voor slechts één euro per stuk. Er liep een man met een Oranjeshirt aan en ik maakte er een opmerking over, waarop hij in het Nederlands tegen ons begon te praten. Het bleek een Kaapverdiaan die 42 jaar in Nederland had gewoond en nu van zijn pensioen in Portugal genoot. Hij wilde graag belastingadvies.... Op weg naar huis stootte Laura haar teen aan een steen en het bloed spoot in de rondte. Paniek. Na gekalmeerd te zijn liepen we naar het Palacio waar een medewerker aldaar spontaan met een fles gedemineraliseerd water en tissues kwam aanzetten om den wonde te verzorgen. Aardig toch? Na sap en espresso gingen we weer op huis aan om de reis naar Belém te aanvaarden.
We zouden eerst met de trein gaan maar door alle commotie zouden we de trein gaan missen, dus gingen we met de auto. Belém zou Belém niet zijn zonder Pastéis de Belém. Carla kan niet zonder, dus dat was de eerste stop. Het was wederom heerlijk en bestelden meteen een pak voor thuis. Daarna liepen we naar Torre de Belém, in dit jaargetijde geteisterd door hordes toeristen. Moet kunnen, wij zijn dat tenslotte ook. Het is zonnig en warm (deze opmerking geldt overigens voor alle voorgaande dagen) en we slenteren wat rond over inmiddels bekend terrein. De terugweg was niet zo bekend. Onze TomTom had er aardig wat moeite mee om de terugweg te vinden (OK Cas, jij je zin), maar het lukte uiteindelijk toch. Hoewel het ook weer de avondspits was waren we redelijk vlot terug.
