Als het goed is weet je nog waar je was op 9/11/2001. Ik zeker. In het voorafgaande voorjaar had Carla het lumineuze idee opgevat een hortensia te verplaatsen. Aangezien zij een vertegenwoordigster van het zwakke geslacht is, werd dat automatisch een klusje voor mij. No problemo dacht ik, toen nog in geen velden of wegen geteisterd door een hernia. Vol goede moed stortte ik me op deze herculische daad. Dat de struik diepgeworteld was, een detail. Na enig zwoegen kwam de hortensia los en kon een luttel aantal centimeters verderop weer geplant worden. Een paar dagen later stond ik te plassen en voelde een aangename gloed in de lies-streek. Onwillekeurig bevoelde ik de gloeiende plek en ontwaarde een bult. Ik moest die week toch voor controle naar de chirurg die mijn linkerbeen van spataderen had ontdaan en die constateerde een liesbreuk. Aangezien er eerst nog vakantie moest worden gevierd, heb ik de breuk op 10 september 2001 laten behandelen.
Nadat ik was ingecheckt kwam er een verpleegkundige enig overtollige haargroei verwijderen, wat best spannend was. Daarna kon ik onder het mes. Normaal gesproken kun je dezelfde dag weer huiswaarts, maar op het moment suprême had ik geen gevoel in mijn linker been, niet toevallig dezelfde kant als waar de liesbreuk zich bevond. Ik kon er niet op staan, laat staan lopen. De behandelend chirurg moest er aan te pas komen en krabde zich achter het oor. Tja, soms raken we een zenuw, dus... Daar kon ik het mee doen. Ik moest de nacht ter observatie in het ziekenhuis doorbrengen, vergezeld van een oude baas die, na zijn heupoperatie, gedurende de nacht zeer vocaal zijn ongenoegen daarover de wereld instuurde. Voor de rest was de zaal waar ik lag leeg. 's Anderendaags was de gevoelloosheid verdwenen en bleek, na een second opinion, dat ik een overdosis plaatselijke verdoving had gekregen. Ik mocht dus naar huis.
Daar aangekomen zeeg ik neer in bed en werd op een gegeven moment door mijn schoonvader gebeld dat ik CNN aan moest zetten. De rest is geschiedenis. Vanaf datzelfde bed heb ik drie weken lang onafgebroken het nieuws gevolgd. Wat ik me aanvankelijk niet realiseerde was dat 295 van mijn collega's in het WTC waren omgekomen. Soms komt het wereldnieuws heel dichtbij...
